Θωμάς Βελισσάρης: Το να μένεις ως καλλιτέχνης στη Θεσσαλονίκη έχει κάτι ηρωικό, αλλά δεν αντέχεται για πολύ

Σε έναν χώρο που η ιστορία του στούντιο του Νίκου Παπάζογλου «βαραίνει» τη σκιά του, η σεζόν βρίσκει τον σκηνοθέτη και ηθοποιό Θωμά Βελισσάρη στην Τούμπα, στον χώρο της Μικρής Σκηνής, να ετοιμάζεται να παρουσιάσει ένα σύνολο παραστάσεων για όλες τις ηλικίες, αλλά και εκπαιδευτικά σεμινάρια στον ίδιο χώρο για ενήλικες.

Ηθοποιός, σκηνοθέτης και εμψυχωτής ομάδων από το 2000, ο Θωμάς Βελίσσάρης τελείωσε τις μεταπτυχιακές του σπουδές πάνω στην Εκπαίδευση και την Επιχειρηματικότητα στο Πανεπιστήμιο του Όουλου στην Φινλανδία όπου έζησε και εργάστηκε για τρία χρόνια δουλεύοντας σε παιδαγωγικά πρότζεκτ για την δημιουργία κοινοτήτων μέσω του θεάτρου, φέρνοντας στη Θεσσαλονίκη τη γνώση αλλά και την σύλληψη ιδεών που έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον και έπρεπε να τα συζητήσουμε.

Αυτή τη σεζόν θα τον δούμε να παρουσιάζει το “Παιδί – Θέατρο των ανθρώπων” καθώς και “Το πάρκο” αλλά και μία μουσική παράσταση με τον Ανδρέα Καρακότα, ενώ για τη νέα χρονιά σχεδιάζει κι άλλες δουλειές που θα έρθουν στη Μικρή Σκηνή. Για όλα αυτά, ο γνωστός ηθοποιός και σκηνοθέτης μιλάει στην Parallaxi

Τι είναι «Το Παιδί – θέατρο των ανθρώπων»;

Αυτό είναι μία σύλληψη που μου ήρθε όταν ήμουν ακόμη στην Φιλανδία, όπου έζησα εκεί για δυόμιση χρόνια περίπου. Εκεί επειδή έκανα διάφορα παιδαγωγικά και μεταξύ αυτών και θεατρικά project για παιδιά, συνδυάζοντας όμως μαζί και την οικογένεια χρησιμοποιώντας περισσότερο μιμητική τεχνική επειδή δεν υπήρχε κοινή γλώσσα με οικογένειες κυρίως προσφύγων και μεταναστών, κάπως μου ήρθε η ιδέα να κάνω μία απόπειρα ενός πολύ μικρού θεάτρου για αρχή, όπου στη ουσία ο πρωταγωνιστής είναι ένας πιερότος. Για την ακρίβεια, ένα παιδί. Οι παραστάσεις που θα δοκιμαστούν ήδη από φέτος βγαίνουν μέσα από τη σχέση με το κοινό. Η καινούρια που ετοιμάζω δηλαδή και θα ανέβει μετά τον Γενάρη με τίτλο “Το μικρό – ένα μπουκάλι στον ωκεανό” είναι μία συλλογή διαφόρων ιστοριών που έχουν κάνει εντύπωση στους ανθρώπους και τις δουλεύω μέσα από τις ανοιχτές πρόβες που κάνουμε στη Μικρή Σκηνή. Οπότε είναι μία προσπάθεια δημιουργίας μιας δραματουργίας σε συνεργασία με το κοινό.

Είναι πρόβες δηλαδή που και δουλεύετε πάνω σε αυτές αλλά υποθέτω να δείτε και πώς μπορεί αυτό να λειτουργήσει;

Πολύ σωστά. Είναι ένα πολύ μεγάλο πείραμα, μία δοκιμή ας πούμε του πώς θα μπορούσε η παράσταση που θα ανεβάσω και θα είμαι μόνος μου πάνω στη σκηνή ως αυτός ο περίεργος πιερότος, θα μπορούσε πραγματικά να βασίσει ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της δραματουργίας του σε αυτές τις ανοιχτές πρόβες. Μετά σκέφτομαι να ανοίξω κι έναν μικρό ψηφιακό ιστότοπο που θα μπορεί ο κόσμος κι εκεί να μοιράζεται ιστορίες.

Σε ποιους απευθύνεται η παράσταση σας “Το μικρό – ένα μπουκάλι στον ωκεανό”;

Αυτό απευθύνεται σε όλο τον κόσμο, όπως σε όλο τον κόσμο απευθύνεται και η παράσταση «Πάρκο – ένα βουβό χρονικό της αγάπης» που θα ξεκινήσουμε από τον Νοέμβρη στη Μικρή Σκηνή με μόνο μιμητική υποκριτική που πια θέλω να δοκιμάσω οι παραστάσεις μου να απευθύνονται σε όλες τις ηλικίες. Δεν μιλάμε άλλωστε για παιδικές παραστάσεις, αλλά για παραστάσεις για όλους. Στην τελευταία του εκδοχή το «Πάρκο», που κάναμε τον Μάιο για έξι παραστάσεις, πλέον ερχόταν οικογένειες. Θέλω να κάνω παραστάσεις που αγκαλιάζουν το ενδιαφέρον όλων των ηλικιών και όλων των background. Ήταν κάτι που το είδα να πετυχαίνει στην Φιλανδία και γι’ αυτό θέλω να το δω κι εδώ

Είναι διαφορετικό το κοινό της Ελλάδας από το κοινό του εξωτερικού – Εννοώ βέβαια αυτό το κοινό που παίρνει όλη την οικογένεια και αποφασίζει να πάει να δει θέατρο;

Ναι είναι διαφορετικό. Η μεγάλη διαφορά είναι στις ίδιες τις παραστάσεις. Έξω έχει πολλές περισσότερες παραστάσεις που είναι για όλη την οικογένεια. Παραστάσεις δηλαδή που δεν είναι ούτε παιδικές, αλλά ούτε ενηλίκων. Στην Ελλάδα είναι μεγάλος ο διαχωρισμός των παραστάσεων. Σε Φιλανδία, Σουηδία έχουν μεγάλη παράδοση στην οικογενειακή ψυχαγωγία, μάλιστα πολύ σπάνια γνωρίζω πως αφήνουν τα παιδιά τους για να πάνε έστω για έναν καφέ. Είναι οικογένειες δηλαδή που είναι συνέχεια μαζί. Βέβαια υπάρχουν και οι παροχές σε οποιοδήποτε δημόσιο χώρο εκεί. Οπότε μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, είναι προσαρμοσμένο και το θέατρο εκεί, όταν υπάρχουν οικογένειες που ψάχνουν να κάνουν πράγματα μαζί.

Εδώ μπορεί να γίνει αυτό και να είναι βιώσιμο;

Νομίζω πως ναι. Έγινε ήδη δοκιμή στη Μικρή Σκηνή με το «Δεντράκι» με την Λυδία Ανεστοπούλου όπου στην ουσία τα στοιχεία της παράστασης τα παρακολουθεί άνετα κι ένας μεγάλος. Είχαν έρθει μαζί με τα παιδιά τους και μετά ακολούθησε ένα workshop μιμητικής υποκριτικής για τις μαμάδες και τα παιδιά. Οπότε κάπως δόθηκε η νότα ήδη της οικογενειακής ψυχαγωγίας πια. Στην ουσία η ίδια η παράσταση οδηγεί σε έναν άλλο τρόπο επικοινωνίας μεταξύ του παιδιού και της μητέρας ή του πατέρα. Αυτό χτίζει κι ένα πολύ διαφορετικό χτίσιμο εμπειρίας με το παιδί. Είδα λοιπόν πως αυτό όλο είναι μία ανάγκη για παιδιά και γονείς, να μοιραστούν μία κοινή εμπειρία ισότιμη. Έτσι λοιπόν, το «Παιδί» είναι ένας ρόλος – στην ουσία ένας πιερότος – όπου ταξιδεύει μέσα στις διαφορετικές δραματουργίες, όχι πάντα με το ίδιο κοστούμι ή την ίδια υποκριτική κατεύθυνση, αλλά υπάρχει ως σύλληψη μέσα στα έργα. Το ζητούμενο είναι η επικοινωνία με το κοινό. Από τη μία πλευρά λοιπόν, είναι το «Παιδί» αυτό και από την άλλη είναι το «Θέατρο των ανθρώπων» που απευθύνεται και σε όλους αλλά και που στοχεύει να δημιουργήσει δραματουργία μέσα από τους ανθρώπους. Όσο αδιάφορες ιστορίες κι αν νομίζουμε ότι έχουμε, είτε από τη δική μας ζωή, είτε από ζωές γνωστών μας, τελικά κάποιες στιγμές αν καθίσουμε να σκεφτούμε γνωρίζουμε ιστορίες που είναι συγκλονιστικές.

Πώς ξεκίνησε η συνεργασία σας με τη Μικρή Σκηνή και τι πλάνα υπάρχουν για το κοινό σας μέλλον;

Με τα παιδιά της Μικρής Σκηνής γνωριστήκαμε όταν κατέβηκα τον Απρίλη στην Ελλάδα για να κάνω τις έξι παραστάσεις του «Πάρκου». Κάνουν μία εκπληκτική προσπάθεια και εύχομαι να τους πάνε όλα καλά. Έχουν πολύ ωραίες ιδέες και τις υλοποιούν, κι αυτό είναι το πιο σημαντικό στον καιρό μας. Ακούμε πάρα πολλές ιδέες, αλλά γενικά σήμερα είναι πολύ δύσκολη η υλοποίηση τους. Σκεφτήκαμε λοιπόν, να έχω δύο μέρες εγώ φέτος στη Μικρή Σκηνή, με παραστάσεις και εργαστήρια. Ετοιμάζουμε δύο εργαστήρια από τον Νοέμβρη, Τρίτη 5 Νοεμβρίου ένα για απόφοιτους και σπουδαστές δραματικών σχολών αλλά και επαγγελματίες της εκπαίδευσης που θέλουν να βρουν τη δική τους καλλιτεχνική ταυτότητα ώστε να δημιουργήσουν τα δικά τους καλλιτεχνικά concept και από την Τετάρτη 6 Νοέμβρη, θα ξεκινήσει ένα εργαστήρι γενικού ενδιαφέροντος για το θέατρο με στόχο να τονιστεί πως το θέατρο πέρα από ό, τι είναι ή λένε ότι είναι, είναι κυρίως η τέχνη των σχέσεων και της ανθρώπινης επικοινωνίας. Οπότε αυτό το ανοιχτό εργαστήρι για  όλο τον κόσμο θα επικεντρωθεί στο ζήτημα της επικοινωνίας και των σχέσεων και μέσα από αυτό τον παρανομαστή, θα δουλέψουμε την υποκριτική, την τεχνική, τη σωματική και την φωνητική. Από παραστάσεις, ετοιμάζουμε μία μικρή επανάληψη της παράστασης «Πάρκο» μέχρι πριν τα Χριστούγεννα και από τη νέα χρονιά θα δοκιμάσω ένα πολύ περίεργο βαριετέ, επιθεωρησιακό δηλαδή, με μουσική, τραγούδι και ένα πολύ βιτριολικό κείμενο ως σάτιρα για το σύγχρονο life coaching. Μετά από αυτό ελπίζω να έχει ολοκληρωθεί και το “Μικρό – ένα μπουκάλι στον ωκεανό” και να εμφανιστεί πάλι ο πιερότος.

Η συνεργασία με τον Ανδρέα Καρακότα στη Μικρή Σκηνή πώς προέκυψε;

Ο Ανδρέας είχε δει το «Πάρκο» πρόσφατα και του φάνηκε ενδιαφέρον ο μινιμαλισμός ο σωματικός, οπότε ο ίδιος μου ζήτησε να σκηνοθετήσω την εμφάνιση του από τις 12 Οκτώβρη στη Μικρή Σκηνή. Συζητώντας λοιπόν τι μπορούμε να κάνουμε, αποφασίσαμε να συμμετέχω κι εγώ ως ηθοποιός πάνω στη σκηνή. Οπότε κάπως τα τραγούδια, ειδικά το πρώτο μέρος που έχει κυρίως τα εξαιρετικά τραγούδια του Ανδρέα Καρακότα, θα είναι στα όρια της παράστασης. Γιατί εγώ θα επωμιστώ το σώμα των τραγουδιών και ο Ανδρέας τη φωνή επί σκηνής.

Τι θα δούμε στην παράσταση “Το μικρό – ένα μπουκάλι στον ωκεανό”;

Θα μιμηθώ πάρα πολλούς ανθρώπους. Οικείους δικούς μου αλλά ξέρετε πώς είναι αυτό, αν ερμηνεύσω ας πούμε την γιαγιά μου παραδόξως είναι η γιαγιά όλων μας. Θα είναι μία παράσταση όπως όταν πηγαίνεις επίσκεψη σε ένα σπίτι και κάπως πέφτει στα χέρια σου το οικογενειακό άλμπουμ με τις φωτογραφίες και το ξεφυλλίζεις και είναι σχεδόν ίδιες φωτογραφίες με το δικό σου οικογενειακό άλμπουμ. Αυτός θα είναι ο στόχος της παράστασης στην πραγματικότητα. Οι κοινές μνήμες που κάνουν πολύ άδικο να μην είμαστε ανοιχτοί ο ένας στον άλλον. Είναι πολύ περίεργο να είμαστε συνέχεια σε σύγκρουση όταν στην πραγματικότητα μοιραζόμαστε μνήμη με τα ίδια πράγματα.

Σήμερα είναι διαφορετικοί οι άνθρωποι από παλιά;

Υπάρχει ένα πέπλο εξομοίωσης σήμερα. Οι άνθρωποι όμως θέλουν διαφορετικά ερεθίσματα. Η τάση του να είναι όλα ίδια μας στερεί τη φαντασία και την δημιουργικότητα κι αυτό είναι ένα κρίμα.

Έχουμε στη Θεσσαλονίκη το θέατρο που θέλουμε να έχουμε;

Εγώ έκανα 22 χρόνια γεμάτης καριέρας στη Θεσσαλονίκη. Αυτό που καταλαβαίνω για το τώρα, είναι ότι υπάρχουν φοβερές δημιουργικές δυνάμεις ακόμα στην πόλη. Υπάρχει όρεξη από νεότερους ανθρώπους αλλά και παλαιότερους. Αλλά την κρίση την πλήρωσε πάρα πολύ ακριβά η Θεσσαλονίκη. Και καλλιτεχνικά. Μόλις ήρθε η κρίση και κόπηκαν οι επιδοτήσεις που δινόταν σε κάποια θέατρα σταθερά, επήλθε ένας μαρασμός πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι πιθανόν στην Αθήνα. Ίσως μάλιστα εκεί να μην ήρθε και ποτέ με τον τρόπο που τον ζήσαμε εμείς. Αυτό ήταν το μεγάλο πλήγμα της πόλης. Και δεν θα συνέλθει χωρίς τρομακτικό πείσμα από όλους μας… Δεν είναι μέσα στις προτεραιότητες του κράτους των Αθηνών. Ούτε η Θεσσαλονίκη, ούτε τα Γιάννενα, ούτε οι Σέρρες, ούτε η Κατερίνη ούτε καμία άλλη πόλη. Πρέπει να ενωθούμε όλοι για να σωθεί ο πολιτισμός. Ξέρεις το να μένεις ως καλλιτέχνης στη Θεσσαλονίκη έχει κάτι ηρωικό, αλλά δεν αντέχεται για πολύ αυτό. Οι άνθρωποι εγκαταλείπουν. Ενδιαφέρον βέβαια έχει πως τελευταία δεν πηγαίνουν όλοι στην Αθήνα, είχα πολλούς μαθητές στις δραματικές σχολές της Θεσσαλονίκης που πήγαν σε επαρχιακές πόλεις και προσπαθούν να κάνουν εκεί πράγματα. Αυτό είναι ένα θετικό…

*Ο Θωμάς Βελισσάρης αποφοίτησε από την Ανωτέρα Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου το 1999. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Θεάτρου Τέχνης “Ακτίς Αελίου” – που επιχορηγούνταν από το ΥΠΠΟ για 12 χρόνια. Εργάστηκε ως δάσκαλος υποκριτικής και διευθυντής Σπουδών σε Δραματικές Σχολές της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας και την Ακαδημαϊκή χρονιά 2022-2023 δίδαξε υποκριτική και κίνηση στο Πανεπιστήμιο ΝΟΒΙΑ στη Γιάκομπστατ της Φινλανδίας στο πρόγραμμα Θεατροπαιδαγωγικής.

Η “Μικρή Σκηνή” είναι η μουσική και θεατρική σκηνή, χώρος πολιτισμού που στεγάζεται στο ιστορικό στούντιο “Αγροτικόν” στην Κ. Τούμπα και  ξεκίνησε με μεγάλα όνειρα να προσφέρει πολιτισμό και ψυχαγωγία στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Στόχος της είναι να φιλοξενεί συναυλίες διαφόρων ειδών μουσικής, θεατρικές παραστάσεις για ενήλικες και παιδιά, σεμινάρια και άλλες πολιτιστικές και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις.           

Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επισκεφθείτε τη σελίδα μας στο FB Μικρή Σκηνή ή να επικοινωνήσετε με την Βίκυ Χουζούρη στο 697 2222982 και στο [email protected].