Ο Άγγελος ταξιδεύει στην Ελλάδα και αφηγείται ιστορίες ντόπιων

Σε κάθε γωνιά της Ελλάδας υπάρχουν φωνές και χαμόγελα που αξίζει να ακουστούν, από τα ορεινά χωριά μέχρι τις πλατείες και τα καφενεία όπου οι ηλικιωμένοι μοιράζονται ιστορίες ζωής.

Κάθε τόπος κρύβει μια αυθεντικότητα που δύσκολα συναντάς στις μεγαλουπόλεις και μέσα από αυτήν οι ντόπιοι αποκαλύπτουν μικρές καθημερινές στιγμές που συχνά περνούν απαρατήρητες.

Ο Άγγελος Κάλφας, δημιουργός της εκπομπής «Χαμογέλα μου on Tour», ταξιδεύει σε αυτά τα μέρη μαζί με την ομάδα του για να φέρει στο φως τις ιστορίες των ανθρώπων.

Στόχος του είναι να αναδείξει τη μοναδικότητα κάθε τόπου και να δείξει πώς η καθημερινότητα, οι σχέσεις και οι αναμνήσεις συνθέτουν μια ζωντανή εικόνα της ελληνικής περιφέρειας, μακριά από τα μεγάλα αστικά κέντρα.

Κάθε επεισόδιο γίνεται μια μικρή γιορτή της ανθρώπινης εμπειρίας: Ο Άγγελος συναντά ανθρώπους με ιστορίες που συγκινούν και εμπνέουν, ενώ η εκπομπή ολοκληρώνεται με μια συμβολική πράξη — τη φύτευση ενός φυτού, που αφήνει πίσω μια ζωντανή ρίζα, όπως οι ιστορίες που μοιράζεται.

Μέσα από αυτά τα ταξίδια, η εκπομπή δεν δείχνει απλώς μέρη, αλλά μεταφέρει μια εμπειρία, ένα μήνυμα σύνδεσης, δημιουργίας και σεβασμού προς τη ζωή των κοινοτήτων.

Με αυτή τη φιλοσοφία, η εκπομπή ξεπερνά τα όρια μιας απλής τηλεοπτικής παραγωγής και γίνεται μια γέφυρα ανάμεσα σε ανθρώπους και τόπους, που αξίζει να εξερευνηθεί και να καταγραφεί μέσα από τη δική του ματιά.

Στη συνέντευξη που ακολουθεί, ο Άγγελος μιλά για το πώς γεννήθηκε η ιδέα, τις πιο συγκινητικές στιγμές και τα σχέδια για το μέλλον του «Χαμογέλα μου on Tour».

Πώς γεννήθηκε η ιδέα για το «Χαμογέλα μου on Tour» και τι ήταν αυτό που σας ώθησε να ξεκινήσετε ένα ταξίδι σε μικρές κοινότητες της Ελλάδας; 

Το «Χαμογέλα μου on Tour» ήταν ένα όνειρο βαθιά ριζωμένο μέσα μου.
Ένα όνειρο που σιγόκαιγε χρόνια τώρα, περιμένοντας τη στιγμή να πάρει μορφή.


Η ιδέα γεννήθηκε απ’ την ανάγκη να ξαναβρώ τον άνθρωπο μέσα σε όλα.


Το «Χαμογέλα μου on Tour» δεν ξεκίνησε σαν τηλεοπτική σκέψη, αλλά σαν προσωπική.
Ήθελα να γνωρίσω τόπους που δεν χωράνε στους τουριστικούς οδηγούς, ανθρώπους που δεν θα δεις ποτέ στα πρωτοσέλιδα αλλά κουβαλούν ιστορίες που αξίζει να ακουστούν.

Μεγάλωσα σε μια εποχή που όλα γίνονται γρήγορα — stories, trends, σκρολ — κι ένιωσα πως χρειαζόταν ένα αντίβαρο σε όλο αυτό.

Ένα project που θα θυμίζει ότι η ομορφιά υπάρχει ακόμη, απλώς δεν φωνάζει.
Έτσι ξεκινήσαμε μια μικρή ομάδα φίλων, με μια κάμερα, ένα αυτοκίνητο και πολλή ανάγκη να ακούσουμε.
Και από τότε… κάθε ταξίδι γίνεται κι ένας καθρέφτης: για το τι σημαίνει να μένεις, να αντέχεις, να συνεχίζεις.

Με ποιο κριτήριο επιλέγετε τα μέρη που επισκέπτεστε; Υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που ψάχνετε σε κάθε χωριό ή κοινότητα;

Δεν διαλέγουμε τα μέρη με τουριστικά κριτήρια, αλλά με ανθρώπινα.

Κάθε τόπος που επισκεπτόμαστε έχει μέσα του μια ιστορία που αξίζει να ειπωθεί, αρκεί να σταθείς λίγο και να την ακούσεις. Συνήθως επιλέγουμε χωριά που κουβαλούν κάτι περισσότερο από εικόνα: μια μνήμη, μια πληγή, μια ελπίδα. Μπορεί να είναι ένας τόπος που δοκιμάστηκε, που κάηκε και ξαναγεννήθηκε, ή απλώς ένα χωριό που έμεινε όρθιο όταν όλοι έφευγαν.

Αυτό που με συγκινεί είναι οι άνθρωποι που επιμένουν να μένουν. Που συνεχίζουν να χαμογελούν, όχι γιατί η ζωή τους είναι εύκολη, αλλά γιατί έχουν μάθει να τη σέβονται.

Αυτό ψάχνω σε κάθε ταξίδι: τη στιγμή που θα κοιτάξω κάποιον στα μάτια και θα νιώσω πως αυτό που μου λέει δεν είναι ιστορία για την κάμερα , είναι η αλήθεια του.

Καθώς ταξιδεύετε και ακούτε τόσες πολλές διαφορετικές ζωές, πώς επηρεάζει αυτό εσάς προσωπικά;

Κάθε ταξίδι και κάθε ιστορία που ακούω, την κουβαλάω μέσα μου για μέρες.
Δεν τελειώνει με το γύρισμα, μένει μαζί μου, στα πρωινά μου, στις σκέψεις μου, ακόμα και στις πιο απλές στιγμές της καθημερινότητας.
Μπαίνω στα σπίτια αυτών των ανθρώπων, στις αυλές τους, στις ζωές τους.

Με βάζουν για λίγο στον κόσμο τους, κι αυτό δεν το ξεχνάς εύκολα.

Υπάρχουν ιστορίες που με συγκίνησαν τόσο, που τις σκέφτομαι ξαφνικά χωρίς λόγο, μέσα στη μέρα.
Άλλες που μου θύμισαν δικά μου πράγματα, και κάποιες που με τρόμαξαν με το πόσο βαθιά μπορούν να σε αγγίξουν. Αυτό το project με έχει κάνει πιο ευγνώμων και πιο γειωμένο.
Με έμαθε να κοιτάζω αλλιώς τους ανθρώπους γύρω μου, να μην θεωρώ τίποτα δεδομένο.


Και όσο περισσότερο ταξιδεύω, τόσο πιο σίγουρος είμαι πως οι άνθρωποι μοιάζουμε πολύ περισσότερο απ’ όσο νομίζουμε. Κι ότι τελικά, αυτό που μας ενώνει… είναι η ανάγκη να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε αληθινά.

Υπάρχουν στιγμές που νιώθετε ότι μαθαίνετε κάτι για τη δική σας ζωή μέσα από τις ιστορίες των άλλων;

Ναι, σχεδόν σε κάθε ταξίδι.
Οι άνθρωποι που συναντώ γίνονται, χωρίς να το ξέρουν, καθρέφτες.
Μου θυμίζουν πράγματα που έχω ξεχάσει, μου δείχνουν τι αξίζει στ’ αλήθεια, με προσγειώνουν.

Όταν ακούς έναν άνθρωπο να σου λέει «ό,τι κι αν χάσεις, αν έχεις ανθρώπους δίπλα σου, ξαναρχίζεις», ή να σου υπενθυμίζει να «αγαπάς αδιακρίτως», δεν γίνεται να μη σε αγγίξει.
Κι όταν μια γυναίκα σου εξηγεί ότι «η θλίψη και το χαμόγελο είναι σαν τον καφέ με το κατακάθι του: συνυπάρχουν», δεν μπορείς να μη σταματήσεις για λίγο και να το φιλτράρεις μέσα σου.

Νομίζω πως αυτό είναι και η μεγαλύτερη αξία του «Χαμογέλα μου on tour»:
ότι τελικά δεν είναι μόνο για τους άλλους.
Είναι και για μένα.
Γιατί μέσα από τις ιστορίες τους, μαθαίνω τη δική μου λίγο καλύτερα κάθε φορά.

Στα ταξίδια σας συναντάτε ανθρώπους με διαφορετικές ιστορίες. Υπήρξε κάποιος που σας συγκίνησε ή σας δίδαξε κάτι ιδιαίτερο και θέλετε να μοιραστείτε;

Ναι, υπήρξαν πολλοί.
Αλλά αν έπρεπε να ξεχωρίσω έναν – χωρίς φυσικά να αδικήσω κανέναν άλλον άνθρωπο- , θα ήταν ο Πάτερ Κωνσταντίνος, στο πρώτο μας επεισόδιο, στον Κοπανό.


Είναι από εκείνους τους ανθρώπους που δεν χρειάζονται πολλές λέξεις για να σε αγγίξουν.
Μου είπε απλώς: «να αγαπάς αδιακρίτως».
Και αυτό το κράτησα.

Αυτή η τόσο μικρή φράση από το στόμα ενός εκπροσώπου της εκκλησίας με έκανε να σκεφτώ πως είναι εύκολο να αγαπάς τους ανθρώπους που σου μοιάζουν, το δύσκολο είναι να αγαπάς κι αυτούς που δεν το κάνουν.

Πως η πίστη, η όποια πίστη, αυτό θα έπρεπε να μοιράζει: αγάπη χωρίς προϋποθέσεις.
Όχι φόβο, ούτε διαχωρισμούς.
Απλώς την αποδοχή ότι όλοι οι άνθρωποι κουβαλάμε κάτι, κι όλοι αξίζουμε μια δεύτερη ευκαιρία στο βλέμμα κάποιου.

Πώς δουλεύετε για να καταγράψετε τις ιστορίες αυτές με αυθεντικότητα; Υπάρχει κάποια στιγμή στα γυρίσματα που πάντα σας μένει αξέχαστη;

Η αυθεντικότητα είναι για εμάς το πιο σημαντικό κομμάτι.

Ο Δημήτρης είναι ο άνθρωπος που “ανοίγει τις πόρτες”.
Ερευνά, κάνει τις πρώτες επαφές με τους κατοίκους, ακούει ιστορίες, κερδίζει την εμπιστοσύνη τους. Είναι εκείνος που μας προετοιμάζει ώστε, όταν φτάσουμε στον τόπο, να μην είμαστε ξένοι.

Ο Παναγιώτης, πίσω από την κάμερα, είναι η ματιά, η αισθητική, η αφήγηση του project.
Μέσα από τον φακό του καταγράφει όχι απλώς εικόνες, αλλά συναισθήματα. Έχει τον τρόπο να “δει” το άυλο — μια χειρονομία, ένα βλέμμα, μια σιωπή — και να το μετατρέψει σε καρέ που μιλάει από μόνο του.

Ο Νίκος είναι ο συνδετικός κρίκος.
Ο άνθρωπος που φροντίζει να κυλήσουν όλα σωστά, από τις λεπτομέρειες της οργάνωσης μέχρι τις πιο μικρές στιγμές που κρατούν την ομάδα ενωμένη. Είναι η ήρεμη δύναμη πίσω απ’ όλα.

Εγώ είμαι αυτός που κρατά τη συνολική εικόνα στα χέρια του.
Από τη στιγμή που αποφασίζουμε τον επόμενο προορισμό, μέχρι την τελευταία λέξη του voiceover.

Για μένα, το “Χαμογέλα μου on Tour” δεν είναι απλώς μια εκπομπή, είναι ένα κομμάτι ευθύνης.
Είμαι αυτός που συνομιλεί με τους ανθρώπους μπροστά στην κάμερα, αλλά και αυτός που ξενυχτά μετά, γράφοντας μέχρι να νιώσει ότι κάθε λέξη στέκει εκεί που πρέπει.


Προσπαθώ να ισορροπώ ανάμεσα στο συναίσθημα και στην οργάνωση: να υπάρχει συγκίνηση, αλλά και ακρίβεια, συναίσθημα αλλά και δομή.
Αυτό είναι το πιο όμορφο και το πιο απαιτητικό κομμάτι μαζί.

Όσο για τη στιγμή που μας μένει αξέχαστη, είναι πάντα η ίδια.
Η ώρα που μπαίνουμε στο αυτοκίνητο για την επιστροφή. Εκείνη η σιωπή μετά το γύρισμα, που κανείς δεν μιλά.


Όλοι κοιτάζουμε έξω από το παράθυρο, λίγο μουδιασμένοι, κουρασμένοι αλλά γεμάτοι.
Γιατί ξέρουμε πως ζήσαμε κάτι που δεν θα ξαναζήσουμε με τον ίδιο τρόπο.
Είναι η στιγμή που συνειδητοποιούμε ότι αφήσαμε κάτι πίσω, αλλά πήραμε κι εμείς κάτι μαζί μας.

Κάθε επεισόδιο τελειώνει με τη φύτευση ενός φυτού. Τι σημαίνει για εσάς αυτή η πράξη και πώς συνδέεται με τις ιστορίες των ανθρώπων που παρουσιάζετε;

Η φύτευση του φυτού στο τέλος κάθε επεισοδίου είναι για μένα κάτι πολύ περισσότερο από ένα όμορφο κλείσιμο.
Είναι μια υπόσχεση.
Να αφήνουμε πίσω κάτι ζωντανό σε κάθε τόπο που μας φιλοξένησε, όπως μας άφησαν κι εκείνοι ένα κομμάτι από τον εαυτό τους.

Το φυτό είναι σύμβολο συνέχειας.
Μια ρίζα που μένει εκεί, όταν εμείς φεύγουμε.
Κάθε φορά που σκύβω να φυτέψω, νιώθω ότι “δένω” για λίγο με τη γη του τόπου, με όλα όσα άκουσα και ένιωσα.
Είναι σαν να λέω ένα σιωπηλό “ευχαριστώ”. Το φυτό είναι ο τρόπος μας να επιστρέφουμε κάτι πίσω.


Κάθε φύτευση είναι, με τον δικό της τρόπο, μια μικρή πράξη αγάπης.

Πώς υποδέχονται οι ντόπιοι την εκπομπή και τις ιστορίες τους; Έχετε παρατηρήσει ότι αλλάζει κάτι μέσα στις κοινότητες όταν μια ιστορία γίνεται δημόσια;

Στην αρχή, οι περισσότεροι ντόπιοι μάς κοιτούν με απορία.
Δεν καταλαβαίνουν γιατί κάποιος θέλει να ασχοληθεί με το δικό τους μικρό χωριό, με τη δική τους καθημερινότητα.
Αλλά πολύ γρήγορα αυτό αλλάζει.
Μόλις καταλάβουν ότι δεν ήρθαμε για να “πάρουμε πλάνα”, αλλά για να ακούσουμε, ανοίγονται.
Μας βάζουν στα σπίτια τους, μας κερνούν, μας μιλούν σαν να είμαστε φίλοι που γύρισαν μετά από καιρό.

Αυτό που με συγκινεί είναι πως, μετά τη δημοσίευση κάθε επεισοδίου, κάτι πραγματικά αλλάζει.
Οι άνθρωποι βλέπουν τον εαυτό τους αλλιώς.
Ξαναθυμούνται ότι ο τόπος τους έχει αξία, ότι η ιστορία τους μετράει.
Μας στέλνουν μηνύματα, μας λένε “μας έκανες να δούμε το χωριό μας με άλλα μάτια”.
Και το πιο όμορφο είναι πως φέρνουν κοντά και τους ίδιους τους κατοίκους, ανθρώπους που ζουν δίπλα-δίπλα, αλλά δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να καθίσουν και να ακούσουν ο ένας τον άλλον.

Αυτό, για μένα, είναι το πιο δυνατό κομμάτι του “Χαμογέλα μου on Tour”:
ότι μέσα από μια εκπομπή, γεννιέται ξανά η αίσθηση του “μαζί”.

Τι σχέδια έχετε για τη συνέχεια του «Χαμογέλα μου on Tour»; Σκέφτεστε να επεκταθεί σε νέες περιοχές, μορφές αφήγησης ή συνεργασίες;

Ναι, το “Χαμογέλα μου on Tour” θα συνεχίσει το ταξίδι του.
Κάθε επεισόδιο μάς οδηγεί κάπου πιο βαθιά και νομίζω πως η επόμενη χρονιά θα φέρει μια νέα εποχή για την εκπομπή.
Δεν μπορώ να πω πολλά ακόμη.
Όπως κι αν έρθει, θα κρατήσει τον ίδιο πυρήνα: τον άνθρωπο, το συναίσθημα και την αλήθεια.
Και, φυσικά, το χαμόγελο που πάντα μας συνδέει.