Μάριο Μπανούσι: «Οι άνθρωποι είναι τα υλικά μου» – Συνέντευξη στην Parallaxi

Σπάνια γίνεται στο θέατρο αυτό που συνέβη την περασμένη χρονιά με τον 24χρονο Μάριο Μπανούσι, που γοήτευσε κοινό και κριτικούς, λέγοντας όλοι με ενθουσιασμό πως εδώ έχουμε το νέο παιδί θαύμα του ελληνικού θεάτρου, παρουσιάζοντας ο ίδιος την συγκλονιστικά προσωπική του παράσταση “Goodbye Lindita” τον περασμένο Φεβρουάριο στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού.

“Φαινόμενο, ταλέντο, παιδί θαύμα” ήταν μερικές από τις λέξεις που χαρακτήρισαν τον Μάριο την περασμένη χρονιά. Συνεντεύξεις στον Guardian, αφιερώματα στο BBC, ένα ολόκληρο Εθνικό να υποκλίνεται στην ταλεντάρα του κι αυτός, ένας απλός νέος άνθρωπος που πολύ ταπεινά μιλάει σε όλους και ζητάει να μοιράζεται συναισθήματα. “Γιατί αυτό είναι το υλικό μου” θα μου πει στα πρώτα λεπτά της κουβέντας μας.

Για τον νεαρό δημιουργό,  το εντυπωσιακό ξεκίνημα του χάρισε ένα σπουδαίο βραβείο στο Διεθνές Φεστιβάλ Bitef στο Βελιγράδι, την τεράστια αποδοχή ενός κοινού που για τον ίδιο δεν είναι το σπουδαίο η επιτυχία αλλά η ευκαιρία να επικοινωνήσει τη δουλειά του σε άλλους ανθρώπους αλλά και να τους συναντήσει και μία μεγάλη επιτυχία που ξέφυγε από τα σύνορα της Ελλάδας και όπως φαίνεται, θα ταξιδέψει πολύ.

Με αφορμή την παρουσίαση της παράστασης “Goodbye Lindita” στη Θεσσαλονίκη την Παρασκευή 9, το Σάββατο 10 και την Κυριακή 11 Φεβρουαρίου στο Βασιλικό Θέατρο, ο υπέροχος Μάριο Μπανούσι μιλάει στην Parallaxi για τα νοήματα του έργου, τη δύναμη του πένθους, τους δικούς του ανθρώπους, αυτούς που έχει ήδη στη ζωή του αλλά και αυτούς που ανυπομονεί να γνωρίσει, ενώ αποκαλύπτει τη μοναδική φορά που ήρθε, όταν ήταν 17 και κάτι, στη Θεσσαλονίκη για λίγες μέρες και την… τηλεοπτική του εμπειρία στο “Milky Way”. 

Πώς είναι να είσαι το next best thing του θεάτρου και να στρέφουν όλοι τα μάτια τους σε εσένα; Σου δίνει περισσότερη ευθύνη, σε τρομάζει;

Δε θα έλεγα ότι υπάρχει κάτι να με φόβισε, να με τρόμαξε ή να με άγχωσε. Προφανώς και υπήρχαν και αυτά ως στοιχεία στο πώς εξέλαβα όλο αυτό το κύμα – όπως το ονομάζω – αλλά πιο πολύ θα έλεγα ότι το βλέπω ως κάτι τιμητικό. Ως κάτι πολύ ωραίο, που είναι να σου εκφράζουν οι άνθρωποι τον θαυμασμό τους, την αγάπη τους, το να τους αρέσει το έργο σου. Οπότε αυτό μόνο όμορφα συναισθήματα μου προκαλεί.

Έχεις εξηγήσει μέσα σου τι προκάλεσε όλη αυτό τον θόρυβο γύρω από την παράσταση και εσένα;

Νομίζω  το προκάλεσε το ότι κι ο κόσμος μπορεί να έχει ανάγκη να αρχίσει να βλέπει και νέα έργα. Να βλέπει καινούρια πράγματα. Οπότε έτυχε αυτή την περίοδο να είναι το δικό μου και έτσι το αγκάλιασαν. Βέβαια δε θεωρώ πως είναι καθαρά θέμα τύχης, αλλά ότι την περίοδο αυτή έγινε σε εμένα. Βγήκε ένας νέος καλλιτέχνης δηλαδή, τον αγκαλιάζουν και λένε ωραία πράγματα για τη δουλειά του. Οπότε ναι, θεωρώ πως παίζει μεγάλο ρόλο και ότι ο κόσμος θέλει να βλέπει νέα πράγματα. Πράγματα που τους προκαλούν ένα καινούριο συναίσθημα. Κάτι που μπορεί ενδεχομένως να μην έχουν ξαναδεί ή να τους θυμίζει κάτι παλιό και έχουν καιρό να το δουν. Είναι άλλωστε και το θέατρο που κάνει κύκλους. Μπορεί ας πούμε να υπάρχει κάποια τάση που μπορεί να υπήρχε και παλιά. Γίνονται αυτά…

➤”Εγώ δεν επέλεγα ως παιδί ότι θέλω να φύγω. Ήταν επιλογή κάποιων άλλων. Γενικά όμως, το να φεύγεις από ένα μέρος που αγαπάς είναι πάρα πολύ δύσκολο.”

Ποια είναι τα υλικά του Μάριο που τον κάνουν να δημιουργεί, να ζει, να αγαπά, να ερωτεύεται;

Τα υλικά μου, νομίζω πως είναι οι άλλοι άνθρωποι που θα συνεργαστώ, θα έρθω σε επικοινωνία, θα δουλέψω, θα γνωρίσω. Από αυτούς και από εμένα νιώθω πως δημιουργούνται τα υλικά και τα στοιχεία ενός έργου. Το ίδιο όμως, ισχύει και για τη προσωπική μου ζωή. Η σχέση μου με τους άλλους ανθρώπους είναι τα υλικά μου. Αυτό είναι το πιο σημαντικό υλικό που μπορεί να έχει κάποιος μαζί του. Θέλω να είμαι σε επικοινωνία με τους άλλους ανθρώπους. Νιώθω ότι αυτό μπορεί να δημιουργήσει πολύ ωραία πράγματα. Είναι πολύ ωραίο να βρίσκω ανθρώπους που να νιώθω πως μαζί τους «κουμπώνω». Ακόμα και καλλιτεχνικά να μη δημιουργήσουμε κάτι μαζί, έστω να μπορώ να μη βαριέμαι με αυτούς τους ανθρώπους.

Να σε πάω μερικά χρόνια πίσω να μου πεις τους λόγους που αγάπησες το θέατρο;

Νομίζω ήταν από παιδάκι. Μου άρεσε το κουκλοθέατρο, μετά στο δημοτικό οι παραστάσεις… Δηλαδή με γοήτευε πάντα. Γιατί ένιωθα, τότε τουλάχιστον, ότι δε με κρίνει κάποιος στο θέατρο. Ότι είναι από τα λίγα πράγματα που μπορούσα να κάνω χωρίς να χρειάζεται κάποιος να μου βάλει έναν βαθμό, αν το έκανα καλά ή κακά. Οπότε αυτή η ελευθερία με γοήτευε και μου άρεσε από παιδί.

Γεννήθηκες στην Ελλάδα και έζησες αρκετά χρόνια και στην Αλβανία. Ποια στοιχεία των δύο χωρών έχεις κρατήσει μέσα σου;

Ξέρεις κάτι; Λόγω ότι έχω ζήσει και στις δύο, δεν μπορώ να πω ποια στοιχεία ακριβώς. Είναι μάλιστα και αρκετά κοντά και οι δύο χώρες. Είναι δύο λαοί που μοιάζουν πολύ, οπότε είναι δύσκολο να ξεχωρίσω τα στοιχεία. Θα πω όμως πως οι άνθρωποι είναι που έπαιξαν ρόλο και στις δύο χώρες που έζησα.

Πώς μπορεί να σε επηρέασαν εκείνη την εποχή αυτές οι μετακινήσεις;

Γενικά είναι δύσκολες οι μετακινήσεις για τους ανθρώπους που δε θέλουν να φεύγουν από κάποιον τόπο. Εγώ δεν επέλεγα ως παιδί ότι θέλω να φύγω. Ήταν επιλογή κάποιων άλλων. Γενικά όμως, το να φεύγεις από ένα μέρος που αγαπάς είναι πάρα πολύ δύσκολο. Και ξέρεις έχω σκεφτεί πολλές φορές, πως εδώ ήταν δύσκολο για μένα με αυτές τις συνθήκες, φαντάσου πώς είναι για τους ανθρώπους που καταστρέφονται οι χώρες τους τώρα και δεν έχουν επιλογή. Αναγκάζονται να φύγουν. Αυτό φαντάσου πόσο μεγάλο τραύμα είναι. Αλλά και για ένα παιδί, όπως εγώ τότε, ήταν πολύ σκληρό.

Οι παραστάσεις σου έχουν μεγάλη δόση από Μάριο και αυτό μάλιστα το λες κι εσύ. Το να έχεις λοιπόν αναφορές στο μυαλό σου από δικά σου βιώματα, το κάνει πιο δύσκολο να στήσεις μία παράσταση;

Όχι. Είναι ο τρόπος που δουλεύω. Οπότε δύσκολο δεν είναι, είναι δημιουργικό. Δεν ρέει απαραίτητα σαν ένα ρυάκι και απλά βγαίνει το υλικό, προφανώς και θέλει ένα σπρώξιμο και μία βοήθεια. Αλλά αυτός είναι ο μόνος ωραίος τρόπος για να δουλεύω και έτσι θέλω.

Υπήρχε κάτι που όταν το είδες στην παράσταση, το συνειδητοποίησες αλλιώς από όταν το είχες βιώσει;

Είχα πάει πολύ με το ένστικτο και με το τι θέλω να μοιραστώ και τι όχι. Οπότε δεν υπήρξε κάποια στιγμή που να ξαφνιάστηκα ή να μετάνιωσα για κάτι που είπα μέσα από αυτή την παράσταση. Ο λόγος που μπορεί να είδα κάποια πράγματα όμως αλλιώς, είναι από αυτά που άκουγα από τον κόσμο που είδε την παράσταση. Ακόμα και το πώς μετέφραζαν κάποιες σκηνές, κάτι που ίσως να το είχα σκεφτεί εγώ κάπως, ένας θεατής μπορεί να το έβλεπε αλλιώς και αυτό μου άρεσε, γιατί αυτό που μου έλεγε, χωρούσε κι αυτό μέσα στον κόσμο της παράστασης. Δεν ήταν ποτέ κάτι που ακούσαμε εντελώς ακραίο που δεν συμβάδιζε με αυτό που θέλαμε να πούμε. Κι άκουσα πολλά από θεατές που μπορεί να μην τα είχα σκεφτεί ποτέ.

Μίλησε μου για αντιδράσεις θεατών. Υπήρξε κάποια που χτύπησε φλέβα ας πούμε για σένα; 

Οι αντιδράσεις των θεατών ήταν πολύ θερμές, πολύ γενναιόδωρες θα έλεγα. Ήταν πολλές στιγμές αυτές που χτύπησαν φλέβα όπως λες και εσύ. Αντιδράσεις που σκεφτόμουν μετά και στο σπίτι μου ή και που τις κουβαλάω ακόμα. Μοιράσματα από ανθρώπους που ούτε καλά καλά ξέρω. Δε θα μπορούσα να πω κάποια, αλλά ήταν πολλές.

➤”Δεν αρκεί μόνο το να θες να κόψεις ένα λουλούδι, παίζει μεγάλο ρόλο το πώς θα το κόψεις. Γιατί μπορεί να πας να το κόψεις και να το καταστρέψεις, ή μπορεί να το κόψεις με έναν ειδικό τρόπο που να επιτρέψεις στο κλαδί να βγάλει κι άλλον ανθό”

Πώς είναι να καταλαβαίνεις ότι βιώματα σαν τα δικά σου μπορεί να τα έχουν περάσει κι άλλοι;

Αυτό είναι το πολύ ωραίο στην παρατήρηση αυτού του πράγματος. Ότι είμαστε ολόιδοι και παράλληλα είμαστε και απολύτως διαφορετικοί. Αυτό είναι το πολύ γοητευτικό. Να βλέπεις ότι όλοι το ίδιο κλαίμε, αλλά ίσως με άλλους τρόπους. Όλους κάτι κοινό μας απασχολεί.

Γιατί όμως δεν αγαπιόμαστε αφού είμαστε τόσο ίδιοι;

Ίσως να μην το έχουμε συνειδητοποιήσει ή ίσως να το συνειδητοποιούμε σιγά-σιγά. Υπάρχουν βέβαια και άλλοι που δεν το συνειδητοποιούν ποτέ. Ωστόσο πιστεύω ότι υπάρχουν και τα δύο. Δεν είναι άσπρο μαύρο. Υπάρχει και πολλή αγάπη και ένωση, αλλά προφανώς υπάρχει και πολύ σκοτάδι και μίσος εκεί έξω.

Πώς βλέπει ένας νέος άνθρωπος όλη αυτή τη βία γύρω μας σήμερα;

Τώρα αυτή η εποχή είναι μία πολύ σκοτεινή περίοδος. Εμένα με θλίβει πάρα πολύ να συνειδητοποιώ ότι ενώ εγώ κάνω εδώ μία παράσταση, τι συμβαίνει σε μία άλλη περιοχή του κόσμου. Κάπου υπάρχει μία δόση αδικίας μέσα σε αυτό το πράγμα. Κάπου, κάποιος άνθρωπος, ολόιδιος σαν εμάς, βιώνει κάτι τόσο σκληρό. Όπως αυτό που διαβάζουμε πως γίνεται στη Γάζα. Σου κόβονται τα πόδια μόνο και μόνο όταν βλέπεις τι γίνεται εκεί, στα σπίτια, στους ανθρώπους, στα παιδιά. Είναι τραγικό ότι δεν υπάρχει ένα τέλος σε αυτό. Η παράλληλη ειρωνεία είναι ότι αυτό μπορεί να συμβεί παντού, μπορεί να συμβεί και σε εσένα. Δίπλα σου, κοντά σου, μέσα στο σπίτι σου.

Για ποιο από όσα συμβαίνουν σήμερα θα μπορούσες να γράψεις κάτι;

Δεν ξέρω με ποιο θα μπορούσε να καταπιαστώ, σίγουρα όμως θα έπρεπε να με αφορά πολύ και σίγουρα θα έπρεπε άμα πιάσω κάτι κοινωνικό να υπάρχει μεγάλη λεπτότητα σε αυτό. Γενικά θεωρώ ότι οι άνθρωποι που πιάνουν μεγάλα θέματα, είναι ωραίο ότι τα πιάνουν, αλλά θα πρέπει να υπάρχει ευαισθησία, να μη γίνεται απλά για να γίνει. Δεν αρκεί μόνο να θέλεις να μιλήσεις για κάτι, αλλά θα πρέπει να σκεφτείς πώς θα μιλήσεις. Δεν αρκεί μόνο το να θες να κόψεις ένα λουλούδι δηλαδή, παίζει μεγάλο ρόλο το πώς θα το κόψεις. Γιατί μπορεί να πας να το κόψεις και να το καταστρέψεις, ή μπορεί να το κόψεις με έναν ειδικό τρόπο που να επιτρέψεις στο κλαδί να βγάλει κι άλλον ανθό. Οπότε και εγώ σαν καλλιτέχνης, αν ποτέ μιλούσα για κάτι μεγάλο, θα το έκανα με πολλές σκέψεις, πολλή συζήτηση και μεγάλη ευαισθησία. Αλλιώς δεν θα καταπιανόμουν ποτέ με κάτι. Κι αν υπάρχει ένας λόγος που καταπιάστηκα με το πένθος, έχει να κάνει με το ότι μίλησα για κάτι προσωπικό αρχικά, που μετά ήρθε και έγινε κοινωνικό. Είναι λοιπόν πολύ σημαντικό το πώς κάνεις την εκκίνηση για να μιλήσεις για κάτι. Είναι κάτι που πρέπει οι καλλιτέχνες να το έχουμε υπόψιν μας.

Το Goodbye Lindita, διαπραγματεύεται θέματα όπως ο θάνατος, το πένθος και η παράδοση. Πώς γράφτηκε;

Γράφτηκε από προσωπικές σκέψεις, από προσωπικά ερωτήματα, οπότε θα μπορούσα να πω ποιητικά πως ξεκίνησε ως ένα προσωπικό ημερολόγιο. Δηλαδή στην αρχή ήταν σαν να σκιτσάρω στο χαρτί τι ήθελα να μοιραστώ με τον κόσμο και αργότερα, μέσα από τις πρόβες άρχισε να αχνοφαίνεται κάτι και να παίρνει μορφή όλο αυτό.

Γιατί είναι χωρίς λόγια η παράσταση;

Το έχω απαντήσει κι άλλες φορές αυτό και συνεχίζω να απαντώ το ίδιο. Πέρα λοιπόν από το ότι με γοητεύει πάρα πολύ το θέατρο χωρίς λόγο, ένας ακόμα λόγος είναι ότι το δικό μου πένθος εγώ το βίωσα χωρίς λόγια. Το βίωσα μέσα από μία βουβή κατάσταση, μέσα από ένα πνιχτό συναίσθημα που δεν μπορούσε να εκφραστεί με λόγια, οπότε θεώρησα ότι σε αυτή την παράσταση δεν έπρεπε να μπει κάποιο κείμενο.

➤”Το σπίτι είναι σαν να είναι μία μήτρα, που μεγαλώνεις και μπορεί κάποια στιγμή να φύγεις από αυτό και να ξανά επιστρέψεις. Δε μπορώ αυτό να το αγνοήσω”

Πρόκειται για μέρος μίας τριλογίας θεατρικής, αφιερωμένη σε μέλη της οικογένειας σου. Γιατί ένιωσες την ανάγκη να το κάνεις αυτό;

Νιώθω ότι ο καθένας προσπαθεί να εκφραστεί με τον δικό του τρόπο και να πει κάποια πράγματα στους δικούς του ανθρώπους, με έναν ξεχωριστό τρόπο. Για μένα λοιπόν είναι πιο εύκολος αυτός ο δρόμος. Το να δημιουργήσω κάτι και να το αφιερώνω σε κάποιον. Αυτός είναι ο δικός μου τρόπος. Άλλος θα μπορούσε να τον εκφράσει το να μιλήσει στους γονείς του ή στους φίλους του ή να τους βγάλει για ένα πιάτο φαγητό ή να τους μαγειρέψει, ενώ εγώ δημιουργώ κάτι για να μιλήσω σε αυτούς. Ήταν ένας από τους τρόπους ώστε να έρθω σε επαφή με εκείνο το συναίσθημα του πένθους.

Τι σου έχουν πει η δικοί σου άνθρωποι που είδαν την παράσταση;

Δυστυχώς δεν την έχουν δει πολλοί συγγενείς. Αλλά την είδε η μητέρα μου, την είδαν και οι αδερφές μου. Ήταν συγκινητικό γιατί αναγνωρίζουν πράγματα εκεί μέσα από τις δικές του ζωές. Υπάρχει και μία απόλυτη υποστήριξη άλλωστε. Είναι πολύ συγκινητικό να ακούς από συγγενείς σου ότι τελικά, ναι κατάφερες να μιλήσεις για αυτό.

Αλήθεια τι σου λέει η μητέρα σου για όλη αυτή την επιτυχία που έχεις ξαφνικά;

Εντάξει, η μητέρα μου είναι και τέτοιος άνθρωπος, φτιαγμένος για να στηρίζει τους άλλους. Είναι πολύ περήφανη μητέρα, όπως μου λέει, για μένα αλλά και για τις αδερφές μου. Έτσι όπως θα έπρεπε να είναι όλοι οι γονείς , ασχέτως με το τι κάνει το παιδί τους. Να είναι εκεί και να το στηρίζουν με όλους τους τρόπους.

Είναι θέμα αποδοχής ή μία άνευ όρων στήριξη;

Περισσότερο στήριξη θα έλεγα. Η αποδοχή δείχνει ότι πρέπει να δεχτεί κάποιος κάτι, ενώ η στήριξη είναι ότι είναι δίπλα σου, κι αν πας να πέσεις αυτός είναι εκεί να σε κρατήσει. Αυτό εμένα μου αρέσει πιο πολύ από την αποδοχή.

Και αφού μιλάμε για οικογένεια, νιώθω ότι την τιμάς ιδιαίτερα.

Ναι, είναι οι ρίζες μας οι συγγενείς μας και το παρελθόν. Καθορίζει πολλά πράγματα το από ποιους έρχεσαι. Το σπίτι είναι σαν να είναι μία μήτρα, που μεγαλώνεις και μπορεί κάποια στιγμή να φύγεις από αυτό και να ξανά επιστρέψεις. Δε μπορώ αυτό να το αγνοήσω.

Ποια είναι το κέντρο του «Goodbye Lindita» που θέλεις να πάρει ο θεατής φεύγοντας;

Δεν είχα σκεφτεί ποτέ τι να πάρει μαζί του φεύγοντας ο θεατής. Θα μου άρεσε ωστόσο να πάρει μαζί του το συναίσθημα. Να είναι ανοιχτός σε αυτό που θα του προκύψει να αισθανθεί. Να δει τη δική του ιστορία μέσα από την παράσταση. Άλλωστε και το ότι δεν έχει λόγια έχει κι αυτό μία μυσταγωγία από μόνο του.

Είχες και μία τηλεοπτική εμπειρία που εμείς είδαμε πρόσφατα, στο «Milky Way» του Βασίλη Κεκάτου. Πώς προέκυψε αυτό το πέρασμα και πώς σου φάνηκε ο κόσμος της τηλεόρασης;

Σε αυτή την σειρά παίζουν πάρα πολλοί ηθοποιοί. Εγώ είπα μία ατάκα όλο κι όλο. Είχε πλάκα όμως για μένα αυτό, γιατί κράτησε λίγο. Οπότε μου άρεσε. Ήταν σαν να ήθελα λίγο να δω τι κάνουν και εκεί. Οπότε πέρασα για ένα πεντάωρο και έφυγα. Είχε πλάκα που είχα και αυτή την εμπειρία.

Θα έκανες τηλεόραση ως δημιουργός;

Δεν νομίζω. Εντάξει, είπαμε ότι μπορεί θεατρικά να περάσω και σε κείμενο, αλλά για να κάνεις τηλεόραση θα πρέπει να περάσεις εντελώς σε κείμενο. Οπότε όχι.

Τι είναι το θέατρο για σένα;

Το θέατρο συνεχίζει να είναι αυτό που πίστευα και μικρός. Ένας χώρος που μπορείς να είσαι τα πάντα. Να δοκιμάζεις τα πάντα. Αυτό είναι το γοητευτικό στο θέατρο για μένα. Το ότι θα κάνεις πράγματα πάνω στη σκηνή που στη ζωή σου δεν θα μπορούσες να κάνεις ή μπορεί να μην έτυχε να τα κάνεις. Είναι μία γοητευτική μίξη το ότι παράλληλα χάνεσαι μέσα σε αυτό και από την άλλη δεν ξεχνάς ότι είναι η δουλειά σου και ότι από αυτό πληρώνεσαι, ότι από αυτό πρέπει να φέρεις ένα αποτέλεσμα, ότι από αυτό θα κριθείς. Είναι μία μίξη, που τη λες ριψοκίνδυνη, γοητευτική, που έχει κάτι ερωτικό θα έλεγα.

Έχει άγχος ένα νέο κοινό κάθε φορά;

Γενικά μου αρέσει να γνωρίζω νέους ανθρώπους. Οπότε έτσι το βλέπω και με την παράσταση, και είναι πολύ ωραίο. Δηλαδή μου αρέσει πάρα πολύ ότι θα πάμε σε χώρες στο εξωτερικό, που θα έρθουμε στη Θεσσαλονίκη που έχω έρθει μία φορά για δύο μέρες. Που μπορεί και κάποιοι άνθρωποι να μην ξέρουν καν τη δουλειά μου και τώρα να με ανακαλύπτουν και εγώ να πρέπει να συστηθώ μέσα από αυτή. Να τους γνωρίσω. Οπότε εγώ έτσι το σκέφτομαι και όχι ως κάτι αγχωτικό.

➤”Η Θεσσαλονίκη, ήταν μία εμπειρία – έναρξη για μένα…”

Πες μου ένα όνειρο για τον Μάριο…

Μου αρέσει να γνωρίζω ανθρώπους όπως σου είπα. Περιμένω εκείνους που θα πω «τι ωραία που βρέθηκες στη ζωή μου». Αυτό το ονειρεύομαι πάρα πολύ και δεν το εννοώ μόνο επαγγελματικά, το εννοώ γενικά για τη ζωή μου. Αυτό λοιπόν είναι μία είδους ευχή. Να βρεθώ με ανθρώπους που θα έχει νόημα να συναντήσω. Να είναι σαν γραφτό να βρεθώ μαζί τους.

Τι μπορεί να ακολουθήσει μετά την τριλογία;

Έχω μία ιδέα στο μυαλό μου. Ετοιμάζω μία νέα δουλειά, συζητάω με θέατρα, συζητάω και με το εξωτερικό, οπότε τώρα είμαι σε μία φάση εκκαθάρισης και προτάσεων και που πρέπει να αποφασίσω τι θέλω να κάνω. Δεν είναι βέβαια κάτι πολύ κοντινό προς το παρόν. Έχω όμως πάρα πολλή όρεξη για να φτιάξω κάτι.

Αλήθεια, τι θυμάσαι από εκείνες τις δύο μέρες στη Θεσσαλονίκη;

Ήταν από τις πιο περίεργες εμπειρίες της ζωής μου. Γιατί είχα έρθει για να δώσω εξετάσεις στο Κρατικό, και ήταν μία έντονη εμπειρία αυτή. Ήταν η πρώτες μου εξετάσεις σε δραματική. Ακόμα τότε δεν είχα κλείσει καν τα 18. Ήταν λοιπόν μία εμπειρία – έναρξη για μένα. Από τότε λοιπόν δεν έτυχε να ξαναέρθω στη Θεσσαλονίκη.

Το “Goodbye Lindita” σε παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου και σύλληψη – σκηνοθεσία του Μάριο Μπανούσι, έρχεται στη Θεσσαλονίκη, για τέσσερις παραστάσεις την Παρασκευή 9 στις 21.00, το Σάββατο 10 στις 18.30 και 21.00 και την Κυριακή 11 Φεβρουαρίου στις 19.00 στο Βασιλικό Θέατρο | Το Goodbye, Lindita διηγείται την ιστορία μιας οικογένειας. Μια σειρά από παράδοξα γεγονότα που συμβαίνουν στο σπίτι φέρνουν στην επιφάνεια έναν κόσμο κρυμμένο, φτιαγμένο από όνειρα και εφιάλτες, μια ανάποδη πραγματικότητα με τους δικούς της κανόνες. Τι χρειάζεται να γίνει για να ολοκληρωθεί ο ύστατος αποχαιρετισμός; Πώς μπορεί να συνεχιστεί η ζωή; Τι σημαίνει (αυτός) ο θάνατος; | Η παράσταση προτείνεται για θεατές άνω των 16 ετών | Ηλεκτρονικά εισιτήρια: ΕΔΩ

Ο Μάριο Μπανούσι προτείνει ένα προσωπικό, χειροποίητο εικαστικό θεατρικό σύμπαν, εμπνέεται από το παρελθόν των Βαλκανίων, από ταφικά έθιμα και παραδόσεις πολλών χωρών για να φτιάξει μια παράσταση με κέντρο την απώλεια. Η αφήγηση δομείται πάνω σε μια συνειρμική ακολουθία εικόνων που συνδέουν την κατάσταση του πένθους με μια νέα γέννηση. Η παράσταση είναι ένα σύγχρονο παραμύθι, μια παραβολή για τη ζωή μετά τον θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου.

Ταυτότητα παράστασης: Σύλληψη – Σκηνοθεσία: Μάριο Μπανούσι | Σύμβουλος δραματουργίας: Σοφία Ευτυχιάδου | Σκηνικά – Κοστούμια: Σωτήρης Μελανός | Μουσική: Εμμανουήλ Ροβίθης | Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας | Δραματολόγος παράστασης: Ασπασία-Μαρία Αλεξίου | Βοηθός σκηνοθέτη: Αφροδίτη Καποκάκη

Διανομή (με αλφαβητική σειρά): Χρυσή Βιδαλάκη, Μπάμπης Γαλιατσάτος, Εριφύλη Κιτζόγλου , Κατερίνα Κρίστο, Μάριο Μπανούσι, Ελένη Άμπια Νζάνγκα, Βασιάνα Σκοπετέα, Αλεξάνδρα Χασάνι

Κεντρική φωτογραφία συνέντευξης: Αφροδίτη Καποκάκη