Την ωραιότερη «Κρουαζιέρα» την άκουσα από ένα παραπληγικό παιδί – Ο Βαγγέλης Γερμανός αποκαλύπτεται

Για εκείνους που τον θυμούνται ακόμα από τα θρυλικά “Μπαράκια” του που φέτος συμπληρώνουν 42 χρόνια από την πρώτη κυκλοφορία τους ή από την “Κρουαζιέρα” και το “Σκλάβος σου για πάντα”, παραμένει μέχρι και σήμερα ένας εξαιρετικά δημιουργικός τραγουδοποιός που, κατά καιρούς, του αρέσει να επιστρέφει στα παλιότερα τραγούδια του και να “φρεσκάρει” για τις επόμενες γενιές.

Ο Βαγγέλης Γερμανός, είναι διαχρονικά ένας “έφηβος” καλλιτέχνης της μουσικής – και όχι μόνο, αν το καλοσκεφτώ – με τραγούδια που μπορεί, συνήθως, να φαίνεται οτι μιλούν για το αιώνιο βάσανο του έρωτα, όμως αν τα ακούσεις ξανά και ξανά, αντιλαμβάνεσαι πως αντικατοπτρίζουν εποχές, ανθρώπους, συνήθειες και συχνά, και συναισθήματα που αλλάζουν με τα χρόνια.

Η είδηση της κυκλοφορίας ενός αριθμημένου, συλλεκτικού άλμπουμ με διασκευές δικών του τραγουδιών από το αξιόλογο Ogdoo, πριν από λίγο καιρό, αποτελεί μία από τις ευχάριστες και, σίγουρα, ενδιαφέρουσες προτάσεις σε ένα άνυδρο μουσικό τοπίο που χαρακτηρίζει την εποχή. Κάτι που, αν το σκεφτείς, δεν άγγιξε ποτέ τον ίδιο τον Γερμανό που παρέμεινε πάντα παραγωγικός και ευφυής καλλιτεχνικά.

Ο Βαγγέλης Γερμανός παρουσίασε τον νέο του δίσκο σε συλλεκτικό αριθμημένο LP 180gr, με τίτλο «Πέτρα που κυλάει» με μερικά από τα πιο αγαπημένα τραγούδια του και τη συμμετοχή της ερμηνεύτριας και τραγουδοποιού Μιρέλας Πάχου. Περισσότερα γι’ αυτό και πολλά άλλα, στη συζήτηση που κάναμε μαζί του.

Μία καινούρια δισκογραφική δουλειά με δώδεκα τραγούδια που ξανασυστήνετε στο κοινό,  κάπως διαφορετικά. Τι ήταν αυτό που σας έκανε να ασχοληθείτε ξανά μαζί τους σε ένα νέο άλμπουμ;

Τα τραγούδια είναι εικόνες. Μια δυνατή εικόνα είναι σαν ηλεκτρική εκκένωση, σε στέλνει εκτός τόπου και χρόνου. Για έναν μουσικό, η εικόνα κάθε φορά ζωγραφίζεται με διαφορετικά ηχοχρώματα, ή έστω με παραλλαγές, ανάλογα με την έμπνευση της στιγμής. Ακριβής επανάληψη δεν υπάρχει, κι αυτό μοιάζει με τη ζωή. Κάθε φορά που γυρίζω στα παλιά μου τραγούδια, τα παίζω διαφορετικά κι αυτό με κρατάει ζωντανό.

Με πρόσφατες και τις διασκευές του Παύλου Παυλίδη στα τραγούδια του Γιάννη Μαρκόπουλου, έχει ανοίξει μία μεγάλη συζήτηση σχετικά με τις διασκευές, υποστηρίζοντας κάποιοι πως οι πρώτες εκτελέσεις θα είναι για πάντα αυτές που μένουν. Ποια είναι η δική σας άποψη σε αυτό;τυ

Στα τραγούδια, στην τέχνη γενικότερα, δεν υπάρχει πρώτος και δεύτερος. Την ωραιότερη «Κρουαζιέρα» της ζωής μου την άκουσα να την τραγουδάει ένα παιδί παραπληγικό. Είναι ανώφελο να συζητάμε για πρωτιές.

Δεν είναι πολύ δημιουργικό για έναν καλλιτέχνη να προτείνει πράγματα, ανεξάρτητα από την αποδοχή που μπορεί να έχουν;

Ο καλλιτέχνης οφείλει να μένει πιστός στις ιδέες της φαντασίας του, αλλιώς μπλοκάρει, παθαίνει σχιζοφρένεια. Να χαίρεσαι αυτό που προτείνεις, την ώρα που το κάνεις, ανεξάρτητα από την υποδοχή που θα έχει, αυτό αξίζει μονάχα.

Γνωρίζω πως ζήσατε για ένα διάστημα στη Θεσσαλονίκη. Τι θυμάστε από εκείνα τα χρόνια;

Ήταν ασπρόμαυρα χρόνια, Χούντα, Το πανεπιστήμιο έμοιαζε με άδειο μαυσωλείο. Παρέες, με κιθάρες σε μπουάτ, με κορίτσια. Έκανα πρώτο και δεύτερο έτος στο μαθηματικό πριν κατέβω και τελειώσω στην Αθήνα.

Τα «Μπαράκια» πάντως, μέχρι και σήμερα μοιάζουν πολύ σύγχρονα στον ήχο και νομίζω πως πάντα προσαρμοζόσασταν στην εκάστοτε εποχή με ευκολία. Τι έχει αλλάξει μουσικά από τον καιρό εκείνο μέχρι σήμερα, τόσο στη χώρα όσο και σε αυτά που εσείς ακούτε ή γράφετε;

Αντιλαμβάνομαι τη μουσική σαν ένα σύνολο ηχοχρωμάτων, σαν παλέτα, από όπου διαλέγω. Μου αρέσουν όλα τα όργανα με ιδιαίτερη προτίμηση  στην κιθάρα.  Αυτό συμβαίνει γενικότερα. Τα μουσικά γούστα ποικίλουν. Προσωπικά, πιστεύω πως γράφω κάθε φορά το ίδιο τραγούδι, με διαφορετικό τρόπο.

Πώς θα σχολιάζετε τις μουσικές που ακούει τα τελευταία χρόνια η νεολαία. Πολλοί λένε πως είναι μία αντίδραση σε όσα γίνονται γύρω τους. Εσείς τι θα λέγατε πως είναι;

Μερικά είναι οκ, μερικά αδιάφορα και κάποια κακά. Σε γενικές γραμμές είναι εντάξει. Αυτό συμβαίνει σε όλα τα στυλ. Όποιου δεν τ’ αρέσουν μπορεί να μην τ’ ακούει. Είμαι αντίθετος στο υποχρεωτικό άκουσμα μονάχα, όταν περνάει ένα αμάξι με τσίτα τον ήχο, το γνωστό ντούτσι-ντούτσι.

Η «σχέση» σας με την τηλεόραση είχε συμμετοχές σε τηλεοπτικές σειρές μέχρι και ένα παιδικό μουσικό talent show που βρεθήκατε εκεί ως κριτής. Γενικά σας αρέσει η τηλεόραση, είναι ένα μέσο που απολαμβάνετε να συμμετέχετε;

Γενικά, δε μ’ αρέσει να δουλεύω στην τηλεόραση, γι’ αυτό και δεν την επισκέπτομαι συχνά. Το music school είχε τα παιδιά. Όταν έχεις να κάνεις με παιδιά γίνεσαι κι εσύ παιδί.

Επιστρέφοντας στο νέο άλμπουμ, στέκομαι στην απόφαση να κυκλοφορήσει σε περιορισμένο αριθμό βινυλίων. Είναι γενικά άλλο πράγμα ένας δίσκος στα χέρια σου από ένα mp3;

Βεβαίως, ο δίσκος είναι κάτι χειροπιαστό, το mp3 είναι λύση ανάγκης.

Όταν γράφονται διάφορα για εσάς που δεν αφορούν τη μουσική σας, αλλά την προσωπική σας ζωή, είναι κι αυτά ακόλουθο της αναγνωσιμότητας;

Μάλλον, αν και δεν είμαι δα κι ο Φρανκ Σινάτρα!

Κατά καιρούς, σχολιάζετε και την επικαιρότητα, μάλιστα κάποιες φορές και με αιχμηρό τρόπο. Είναι κάτι που γίνεται επειδή σας εξοργίζουν καταστάσεις ή επειδή πιστεύετε πως και οι καλλιτέχνες πρέπει να παίρνουν θέση στα μεγάλα ζητήματα που προκύπτουν;

Δεν πιστεύω σε κανένα «πρέπει». Κάποια πράγματα είναι αυτονόητα, όπως ο σεβασμός του άλλου, ιδιαίτερα του αδύνατου, του ζώου, ακόμα και του δέντρου. Δεν πιστεύω σε ιεραρχίες. Είναι ανώφελο, όπως σας είπα και παραπάνω για τις πρωτιές. Αν νοιώθεις ότι οφείλεις να πάρεις θέση, τότε οκ. Πάντως, το ζήτημα είναι ένα: Ο πλανήτης, για να τα βγάλει πέρα, χρειάζεται δίκαιους ανθρώπους.

Τι μουσικές επιλέγετε να ακούτε μέσα στο αυτοκίνητο σας ή στο σπίτι;

Στο αμάξι ακούω ταξιδιάρικα, στο σπίτι παίζω πιο πολύ κιθάρα κι ανακατεύω τα στιχάκια μου.

Ποια τραγούδια σας, αγαπάτε λίγο παραπάνω ή είναι αυτά που πιο εύκολα ίσως, πατάτε το play να ακούσετε;

Συνήθως παίζω τα τραγούδια μου και τα ακούω συγχρόνως. Καμιά φορά ακούω παλιά μου κομμάτια και ξαναθυμάμαι ότι έχω ξεχάσει λίγο.