«Θαυμάζω τον τρόπο ζωής που αμφισβητεί τη ρουτίνα» – Η Αγγελίνα Τερσενίδου μέσα από δικά της λόγια

Η γνωριμία με την Αγγελίνα Τερσενίδου έρχεται αυτή την εβδομάδα με αφορμή έναν μονόλογο βαθιά ανθρώπινο και γεμάτο μνήμη, το «Πάντοτε ζήλευα τα αποδημητικά πουλιά» του Παναγιώτη Γκιζώτη στο Θέατρο Τ στην Φλέμινγκ.

Το έργο, που μετά την επιτυχημένη πορεία του στην Αθήνα, έρχεται στη Θεσσαλονίκη για οκτώ μόνο παραστάσεις, από τις 24 Νοεμβρίου έως τις 16 Δεκεμβρίου, κουβαλάει την ιστορία της Παλαιστίνης μέσα από μια προσωπική αφήγηση. Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:30, η Αγγελίνα συναντά το κοινό με μια ερμηνεία που δοκιμάζει όρια, αντοχές και συγκίνηση.

Η ίδια, άλλωστε, έχει μάθει να διανύει διαδρομές με πυξίδα το θέατρο από πολύ νωρίς. Γεννημένη και μεγαλωμένη στη Θεσσαλονίκη, βρέθηκε στο Καλλιτεχνικό Σχολείο «Δημήτρης Χορν» και πέρασε στην κατεύθυνση θεάτρου – κινηματογράφου, ανοίγοντας από εκεί την πρώτη ουσιαστική πόρτα προς τη σκηνή. Ακολούθησαν σπουδές στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΑΠΘ και έπειτα η δραματική σχολή του ΚΘΒΕ, όπου διαμορφώθηκε η εκφραστική της ταυτότητα.

Από τότε, η πορεία της ξεδίπλωσε έναν μικρό χάρτη παραστάσεων, από το «Αναζητώντας τον χαμένο χώρο ή Σαλιγκάρια» στο πλαίσιο του «Όλη η Ελλάδα ένας πολιτισμός», ως τον «Λαβύρινθο» με κείμενα φυλακισμένων γυναικών και τα «Λουλούδια που βλέπουν». Και φυσικά, τον μονόλογο που επιστρέφει σήμερα στο προσκήνιο, αποδεικνύοντας ότι η Αγγελίνα είναι μια ηθοποιός που λειτουργεί με προσήλωση στις ιστορίες που υπηρετεί, γεμίζοντας μία βαλίτσα εμπειριών που θα τη βοηθήσουν στο μέλλον να κάνει ακόμα πιο σπουδαία πράγματα!

Παράλληλα, έχει αφήσει το αποτύπωμά της και στην τηλεόραση, συμμετέχοντας στις σειρές «Ψυχοκόρες», «IQ160», «Πόρτο Λεόνε» και σύντομα στο «Από ήλιο σε ήλιο» της ΕΡΤ. Κι αν κάτι συμπληρώνει την καλλιτεχνική της ταυτότητα, αυτό είναι η παρουσία της στο χορευτικό σύνολο και μουσικό συγκρότημα Encardia, σε μια πλευρά που επιβεβαιώνει πως η Αγγελίνα Τερσενίδου είναι ένα πρόσωπο με κίνηση, εύρος και επιθυμία να βρίσκεται εκεί που η τέχνη χτυπά πιο ζωντανά.

1. Αν έπρεπε να συστηθείς σε κάποιον, τι θεωρείς πως θα έπρεπε να ξέρει για σένα;

Το όνομα μου για αρχή. Με λένε Αγγελίνα. Λατρεύω τα φαν φακτς. Αυτές τις μικρές, συνήθως παράδοξες πληροφορίες, που τις περισσότερες φορές τις ξεχνάς μετά από λίγη ώρα, αλλά αν τα καταφέρουν να ριζώσουν στο κεφάλι σου, νιώθεις ότι κουβαλάς τη σοφία όλου του κόσμου. Ένα παγωτό στην Πλατεία Αγ. Γεωργίου, είναι το βάλσαμο των δύσκολων ημερών (και τον χειμώνα). Τρώω κέτσαπ, αλλά μισώ τις ντομάτες.

2. Τι χρειάζεται για να πάρει κάποιος χαρές από μία τέχνη σαν τη δική σου σήμερα; 

Για μένα, η χαρά στη δική μας τέχνη γεννιέται τη στιγμή που αντιλαμβάνομαι πως οι ιστορίες που μοιραζόμαστε έχουν τη δύναμη της «μετακίνησης». Σα να προκαλείται ένας αθόρυβος παλμός, ανάμεσα σ’ αυτούς που κοινωνούν απ’ το ίδιο θέαμα, ο οποίος γεννά νέες πλευρές θέασης του κόσμου και του εαυτού. Κι αυτή η εσωτερική μετάβαση, αυτή η λεπτή δόνηση που περνά από τη σκηνή στους θεατές και τούμπαλιν, με κάνει να χαμογελώ.

3. Ποια ήταν η πρώτη σου επαφή επαγγελματικά με τον χώρο και τι θυμάσαι από εκείνη τη μέρα;

Το πρώτο ένσημο ηθοποιού, ήρθε με «το Παλτό» του Γκόγκολ σε διασκευή και σκηνοθεσία Γλυκερίας Καλαϊτζή. Ήταν το 2016. Άγχος πριν κι έπειτα ένας ομαδικός αγώνας δρόμου που εκκινήσαμε μαζί, πέσαμε και σηκώσαμε ο ένας τον άλλον μαζί και τερματίσαμε μαζί. Θυμάμαι το μαζί. Κι έτσι πορευτήκαμε, μαζί, και στις επόμενες παραστάσεις.

4. Τι σε ενθουσιάζει στη ζωή, στη δουλειά σου, στην πόλη που ζεις;

Θαυμάζω τον τρόπο ζωής που αμφισβητεί τη ρουτίνα. Αν και καμία φορά νιώθω ασφάλεια μέσα σ’ αυτήν. Ένας καφές το πρωί και μια ταινία μικρού μήκους πριν ξεκινήσω τη μέρα μου (όταν έχω χρόνο), είναι για παράδειγμα μια ρουτίνα που δε θα ‘θελα να αμφισβητήσω. Μου αρέσει να έχω μια μεγάλη βιβλιογραφία με διαφορετικές θεματικές, όταν προσεγγίζω τους ρόλους μου. Έτσι, νιώθω ότι καταφέρνω να σκιαγραφήσω πολύπλευρα τον χαρακτήρα τους, και να μαθαίνω παράλληλα. Κάθε ρόλος είναι μια μικρή πράξη πολιτικής και ηθικής συνείδησης και ένα μέρος τους μπορεί να κρύβεται σε κάποιο βιβλίο του Γκαλεάνο ή του Ντοστογέφσκι ή και στα δυο μαζί. Όσο για την Αθήνα, την πόλη που ζω τα τελευταία 4 χρόνια, είναι μια πόλη γεμάτη αντιφάσεις, που σε προκαλεί να παρατηρείς, να συμμετέχεις και να αμφισβητείς. Κάθε γωνιά είναι μια μικρή αντιφατική ιστορία: το παρελθόν που επιμένει, το παρόν που τρέχει, η ομορφιά που συνυπάρχει με την ασχήμια. Αυτή η συνύπαρξη των αντίθετων στοιχείων δεν τη διαλύει· αντίθετα, την καθιστά μοναδική και ακαταμάχητα ανθρώπινη.

5. Τι σε ενοχλεί ή σε φοβίζει; 

Μου προκαλεί τρόμο η ιδέα ότι ασκείται φρικαλέα πίεση να κανονικοποιηθει η αδικία. Όταν πήγαινα σχολείο νόμιζα ότι η δικαιοσύνη είναι δεδομένη. Δεν μπορούσα να πιστέψω, μεγαλώνοντας, ότι για να υπάρξει δικαιοσύνη πρέπει να διεκδικηθεί τόσο σθεναρά.

6. Ποιο θα έλεγες πως είναι αυτή τη στιγμή το μεγαλύτερο σου όνειρο;

Μακάρι να μπορούσε να έχει περισσότερες ώρες η μέρα!

+1. Παρουσιάζοντας τη θεατρική παράσταση ««Πάντοτε ζήλευα τα αποδημητικά πουλιά» πρώτα στην Αθήνα και τώρα στο Θέατρο Τ, τι είναι αυτό που σε κερδίζει στα νοήματα της σε σχέση με τη σημερινή πραγματικότητα και πώς αντιλαμβάνεσαι το ερώτημα που τίθεται «Σε ποιον κόσμο θέλουμε να ζούμε;»

«Είναι, όμως, ο εγωισμός μου και η βούληση μου για αισιοδοξία που με κάνουν να πιστεύω ότι ακόμα και οι άνθρωποι με πληθώρα προνομίων, δεν κάθονται απλώς παρακολουθώντας με αδράνεια». Το ισραηλοπαλαιστινιακό είναι μια ανοιχτή πληγή εδώ και πολλές δεκαετίες. Όσα γράφτηκαν όλα αυτά τα χρόνια επικοινωνούν με το σήμερα, μόνο που μιλάμε για μεγαλύτερους αριθμούς νεκρών, για μεγαλύτερες κατεστραμμένες εκτάσεις, αλλά τα κείμενα αυτά συνεχίζουν να κρατούν την ίδια κόκκινη κλωστή. Υπάρχει το συνεχές ερώτημα του πώς επιτρέπουμε να συμβαίνει κάτι τέτοιο στον κόσμο, όταν πια δεν υφίσταται η δικαιολογία του ότι «δε γνωρίζουμε». Εύχομαι μια μέρα ο πόλεμος να υπάρχει μόνο στα βιβλία της ιστορίας. Έναν τέτοιο κόσμο θα ήθελα.

*«Πάντοτε ζήλευα τα αποδημητικά πουλιά» στο Θέατρο Τ σε σκηνοθεσία Παναγιώτη Γκιζώτη | Παραστάσεις: Έως τις 16 Δεκεμβρίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:30 | Αντλώντας έμπνευση από τα ημερολόγια και τις επιστολές της Ρέιτσελ Κόρι, της νεαρής Αμερικανίδας ακτιβίστριας που το 2003, στον απόηχο της δεύτερης Ιντιφάντα, ταξίδεψε στην Παλαιστίνη για να λειτουργήσει ως ανθρώπινη ασπίδα και να προστατεύσει τη ζωή και τα σπίτια απλών πολιτών, η παράσταση επιχειρεί να μειώσει την απόσταση ανάμεσα στις ειδήσεις και την πραγματικότητα, θέτοντας ένα καίριο ερώτημα: Σε ποιον κόσμο θέλουμε να ζούμε; | Προπώληση: MORE