O Ζαχαρίας Καρούνης θυμάται τη στιγμή που ο Ξαρχάκος του μίλησε για «Το Ρεμπέτικο»

Ο Κώστας Φέρρης δημιούργησε το 1983 μία εμβληματική ταινία μαζί με την Σωτηρία Λεονάρδου για τη ζωή μιας ρεμπέτισσας, της Μαρίκας από τη γέννηση της στη Σμύρνη μέχρι τον θάνατό της στην Αθήνα.  Η ταινία θεωρείται από πολλούς πως περιγράφει τη ζωή της Μαρίκας Νίνου, χωρίς όμως να ταυτίζονται όλοι με αυτήν την άποψη. Ο ίδιος ο Φέρρης αναφέρει στο βιβλίο που έγραψε για την ταινία «δεν έχει σημασία αν η Μαρίκα του «Ρεμπέτικου» είναι και δεν είναι η Μαρίκα Νίνου ή αν η Ρόζα είναι και δεν είναι η Ρόζα Εσκενάζυ ή αν ο Μπάμπης είναι και δεν είναι ο Βασίλης Τσιτσάνης, μάζεψα τις μνήμες μου από τις  διηγήσεις που άκουσα και τις ιστορίες που διάβασα, τα κόλλησα με τις πλευρές που ταίριαζαν και έγραψα το παραμύθι του ρεμπέτικου».

Στην ιστορία της ταινίας, έμεινε ανεξίτηλη και η μουσική της, γραμμένη από τον μεγάλο συνθέτη Σταύρο Ξαρχάκο με τραγούδια που μέχρι και σήμερα από τη μία χαρακτηρίζουν μία ολόκληρη εποχή, και από την άλλη παραμένουν “ζωντανά” και διαχρονικά μέχρι και τις μέρες μας. Οι αριστουργηματικές συνθέσεις του Σταύρου Ξαρχάκου και οι εμπνευσμένοι στίχοι του Νίκου Γκάτσου, μας μεταφέρουν με ένα μοναδικό τρόπο στην πλούσια ρεμπέτικη παράδοση, με ερμηνευτές τους Τάκη Μπίνη, Νίκο Δημητράτο, Σωτηρία Λεονάρδου, Κώστα Τσίγκο, Κώστα Ματζόπουλο, Νίκο Μαραγκόπουλο, Αριστείδη Μόσχο, Θεόδωρο Πολυκανδριώτη και Σταύρο Ξαρχάκο.

Η είδηση πως 40 χρόνια μετά, ο Σταύρος Ξαρχάκος ξαναφέρνει επί σκηνής τις συγκλονιστικές συνθέσεις του για εκείνη την ταινία, υπό τη δική του διεύθυνση δικαιολόγησε τα δυο σαρωτικά sold out στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού και άλλα δυο στο Μέγαρο Μουσικής Αθήνας, αλλά και το τεράστιο ενδιαφέρον των ανθρώπων για την επερχόμενη συναυλία στη Θεσσαλονίκη, το Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου στο Θέατρο Δάσους, με 20 ακόμα μουσικούς, τραγουδιστές και ψάλτες, σε μία ιστορική συναυλία που θα μας μεταφέρει τη συγκίνηση, τον διονυσιασμό, το φως, αλλά και τα γοητευτικά σκοτάδια των ορχηστρικών και των τραγουδιών του εμβληματικού αυτού έργου.

Μεταξύ των ερμηνευτών που θα απολαύσουμε στη συναυλία, είναι και ο σπουδαίος τραγουδιστής Ζαχαρίας Καρνούνης, συνεργάτης του Ξαρχάκου για πολλά χρόνια και ένας πολύτιμος καλλιτέχνης που κατά καιρούς έχει παρουσιάσει σημαντικές συνεργασίες, με καταβολές από την παράδοση αλλά και με μία σύγχρονη ματιά που τον κάνει ξεχωριστό στον χώρο. Για τη συνεργασία του με τον μεγάλο συνθέτη και τις συναυλίες του “Ρεμπέτικου” ο Ζαχαρίας Καρούνης μιλάει στην Parallaxi…

Δεν είναι η πρώτη φορά που σε ακούμε σε συναυλίες του Σταύρου Ξαρχάκου. Πώς είναι η κάθε συνεργασία μαζί του;

Αυτή τη χρονιά αισίως συμπληρώνονται 13 χρόνια συνεχούς συνεργασίας με τον Σταύρο Ξαρχάκο, είτε σε παραστάσεις μεγάλες όπως «Το μεγάλο μας Τσίρκο» και το «Αμάν Αμήν», είτε σε συναυλίες σε όλη την Ελλάδα. Μπορώ να πω ότι κάθε συνεργασία μαζί του, είναι και μια καινούργια εμπειρία και αυτό οφείλεται στο γεγονός πως δεν σταματά να δημιουργεί ποτέ. Ακόμα και την ώρα που διευθύνει γεννιούνται καινούργια πράγματα, καινούργιες προσεγγίσεις που δεν υπήρχαν στην πρόβα. Έχοντας πια αποκτήσει μεταξύ μας έναν μουσικό κώδικα επικοινωνίας επί σκηνής, δημιουργούνται ερμηνείες απρόσμενες και όμορφα «ξαφνιάσματα» πρώτα για εμάς του ίδιους και ύστερα για το κοινό.

Το να επιστρέφει συναυλιακά ένα τόσο σπουδαίο έργο όπως το «Ρεμπέτικο» τι αισθήματα σου προκαλεί;

Μου προκαλεί τα ίδια αισθήματα που διακατέχουν τον κόσμο που αγάπησε αυτό το έργο, γιατί είμαι και εγώ ένας από αυτούς. Όταν για πρώτη φορά μου ανακοίνωσε ο μαέστρος πως θα ανεβάσει «Το Ρεμπέτικο», τα πρώτα μου συναισθήματα ήταν χαράς, προσμονής, περιέργειας για το πώς αυτή τη φορά θα το προσεγγίσει μουσικά. Ύστερα φυσικά έρχονται και τα συναισθήματα του ερμηνευτή, το αίσθημα της ευθύνης της αναμέτρησης με ερμηνείες κλασσικές.

Από το 1983 που παρουσιάστηκε πρώτη φορά μέχρι σήμερα, έχουν αλλάξει γύρω μας όλα. Τι κάνει λοιπόν ένα τέτοιο έργο επίκαιρο και σήμερα, αγγίζοντας χορδές των ακροατών ακόμα;

Δε νομίζω πως το «Ρεμπέτικο» είναι από τα έργα που τα ξεπερνάει ο χρόνος και η εποχή. Τότε θα πρέπει να παραδεχτούμε πως και ο λόγος του Γκάτσου δεν έχει έχει να πει τίποτα στις μέρες μας ή η μουσική το Ξαρχάκου το ίδιο. Η μαζική προσέλευση του κόσμου στις συναυλίες δείχνει ακριβώς το αντίθετο. Μην ξεχνάμε πως η συγκεκριμένη συναυλία και το συγκεκριμένο έργο είναι μια ακόμα πρόταση του δημιουργού του και όχι μια προσέγγιση ενός τρίτου. Αυτό και μόνο το γεγονός κάνει το έργο επίκαιρο. Η νέα πρόταση του δημιουργού.

Σε γνωρίζω και από άλλες σημαντικές συνεργασίες σου. Τι σε κάνει κάθε φορά να επιλέγεις μία από αυτές; Ποια τα κριτήρια σου;

Πολύ άμεσα και ειλικρινά θα σου πω, πως το πρώτο μου κριτήριο είναι να περάσω καλά στην κάθε συνεργασία. Το δεύτερο ερώτημα που θέτω στον εαυτό μου είναι αν η όποια συνεργασία θα με εξελίξει ως ερμηνευτή και ως άνθρωπο. Το τρίτο που αποζητώ από τις συνεργασίες μου είναι να βγω από τα όποια όρια μου, να πειραματιστώ.

Μπορεί σήμερα ένας ερμηνευτής να βρει και να τραγουδήσει μεγάλα μουσικά έργα;

Ο προσδιορισμός «μεγάλα» θέλει διευκρίνηση. Το αν είναι μεγάλο ένα έργο από πλευράς αξίας το δείχνει ο χρόνος. Υπό αυτή την έννοια μεγάλα έργα του παρελθόντος υπάρχουν και είναι εύκολο να τα βρεις. Το θέμα είναι αν έχει νόημα να τα ξαναερμηνεύσει κάποιος. Μεγάλη συζήτηση. Αν εννοείς με τον όρο «μεγάλα», τα συμφωνικά έργα, για να υπάρξουν θα πρέπει να υπάρξουν και τέτοιοι συνθέτες, εγώ δεν τους έχω βρει ακόμα.

Περίγραψε μου την σχέση σου με την παράδοση που ξέρω πως είναι εξαιρετικά ζωντανή και θερμή

Η σχέση μου με την παράδοση δημιουργήθηκε πιο πολύ λόγω της συνεργασίας μου επί χρόνια με την Δόμνα Σαμίου αλλά και λόγω της σπουδής μου πάνω στη Βυζαντινή μουσική. Είναι αλήθεια, πως όποιος ήχος έρχεται από τα παραδοσιακά ακούσματα με συγκινεί αλλά τα τελευταία χρόνια προτιμώ να αφήνω τα όποια στοιχεία της παράδοσης φέρω, να βγαίνουν στις μουσικές που γράφω και τραγουδώ, χωρίς να το πολυσκέφτομαι το πράγμα.

Υπάρχει κάποιο τραγούδι που ξεχωρίζεις από το «Ρεμπέτικο»;

Έτσι όπως παρουσιάζεται το «Ρεμπέτικο» στη σκηνή, έχω την αίσθηση πως δεν τραγουδάμε τραγούδια αλλά πως το κάθε ένα από αυτά, αποτελεί και ένα ξεχωριστό μουσικό έργο, έναν ξεχωριστό μουσικό θεατρικό μονόλογο. Είναι δύσκολο να επιλέξω ανάμεσα στο «Μάνα μου Ελλάς», την «Μπουρνοβαλιά», το «Πρακτορείο» κ.α .

Τι είναι για σένα ο Σταύρος Ξαρχάκος;

Ένα μέλος της οικογένειάς μου και αυτός που με έμαθε να τραγουδάω το λόγο.

*Ο Σταύρος Ξαρχάκος στη Θεσσαλονίκη – Θέατρο Δάσους “Ρεμπέτικο 40 Χρόνια Μετά” | Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2024 | Εισιτήρια-Τιμές εισιτηρίων: από 20€ – 25€ / Προπώληση:ticketservices.gr – τηλεφωνικά: 2107234567 – Θέατρο Αυλαία – καφέ Σαρωθρον-ταμεία ΚΘΒΕ | Συντελεστές (Με αλφαβητική σειρά): Ανδρεάδης Θανάσης: ψάλτης | Βασίλας Γρηγόρης: μπουζούκι, τραγούδι | Βεργόπουλος Φώτης: μπουζούκι, τραγούδι | Δρογκάρης Βασίλης: ακορντεόν | Ζάκκας Ηρακλής: μπουζούκι, τραγούδι | Καζάνης Δημήτρης: βιολι | Καρούνης Ζαχαρίας: τραγούδι | Καψοκαβάδης Αλέξανδρος: τζουράς, τραγούδι | Κολοβός Κωνσταντίνος: ψάλτης | Κουμεντάκης Λάζαρος: ψάλτης | Λίβανος Δημήτρης: μπουζούκι, τραγούδι | Νεοφυτίδης Νεοκλής: πιάνο | Νικόπουλος Γιώργος: κιθάρα, τραγούδι | Ξαρχάκος Σταύρος: ενορχήστρωση – διεύθυνση ορχήστρας | Πάππος Μανώλης: μπουζούκι, τραγούδι | Πασχαλίδης Βαγγέλης: σαντούρι | Ρέππας Δημήτρης: μπουζούκι, τραγούδι | Σαΐα Ηρώ: τραγούδι | Τζίκας Αντώνης: κόντρα μπάσο | Τρασάνης Χάρης: ψάλτης