Οι ιστορίες του δημοσιογράφου που έγινε ντελιβεράς, γίνονται παράσταση

Όταν ο Σάκης Αποστολάκης έχασε τη δουλειά του μετά από 35 χρόνια στην δημοσιογραφία, επειδή έκλεισε η εφημερίδα “Ελευθεροτυπία” όπου δούλευε, αποφάσισε να “εκμεταλλευτεί” την γνώση του από μηχανάκια και να στραφεί στο επάγγελμα του διανομέα.

Οι ιστορίες του στο προσωπικό προφίλ του στο facebook, μπορεί στην αρχή να απευθυνόταν στον περιορισμένο αριθμό των φίλων του, όμως γρήγορα διαδόθηκαν παραπέρα, κάνοντας γνωστό τον ίδιο τόσο για την επιλογή του να φύγει από την δημοσιογραφία και να κάνει ντελίβερι, όσο και τις προσωπικές του εμπειρίες από τον νέο τρόπο εργασιακής ζωής του, όπου μέσα από το χιούμορ επεδίωξε να πει τις πιο μεγάλες αλήθειες.

Συνδυάζοντας το ρεπορτάζ με τη νέα επαγγελματική του ταυτότητα, αρχίζει εκείνη την εποχή να δημοσιεύει το “Ημερολόγιον ντελίβερι”, ένα χιουμοριστικό και πρωτότυπο ρεπορτάζ που αποτελεί καταγραφή και σχολιασμό των κωμικοτραγικών επεισοδίων που αντιμετωπίζει στην εργασία του, τόσο από τους ιδιόρρυθμους πελάτες όσο και από τους εργοδότες του.

Μερικά από εκείνα τα κείμενα που έγραψε ο Σάκης Αποστολάκης, πήρε η Κλαίρη Χριστοπούλου και η θεατρική ομάδα “Άνθρωπος στη θάλασσα” και έφτιαξαν μία ιδιαίτερη παράσταση στη Θεσσαλονίκη, όπου στόχος είναι να δώσουν ορατότητα στο επάγγελμα των διανομέων και να φωτίσουν τις εργασιακές συνθήκες και διεκδικήσεις τους για ασφαλή και αξιοπρεπή εργασία, αναδεικνύοντας παράλληλα τις μικρές ιστορίες των ανθρώπων, που ενώ φτάνουν μέχρι το κατώφλι του σπιτιού μας, αντιμετωπίζονται σαν να είναι αόρατοι.

Για την πορεία των κειμένων μέχρι το θεατρικό σανίδι και όχι μόνο, αλλά και την εργασία του ως διανομέας τα τελευταία χρόνια και πόσο του λείπει η προηγούμενη δουλειά του, μιλάει στην Parallaxi ο Σάκης Αποστολάκης, λίγες μέρες πριν ανέβει στον Πολυχώρο Alte Fablon (Φιλίππου 71 & Χριστοπούλου) η θεατρική παράσταση “Ημερολόγιον ντελίβερι”.

Πώς γεννήθηκε το «Ημερολόγιον Ντελίβερι»;

Γεννήθηκε από έναν δικό μου αιφνιδιασμό από τις συμπεριφορές των ανθρώπων απέναντι σε ανθρώπους που θεωρούν  υποδεέστερους, όπως είναι ο ντελιβεράς. Βέβαια, οι ίδιες συμπεριφορές υπάρχουν και απέναντι σε σερβιτόρους, απέναντι σε υπαλλήλους σούπερ μάρκετ και απέναντι σε οποιοδήποτε θεωρούμε ότι είμαστε καλύτεροι. Που δεν είμαστε.

Θεωρείτε πως όντως τους θεωρούμε υποδεέστερους ή απλά διεκπεραιωτικούς σε αυτό που τους καλούμε να κάνουν;

Ναι, και αυτό, αλλά γενικά θεωρούμε πως κάνουν και κάτι που δεν είναι σοβαρό, δεν κάνουν μία δουλειά της προκοπής. Και προερχόμενος από μία δουλειά 35 χρόνων στην Ελευθεροτυπία και που αυτοί που ερχόταν απέναντι μου ως δημοσιογράφο, φορούσαν την καλή τους «μουτσούνα» και συμπεριφορά, ήταν για μένα όλο αυτό ένα σοκ. Τότε, άλλοι διανομείς που κάνουν αυτή τη δουλειά 20 και 30 χρόνια, μου έλεγαν πως αυτά είναι συνηθισμένα και δεν πρέπει να τα βλέπω έτσι. Αλλά είναι αρκετές συμπεριφορές που δεν θεωρούν πως έχουν απέναντι τους έναν άνθρωπο εργαζόμενο με αξιοπρέπεια, που έχει οικογένεια και προβλήματα μόνο και μόνο επειδή είναι ντελιβεράς.

Γιατί αυτό;

Έτσι έχουμε μεγαλώσει δυστυχώς. Κανένας 16χρονος δεν έχει όνειρο να γίνει όταν μεγαλώσει ντελιβεράς. Ούτε οι γονείς έχουν αυτό ως όνειρο για τα παιδιά τους. Κακώς όμως, γιατί στην πανδημία αλλά και στην εποχή των μνημονίων και της οικονομικής κρίσης, αυτές οι δουλειές έσωσαν οικογένειες με ανθρώπους που είχαν μία άλλη δουλειά, όπως εγώ, είχαν άλλο κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο και ξαφνικά βρέθηκαν στον δρόμο. Αυτοί που κράτησαν τη λειτουργία της κοινωνίας τις μέρες της καραντίνας, είναι ακριβώς αυτοί οι αόρατοι, υποδεέστεροι άνθρωποι. Σκέψου τι θα γινόταν όλοι αυτοί μέσα στα σπίτια αν δεν υπήρχαν οι διανομείς, οι υπάλληλοι των σούπερ μάρκετ και των καταστημάτων. Δηλαδή, όλοι  αυτοί που κάνουν δουλειές που δεν θέλουμε να κάνουμε και πρόκειται για δουλειές ανάγκης. Ανάγκης γιατί καμία καθαρίστρια δεν ονειρεύτηκε ποτέ ότι θα γίνει καθαρίστρια, ούτε αυτός που δουλεύει σε 24ωρο μίνι μάρκετ ονειρεύτηκε ποτέ αυτό για να ζήσει. Θυμάμαι πως εκείνη την εποχή, πήγα σε ένα σπίτι πίτσες και είχε μέσα μικρά παιδιά που στόλιζαν το δέντρο και ήταν χαρούμενα γιατί τουλάχιστον μπορούσαν να παραγγείλουν πίτσα. Ήταν μία αίσθηση κανονικότητας.

Είναι μία καλή δουλεία για κάποιον που επιλέγει να την κάνει;

Ξέρετε, αυτή η δουλειά, δίνει αυτό που υπόσχεται ότι θα δώσει σε μεγάλο βαθμό. Περίεργα αφεντικά υπάρχουν πάντα, αλλά στη τελική αν δεν σου αρέσει κάπου, πας αλλού. Η δουλειά αυτή έχει προσφέρει λοιπόν εργασιακή ασφάλεια γιατί υπάρχει πολύ μεγάλη ζήτηση και δεν την κάνουν πάρα πολλοί τη δουλειά αυτή. Κάποιοι μάλιστα την ξεκινάνε και δεν αντέχουν ή βρίσκουν κάτι καλύτερο στην πορεία, γιατί κανείς δε θέλει να είναι με βροχές και με καύσωνες πάνω στο μηχανάκι. Είναι ένα επικίνδυνο επάγγελμα και έχει γίνει ακόμα πιο επικίνδυνο, γιατί έχει αλλάξει πολύ η συμπεριφορά των οδηγών. Πλέον δεν ανάβει κανείς πια φλας. Πρέπει να μαντέψεις  αν θα στρίψει ο άλλος ή όχι ξαφνικά. Αυτά είναι καθημερινά. Καθημερινά ένα αυτοκίνητο πέφτει πάνω σου γιατί στρίβει ξαφνικά μπροστά σου. Ευτυχώς δεν είναι όλα αυτά που συμβαίνουν θανατηφόρα. Ξέρεις, καμιά φορά πηγαίνω να πάρω καμία παραγγελία από κατάστημα για να την πάω και μου λένε «ωχ τώρα με βροχή πώς θα πας» και τους λέω, «εμείς τον μαλάκα τον βλέπουμε πέντε λεπτά στην πόρτα, ενώ εσείς στα μαγαζιά τον ανέχεστε δύο και τρεις ώρες. Επίσης, οι διανομείς, να πούμε ότι δεν παίρνουν βαρέα και ανθυγιεινά γιατί πρόκειται για ένα επάγγελμα που δεν υπάρχει ουσιαστικά ή υπάρχει ως έναν βαθμό. Δεν είναι γιατρός, δικηγόρος ώστε να υπάρχει μία νομοθεσία που θα το διέπει. Δεν αναγνωριζόμαστε ως επαγγελματίες.

Έχει επικινδυνότητα και για το ποιος μπορεί να είναι πίσω από μία πόρτα που θα ανοίξει

Αυτό δεν είναι τόσο επικίνδυνο απλά υπάρχουν πολλές διαφορετικές συμπεριφορές που έχω αντικρύσει. Γνωρίζεις δηλαδή τον άνθρωπο τον ευγενικό που θα σου μιλήσει στον πληθυντικό και θα πεις «ώπα ρε φίλε, τι γίνεται εδώ;» μέχρι τον πιτσιρικά που θα ανοίξει σε έναν ασπρομάλλη διανομέα και θα πει «γεια σου φιλαράκι». Εντάξει, μπορεί να θέλει να δείξει μία οικειότητα αλλά, δεν είμαστε φιλαράκια σίγουρα. Μπορεί να σε περνάω 40 χρόνια και κάνω δουλειά αυτή τη στιγμή. Χωρίς να λέω πως θέλω κόκκινα χαλιά για να με υποδεχτεί κάποιος, θέλω μόνο σεβασμό. Ξέρεις, κάποιοι πιστεύουν ότι είναι δουλειά του διανομέα να ανεβαίνει με τα πόδια στον τρίτο και στον τέταρτο όροφο και μάλιστα, σου δίνει και ένα πενηντάλεπτο στην καλύτερη περίπτωση, θεωρώντας πως μετά «καθαρίζει». Επειδή νομίζουν ότι εσύ είσαι εκεί από ανάγκη και θα πάρεις οτιδήποτε σου δώσουν.

Θεωρώ πως οι διανομείς είναι οι κατάλληλοι για να μιλήσουν τόσο για συμπεριφορές, όσο και για υποδομές μίας κοινωνίας

Εγώ κινούμε από τα 18 μου με μηχανάκι μέσα στην πόλη. Όχι βέβαια σε αυτόν τον  βαθμό καθημερινά. Δεν υπάρχει λοιπόν, δρόμος χωρίς λακούβα, χωρίς σαμαράκι, χωρίς μία ανωμαλία, χωρίς να έχει περάσει κάποιος να κάνει ένα έργο και μετά να βάλει πίσσα, χωρίς τα καπάκια των υπονόμων ή των δικτύων των αποχετεύσεων να είναι είτε παραπάνω είτε παρακάτω. Αυτά, όταν είσαι 15 ώρες την ημέρα πάνω σε ένα μηχανάκι, είναι κόστος. Και για το μηχανάκι που «κοπανιέται» και προκαλούνται βλάβες και φθορές, αλλά και για σένα τον ίδιο. Όλα αυτά πάνε στα κόκαλα σου. Οι περισσότεροι από εμάς είμαστε με πονεμένες μέσες και πονεμένα γόνατα. Και δεν βγαίνουν όλα αυτά επειδή είσαι μεγάλος σε ηλικία, αλλά επειδή οι υποδομές της πόλης είναι τόσο κακές.

Ήταν δική σας ιδέα να γίνει η παράσταση;

Μετέφερα σε διάφορες κουβέντες με φίλους αυτές τις συμπεριφορές που έχω αντιμετωπίσει στη δουλειά και μου λέγανε να τα γράψω επειδή ο απλός κόσμος δεν τα ξέρει αυτά. Όταν τα έκανα post λοιπόν, όντως από την απήχηση που είχαν φάνηκε πως ο κόσμος αιφνιδιάστηκε.  Σε έναν καφέ τότε με την Κλαίρη Χριστοπούλου, της ήρθε η ιδέα να το κάνουμε παράσταση. Η απάντηση μου ήταν «φυσικά και θέλω!». Η Κλαίρη είναι φίλη χρόνων και έτσι ξεκίνησε. Πήρε κάποια από αυτά τα κείμενα και τα παρουσιάζει στο σανίδι ας πούμε. Δεν χρειάστηκε να κάνω κάτι παραπάνω εγώ. Θεωρώ πως το θεατρικό έργο είναι δικό της με τα δικά μου κείμενα απλά.

Έχετε πει πως φεύγοντας από την δημοσιογραφία, νιώσατε ελεύθερος άνθρωπος

Η αλήθεια είναι ότι μου έδωσε μία ελευθερία αυτή η δουλειά γιατί ξέφυγα από όλη την συμπεριφορά που έχεις μέσα στον κύκλο τον επαγγελματικό, στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν για μένα η δημοσιογραφία. Στο ντελίβερι δεν υπάρχει αυτό. Επίσης, δεν είναι μία δουλειά που θα σε πάει αλλού, δεν έχεις φιλοδοξίες ότι θα φτάσεις κάπου, δεν περιμένεις να πάρεις κάποια προαγωγή όπως είναι ας πούμε η δημοσιογραφία που μπορεί να σε κάνει διευθυντή εφημερίδας και δεν έχεις ούτε τον ανταγωνισμό που μπορεί να υπάρχει σε έναν άλλο επαγγελματικό χώρο.

Σας λείπει η δημοσιογραφία;

Βασικά, μου λείπει η δουλειά μου.  Βέβαια, η δουλειά μου όπως ήταν , δεν υπάρχει πλέον. Οι κανόνες που υπήρχαν, το ότι δεν πρέπει να προσβάλεις, ότι δεν κλέβεις ειδήσεις, η δεοντολογία, το ήθος. Είναι ελάχιστοι που κρατάνε πλέον τις αρχές και δυστυχώς «τιμωρούνται» συνήθως επειδή είναι εντάξει. Έχουν αλλάξει όλα. Βλέπω συναδέλφους να δουλεύουν σε τρία και τέσσερα μέσα με αβεβαιότητα για να μπορέσουν να ζήσουν, με λεφτά μάλιστα που πολλές φορές καθυστερούν. Ενώ στο ντελίβερι, θα τα πάρεις. Βέβαια ίσως δουλέψεις περισσότερο αλλά θα τις πληρωθείς όλες.  Δουλεύω και παίρνω δώρα, ένσημα, επιδόματα που είναι δυσεύρετα στη δημοσιογραφία πια. Βλέπω συναδέλφους μέσα στο άγχος και τους λέω «παρατήστε τα, πάρτε μηχανάκι και κάντε ντελίβερι».

Γιατί επιλέξατε το ντελίβερι;

Δεν επέλεξα το ντελίβερι, απλά δεν ήξερα να κάνω τίποτα άλλο, πέρα από το να κάνω ρεπορτάζ και να οδηγάω μηχανάκια επειδή στην δημοσιογραφία μπήκα 18 χρονών. Η επιλογή μου λοιπόν, δεν ήταν το ντελίβερι. Ήταν να μην μείνω άνεργος. Το ντελίβερι λοιπόν, έφερε το «Ημερολόγιον ντελίβερι», μετά έφερε μία παράσταση και άνοιξε δρόμους, με πιθανότητα πια να προκύψει και βιβλίο. Υπάρχει ζωή και μετά την δημοσιογραφία…

Ταυτότητα Παράστασης

Κείμενα: Σάκης Αποστολάκης , Σκηνοθεσία – Δραματουργία: Κλαίρη Χριστοπούλου, Σκηνικά: Μαρία Όσσα, Κοστούμια: Πένη Ντάνη, Μουσική: Ανδρέας Ασημακόπουλος, Σχεδιασμός Φωτισμού: Βαλάντης Νέστωρας, Εμψύχωση κούκλας: Μάριος Μεβουλιώτης,βοηθός σκηνοθέτη: Άννα Μαντά, Επί σκηνής: Μύριαμ-Σοφία Αρτζανίδου,  Άννα-Μαρία Γάτου,  Μάριος Μεβουλιώτης, Δημιουργικό αφίσας: Φωτεινή Φιλοξενίδου, Φωτογραφίες: Χρήστος Κυριαζίδης, Trailer: Γιώργος Γεωργακόπουλος, Μίξη – Ηχητική επεξεργασία: Mass Room Studio, Επικοινωνία: Νατάσσα Αστρεινίδη, Κατερίνα Κανδυλίδου, Παραγωγή: ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΑΜΚΕ.

Η παράσταση πραγματοποιείται με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού.

Πληροφορίες

Χώρος: Alte Fablon Πολυχώρος Τέχνης, Φιλίππου 71 & Χριστοπούλου, Θεσσαλονίκη | Πρεμιέρα: Πέμπτη 4 Μαΐου 2023, ώρα 21:15 | Παραστάσεις: από 4 Μαΐου έως 1 Ιουνίου 2023 κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή (εκτός από Πέμπτη 18/05 & 25/05 ), ώρα 21:15 | Διάρκεια παράστασης: 90 ‘Τιμές εισιτηρίων: 14€ κανονικό | 10€ μειωμένο (φοιτητών, ανέργων, ΑΜΕΑ, πολυτέκνων & άνω των 65) | 5€ ατέλειες κάθε Πέμπτη | Κρατήσεις – Πληροφορίες στo τηλέφωνo: 6909.094180. Αγορά εισιτηρίων: Viva.gr | Περισσότερα  https://www.anthroposstithalassa.gr/