Σεμέλη Ταγαρά: Έχω τόσα πολλά να γνωρίσω στη μουσική που δεν προλαβαίνω να «μεγαλώσω»

“Όσο σκοτεινός κι αν φαίνεται ο ορίζοντας αυτό το καλοκαίρι, ας κρατήσουμε το Φως στο μυαλό και στην καρδιά μας γιατί αυτό είναι πάντα ο νικητής” γράφει η Σεμέλη Ταγαρά προλογίζοντας το καινούριο της τραγούδι τις προηγούμενες μέρες στην επίσημη σελίδα της στα social media.

Πάνε πολλά χρόνια από τότε που άκουσα πρώτη φορά τον “Καπνό” σε ένα ραδιόφωνο και αναζήτησα το όνομα πίσω από εκείνη την βαθιά ερωτική φωνή της ερμηνεύτριας. Ήταν μία περίοδος που το τραγούδι εκείνο το άκουσα ξανά και ξανά, αφήνοντας τη δική του γεύση στις μέρες μου εκείνη την εποχή. Λίγο αργότερα κι αφού το “Σεμέλη Ταγαρά” είχε πάρει μέσα μου μορφή, εικόνα, ήχο, αίσθηση και “απαίτηση”, ξεπρόβαλλαν κι άλλα τραγούδια της. Το ίδιο “ωφέλιμα” στη ζωή μου…

Είναι κάποιοι καλλιτέχνες που μένουν για πάντα στη ζωή μας. Κι αν χαθούν για καιρό, δεν είναι οτι εξαφανίζονται απλά κάνουν ησυχία μέχρι να έχουν σοβαρό λόγο να εμφανιστούν ξανά.

Λίγες μέρες νωρίτερα, η είδηση πως η Σεμέλη επανέρχεται με ένα καινούριο τραγούδι, με έκανε να την αναζητήσω και να μιλήσουμε γι’ αυτό. “Θα σου το στείλω να μου πεις εντυπώσεις” μου είπε.

Το “Horizon” έπαιξε μία, δύο τρεις, δεκατρείς φορές για μένα, ξεσηκώνοντας πάλι εκείνο το παλιό συναίσθημα που επανέρχεται κάθε φορά που κάτι πολύ ωραίο είναι ικανό να με ενθουσιάσει.

Ακούστε το κι εσείς παρακάτω!

Ικανό να με φέρει απέναντι από τη δημιουργό του και να μιλήσουμε για το καινούριο τραγούδι, ένα επερχόμενο άλμπουμ, τη μουσική και την ενέργεια της και μία Θεσσαλονίκη που επέλεξε να ζει, να δημιουργεί και να αγαπάει με όρους και οράματα.

Κυρίες και κύριοι, η Σεμέλη Ταγαρά, κοιτάει τον… ορίζοντα και τραγουδάει για μία “ωφέλιμη τρέλα” όπως λέει.

Ισχύει ότι πρώτη φορά γράφεις κάτι στα έξι σου χρόνια;

Μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου υπήρχε πιάνο. Η μητέρα μου έχει ασχοληθεί με χορό και ήταν φιλόμουση και φιλότεχνη η οικογένεια μου γενικά. Υπήρχαν στο σπίτι πολλοί δίσκοι. Είχα και τον θείο μου στο πάνω διαμέρισμα που έπαιζε πιάνο και μου έδωσε πολλά ερεθίσματα η κλασσική μουσική του θείου. Μάλιστα τότε είχα δει και την ταινία του Μότσαρτ που είχε βγει και κάπως έτσι ήθελα να ανακαλύψω αυτόν τον κόσμο. Κάθισα λοιπόν στο πιάνο και έγραψα. Και έτσι, μικρό παιδί έτσι όπως ήμουν,  πατούσα πλήκτρα και ήταν η πρώτη φορά που με μάγεψε αυτός ο κόσμος.

Τι σε μαγεύει στη μουσική μέχρι σήμερα;

Νομίζω ότι έχει να κάνει με την αρμονία του σύμπαντος. Δηλαδή όλα εναρμονίζονται με τους κατάλληλους ήχους. Ανάλογα με αυτό που ακούς, αλλάζει το βλέμμα σου. Το βλέμμα της καρδιάς σου. Αυτό από μόνο του είναι κάτι μαγικό. Λέμε ότι ο κόσμος φτιάχτηκε από μαθηματικά, μην ξεχνάμε όμως ότι μαθηματικά είναι και η μουσική. Οπότε λες ότι κάπου όλο αυτό το σύμπαν έχει δημιουργηθεί βάσει αυτού. Η μουσική σε εμένα έχει κάνει ένα σπουδαίο δώρο, μου επιτρέπει να ενθουσιάζομαι, κι αυτό είναι το αγαπημένο μου συναίσθημα. Θεωρώ ότι για να μπορεί κάποιος να ενθουσιάζεται θα πρέπει να παραμένει παιδί. Οπότε παραμένω παιδί γιατί έχω τόσα πολλά να γνωρίσω γύρω από τη μουσική και δεν προλαβαίνω έτσι να «μεγαλώσω».

Μπορείς να σκεφτείς τη μέρα που μπορεί να πάψεις να ενθουσιάζεσαι;

Δεν μπορώ απλώς να το σκεφτώ κάτι τέτοιο, αλλά το ξέρω. Έχουν περάσει πολλές τέτοιες εποχές και ήταν εφιαλτικές. Ξέρεις, όλο αυτό με τη μουσική είναι μία σχέση και μία σχέση κάποιες φορές έχει καυγάδες, έχει πολύ ερωτικές στιγμές, έχει φιλικές στιγμές, κάποιες φορές δεν έχει «σήμα», γι’ αυτό και θεωρώ ότι η δουλειά του καλλιτέχνη είναι να είναι αγωγός. Υπάρχουν μέρες που δεν θέλω να ακούσω μουσική. Ακόμα υπάρχουν μέρες που δεν θέλω να πιάσω όργανο. Έχει πολλά χρόνια πια που μπορώ να απολαμβάνω την ησυχία μου. Μου είναι πολύ απαραίτητη. Ειδικά όταν είμαι στην εξοχή, δεν θέλω να ακούω μουσική. Προσπαθώ να ακούω τους ήχους από γύρω μου.

«Κολλάω σε μία κασέτα, ερωτεύομαι ένα βινύλιο και αφήνω το τραγούδι να οδηγεί τη σκέψη μου». Πόσο σε καθορίζει αυτός ο στίχος του «Καπνού» σήμερα;

Σίγουρα όταν ακούμε ένα τραγούδι που μας αρέσει μας κατευθύνει προς ένα συναίσθημα. Όσο αφηνόμαστε στην ενέργεια του, μας κατευθύνει σε μία εικόνα, σε ένα συναίσθημα. Εκείνη τη στιγμή ερωτευόμαστε την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε και εγώ επιτρέπω στο τραγούδι να είναι αγωγός αυτού του συναισθήματος, να οδηγήσει τη σκέψη μου. Μέχρι εκεί με καθορίζει από τότε μέχρι και σήμερα.

Πώς σχολιάζεις αυτό το νέο είδος ακρόασης των τραγουδιών που είναι κάπως fast food νοοτροπίας;

Νομίζουμε ότι παίρνουμε πολλή πληροφορία αλλά στην πραγματικότητα είμαστε πολύ κλειστοί. Πολύ πιο κλειστοί από όπως ήμασταν κάποτε. Δυστυχώς όλα πρέπει να γίνονται γρήγορα και έτσι νομίζω ότι χάνουμε την επαφή με τις αισθήσεις μας. Τις πραγματικές, τις ουσιώδεις αισθήσεις. Γι’ αυτό και θέλουμε και η μουσική να είναι λίγο πιο εύπεπτη, να μας κερδίζει στα 3 πρώτα δευτερόλεπτα, γιατί αλλιώς έχουμε χιλιάδες άλλες επιλογές. Για μένα αυτό είναι πάρα πολύ σοβαρό, γιατί νιώθω να χάνουμε πια την επαφή με τη συνειδητότητα μας. Χάνουμε την επαφή με την αφή, το άρωμα, τη γεύση. Κρίνουμε δυστυχώς πολύ γρήγορα.

Αυτό όλο μπορεί να αλλάξει και τον τρόπο που γράφει ένας δημιουργός;

Δεν μπορώ να ξέρω πώς λειτουργούν οι υπόλοιποι σύνθετες και στιχουργοί. Εμένα πάντως με ενδιαφέρει η διαχρονικότητα. Αλλά με ενδιαφέρει και να επικοινωνήσω. Δηλαδή, αυτόν τον καινούργιο δίσκο που έχω ετοιμάσει, τον έχω δουλέψει πάρα πολύ. Δεν με ενδιέφερε να είναι εύπεπτος με τη σύγχρονη έννοια, αλλά ήθελα να γίνω όσο πιο απλή μπορώ. Χωρίς πολλά ας πούμε «μπαχαρικά» αλλά σίγουρα χωρίς αυτό που ετοίμασα να είναι μία «προτηγανισμενη πατάτα». Και ήθελα να έχει μία γεύση που θα επιθυμεί κάποιος να την ξαναφάει και να μην αλλάζει αυτή η γεύση σε σχέση με τις εποχές. Να είναι σαν το τάπερ της γιαγιάς. Με ενδιαφέρει πάρα πολύ η διαχρονικότητα και όσο μπορώ να έχω την πολυτέλεια του χρόνου, το κάνω με πάρα πολύ σεβασμό προς τον ακροατή γιατί θεωρώ ότι ο καλλιτέχνης έχει ένα καθήκον σε αυτό που περνάει στα αυτιά του άλλου. Ο ήχος είναι ευθύνη, είναι ευγένεια. Όπως ακριβώς όταν βγαίνεις έξω και πρέπει να μοσχοβολάς, αντιστοίχως πρέπει να προσέχεις τον ήχο που θα βάλει ο άλλος στα αυτιά του.

Μίλησέ μου για αυτό το καινούργιο τραγούδι που μόλις κυκλοφόρησε;

Κάπου εκεί μέσα στην πανδημία, είχα βγάλει την ηλεκτρική μου κιθάρα που την είχα πεθυμήσει, και άρχισα να παίζω μία αλληλουχία. Και επειδή κάτι μου άρεσε αλλά ήταν τόσο απλό, το ηχογράφησα και έβαλα και κάτι τύμπανα από πάνω. Στην αρχή δεν ήθελα καν να το βάλω στο δίσκο, αλλά ευτυχώς κάνα δύο άτομα γύρω μου είδαν ότι υπήρχε κάτι, και αφού έγραψα και τους στίχους αποφασίσαμε όλοι μαζί ότι αυτό είναι ένα κομμάτι που του αξίζει να βγει και ως πρώτο single. Δηλαδή το «Horizon» κάπως αποφάσισε μόνο του να υπάρξει.

Ο υπόλοιπος δίσκος θα είναι κάτι διαφορετικό δηλαδή από το «Horizon»;

Να πούμε βέβαια πως είμαστε σε δημιουργική διαδικασία ακόμα. Και επειδή «γεννάμε» συνεχώς ευτυχώς, αφήνω ανοιχτά τα περιθώρια σε όλα. Ο σκελετός βέβαια έχει ήδη ηχογραφηθεί αλλά μου αρέσει να εκπλήσσω τον εαυτό μου. Θα είναι ένας δίσκος που είναι όλες μου οι επιρροές, όλη η μουσική που έχει περάσει από μέσα μου, γιατί ποτέ δεν ήθελα να είμαι κλειστή στα είδη μουσικής. Η πιο δύσκολη απάντηση που έχω να δώσω είναι όταν με ρωτάνε τι μουσική ακούς.

Εγώ θα σου βάλω μία εξίσου δύσκολη ερώτηση, θέλοντας να μου πεις τι μουσική γράφει η Σέμελη;

Κοίταξε, σαν ιδιοσυγκρασία είμαι ροκ. Και αυτό με την έννοια του πώς ζω. Ας πούμε αγαπώ το rock’n’roll. Αλλά θέλω να με δοκιμάσω σε πολλά πράγματα όσο με παίρνει. Νομίζω ότι ο καλλιτέχνης οφείλει, επειδή συνέχεια ανακαλύπτει τον εαυτό του, να βουτάει στον κόσμο των ιδεών και όσο θέλουν οι μούσες, να τον τροφοδοτούν. Επειδή λοιπόν έχω αλλάξει κατά καιρούς πολλά πρόσωπα δεν μπορώ να σου πω. Νομίζω ότι μετά από χρόνια ίσως μπορέσω να σου απαντήσω. Ξέρεις  κάποτε δεν είχαμε τόσα πολλά labels γύρω μας, νομίζω πια ότι αυτό με τις ετικέτες και τα είδη μας έχει μπερδέψει. Είναι απλά τα πράγματα, είμαστε άνθρωποι, εξελισσόμαστε, αλλάζουμε. Δεν χρειαζόμαστε τόσα πολλά καλούπια για την παραμικρή μας κίνηση. Κρατάω μία πρόταση του Quincy Jones που είδα πρόσφατα σε ένα ντοκιμαντέρ και έλεγε ότι δεν μπορείς να κάνεις μουσική που είναι καλύτερη η χειρότερη από αυτό που είσαι.

Ποια είναι η δική σου Θεσσαλονίκη Σεμέλη;

Η δική μου Θεσσαλονίκη είναι οι άνθρωποι που αγαπώ. Είναι ο τόπος που μεγάλωσα, που ενηλικιώθηκα, τα πολύ ωραία μπαρ που πρόλαβα να χαρώ, με ωραίο αισθησιασμό χωρίς να προσβάλλει, με ωραίες αγκαλιές, με ωραίες μουσικές, με ωραία διάθεση ανοιχτή ο ένας προς τον άλλο. Αυτή τη στιγμή δυστυχώς η Θεσσαλονίκη νομίζω ότι είναι στα πιο συντηρητικά της. Γίνονται βέβαια προσπάθειες, υπάρχουν εξαιρετικοί μουσικοί που το παλεύουν με όλο τους το είναι. Η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη που αγαπώ αλλά είναι στα πιο βρώμικα της, στα πιο συντηρητικά της, σόρρυ αλλά αυτή είναι η αλήθεια μου. Και ξέρεις μιλάμε αληθινά μόνο σε αυτά που αγαπάμε. Είμαι αισιόδοξη όμως και πιστεύω ότι θα καθαρίσει και θα αλλάξουν πολλά.

Είναι εύκολο να υπάρχει κάποιος καλλιτεχνικά στη Θεσσαλονίκη;

Όχι τόσο. Παρόλα αυτά υπάρχουν άνθρωποι και σκηνές που δίνουν ουσιαστικό χώρο στην έκφραση και τους ευχαριστούμε για αυτό, χωρίς μάλιστα να ρωτούν ποιος είσαι ή τι κόσμο θα φέρεις ως καλλιτέχνης. Ευτυχώς υπάρχουν τέτοιοι χώροι. Αλλά αν το πάμε επαγγελματικά θεωρώ ότι είναι μία δύσκολη πόλη. Θα μπορούσε η Θεσσαλονίκη να είναι λιγότερο κλειστή καλλιτεχνικά.

Ποια είναι τα σχέδιά σου από εδώ και πέρα;

Θα βγει ένα δεύτερο single κάπου μέσα στο φθινόπωρο, το οποίο θα είναι τελείως σε άλλο mood. Στόχος μου είναι να είμαι χαρούμενη, ψύχραιμη και δημιουργική. Πρωτίστως να είμαστε υγιείς, εγώ και οι δικοί μου άνθρωποι. Αγαπώ πολύ τους δικούς μου ανθρώπους, έχω αφοσίωση σε αυτούς. Προς το παρόν θέλω να πάρω εντυπώσεις από το «Horison». Θέλω ο άλλος να το βάλεις στο αμάξι του, να γουστάρει, να το βάλει σε ένα spotify list, να το ακούει και να νιώθει ωραία. Πρέπει να επιστρέψουμε στις απλές και ουσιώδεις αισθήσεις.

Πώς είσαι πάνω σε μία σκηνή;

Αρχικά κάθε φορά που είναι να ανέβω σε μία σκηνή αναρωτιέμαι πώς το κάνω αυτό. Ακόμα. Ξέρεις δεν θέλω να το χάσω όμως. Αυτό μου κρατάει την παιδικότητα και την εγρήγορση. Από την άλλη, επειδή τελευταία κάνω πολλά αυτοσχεδιαστικά, μου αρέσει που χάνω πολλές φορές αυτόν τον έλεγχο. Έναν έλεγχο βέβαια που τον χάνω επειδή υπάρχει μία πολύ γερή βάση από πριν. Μιλάμε δηλαδή για έναν αυθορμητισμό με κάποια επίγνωση. Κράτησε λοιπόν ότι μου αρέσει πολύ η διάδραση με το κοινό όταν είμαι πάνω σε μία σκηνή.

*Το “Horizon” κυκλοφορεί Τρίτη, 1 Αυγούστου, σε όλες τις πλατφόρμες