Ο Στράτος Τζίτζης για τη νέα του ταινία: «Ήθελα τον Αλμπάνη να με κάνει αλλά μου φαινόταν πολύ όμορφος»

Ο γνωστός σκηνοθέτης επιστρέφει στις κινηματογραφικές αίθουσες από αυτή την Πέμπτη με την ταινία του «Έχω κάτι να πω» και πρωταγωνιστή του τον Αντίνοο Αλμπάνη, σε έναν ρόλο που, ούτε λίγο ούτε πολύ, κάνει τον… Στράτο Τζίτζη στην προσπάθεια του να εκδώσει ένα βιβλίο φιλοσοφίας.

Την ταινία, την είδα πριν μερικούς μήνες στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης όταν έκανε πρεμιέρα και ήταν από τις συμμετοχές που ξεχώριζαν, τόσο για το θέμα τους όσο και για την επιστροφή του δημιουργού, που ακόμα από το παρελθόν, έδινε πάντα ταινίες που αγαπούσε – κυρίως – το κοινό.

Άλλωστε, αν κάτι αξίζει στην τέχνη να μένει, είναι αυτό που αφήνει στο κοινό της. Είτε αυτό είναι μία ταινία, είτε ένα τραγούδι, είτε ένας πίνακας ζωγραφικής, είτε ένα βιβλίο φιλοσοφίας.

Και γι’ αυτό το τελευταίο, μιλάει η ταινία «Έχω κάτι να πω» όπου ένας σκηνοθέτης προσπαθεί να βρει τρόπο να εκδώσει ένα βιβλίο φιλοσοφίας μπλέκοντας τελικά σε διάφορα ευτράπελα τόσο με την οικογένεια του όσο και με ανθρώπους που έρχονται ξαφνικά στον δρόμο του και επηρεάζουν τη συνέχεια. Το σπουδαίο στο στόρι, είναι πως εκείνος επιμένει σε αυτό που αγαπά και δε σταματά να στοχάζεται και να θυσιάζει βασικά πράγματα για αυτό που ποθεί.

Για τη νέα του απολαυστική ταινία, ο Στράτος Τζίτζης μιλάει στην Parallaxi και εξηγεί πώς έγινε το βιβλίο και το φιλμ

Πώς προέκυψε η ιδέα να συνδυάσετε την κυκλοφορία ενός βιβλίου, την παρουσίαση του και μια ταινία με αυτό ακριβώς το θέμα;

Η ιδέα προέκυψε από το γεγονός ότι ήθελα πραγματικά να βγάλω ένα βιβλίο, το οποίο αποδείχτηκε αδύνατον να κάνω, καθώς ήταν φιλοσοφικό και κανείς εκδότης δεν το πήρε στα σοβαρά. Αυτή η αναμέτρηση με το αδύνατο την οποία αναλαμβάνει κάποιος γιατί έχει κάτι να πει, αποτέλεσε τη μαγιά της ταινίας. Στην πορεία έβγαλα το βιβλίο και η παρουσίασή του έγινε σκηνή της ταινίας.

Πώς καταλήξατε στον Αντίνοο Αλμπάνη για να κάνει (κάπως) εσάς;

Στον Αντίνοο κατέληξα αφού οι πρώτες μου επιλογές δεν λειτούργησαν. Ο λόγος που δεν τον σκέφτηκα εξ αρχής, ενώ έχουμε ξανασυνεργαστεί και τον αγαπώ, είναι ότι μου φαινόταν πολύ όμορφος και σχετικά νέος για τον ρόλο. Όμως αυτός προθυμοποιήθηκε να μεγαλώσει και να «σπάσει», το οποίο και έκανε επιτυχώς, αποδεικνύοντας πόσο «μεγάλος» ηθοποιός είναι.

Νιώθω στο «Έχω κάτι να πω» πως σπάτε και πολλά στερεότυπα που βασανίζουν τους ανθρώπους ακόμα. Ήταν αυτό στις προθέσεις σας;

Συνέβη εκ του φυσικού, υποθέτω. Δεν ήταν στις προθέσεις μου. Εγώ είμαι έτσι από μόνος μου, όπως και αυτά που κάνω, οπότε προκύπτει εκ των γεγονότων. Όλη μου η πορεία ως τώρα ήταν “out of the box”.

Πόση αλήθεια έχει όλη η περιπέτεια του ήρωα με την δική σας πορεία από τη συγγραφή μέχρι την κυκλοφορία του βιβλίου σας;

Μοιάζει στην ουσία, αλλά όχι στις λεπτομέρειες. Η ουσία είναι ότι εγώ βρέθηκα σε παρόμοιες καταστάσεις: χωρίς λεφτά, να κυνηγάω τις ιδέες, να μην με ενδιαφέρει η καριέρα του επιτυχημένου σκηνοθέτη, να με ενδιαφέρει κυρίως να πω κάτι σημαντικό, να τα δίνω όλα για αυτό,  να έχω κόρη (δύο κόρες συγκεκριμένα) που πρέπει να φροντίσω, να προσπαθώ να τα καταφέρω, και, στο τέλος να μη βρίσκω εκδότη, παρόλη την υπερπροσπάθειά μου. Βέβαια, τελικά βρήκα εκδότη, οπότε “happy end”. Το βιβλίο βγήκε από τις εκδόσεις Ευρασία με τον τίτλο «ΕΧΩ ΚΑΤΙ ΝΑ ΠΩ_στοιχεία για μια θεωρία της συμπλήρωσης». Η πλάκα είναι ότι ο εκδότης μου, ο Φαίδων Κυδωνιάτης, παίζει στην ταινία τον ρόλο του εκδότη που απορρίπτει το βιβλίο μετά βδελυγμίας.

Τι θέλετε να δώσετε στους θεατές σας φτιάχνοντας αυτή την ταινία και δείχνοντας σε πολλά σημεία ένα backstage υλικό από τη διάρκεια που φτιαχνόταν η ταινία;

Θέλω να δώσω στους θεατές υλικό να σκεφτούν, πέρα από το να διασκεδάσουν, το οποίο συμβαίνει έτσι κι αλλιώς με την ταινία, γιατί έχει κωμικά στοιχεία. Το να δείχνεις πώς φτιάχνεται η ταινία και να ακούς τον σκηνοθέτη να συζητάει με τους ηθοποιούς σε τι εξυπηρετούν οι σκηνές τους, δίνει στον θεατή μια ευκαιρία για αναστοχασμό.

Εγώ την ταινία την  είδα στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και ομολογώ πως πέρασα πολύ ωραία στη διάρκεια της. Πώς είναι για εσάς να σας λένε ότι είναι καλή ή είναι κακή μία ταινία σας. Σας επηρεάζει αυτό;

Χαίρομαι που πέρασες ωραία βλέποντας την ταινία. Το ίδιο εισπράττω από όλους που την έχουν δει. Αυτό προφανώς με γεμίζει ικανοποίηση. Καθώς με αυτήν την ταινία έβαλα το στοίχημα να σπάσω τα στερεότυπα, ακόμη και της κινηματογραφικής αφήγησης, είναι ικανοποιητικό να βλέπω ότι το κέρδισα. Γενικά, να σου πω, οι ταινίες μου έχουν αρέσει στον κόσμο, εκτός από την πλειονότητα των κριτικών. Τους περισσότερους από αυτούς δεν τους λαμβάνω υπόψη γιατί λειτουργούν κυρίως με «φεστιβαλικά στερεότυπα». Εντυπωσιάζονται από τον καλλιτεχνίζοντα φορμαλισμό και χάνουν την ουσία. Ελάχιστοι διαφέρουν. Αυτούς τους ακούω με προσοχή, όπως ακούω και θεατές που μου κάνουν εύστοχες παρατηρήσεις. Είμαι έτοιμος να αναγνωρίσω τα λάθη που έκανα στα έργα μου και βρίσκω δημιουργική την κριτική που τα εντοπίζει και τα υποδεικνύει, χωρίς εύκολους αφορισμούς. Μέσα από τα λάθη μου μαθαίνω και ευγνωμονώ όσους μου τα υπέδειξαν.

Τι θυσίες απαιτεί σήμερα μία ταινία από αυτόν που την οραματίζεται και – θα σας πάω πιο πέρα – τι θυσίες απαιτούνται για να γράψεις ένα βιβλίο και να φτάσει στα χέρια άλλων ανθρώπων;

Αν δεν έχεις λεφτά ή/και αν δεν είσαι στα «κυκλώματα», το εγχείρημα αγγίζει τα όρια του αδύνατου. Απαιτείται τόση ατομική υπερπροσπάθεια και είναι τόσες οι θυσίες για να τα καταφέρεις – αν  τα καταφέρεις –,  ώστε δύσκολα κάνει κάτι τέτοιο «λογικός» άνθρωπος. Πρέπει να έχεις μια «τρέλα», κάτι που σε καίει, για να ριχτείς στη «φωτιά».  Και αν σωθείς, σώθηκες. Έχουν καεί πολλοί σε αυτήν την προσπάθεια. Πατάμε στις στάχτες τους για να πηδήξουμε μια φλόγα παραπέρα. Μακάριοι όσοι κατάφεραν να «την πηδήξουν».

Η φιλοσοφία τι κοινό έχει με το σινεμά;

Η φιλοσοφία βρίσκεται παντού γιατί στοχάζεται για το νόημα των πραγμάτων, οπότε στοχάζεται και για το νόημα των ταινιών. Το ότι οι περισσότερες ταινίες δεν στοχάζονται για το νόημά τους και ειδικότερα αν έχουν κάποιο νόημα να γίνουν, αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα του κινηματογράφου. Έχουμε γεμίσει ταινίες που δεν έχουν τίποτα να πουν πέρα από το να επιδεικνύουν κατασκευαστικές αρετές. Κούφιες επαύλεις που τις κατοικεί η πλήξη.

Σας ανησυχεί που η εποχή μας χαρακτηρίζεται πλέον κυρίως από την εικόνα και την ταχύτητα; Αυτό μπορεί να δώσει χρόνο ώστε να εμβαθύνει κάποιος σε νοήματα πιο σημαντικά;

Το θέμα του χρόνου και της επιτάχυνσης στην οποία έχουμε περιέλθει όλοι είναι θεματάρα και είναι μια από τις ταινίες που θα ήθελα να κάνω. Έχω καμιά εικοσαριά στο μυαλό μου, αλλά αδύνατον να τις κάνω, καθώς δεν υπάρχει χρόνος. Νάτο πάλι το θέμα μας, από μιαν άλλη πλευρά. Όλα είναι χρόνος. Αν δεν δίνουμε χρόνο να εμβαθύνουμε, θα αναπαράγουμε τα αδιέξοδά μας και θα βρισκόμαστε πάλι στο ίδιο σημείο. Χαμένος χρόνος δηλαδή.

Βρισκόμαστε σε μία εποχή που το σινεμά γεμίζει αίθουσες και το ελληνικό σινεμά επίσης κόβει εισιτήρια. Πώς θα χαρακτηρίζατε εσείς αυτή την εποχη του κινηματογράφου στη χώρα μας;

Έχω αντίθετη εικόνα. Εκτός από ελάχιστα μπλοκμπάστερ όλες οι άλλες ταινίες πατώνουν και τα σινεμά βαράνε μύγες. Φέτος στην ελληνική πιάτσα πήγε μόνο ο Καζαντζίδης, οπότε ετοιμαστείτε να φάτε στη μάπα όλο το ελληνικό ρεπερτόριο για τα επόμενα χρόνια.

Αν έπρεπε να επιλέξετε μία σκηνή του «Έχω κάτι να πω» που σας συγκινεί ή την απολαμβάνετε πιο πολύ, ποια θα ήταν αυτή;

Η σκηνή του τέλους είναι «όλα τα λεφτά» αλλά παρακαλώ να μην αποκαλυφτεί σε καμία περίπτωση. Ευχαριστώ.

Η ταινία

Τι σχέση έχει το σινεμά με τη φιλοσοφία; Μπορεί μια σεξεργάτρια να κατανοεί τον Χέγκελ; Μία τραβεστί  να έχει κόρη; Μία κόρη να ψάχνει το νόημα της πίστης; Μία σταρ της σαπουνόπερας να παίζει Επίδαυρο; Ένας διευθυντής κινηματογραφικής σχολής να γράφει ερωτικά ρομάντζα; Μια φαρμακοποιός να κάνει το γύρο του κόσμου; Ένας σκηνοθέτης να φιλοσοφεί; Ένας εκδότης να οργανώνει παιδικά πάρτι; Τι χρειάζεται ένας συγγραφέας για να έχει κόσμο στην παρουσίαση του βιβλίου του: να έχει κάτι να πει ή να φέρει σελέμπριτις; Πού καταλήγουν όσοι ψάχνουν για ένα βαθύτερο νόημα ύπαρξης το 2025: Τζίζας ή Τζίτζας;

Αυτά και πολλά άλλα βαθυστόχαστα ερωτήματα εξετάζει με διασκεδαστικό τρόπο η νέα ταινία του Στράτου Τζίτζη «ΕΧΩ ΚΑΤΙ ΝΑ ΠΩ»

Στην ταινία πρωταγωνιστεί ο Αντίνοος Αλμπάνης στον ρόλο ενός αποτυχημένου σκηνοθέτη που θέλει να βγάλει ένα βιβλίο φιλοσοφίας. Πρόκειται για την αυτοσαρκαστική κωμωδία ενός σκεπτόμενου ανθρώπου που παρόλες τις αναποδιές και τα ευτράπελα που αντιμετωπίζει, αυτός επιμένει να στοχάζεται. Η προσπάθειά  του να μοιραστεί τις σκέψεις του μέσα από ένα βιβλίο κρύβει πολλές εκπλήξεις.

Συμπρωταγωνιστούν οι Ζέτα Δούκα, Γιάννης Ζουγανέλης,  Βίβιαν Κοντομάρη,  Χρήστος Σαπουντζής,  Ματίλντα Τζίτζη και Αναστασία Δέλτα.

Στους δεύτερους ρόλους παίζουν οι Φένια Αποστόλου, Έλενα Χαραλαμπούδη, Κώστας Φιλίππογλου, Χάρης Χιώτης, Τίτος Γρηγορόπουλος, Αλεξάνδρα Ζώη, κ.α. 

Συμμετέχουν  γνωστές προσωπικότητες της δημόσιας σφαίρας όπως οι Πέτρος Τατσόπουλος, Ίκαρος Μπαμπασάκης, Βίκυ Φλέσσα, Φαίδων Κυδωνιάτης, Γιώργος Κουτλής, Λάκης Γαβαλάς, κ.α. 

Εμφάνιση κάνουν, επίσης, πρωταγωνιστές προηγούμενων ταινιών του Στράτου Τζίτζη, όπως οι Μαρία Ζορμπά, Έφη Λογγίνου, Αλέκος Συσσοβίτης, Θοδωρής Αθερίδης, Γιώργος Χρανιώτης, Βασιλική Τρουφάκου, Γιώργος Καραμίχος, Φίλιππος Σοφιανός, Μπάμπης Χατζηδάκης, Άννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους.

Το τραγούδι της ταινίας είναι μια συνεργασία των Turboflow3000 και της Sci-Fi River. Στο soundtrack συμμετέχουν με τραγούδια τους οι Γιάννης Αγγελάκας, Ταφ Λάθος, Παιδί Τραύμα, Turboflow3000, Ghetto Queen, Fundracar, Lepyr, κ.α.

* «ΕΧΩ ΚΑΤΙ ΝΑ ΠΩ»: Κυκλοφορεί την Πέμπτη 27 Μαρτίου από τη Steficon Films, στους κινηματογράφους Αθηναίον, Μικρόκοσμος, Όπερα CINOBO, Γλυφάδα OPTIONS, Σινεάκ (Πειραιάς), Φοίβος (Περιστέρι), Αίγλη (Χαλάνδρι) και Παύλος Ζάννας στη Θεσσαλονίκη.