Τέσσερις μουσικοί έφτιαξαν τη «Σχολή της Θεσσαλονίκης» και τραγουδούν αυτά που φαντάζεσαι
Με αρχική τους βάση τα τραγούδια του Νίκου Παπάζογλου, δημιουργούν βραδιές με συγκίνηση
Η Σχολή της Θεσσαλονίκης (Quartetto Contra) έχει ταυτιστεί με τραγούδια που δημιουργήθηκαν και ηχογραφήθηκαν κυρίως στη Θεσσαλονίκη από αγαπημένους δημιουργούς και αγαπήθηκαν από τον κόσμο όσο λίγα. Τι θα λέγατε λοιπόν, να είχαμε την ευκαιρία να θυμηθούμε εκείνες τις ωραίες εποχές και να τραγουδήσουμε πάλι σαν παρέα, τραγούδια δημιουργών που συνέδεσαν το όνομα τους με τη Θεσσαλονίκη;
Ένας μουσικός που έχει ταυτιστεί με αυτό το ρεπερτόριο ως βασικός συνεργάτης του Παπάζογλου, του Ρασούλη και του Ζερβουδάκη είναι ο Παναγιώτης Κουτσούρας, μαέστρος και μπουζουξής με πολλά χρόνια εμπειρίας και βάση του την πόλη της Θεσσαλονίκης. Με την επιμέλεια του λοιπόν και τις ενορχηστρώσεις του, έχει δημιουργηθεί μια συμπαγής μουσική ομάδα με τον Δημήτρη Μπαρτζώκα στην κιθάρα και το τραγούδι, την Ιωάννα Κανάτσου στο τσέλο και τον Χρήστο Τσαπράζη στο κοντραμπάσο που θα μας θυμίσει αυτά τα τραγούδια και όλοι μαζί θα τα σιγοτραγουδήσουμε σε πολλές βραδιές συγκινήσεων και αναμνήσεων.
Αυτή είναι λοιπόν, η Σχολή της Θεσσαλονίκης και για την σύμπραξη των τεσσάρων, μιλήσαμε με την Ιωάννα Κανάτσου, με αφορμή το επόμενο live τους στο Omilos στη Νέα Παραλία το Σάββατο 12 Απριλίου 2025
Πώς δημιουργήθηκε η Σχολή της Θεσσαλονίκης και πώς πήρε αυτό το όνομα;
Ξεκίνησε όλο από την ανάγκη μας να πούμε ξανά στο κοινό τα τραγούδια του Παπάζογλου. Βέβαια, μετά βάλαμε κι άλλα τραγούδια, πάντα όμως με κοινή καταγωγή τη Θεσσαλονίκη. Κάποια του Μάλαμα, του Θανάση Παπακωνσταντίνου, του Ρασούλη. Όπως και κάποια του Παναγιώτη Κουτσούρα, γιατί γράφει κι ο Παναγιώτης τραγούδια. Το κουαρτέτο μας, αποτελείται από τον Παναγιώτη Κουτσούρα, τον Δημήτρη Μπαρτζώκα, τον Χρήστο Τσαπράζη και εμένα και το ονομάσαμε Quartetto Contra, επειδή αποτελείται από δύο όργανα κλασικά, το τσέλο και το κοντραμπάσο και δύο λαϊκά, την κιθάρα και το μπουζούκι. Υποτίθεται λοιπόν ότι είναι τέσσερα όργανα μεταξύ τους αντίθετα, αλλά όμως προσπαθούν για το καλύτερο μουσικό επιθυμητό αποτέλεσμα και νομίζω πως τα καταφέρνουμε.
Έχει από τη βάση του μια συγκίνηση όλο αυτό, έτσι;
Εννοείται πως έχει. Αρχικά πως μέσα από τα live παραπέμπουμε το κοινό στον Παπάζογλου, αλλά και σε όλο αυτό που ονομάσαμε εμείς σχολή Θεσσαλονίκης. Μετά είναι και οι αντιδράσεις του κοινού όταν παίζουμε που είναι διαφορετικές κάθε φορά. Είναι ωραίο να βλέπουμε τον κόσμο, που ο καθένας δε γνωρίζουμε τι έχει περάσει πριν έρθει σε εμάς και να έρχονται και να συγκινούνται όλοι με τα ίδια τραγούδια του τότε.
Τι θυμάστε από τον Νίκο Παπάζογλου;
Είναι η αλήθεια ότι αυτή την ερώτηση θα μπορούσα να απαντήσει πιο καλά ο Παναγιώτης γιατί ήταν πιο πολλά χρόνια μαζί του. Εγώ έμεινα τα τελευταία δέκα χρόνια μόνο κοντά του, γιατί ήμουν η μικρότερη από όλη την μπάντα και χρειάστηκε να φύγω και για κάποιες σπουδές οπότε, έχασα χρόνια. Υπάρχει όμως μία παρακαταθήκη, κάτι κουβαλάμε όλοι από εκείνον, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Για εμένα όμως, ήταν κάτι σαν δεύτερος πατέρας μου, γιατί και λόγω ηλικίας τότε με είχε υπό την προστασία του. Ήμουν το «μικρό» της ομάδας και με πρόσεχε. Τον πρόλαβα και δισκογραφικά στην τελευταία του δουλειά που συμμετείχα. Έχω να θυμάμαι πολλές κουβέντες, πολλές συμβουλές… Προς το τέλος μάλιστα, με είχε βάλει να παίζω και στα ζειμπέικικα τσέλο και ήταν πολύ ιδιαίτερο το άκουσμα. Έχει αφήσει σίγουρα κενό με την απουσία του.
Είναι δύσκολο να ασχολείσαι με τη μουσική στη Θεσσαλονίκη και να θες να ζήσεις από αυτό;
Εξαρτάται από ποια μουσική, γιατί η μουσική δεν είναι μία. Η μουσική είναι πολλών ειδών και εξαρτάται τι θέλει να κάνει κάποιος που θέλει να αποφασίσει να ασχοληθεί. Θέλει ας πούμε να αποφασίσει τι όργανο θα επιλέξει να παίξει. Υπάρχουν πλέον πολλά ωδεία που θα μπορούσε να μάθει, να εξελιχθεί. Το πρόβλημα είναι νομίζω ότι στερούμαστε από χώρους εδώ στη Θεσσαλονίκη για να παίξει κάποιος. Αν ας πούμε είναι στη κλασική μουσική, υπάρχουν μόνο δυο χώροι για παράδειγμα. Μόνο το Μέγαρο Μουσικής και η Αίθουσα Τελετών του ΑΠΘ. Για τα άλλα, για τα λαϊκά τα σχήματα, υπάρχουν ακόμα λιγότερα μέρη για να παίξει κάποιος. Δεν είναι εύκολο δηλαδή…
Πώς είναι για εσάς κάθε live με τη Σχολή της Θεσσαλονίκης;
Εμένα μου θυμίζουν, ως ένα σημείο, αυτά τα live που κάναμε όταν ζούσε ο Νίκος Παπάζογλου, αλλά ως ένα σημείο. Όλες οι εμπειρίες όμως, το κάθε παιχνίδι είναι πάντα διαφορετικό. Εξαρτάται και από τον κόσμο. Πολύ, πολύ σημαντικό αυτό. Και από εμάς εξαρτάται και από εκείνους εξαρτάται η ενέργεια που θα ανταλλάξουμε.
