Σπύρος Γραμμένος: “Κόβονται εκπομπές, μπαίνουν τύποι σε θέατρα, λογοκρίνονται σενάρια. Δεν αντέχει η εξουσία το χιούμορ”

Ο Σπύρος Γραμμένος ακροβατεί. Καταφέρνοντας να μη πέσει. Καταφέρνοντας να μείνει όρθιος σε ένα σχοινί που έμαθε να περπατά στα χρόνια που βρίσκεται στον χώρο και να ανέχεται όσα μπορεί, προσφέροντας ταυτόχρονα τραγούδια που περιγράφουν όσα ζούμε, άλλοτε με τρόπο κωμικό και άλλοτε με συγκίνηση.

Ακροβατεί ανάμεσα στο αστείο και στο σοβαρό με έναν αξιοθαύμαστο τρόπο που τον κάνει διάδοχο μίας πολύ συγκεκριμένης «ομάδας» καλλιτεχνών από το παρελθόν που όσο περνούν τα χρόνια και όσο η σάτιρα μπορεί να γίνεται στόχος πολλών, γίνονται λίγοι και πολύτιμοι.

Για μένα, ο Γραμμένος θα είναι πάντα οι στίχοι του “Τι με κοιτάς” ή του “Καμία μόνη” που τραγουδάει μαζί με την Νεφέλη Φασούλη. Θα είναι για πάντα ένας “Τύπος αθλητικός” με μια “ζωή σκατά” όπως είπε μαζί με τους Polkar. Πώς να ξεχάσεις τον “Κουκουλοφόρο” του ή το “Από παγκάκι σε παγκάκι” κάθε που μπαίνει ένα καλοκαίρι…

Με αφορμή τη συναυλία του την Παρασκευή 23 Φεβρουαρίου στο WE, μιλάει στην Parallaxi:

“Τι με κοιτάς; Τι με λυπάσαι; Είμαι εκείνο που δεν θέλεις να θυμάσαι…”

Ποιο θα μπορούσες να σκεφτείς ως καθοριστικό σημείο στην παιδική σου ηλικία που σου έδειχνε ότι θα ασχοληθείς με το τραγούδι;

Όταν έκλεισα τα δύο, λένε οι γονείς μου πως ζήτησα μια κιθάρα. Αυτό νομίζω το κάνουν όλα τα παιδιά. Αρέσει η μουσική στα παιδιά. Θυμάμαι όταν κάναμε στο σχολείο «Το ακορντεόν» του Μάνου Λοΐζου και  του Γιάννη Νεγρεπόντη, πως ένιωσα ότι θέλω να μάθω να παίζω μουσική.

Αλήθεια, τι άκουγες στα εφηβικά σου χρόνια;

Ως έφηβος, στα μέσα του 90’, άκουγα Τρύπες, Σιδηρόπουλο, Ξύλινα Σπαθιά, Μωρά στη Φωτιά, Παπακωνσταντίνου. Γενικά είχα ροκ ήχους στ΄ αυτιά μου, χωρίς να λείπουν ο Λοΐζος, ο Χατζιδάκις, ο Περίδης… Ήμουν πάντα στιχοκεντρικός. Οπότε άκουγα πιο πολύ πράγματα που είναι στα ελληνικά, χωρίς να λείπουν οι Nirvana, οι Guns n’ Roses, ο Nick Cave.

Έχω την αίσθηση πως είσαι άνθρωπος που μπορεί να τα αντιμετωπίσει όλα με χιούμορ. Σε τι σε έχει βοηθήσει αυτό στη ζωή σου;

Προσπαθώ να χρησιμοποιώ το χιούμορ, όπου και όπως μπορώ, πάντα όμως, μέσα από την σοβαρή πλευρά του.

Με αφορμή το πρόσφατο περιστατικό με τον Πάνο Βλάχο, τι συμβαίνει με τη σάτιρα στην τέχνη; Γιατί νιώθουμε να βάλλεται συνεχώς πλέον η τέχνη;

Ζούμε σε μια εποχή που δεν επιτρέπεται η σάτιρα. Κάθε καλλιτέχνης που ασχολείται με αυτό το κομμάτι, βρίσκει συνεχώς απέναντί του εμπόδια. Κόβονται εκπομπές, μπαίνουν τύποι σε  θέατρα και ανεβαίνουν σε σκηνές, λογοκρίνονται σενάρια. Δεν αντέχει η εξουσία το χιούμορ.

Συχνά μιλάς ή τραγουδάς για όσα σε ενοχλούν στην κοινωνία. Υπάρχουν φορές ωστόσο που η επικαιρότητα να σε έκανε τελευταία να νιώσεις άβολα να τη σχολιάσεις;

Πολλές φορές κρατιέμαι να γράψω την γνώμη μου στα κοινωνικά δίκτυα. Τα θεωρώ αντικοικωνικά δίκτυα. Βαριέμαι τον αντίλογο χωρίς λόγο. Μέσα από τα τραγούδια μου όμως, εκφράζομαι όπως ακριβώς νιώθω.

Αν ένα σου τραγούδι θα μπορούσε να σε χαρακτηρίζει ή αλλιώς, να σε συστήνει σε όποιον δε σε ξέρει, ποιο θα μπορούσε να είναι αυτό;

Δεν θα μπορούσα να απαντήσω σε αυτό. Νομίζω πως θα έπρεπε να ακούσει κάποιος όλα τα τραγούδια που έχω γράψει. Και πάλι όμως, μπορεί να μην ήμουν αυτός ακριβώς, γιατί μέσα στα χρόνια που έχουν γραφτεί όλα τα τραγούδια, έχω αλλάξει κι εγώ πολλές φορές. Καλύτερα να κρατάει ο καθένας τα τραγούδια και να μην ασχολείται με τον δημιουργό γιατί τις περισσότερες φορές θα απογοητευτεί.

Έρχεσαι στη Θεσσαλονίκη, η οποία ταλαιπωρείται από το μετρό που δεν ολοκληρώνεται, το FlyOver που ξεκίνησε, την κίνηση και άλλα τόσα. Απορώ τι θα πρωτοσχολιάσεις στο live σου;

Σίγουρα θα πω για το μετρό που πλέον δεν είναι αστείο.

Πώς είναι να πρέπει να «κερδίσεις» ένα κοινό που έρχεται να σε ακούσει;

Εφιάλτης! Αν όμως σκεφτείς ψύχραιμα πως αυτοί ήρθαν και δεν τους έφερες με το ζόρι, είναι λίγο πιο γλυκό το συναίσθημα. Ειλικρίνεια χρειάζεται, κι από τις δυο μεριές, για να μπορέσουν να συναντηθούν.

Εκτός από τραγούδια, γράφεις κατά καιρούς, άλλοτε για το θέατρο και άλλοτε για την τηλεόραση. Τι άλλο θα μπορούσες να γράψεις στο μέλλον;

Γράφω ό,τι μπορώ και ό,τι με κάνει να νιώσω δημιουργικά. Δεν ξέρω  τι άλλο θα μπορούσα να γράψω. Τελειώνω αυτόν τον καιρό την δεύτερη συλλογή διηγημάτων, σκαλίζω ένα σενάριο, είμαι μπερδεμένος ανάμεσα σε στίχους. Μου αρέσει πολύ το γράψιμο.  Είναι κάτι ζωντανό. Ξεκινάς να γράφεις και σε πάει όπου θέλει αυτό.

Ανήκεις σε μία γενιά καλλιτεχνών που βγήκατε μπροστά να μιλήσετε για όσα ζούμε. Νιώσατε ένα προηγούμενο κενό ή απλά ήταν σαν μία υποχρέωση σας να ενωθείτε με τα προβλήματα της κοινωνίας;

Δεν νιώθω κενό. Πάντα η τέχνη μιλούσε. Μπορεί να μην ακουγόταν ή ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας να μην ήθελε να ασχοληθεί με όσα φώναζε η τέχνη.

Τι θέλεις να φέρουν μαζί τους και τι να πάρουν φεύγοντας όσοι έρθουν στο live στη Θεσσαλονίκη;

Θα σου δώσω δύο απαντήσεις.

α. Να κάνουν ό,τι θέλουν, αρκεί να έρθουν. Αν δεν έρθουν, ξέρω τι θα πάρουμε εμείς.

β.Να έρθουν όπως είναι και να φύγουν με όσα θα μπορέσουν να πάρουν.

*Ο Σπύρος Γραμμένος θα είναι στη Θεσσαλονίκη την Παρασκευή 23 Φεβρουαρίου, στο WE (Λεωφόρος 3ης Σεπτεμβρίου & Γρ. Λαμπράκη) | Ώρα προσέλευσης: 21:00 – Ώρα έναρξης: 22:00 | Μαζί του: Χρήστος Καλκάνης: Κλαρινέτο – πλήκτρα, Νίκος Αρβανίτης: Κιθάρες, Χάρης Παρασκευάς: Μπάσο, Μιχάλης Γαλάνης: Τύμπανα | Τιμές εισιτηρίων: Προπώληση: 10 € – Ταμείο: 12 €