«Πρόσωπα…αλλιώς»: Διονύσης Καραθανάσης
Απαντά στο ερωτηματολόγιο Στανισλάφσκι
(Κονσταντίν Στανισλάβσκι (1863-1938) Σκηνοθέτης, ηθοποιός και θεωρητικός του θεάτρου. Σύμφωνα με τη μέθοδο Στανισλάβσκι, τα βασικότερα ερωτήματα που πρέπει ο κάθε χαρακτήρας να μπορεί να απαντήσει ώστε να θεωρείται ολοκληρωμένος και αληθινός, είναι: Ποιος είμαι, που είμαι, τι κάνω, τι θέλω και το μαγικό Εάν που ορίζει μια φανταστική συνθήκη).
Ποιος είσαι;
Ζηλεύω τους ανθρώπους που μπορούν να απαντήσουν σε μια τέτοια ερώτηση αμέσως… είμαι ο Διονύσης , αλλά δεν είμαι μόνο αυτός.. Είμαι ο παράξενος τύπος που έχει γεμίσει το σπίτι του με φυτά. Κάθε πρωί που ξυπνάω βγαίνω στο μπαλκόνι να δω τα φυτά μου, να τα περιποιηθώ, να τους μιλήσω, να καταλάβουν ότι είμαι εκεί… Αυτό το διάστημα είναι ανθισμένα και δεν χάνω ευκαιρία να ρίχνω κλεφτές ματιές στο μπαλκόνι….Αν φωνάξεις στο δρόμο Διονύση μπορεί και να μην γυρίσω… είμαι τόσο απορροφημένος σε διάφορες σκέψεις όταν περπατάω, που μπορεί να ακούσω το όνομά μου αλλά σίγουρα δεν είναι για μένα θα σκεφτώ….Αν φωνάξεις στο δρόμο Μπουμπού μπορεί και να γυρίσω, με συστολή και πλατύ χαμόγελο γιατί θα ξέρω ότι είναι κάποιος που είδε τον Υμπύ τύραννο το χειμώνα στο Eightball που ανεβάσαμε με την ΓΚΡΑΝ ΓΚΙΝΙΟΛ και θυμάται αυτή την γκροτέσκα περσόνα, τη γυναίκα του Υμπύ που τα έκανε όλα άνω κάτω για ένα θρόνο… για να βολέψει κάπου την κωλάρα της τέλος πάντων…. Αν είσαι από έξι έως 10 χρονών και φωνάξεις στο δρόμο “κυριεεεε” θα γυρίσω με ορθάνοιχτα μάτια και χαμόγελο μέχρι τα αυτιά γιατί θα είσαι ένας από τους μαθητές μου στο δημοτικό σχολείο, κι εγώ ο “κύριος της θεατρικής αγωγής” που προσπαθεί να τους δώσει χώρο να εκφραστούν, να παίξουν, να κοινωνικοποιηθούν, να γνωρίσουν τις τέχνες, την αποδοχή και την αγάπη για τον συνάνθρωπο.
Που είσαι;
Τώρα που με βλέπεις είμαι στη γειτονιά μου. Στη γειτονιά του Βαρδάρη. Τα τελευταία πέντε χρόνια μένω εδώ, σε αυτήν την πολυπολιτισμική γειτονιά. Έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον να ζεις σε μια τέτοια γειτονιά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την εικόνα την παραμονή των πρώτων Χριστουγέννων που έμενα εδώ, δύο μικρά πανέμορφα κινεζάκια να κυκλοφορούν στους δρόμους πιασμένα χέρι χέρι και να λένε τα κάλαντα… Γέμισε η ψυχή μου γλύκα…. Εδώ λοιπόν στην βίλα Πετρίδη είναι και το σημείο αφετηρίας της παράστασής μας “Λίγο φαΐ για το δρόμο” μιας ιδιαίτερης βιωματικής παράστασης σε τρεις σταθμούς που έχει να κάνει με τον αφανισμό των συμπολιτών μας Εβραίων κατά το Ολοκαύτωμα και τη μνήμη της πόλης μας απέναντί τους.
Τι κάνεις;
Είμαι ο τύπος που ζει το όνειρό του (το λέω πια, το ζω, με όποιο κόστος). Το Θέατρο ήταν το όνειρό μου… και το κατάφερα και το παλεύω κάθε μέρα… Τα πρωινά στο σχολείο (Όταν τα χρήματα του κράτους περισσεύουν για να πάρουν αναπληρωτές θεατρολόγους στα σχολεία). Τα βράδια στην πρόβα, στην σκηνή, στην κονσόλα να κάνω φώτα και ήχο, να σχεδιάζω φωτισμούς σε παραστάσεις (πόσο αγαπώ το φως στο θέατρο!!!!). Φέτος συμπληρώνω 20 χρόνια στο θέατρο… είναι το μόνο πράγμα στη ζωή μου που έχω κάνει τόσα πολλά χρόνια. Γνώρισα ανθρώπους, ρόλους, χώρους, την επιστήμη του θεάτρου και τη ζωή γύρω από αυτό. Το 2009 δημιουργήσαμε την ομάδα τέχνης Oberon. Αναμετρηθήκαμε με πολλά έργα, πειραματιστήκαμε, δημιουργήσαμε… Κάποια πέτυχαν, κάποια λιγότερο κάποια καθόλου… αλλά εμείς ήμασταν εκεί πιστοί, με πάθος και με αγάπη για αυτό που κάναμε. Παράλληλα με τους Oberon γνώρισα την Γκραν Γκινιολ, τον Στάθη και την Ιωάννα και ξεκίνησε μια υπέροχη συνεργασία από το 2013. Με την ΓΚΡΑΝ ΓΚΙΝΙΟΛ έχουμε φτιάξει μια σχέση κατανόησης, αποδοχής, αγάπης και ελευθερίας και δημιουργούμε παραστάσεις, δράσεις, τέχνη…
Είμαι ευγνώμων.
Τι θέλεις;
Πολύ δύσκολη ερώτηση… δεν μπορώ να απαντήσω… σκέψου ότι είμαι ο τύπος (φαλακρός) που έχει ξοδέψει μισή ώρα μπροστά από ένα ράφι στο σούπερ μάρκετ προσπαθώντας να αποφασίσει ποιο σαμπουάν θα πάρει!!!!! Μη με ρωτάς τι θέλω, μη μου δίνεις εναλλακτικές. Θα ξυπνήσω ένα πρωί και θα πω θέλω να φύγω από την πόλη (το έκανα παλιότερα, μάζεψα τα πράγματά μου και έφυγα, αλλά εκεί που πήγα δεν μπόρεσα να αποκτήσω δεσμούς και ρίζες και έφυγα… και πήγα αλλού και ξαναγύρισα εδώ στη Θεσσαλονίκη). Το μόνο που θέλω σίγουρα είναι να θυμάμαι, να μην ξεχάσω. Τίποτα και κανέναν. Η μνήμη κύριο όνομα των θλίψεων… ενικού αριθμού… μόνον ενικού αριθμού και άκλιτη… η μνήμη… η μνήμη… η μνήμη. (Κική Δημουλά)
Εάν….. Θα….
Εαν θα μπορούσα να έχω μια υπερδύναμη θα εξαφάνιζα τη θλίψη, τη δυστυχία και τον πόνο από τα μάτια των παιδιών… Είτε αυτά είναι στην Παλαιστίνη, είτε στη Συρία, είτε στις βάρκες των προσφύγων στη θάλασσα, είτε στους καταυλισμούς των προσφύγων. Δούλεψα με προσφυγόπουλα στο σχολείο και ήταν η πιο έντονη εμπειρία που είχα στη ζωή μου… Ο άνθρωπος πρέπει να αποδέχεται τον άλλον άνθρωπο έτσι όπως είναι και τον αγαπάει και να τον προστατεύει και να τον στηρίζει γιατί όλοι μαζί θα προχωρήσουμε στο αύριο πιασμένοι χέρι χέρι κι όχι να πατάει ο ένας πάνω στον άλλον για να φτάσει πιο ψηλά….
Selfie:
Διονύσης Καραθανάσης. Γεννήθηκε στον Πύργο. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών Α.Π.Θ με κατεύθυνση στην σκηνοθεσία και στην υποκριτική. Έχει παρακολουθήσει σειρά μαθημάτων θεατρικού φωτισμού με την Ελευθερία Ντεκώ. Στο θέατρο εργάζεται ως σκηνοθέτης, ηθοποιός και σχεδιαστής φωτισμών.
https://www.facebook.com/dkarathanasis
