ΜΑΖΟΗΑ: «Δεν υπάρχει λίγη αλητεία σήμερα στη μουσική»

Τον γνώρισα μουσικά πριν αρκετά χρόνια, δίνοντας από τότε το στίγμα του και την ικανότητα του να γράφει και να ετοιμάζει ξεχωριστές παραγωγές, κάνοντας κι αυτόν τον ίδιο από τα πρώτα του ακόμα χρόνια στη μουσική, κάτι ξεχωριστό.

Κι αυτό ήρθε και πήρε ακριβώς την μορφή που εκείνος γουστάρει, με το project MAZOHA όπου ο Τζίμης γράφει τραγούδια, γράφει, γράφει, τραγουδάει, κάνει τα live του όπως εκείνος θέλει, συναντά άλλους μουσικούς και γενικότερα, όπως μου λέει κι ο ίδιος, επιτέλους κάνει αυτό που τον αντιπροσωπεύει απόλυτα πια! Ζώντας κυρίως στη Θεσσαλονίκη με τους σκύλους και τις γάτες του και κάνοντας κάθε μέρα μουσική, με ταχύτητες εντυπωσιακές, ο Τζίμης είναι μία σπάνια περίπτωση και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπιστεί. Περίπτωση που αγαπάει να κάνει με απόλυτη ειλικρίνεια αυτά που θέλει στη μουσική.

Γιατί άλλωστε τι νόημα έχει αν κάνεις κάτι για να αρέσεις σε άλλους; Αν όμως κάνεις αυτό που θες και αρέσεις και σε άλλους – όπως εκείνος – τότε όλα είναι ακόμα καλύτερα.

Αφορμή για να μιλήσουμε, στάθηκε το live του το Σάββατο 6 Ιουλίου στην Αθήνα, στo Playground 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου όπου θα ανέβει στη σκηνή (στο live με τίτλο “Είναι ωραία να πεθαίνουμε παρέα”) με special guests τους The Boy, Eddie Dark, Stolen Mic, Dolly Vara και Libys. Επίσης τις μέρες εκείνες μόλις είχε κυκλοφορήσει το “Γάμησε με”, το τραγούδι που μοιράζεται με τον The Boy ενώ μέχρι να βγει στον αέρα αυτή η συνέντευξη, κυκλοφόρησε και μία ξεχωριστή διασκευή στις “Θάλασσες” του Μάριου Τόκα και Σαράντη Αλιβιζάτου που πρώτη τραγούδησε η Κωνσταντίνα και αργότερα ο Δημήτρης Μητροπάνος!

Τι θα πει Mazoha για τον Τζίμη;

Το Mazoha μετράει εφτά χρόνια αισίως. Έξι δίσκους και κάτι άλλα single, διασκευές και τα λοιπά. Είναι ό,τι πιο αντιπροσωπευτικό έχω κάνει τα τελευταία χρόνια. Με εκφράζει 100%! Παλιά ήμουν μικρός, ήμουν άπειρος αλλά από τη στιγμή που έμεινα μόνος και έκανα το Vagina Lips με φουλ δισκογραφία και με τα ελληνικά στο Mazoha ξεκλειδώθηκα. Μου είναι εξίσου εύκολο ωστόσο να το κάνω αυτό και στα ελληνικά και στα αγγλικά. Απλά στα ελληνικά μπορείς να πεις ακριβώς αυτό που σκέφτεσαι. Βέβαια, όλο αυτό έχει να κάνει και με την αποδοχή από τον κόσμο. Εφόσον λοιπόν το Mazoha είναι καλοδεχούμενο λόγω στίχου και γίνεται φάση στα live, είναι ωραίο που κάποιοι ταυτίζονται με αυτό.

Κι επειδή αυτό είναι 100% εσύ, αυτό νομίζω περνάει στον κόσμο

Κι εγώ αυτό πιστεύω. Το ακροατήριο το δικό μας – εννοώ το κοινό που δε θα γίνει ποτέ mainstream – το έχουμε αγγίξει. Κι εγώ και άλλα παιδιά.

Ποια είναι αυτά τα παιδιά που νιώθεις «συγγενικά» μουσικά;

Είναι τα παιδιά που παίζω μαζί τους στο live. Καλά βέβαια, μουσικά δύσκολα να βρω εγώ κάποιον κοντά μου και δεν το λέω με σνομπισμό, αλλά το λέω γιατί εγώ πιάνω ένα φάσμα αρκετά μεγάλο σε είδη μουσικής και έχω πολύ κιθάρα μέσα, που αυτή τη στιγμή είμαι ο μόνος που τις κρατάω ακόμα. Τουλάχιστον στο ελληνόφωνο και στα solo project. Σαν αισθητική όμως και σαν αντίληψη θα μπορούσα να πω πως κοντά μου είναι ο The Boy, ο Eddie Dark, η Τρίχρωμη, ο Libys. Ακόμα και η Nalyssa Green που παίζουμε μαζί κι ας μην ταιριάζουμε μουσικά, γιατι μπορούμε να κάνουμε άνετα παρέα πάνω στη σκηνή. Ξέρεις, εγώ δε μπορώ να ξεχωρίσω το προσωπικό από το μουσικό. Σίγουρα υπάρχουν κι άλλα παιδιά που τα ξεχνάω τώρα. Είναι γενικά όλα τα παιδιά που παίζουμε κατά καιρούς και υπάρχει ένας κοινός παρανομαστής. Εγώ γουστάρω να παίζω με όλα αυτά τα παιδιά και να κάνουμε και κομμάτια μαζί.

Είναι σημαντικές για σένα και οι φιλίες στη μουσική;

Σημαντικές είναι. Αν και γενικά, επειδή όλοι έχουμε μεγάλα εγώ και η «πίτα» είναι μικρή, στις μικρότερες ειδικά ηλικίες που δεν είναι έτοιμοι να διαχειριστούν καταστάσεις, υπάρχει μία δυσκολία. Όλοι όμως έχουμε έναν κοινό σκοπό και θέλουμε ένα όσο το δυνατόν μεγαλύτερο ακροατήριο. Βέβαια, ένα θέμα είναι και πώς ορίζει ο καθένας αυτό το «μεγαλύτερο». Ας πούμε εγώ θέλω να πάω σε ένα μεγαλύτερο ακροατήριο, αλλά όχι κάποιο τεράστιο. Ξέρω καλά πως δε μπορώ να γίνω ΛΕΞ ή Bloody Hawk αλλά θα ήθελα να το τριπλασιάσω αν μπορέσω το ακροατήριο μου.

Πες μου για το τραγούδι σου που μόλις κυκλοφόρησε με τη συμμετοχή του The Boy. Πώς προέκυψε;

Είναι από εκείνες τις ιστορίες που σηκώνεσαι στη μέση της νύχτας και το γράφεις κατευθείαν. Έτσι έγινε, σηκώθηκα από το κρεβάτι και το έγραψα σε δέκα λεπτά. Το ηχογράφησα μετά εγώ όλο και όταν βρεθήκαμε στην Αθήνα με τον The Boy, του είπα πως έχω ένα κομμάτι που θα του ταιριάξει φουλ. Το άκουσε και του άρεσε. Έτσι το κάναμε. Ήξερα κι από πριν ότι οι φωνές μας ταιριάζουν.

Έχω την αίσθηση ότι γράφεις πολύ συχνά τραγούδια. Είναι θέμα έμπνευσης ή λες τώρα θα κάτσω να γράψω γιατί θέλω;

Είναι το πράγμα που είμαι καλός να κάνω το να γράφω τραγούδια. Για μένα, σε αυτό που λες, είναι και τα δύο. Υπάρχουν φορές που έρχεται κάτι εκτός προγράμματος. Αλλά γενικά, θα σου πω πως εμένα το ταλέντο μου είναι αυτό, από παιδί με θυμάμαι να γράφω τραγούδια. Αυτό όμως πρέπει να εξασκείται, δεν περιμένεις πάντα τη θεία έμπνευση. Τρώγοντας ανοίγει η όρεξη που λένε. Και είναι κάτι που το χαίρομαι. Αν με αφήσεις έναν μήνα μέσα στο σπίτι να ηχογραφώ, δεν θα έχω κανένα θέμα. Γουστάρω. Βάζω ένα πρόγραμμα πάντα και το βλέπω όλο αυτό σαν δουλειά. Το project αυτό το βλέπω έτσι, ασχολούμαι μαζί του 24/7 είτε γράφοντας τραγούδια, είτε κάνοντας τα μπλουζάκια, τα εξώφυλλα, είτε να κλείνω τα live. Όλα τα κάνω μόνος μου.

Επιστρέφοντας σε αυτό που είπες νωρίτερα πως θέλεις να τριπλασιάσεις το κοινό σου, αν έπρεπε να κάνεις λογοκρισία στον δικό σου στίχο για να το καταφέρεις αυτό, θα το έκανες;

Εμένα δε με ενδιαφέρει να τριπλασιάσω το κοινό μου υπακούοντας σε κανόνες. Με ενδιαφέρει να το πετύχω με το να είμαι ο εαυτός μου. Αν έπρεπε να το κάνω υπακούοντας σε καθωσπρεπισμούς θα το είχα κάνει εδώ και χρόνια. Θα μπορούσα το «Γάμησε με» να το πω «φίλησε με» αλλά θα ήταν σαν να είμαι ο Μουζουράκης, δεν είναι Mazoha αυτό. Αλλάζει όλο το νόημα του κομματιού γιατί είναι ένα κομμάτι βαρύ αυτό, μια πραγματική ιστορία στην ουσία. Τον εαυτό μου τον φιλτράρω και με λογοκρίνω κάποιες φορές, όταν βλέπω ότι γίνομαι εμμονικός ή μπορεί ο κόσμος να το καταλάβει κάπως αλλιώς. Αλλά πολύ σπάνια συμβαίνει αυτό και όχι με τη λογική του να αρέσω, αλλά με τη λογική να μη φανώ μαλάκας.

Αν σκεφτώ τραγούδια σου, όπως το «Αρρενωτίποτα», σε απασχολεί και η επικαιρότητα σε αυτά που γράφεις.

Θεωρώ τον εαυτό μου μοντέρνο άνθρωπο, οπότε θα πω ότι συμβαδίζω με την καθημερινότητα και γράφω για αυτήν. Για αυτό το κομμάτι που μου λες, το “Αρρενωτίποτα“, είχα δει γραμμένη τη λέξη σε ένα στορι στο instagram νομίζω. Μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση το πόσο περιγραφική είναι αυτή η λέξη. Αν και τα πράγματα νιώθω ότι όσα χρόνια και να περάσουν δεν αλλάζουν, αυτό που εγώ κάνω είναι μέσα από αυτά τα τραγούδια να μιλώ για όσα βλέπω γύρω μου.

Πώς είναι μία περίοδος όταν ετοιμάζεσαι για ένα live, όπως είναι αυτή τώρα;

Είναι μία φάση που αν πάει καλά γίνομαι και εγώ καλά. Σε αυτό το live που ετοιμάζουμε τώρα θέλω να έχει πολύ κόσμο. Και θέλω να το κάνω για τον εαυτό μου αλλά και για τους άλλους, να δείξω ότι μπορούμε να μαζέψουμε πολύ κόσμο και ας είμαστε το αντίθετο του mainstream. Δεν είμαστε mainstream και νομίζω ότι ούτε θα γίνει ποτέ κανένας από εμάς. Δηλαδή δεν θα παίξουν ποτέ τα τραγούδια μας στην τηλεόραση, δεν θα παίξουμε σε διαφημίσεις, δεν θα μαζέψουμε άκυρο κόσμο που θα έρθει στα live μας για ένα μόνο τραγούδι.

Νιώθεις να αλλάζει κάτι στη μουσική τα τελευταία χρόνια ή και σε αυτούς που ακούν μουσική;

Νιώθω πως στη μουσική έχει λίγο ευτελιστεί η φάση. Με το ότι μπορεί και είναι τόσο εύκολο να βγάλει κάποιος τη μουσική του αλλά δεν είναι και τόσο εύκολο να κάνει επιτυχία. Ο κόσμος δεν ακούει μουσική, ψάχνει τα 10 δευτερόλεπτα του tik tok. Βέβαια το καλό θα λάμψει αλλά πολλά χάνονται. Έχει γίνει πολύ fast food η μουσική. Είναι οξύμωρο ότι σήμερα υπάρχουν πολλοί περισσότεροι καλοί μουσικοι και παραγωγοί από παλιότερα και γίνονται πιο ωραίες δουλειές, αλλά είναι έτσι στημένο το παιχνίδι της νεκρής μουσικής βιομηχανίας που δεν προχωράει σχεδόν κανείς από αυτούς. Γιατί δεν μπορεί να ανταπεξέλθει οικονομικά και πνευματικά. Δηλαδή το να γίνεσαι γνωστός για  μία εβδομάδα και να εξαφανίζεσαι είναι πολύ χειρότερο από το να μη γίνεις γνωστός. Ειδικά σε μικρή ηλικία είναι πολύ δύσκολο κάτι τέτοιο. Όταν έκανα πέρυσι ένα μεγάλο μπαμ ήξερα ότι σε τρεις μήνες δεν θα ασχολείται κανείς μαζί μου. Δεν είχα προσδοκίες, ήξερα ότι όλο αυτό δεν θα με πάει παραπάνω. Ήξερα να διαχειριστώ την επιστροφή στην καθημερινότητα. Γενικά θα έλεγα όμως ότι δεν υπάρχει λίγη αλητεία μες στη μουσική. Όλα πηγαίνουν πολύ by the book ανεξάρτητα από το είδος. Δηλαδή είναι όλα πολύ αποστειρωμένα, πολύ το ίδιο, πολύ φλατ και χωρίς συναίσθημα. Φαίνονται όλα λίγο άψυχα. Προφανώς πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις αλλά εγώ μιλάω για τον κανόνα.

Τι κερδίζεις και τι χάνεις ζώντας στη Θεσσαλονίκη;

Κερδίζω σίγουρα στη Θεσσαλονίκη ενα λίγο πιο φθηνό επίπεδο ζωής από ότι στην Αθήνα. Είναι εδω οι φίλοι μου και ζω σε μία γειτονιά που γουστάρω. Από την άλλη στην Αθήνα ταιριάζεις πολύ πιο εύκολα στη μουσική με ανθρώπους. Πιο γρήγορα και πιο οικονομικά ίσως. Είναι όλοι εκεί. Η Θεσσαλονίκη λειτουργεί λίγο και με όρους χωριού, δηλαδή δεν πρέπει να παίζεις συχνά γιατί σου κάνει κακό. Στη Θεσσαλονίκη λοιπόν κερδίζεις την ηρεμία σου, ενώ από την άλλη εγώ την θέλω και τη βαβούρα, να χαθώ και να κάνω πράγματα που εδώ δεν μπορώ να τα κάνω. Με άτομα που συμπλέουμε καλλιτεχνικά.

Πώς τα περιέγραφες τον Τζίμη σε κάποιον που δεν σε ξέρει καθόλου;

Η αγαπημένη μου ατάκα που λέω τώρα τελευταία, που βγήκε από αστείο αλλά είναι περιγραφική, είναι ότι ό,τι έχεις ακούσει για μένα είναι αλήθεια και ειδικά τα κακά. Αυτό. Εγώ νιώθω τον εαυτό μου σαν 17 χρονών ακόμη. Υπάρχει δηλαδή μέσα μου μία οργή, υπάρχει μία ελπίδα που αρνείται να παραδοθεί. Υπάρχει μία αγνή ματιά στα πράγματα. Παρόλο που τρώω καθημερινά τα μούτρα μου δεν βλέπω ποτέ τίποτα κακοπροαίρετα. Πάντα θα δώσω ευκαιρίες. Αυτά είναι τα καλά στοιχεία. Στα κακά μπορείς να βάλεις το ότι είμαι απότομος, νευρικος, θυμώνω εύκολα αλλά ευτυχώς δεν μου κρατάει για μια ζωή. Αλλά είμαι έντονος.

Θέλεις να μου αποκαλύψεις ένα μεγάλο όνειρο που μπορεί να έχεις για σένα;

Γενικά έχω τα ίδια όνειρα που είχα από παιδί. Δεν έχουν αλλάξει. Είναι να παίζω τη μουσική που κάνω, να περνάω καλά, να περνάει ο κόσμος καλά και να μπορώ να ζήσω από αυτό και να έχω ένα μεγάλο ακροατήριο. Θέλω μεγάλο ακροατήριο. Είμαι ικανοποιημένος και ευγνώμων για αυτό που μου συμβαίνει αλλά θέλω να φύγει και από μένα αυτό το άγχος της επιβίωσης. Να ξέρω οτι θα κάνω ένα live και θα έχει 1000 ή 2000 άτομα. Εγώ το έχω ξαναπεί ότι ζω από τη μουσική τα τελευταία χρόνια. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ζω άνετα. Ζω πολύ στριμωγμένα απλά δεν χρειάζεται να κάνω κάτι άλλο. Και αυτό που θέλω δεν είναι τα λεφτά ως λεφτά αλλά είναι το να σιγουρέψω πως έτσι θα είμαι και του χρόνου. Από την άλλη και να μη συμβεί its ok. Απλά θέλω να γίνει η ζωή μου καλύτερη όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ.

Με ποιον ή με τι θα έλεγες “είναι ωραία να πεθαίνουμε παρέα “;

Να πω αρχικά για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις ότι αυτό το τραγούδι γράφτηκε την περίοδο του covid-19 για να περιγράψει την κατάσταση εκείνη. Από εκεί και πέρα, στην ερώτηση σου θα έλεγα ό,τι αγαπώ και όσους αγαπώ. Τους ανθρώπους μου τους αγαπημένους και τα ζώα μου. Έχω δύο σκυλιά και δύο γατιά…