Θοδωρής Βουτσικάκης: «Ακόμα δεν έχουν γίνει τραγούδια όλα όσα περάσαμε τα τελευταία χρόνια»

Ο σημαντικός ερμηνευτής Θοδωρής Βουτσικάκης επέστρεψε δισκογραφικά πριν λίγες μέρες με ένα καινούριο τραγούδι από την Panik Oxygen και πάλι σε στίχους της σπουδαίας Λίνας Νικολακοπούλου, μόνιμης «συνοδοιπόρου» του τα τελευταία χρόνια όπου μετά τη συνεργασία τους με τον Νικόλα Πιοβάνι και τη μεγάλη επιτυχία της «Όμορφης ζωής» η νέα τους πρόταση είναι η διασκευή μίας παραδοσιακής μελωδίας της Αρμενίας με την συμβολή του Ara Dinkjian!

Για την ακρίβεια, το τραγούδι «Το πρώτο μου τριαντάφυλλο» ήρθε ως προπομπός του δεύτερου άλμπουμ του θεσσαλονικιού ερμηνευτή με ενορχήστρωση του Ara Dinkjian που στο παρελθόν έχει κάνει τεράστιες επιτυχίες με την Λίνα Νικολακοπούλου για την Ελευθερία Αρβανιτάκη (από το «Δυνατά, δυνατά», το «Μένω εκτός» μέχρι την «Βάρκα») και όπως ο ίδιος ο ερμηνευτής αποκαλύπτει θα υπάρξει και συνέχεια τους επόμενους μήνες.

Αυτά και πολλά άλλα, θα έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε από εκείνον, στην καλλιτεχνική του επιστροφή στην Θεσσαλονίκη, εδώ που ξεκίνησαν όλα όταν κάποια χρόνια πριν ένα νεαρό αγόρι με όνειρα, ξεκινούσε δειλά να κάνει τα πρώτα του βήματα. Ήταν η περίοδος που τον γνώρισα κι εγώ και παρακολούθησα στο πέρασμα των χρόνων την πορεία του. Μια πορεία με μεγάλες συναντήσεις και ακόμα πιο μεγάλες ερμηνείες.

---

Φωτογραφίες: Ευαγγελία Θωμάκου

---

Για όλα αυτά, με αφορμή τη μεγάλη του συναυλία στη Θεσσαλονίκη, στη Μονή Λαζαριστών, την Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου, μιλάει στην Parallaxi και μοιράζεται τραγούδια, σκέψεις και όνειρα… Από αυτά τα μεγάλα, που ακόμα, τολμάει να κάνει!

Πώς προέκυψε το «Πρώτο μου τριαντάφυλλο»;

Ήμουν σε μία παραλία στην Πελοπόννησο με την συνεργάτη μου, την Αναστασία Ταμουρίδου, μετά την κυκλοφορία της «Όμορφης ζωής» και αφού είχε προλάβει και αγαπηθεί πολύ το τραγούδι. Τολμώ να σου πω ότι ένιωθα και λίγο ένα κενό, αυτή την αναρώτηση του τι θα κάνω τώρα; Όταν λέω κενό, εννοώ ότι ένιωθα άδειος από τον επόμενο μου στόχο δισκογραφικά. Μου βάζει λοιπόν η Αναστασία να ακούσω τρεις μουσικές. Στη μουσική αυτή (του «Πρώτου τριαντάφυλλου») που είναι ένα παραδοσιακό τραγούδι της Αρμενίας, είναι σαν να βρήκα τον νέο μου δισκογραφικό δρόμο. Μετά από τα πράγματα που έχω κάνει, που ήταν όλα πράγματα που έχω αγαπήσει πολύ. Από το κομβικό σημείο της δουλειάς με τον Piovani και την Λίνα, ξανά άκουσα κάτι σε αυτή τη μουσική, που ένιωσα ότι είναι κάτι πολύ δικό μου και θέλω να πάω προς τα εκεί. Με πολύ χαρά όταν το άκουσε και η Λίνα είπε ένα γενναιόδωρο ναι. Μάλιστα, ήταν από τα πρώτα τραγούδια της καινούριας μας δουλειάς που έγραψε κιόλας. Έτσι λοιπόν, φτάσαμε να έχουμε αυτό το τραγούδι που διασκεύασαν επί της ουσίας ο Ara Dinkjian μαζί με την Λίνα Νικολακοπούλου για να αποκτήσει τη μορφή αυτή που ακούμε ως ελληνικό τραγούδι.

Ο Ara Dinkjian παίζει σημαντικό ρόλο σε αυτό το νέο άλμπουμ που ετοιμάζεις;

Ναι παίζει, γιατί πέρα από το «Πρώτο μου τριαντάφυλλο», έχουμε κι ένα τραγούδι σε μουσική δική του που πρώτη φορά γράφονται στίχοι πάνω στη μουσική αυτή και έχει τον τίτλο «Το ρούχο του λύκου» και θα βγει μάλλον με όλη την υπόλοιπη δουλειά από το φθινόπωρο και μετά.

Οπότε, θα είναι μία πολυσυλλεκτική δουλειά;

Στο άλμπουμ θα υπάρχουν διάφοροι συνθέτες από το εξωτερικό, συνεχίζουμε με την πλατιά ματιά που είχαμε με την Λίνα από την προηγούμενη δουλειά και θα έχουμε και δύο παραδοσιακές μελωδίες μέσα με πρώτη βέβαια το «πρώτο μου τριαντάφυλλο».

Piovani, Ara Dinkjian. Δύο συνθέτες με εντελώς διαφορετικές καταβολές πώς μπορούν να είναι τα δικά σου βήματα το ένα μετά το άλλο;

Επί της ουσίας, δεν αλλάζει κάτι. Τα πράγματα που κάνω, χρόνια τα έχω σκεφτεί, τα έχω αφομοιώσει σαν σκέψη, σαν συναίσθημα. Δηλαδή, το πώς ένιωθα ακούγοντας μία μελωδία, παρακολουθώντας έναν καλλιτέχνη, όποτε όταν έχω να πάρω μία απόφαση να τραγουδήσω ένα τραγούδι, έχει προηγηθεί αρκετός καιρός σκέψης και προεργασίας. Έχει αρκετά χρόνια λοιπόν που ψάχνω τρόπους να ξεκλειδώσω όλα εκείνα τα κομμάτια που μου δείχνουν ότι ανήκω χωροταξικά σε αυτό που λέμε Μεσόγειος. Που έχει και τη δύση, έχει και την ανατολή, έχει τον κινηματογράφο όπως τον έχουμε γνωρίσει και από τις μουσικές του Piovani και άλλων Ιταλών ή μεσόγειων αγαπημένων συνθετών, αλλά έχει και τα χρώματα τα πιο έθνικ, τα πιο παραδοσιακά και είναι όλα κομμάτια μου. Νομίζω μάλιστα πως είναι και κομμάτια όλων μας. Δηλαδή, νιώθω συγγενής και με τους ακροατές που έρχονται και συζητάμε μετά. Ο καθένας πιστεύω, βρίσκει με άλλον  τρόπο να φωτίσει αυτές τις πτυχές.

Είσαι πάντως ανοιχτός σε καινούρια πράγματα

Είμαι και προσπαθώ να γίνομαι όλο και περισσότερο. Γιατί ένα από τα πράγματα που δε μου αρέσουν καθόλου και που προσπαθώ να αποφεύγω είναι το να γίνομαι στεγανός. Γιατί θεωρώ ότι ένας καλλιτέχνης δεν μπορεί να εξελιχθεί αν έχει τέτοιου είδους στεγανά. Οφείλουμε να είμαστε ανοιχτοί σε καινούρια πράγματα και βασικά, από τα ερεθίσματα που ο καθένας μας παίρνει από τη ζωή του, από αυτά που ακούει και που τον πάνε παρακάτω. Σαν άνθρωπο αλλά και σαν καλλιτέχνη.

Πέρα από την σημαντικότητα της Λίνας Νικολακοπούλου ως στιχουργού, τι άλλο σε κερδίζει σε αυτή ώστε να συνεχίζεις να δουλεύεις μαζί της;

Νομίζω είμαστε μαζί 8 χρόνια γεμάτα. Από την πρώτη μας «τυχαία» συνάντηση στη Θεσσαλονίκη που αποδείχθηκε ότι δεν ήταν καθόλου τυχαία, μέχρι σήμερα. Μια πολύ όμορφη συνύπαρξη, συνοδοιπορία. Η Λίνα είναι πολλά πράγματα και σε μία απάντηση σίγουρα δεν προλαβαίνω να πω όλα όσα νιώθω ότι έχω πάρει και συνεχίζω να παίρνω από αυτή την σχέση και από αυτή την τόσο σημαντική καλλιτέχνη. Ξεχωρίζω πολλά, αλλά ένα από όλα που θεωρώ σημαντικό είναι ο τρόπος που δίνει έμφαση στις λεπτομέρειες. Σε αυτές τις λεπτές αποχρώσεις που έχουν τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας ή τα συναισθήματα που έχουν και που είναι βέβαια και ο τρόπος που γράφει αυτός. Γιατί πολλές φορές διαβάζεις έναν στίχο ή ακούς ένα τραγούδι και αναρωτιέσαι αν σε έβλεπε από κάπου αυτή η γυναίκα και το έγραψε για σένα. Θέλω να πω ξεκλειδώνει πράγματα που ο καθένας νιώθει τόσο δικά του και κάποιοι από εμάς και σε συνθήκες έως και ανομολόγητα τολμώ να πω που νομίζω πως όλο αυτό πηγάζει από όλη αυτή την οξυδέρκεια και την ιδιαίτερη ικανότητα της να δίνει έμφαση στις λεπτές αποχρώσεις της ζωής που είπα πριν.

Νιώθεις πώς είσαι και ασφαλής καλλιτεχνικά δίπλα στη Νικολακοπούλου;

Είναι πολλά τα συναισθήματα. Σίγουρα προσφέρει ένα εχέγγυο τρομερό σε σχέση με την ποιότητα του αποτελέσματος. Και σε σχέση με την συγγένεια, γιατί όταν εγώ ακούγοντας ως παιδί τα τραγούδια της, όταν πια συναντηθήκαμε, ένιωσα πώς συναντώ έναν άνθρωπο που ξέρω. Οπότε υπάρχει και η ασφάλεια, υπάρχει και αυτή η αίσθηση της συγγένειας, υπάρχει αυτή η σιγουριά σε σχέση με την ποιότητα, αλλά υπάρχει και η αγωνία του να είμαι αντάξιος σε όλο αυτό το μέγεθος.

Την έχεις ακόμα αυτή την αγωνία;

Νομίζω την έχουμε λυτρώσει και με έχει βοηθήσει και εκείνη πάρα πολύ και λέω με χαρά πως έχω εξελιχθεί και σε αυτό. Οι αγωνία πλέον δεν έχει να κάνει με την Λίνα είμαι κάποιον άλλο σημαντικό δημιουργό που είμαι δίπλα του, αλλά έχει να κάνει πια με την δική μου ανάγκη να παράγω ωραία πράγματα και να λέω τραγούδια τα οποία είναι δομικά κοντά σε αυτό που είμαι. Η μεγάλη μου ανάγκη τώρα είναι να είμαι αληθινός σε αυτό που θέλω και σε αυτό που νιώθω ότι είναι το τραγούδι για μένα.

Από τα χρόνια εκείνα, τα πρώιμα, στη Θεσσαλονίκη μέχρι σήμερα τι άλλαξε και τι έμεινε ίδιο στον Θοδωρή και στα όνειρα του;

Σίγουρα δεν άλλαξε ο τρόπος που ονειρεύομαι. Από νωρίς είχα πείσει τον εαυτό μου να μην ντρέπομαι να ονειρευτώ. Και εννοώ, να ονειρευτώ πολύ. Όταν ονειρεύτηκα να συναντήσω τον Πιοβανι, ήταν ένα όνειρο άπιαστο. Συνεχίζω λοιπόν και σήμερα να ονειρεύομαι με την ίδια αθωότητα για πράγματα τα οποία είναι τρελά.

Είμαστε και σε μία εποχή που μέχρι και στα όνειρα μπαίνει όριο;

Κοίταξε, ζούμε σε μία εποχή που μέχρι και εμείς οι ίδιοι αναρωτιόμαστε πόσο πρέπει να ονειρευόμαστε και προς ποια κατεύθυνση. Θεωρώ πως ζούμε σε μία προβληματική εποχή, υπάρχουν καθημερινά γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας τα οποία εμένα προσωπικά με κάνουν να είμαι μέχρι και απαισιόδοξος για το αν εξελίσσεται η κοινωνία ή αν πηγαίνει προς τα πίσω. Άρα είναι πολύ δύσκολο μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον να ονειρευτούμε. Σε γεγονότα που έχουν να κάνουν με συμπεριφορές ανθρώπων, με κοινωνικές δομές, πρότυπα τα οποία τα καταπολεμάμε χρόνια και ενώ κόβεις ένα κεφάλι, σαν τη Λερναία Ύδρα βγαίνουν άλλα 10 δίπλα του, είναι μεγάλη μάχη που πρέπει να δώσω στην καθημερινότητα για να κρατήσω τα όνειρά μου και τη χαρά μου για όσα βιώνω από δικούς μου ανθρώπους, από συνεργάτες ή από τραγούδια. Και αυτό είναι μία αντίσταση που είναι μία ενεργή πράξη, δεν είναι παθητική. Για αυτό τον λόγο το ονόμασα και μάχη. Εγώ έτσι νιώθω πολλές φορές.

Γράφονται σήμερα κοινωνικά και πολιτικά τραγούδια;

Δεν ξέρω αν γράφονται σήμερα. Έχω την αίσθηση  ότι χρειάζεται πάντα χρόνος για να αφομοιώσει ένας καλλιτέχνης αυτό που συμβαίνει και μετά να το περάσει στο χαρτί. Θεωρώ λοιπόν ότι είμαστε σε ένα στάδιο που ακόμα δεν έχουν γίνει τραγούδια όλα όσα ζούμε και έχουμε περάσει τα τελευταία χρόνια. Νομίζω ότι αυτά θα τα δούμε τα επόμενα χρόνια.

Για μένα ένα τέτοιο ωστόσο είναι το τραγούδι με την Ντάνι Κλαιν των Vaya con Dios όπου σε μία εποχή που συζητάμε πολύ θέματα πατριαρχίας και γυναικοκτονιών, εσείς υμνείτε την γυναίκα.

Πόσο άδικο είναι ακόμα να ερχόμαστε αντιμέτωποι με συζητήσεις για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία μας, για ζητήματα ισότητας, για ζητήματα σεβασμού στον άνθρωπο. Γιατί όταν συζητάμε και διεκδικούμε τον σεβασμό απέναντι στη γυναίκα, ουσιαστικά ζητάμε και διεκδικούμε το σεβασμό απέναντι στον άνθρωπο. Αυτό το τραγούδι, ήρθε σε μία πολύ ιδιαίτερη στιγμή της ζωής μου και με πολλή συγκίνηση είπα ότι θέλω πολύ να το μοιραστούμε με αυτή τη θρυλική φωνή. Είχα την ευκαιρία να δώσω λοιπόν κι εγώ τη φωνή μου σε κάτι που μας απασχολεί πολύ ακόμα.

 Τι σου λείπει από τη Θεσσαλονίκη;

Η θάλασσα. Η θάλασσα και οι άνθρωποι. Έχω πολλούς αγαπημένους ανθρώπους στη Θεσσαλονίκη. Εκεί μεγάλωσα και έχω φίλους. Εκεί είναι η οικογένειά μου. Αυτά δεν τα έχω στην Αθήνα. Εδώ έχω δημιουργήσει νέες, πολύ ωραίες σχέσεις, θα ήθελα όμως ιδανικά να συνυπάρχουν όλα μαζί.

Πληροφορίες: Ο Θοδωρής Βουτσικάκης μας καλεί σε ένα μοναδικό μουσικό ταξίδi στη Μονή Λαζαριστών, στη Θεσσαλονίκη | «Το πρώτο μου τριαντάφυλλο» | Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2024, ώρα 21:00 | Καλλιτεχνική Επιμέλεια: Λίνα Νικολακοπούλου

Ταυτότητα παράστασης: Θοδωρής Βουτσικάκης – τραγούδι | Νεοκλής Νεοφυτίδης – πιάνο, ενορχηστρώσεις | Βαγγέλης Μαχαίρας – μπουζούκι, ούτι, μαντολίνο | Θοδωρής Κουέλης – μπάσο | Θάνος Σταυρίδης – ακορντεόν | Κουαρτέτο Χάλκινων Πνευστών: Χάρης Ευαγγέλου – τρομπέτα | Δημήτρης Μπέικος – τρομπόνι | Laurent Clouet – σαξόφωνο | Χρήστος Τάσιος – νταούλι