Οι δημιουργοί του φαινομένου «Μαύροι Πίνακες» μιλούν στην Parallaxi

Είναι σπάνιες οι φορές που ενθουσιάζομαι και ανυπομονώ να έρθει μία ημέρα για να παρακολουθήσω κάτι στην τηλεόραση!

Έχω να το αισθανθώ αυτό από τα χρόνια του άχαστου «Παρά πέντε».

Φέτος όμως, ο χειμώνας μηδένιζε τα κοντέρ την Παρασκευή στις 22:30, όπου ό,τι και να είχαμε κανονίσει το ακυρώναμε για να παρακολουθήσουμε το νέο επεισόδιο της σειράς του STAR “Μαύροι Πίνακες” που όμοιά της είχαμε πολλά χρόνια να συναντήσουμε στην ελληνική μυθοπλασία.

Ενδεχομένως ευθύνεται η πλοκή, η οποία συνδύαζε την τέχνη και τον σπουδαίο ζωγράφο Γκόγια με δολοφονίες μιας μικρής κοινωνίας, από την άλλη ίσως σχετίζεται και με το γεγονός ότι είχα την ευκαιρία να απολαύσω σπουδαίους ηθοποιούς, που σπάνια εμφανίζονται σε τηλεοπτικές σειρές.

Ίσως επίσης να δίνω μεγάλο μερίδιο ευθύνης στο γεγονός του ότι μέχρι το τελευταίο επεισόδιο της πρώτης σεζόν δεν γνωρίζαμε ποιος είναι ο δολοφόνος και η ανατροπή χτυπούσε την καρδιά η μία μετά την άλλη, αφήνοντας μας τα τελευταία 10 λεπτά με ανοιχτό το στόμα.

Όπως και να έχει, οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Σοφία Καζαντζιάν και στον Μάριο Ιορδάνου, τους δημιουργούς της σειράς-φαινομένου, που μου θύμισαν μία συνήθεια την οποία και είχα διαγράψει από την μνήμη μου.

Ο χρόνος τους δε χωρίζεται σε ελεύθερο και μη, είναι η αλήθεια. Η συγγραφή, τα γυρίσματα, το θέατρο, είναι για εκείνους ξεκούραση. Είναι κομμάτι της καθημερινότητάς τους. Τους αρέσει να είναι δημιουργικοί. Επίσης, ταξιδεύουν, διαβάζουν πολύ, βλέπουν ταινίες και φυσικά όλα αυτά πάντα αγκαλιά με τις γάτες τους που όπως λένε ο χρόνος που τους αφιερώνουν δεν είναι ποτέ χαμένος. Ο Μάριος δηλώνει  άτεκνος γατομπαμπάς! Μετά τον Brando μας, το ροτβάιλέρ τους, που ήταν το παιδί τους και αφιερώνουνε τους Μαύρους Πίνακες σε αυτόν, έχουνε αφοσιωθεί στα γατάκια μας, δεσποζόμενα και μη.

“Αρχικά οι Μαύροι Πίνακες του Φρανθίσκο Γκόγια. Αν τους δεις μία φορά, σε στοιχειώνουν για πάντα. Ο Γκόγια μιλάει μέσα από αυτούς για τον σκοτεινό κόσμο που λανθάνει και για τη δύναμή του να βγει στην επιφάνεια ανά πάσα στιγμή. Ο πυρήνας της σειράς μας είναι ακριβώς αυτός. Το σημαντικό είναι να βρεις τον κώδικα να εκφράσεις αυτό που θες. Οι Μαύροι Πίνακες καταπιάνονται με όλα εκείνα τα θέματα που απασχολούν και εμάς στη ζωή μας. Το πάντρεμα ρεαλισμού και συμβολισμού, εξωτερικής και εσωτερικής δράσης, πραγματικότητας και εικαστικότητας είναι ο τρόπος που εκφραζόμαστε χρόνια τώρα καλλιτεχνικά και στο θέατρο και στη συγγραφή. Τώρα, απλώς, το είδατε στην τηλεοπτική του μορφή.  Κάθε έργο είναι αυτοβιογραφικό. Αυτό σημαίνει ότι ο δημιουργός καταθέτει είτε προσωπικά του βιώματα είτε τον προσωπικό του τρόπο καταγραφής (ψυχικής και πνευματικής) αυτών των βιωμάτων.

Η αντίληψή μας για την πραγματική φύση του ανθρώπου, για τη θέση της γυναίκας, την κακοποίηση, την αναπηρία, την τέχνη, τη φιλοσοφία, αλλά και τα ζώα που λατρεύουμε, έχει περάσει στο σενάριο της σειράς. Τον Γκόγια τον επιλέξαμε γιατί, οι Μαύροι Πίνακες συγκεκριμένα είναι τα πιο σκοτεινά και πιο προσωπικά έργα τέχνης που έχουν δημιουργηθεί ποτέ. Και ο δολοφόνος μας είχε μία σκοτεινή και προσωπική ιστορία να πει. Επίσης, η σύνδεση με το σύνδρομο “Γκόγια”, όπως αποκαλείται πλέον παγκοσμίως και το σύνδρομο του δράστη, ήταν αφορμή να μιλήσουμε και για παιδιά που περιθωριοποιούνται και αποκλείονται από το σύνολο λόγω της ασθένειάς τους. Και τελικά αυτά τα παιδιά μπορεί να είναι πιο ευφυή από αυτό που θεωρείται “νορμάλ”.”

Το σενάριο της σειράς είναι το απόσταγμα όσων πιστεύουν. Οι Μαύροι Πίνακες είναι εκείνοι. Όλες οι αντιλήψεις, οι επιρροές και οι ιδέες τους ήρθαν και κλείδωσαν πηγαία σε αυτό το αποτέλεσμα. Όπως εξηγούν η Σοφία και ο Μάριος ‘όλα είναι δύσκολα, μέχρι να γίνουν εύκολα’. Όταν θέλεις να πεις ή να κάνεις κάτι, βρίσκεις τον τρόπο. Έχουμε επιρροές από τον διεθνή κινηματογράφο. Ο Μάριος εξηγεί πως μία από αυτές είναι το Χαρακίρι του Κομπαγιάσι, οι ταινίες του Κουροσάβα, όπως και εκείνες που αναφέρονται στη σειρά… Αλλά κυρίως η φιλοσοφία και η ποίηση. Ο Νίτσε, ο Μπωντλαίρ, ο Σοπενάουερ, ο Κάφκα, ο Καμύ, ο Μπουκόφσκι… ενώ η Σοφία συμπληρώνει στον ρόλο του Σταύρου, φαίνεται η λατρεία τους για τον κινηματογράφο.

“Δεν επιτρέψαμε να υπάρχει αρχικά σκηνή απλά για να υπάρχει. Κάθε σκηνή έχει λόγο ύπαρξης και αποτελεί κομμάτι του τελικού παζλ. Φυσικά, ο διττός τρόπος που πρέπει να μιλάει και να φέρεται η Ιόλη, ήταν πολύ σημαντικός. Όταν δεις τη σειρά για πρώτη φορά, η ανάγνωση του λόγου και των πράξεών της γίνεται σε πρώτο επίπεδο και όταν τη δεις δεύτερη, τότε πια τη “διαβάζεις” αλλιώς. Εμείς θέλαμε να γράψουμε μία σειρά που θα μας άρεσε να δούμε και οι ίδιοι. Μπήκαμε στη θέση του θεατή πριν από αυτήν του σεναριογράφου.”

Στην σειρά ως θεατής εντόπισα τη νέμεση, ωστόσο οι δημιουργοί ξεκαθαρίζουν πως η νέμεση είναι τελικά ένας φαύλος κύκλος βίας.

Η κοινωνία προετοιμάζει το έγκλημα και ο εγκληματίας το διαπράττει. Αυτό που συμβαίνει δεν είναι ειμαρμένη ή θεία δίκη. Είναι η ανθρώπινη πράξη που οδηγεί σε ένα καταστροφικό ντόμινο. Ο πυρήνας της σειράς είναι η γυναικεία κακοποίηση: Η ιστορία της Ιόλης, η ζωή της Αγάπης, ο κοινωνικός ρατσισμός που δέχεται η Έλλη… Δεν γίνεται να γράφεις για μία κοινωνία που σιωπά και να σιωπάς ο ίδιος. Το “whodunnit” ήταν η αφορμή, για να ειπωθούν όλα τα υπόλοιπα. Η σκηνοθέτης μας, η εξαιρετική Κατερίνα Φιλιώτου, έστειλε το σενάριο και οι ηθοποιοί που πράγματι βλέπουμε σπάνια στην τηλεόραση, απάντησαν και εντάχθηκαν αμέσως στο καστ, το οποίο ήταν τελικά συγκλονιστικό.” 

Η σειρά έγινε viral και έσπασε τα trends του twitter.

“Η μεγαλύτερη συγκίνηση είναι ο τρόπος που έγινε. Ο διάλογος που άνοιξε με τον κόσμο για την τέχνη και τους αποσυμβολισμούς της σειράς. Για τα φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας που θίγουμε, για την ανθρώπινη ψυχολογία. Και ο διάλογος αυτός συνεχίζει ακόμα και τώρα. Tο γεγονός ότι υποψιαζόσασταν συνεχώς όλους τους ήρωες της σειράς δεν ήταν τυχαίο. Γιατί όλοι είχαν κάτι να κρύψουν και αυτός ήταν εξαρχής και ο σκοπός του δολοφόνου μας. Να ρίξει τις δικές τους μάσκες πριν τη δική του. Oι άνθρωποι είναι άνθρωποι, ανεξαρτήτως ιδιότητας. Φοράνε μάσκες που δεν ανταποκρίνονται σε αυτό που είναι πραγματικά. Είναι η περσόνα τους, όπως έλεγε ο Γιουνγκ.

Αλλά οι μάσκες, με τον καιρό, ραγίζουν και πέφτουν και τότε αποκαλύπτεται το αληθινό πρόσωπο. Το να προσπαθήσεις να δεις και να αντιμετωπίσεις το τέρας μέσα σου – γιατί όλοι κρύβουμε ένα – ειδικά να το νικήσεις, έχει να κάνει με τον άνθρωπο. Όχι τον τίτλο. Οι Μαύροι Πίνακες είναι η μυθοπλασία που θέλουμε εμείς. Το ότι το Star έδωσε βήμα σε ένα πρωτότυπο ελληνικό σενάριο, που αποκρυπτογραφεί το έγκλημα και τελικά την ανθρώπινη φύση μέσα από τον Γκόγια, τον Μπωντλαίρ, τον Μακιαβέλι και τον Γκαίτε, ήταν υπέρβαση. Ήταν η απόδειξη ότι αν θέλουμε μπορούμε να έχουμε σειρές με πρωτότυπα σενάρια και με θέματα που δεν έχουμε συνηθίσει να θίγονται.”

 Mέχρι στιγμής οι δυο τους δεν γνωρίζουν για τον επόμενο κύκλο της σεζόν όμως, παραμένουν δημιουργικοί και γράφουν ασταμάτητα. Έχουνε στα σκαριά πολύ ξεχωριστές ιστορίες.