Τους ξέρεις αλλά δεν τους γνωρίζεις

Είναι κάποιες φυσιογνωμίες σε αυτή την πόλη που πάντοτε θα είναι γνώριμες μα κανείς δεν θα τις ξέρει. Απέναντι στα κολοσσιαία εμπορικά καταστήματα, εκεί που τα παπούτσια μας φθείρονται στα πεζοδρομία της Τσιμισκή, πλάι στον πιο κεντρικό δρόμο της πόλης, οι άνθρωποι αυτοί βιοπορίζονται.  

Έχοντας απλώσει τους πάγκους τους, δημιουργούν ιστορίες της πόλης που κανείς μας δεν ξέρει. Και εκεί που οι επαγγελματικές ευκαιρίες για τους μεγαλύτερους μειώνονται αισθητά, εκείνοι βρίσκουν τρόπο να μένουν ενεργοί. Κοινό τους σημείο μία πλευρά ενός πεζοδρομίου. 

Η γυναίκα πίσω από τα πιο γνωστά κουλούρια Θεσσαλονίκης

Η κ. Σταματία πουλά κουλούρια στην γωνία της Αριστοτέλους με Τσιμισκή. 

“Είμαι στον δρόμο με τα κουλούρια μου από τότε που έπαψαν να υπάρχουν ευκαιρίες για δουλειές στους μεγαλύτερους ανθρώπους. Δεν με ήθελαν πουθενά. Οι καιροί είναι δύσκολοι, δεν δουλεύεις δεν τρως. Έχω 4 κόρες και έναν γιο, οι κόρες μου έχουν παιδιά κάπως πρέπει να συνεισφέρω. Είμαι μία 10ετία στον δρόμο με τα κουλούρια μου, ήθελα να βγω από τα 28 μου όταν με παράτησε ο άντρας μου, αλλά τότε η μαμά μου δεν με άφησε, άλλες εποχές. Κάποτε ήμασταν 17 κουλουράδες, τώρα είμαστε μόνο 10. Δεν έχει δουλειά, βγάζω περίπου 10 με 12 ευρώ την ημέρα. Υπάρχει κίνδυνος εδώ έξω, μέχρι στιγμής μου έχουν κλέψει 3 κινητά, αλλά συμβιβάζομαι κρύβω τα προσωπικά μου αντικείμενα. Καθημερινά έρχονται επαίτες, και ζητούν κουλούρια, δεν μπορώ να μην τους δώσω σκέπτομαι πως δεν έχουν να φάνε και φυσικά μένουν στο τέλος. Δεν φοβάμαι κανέναν, όλους τους παίζω στα δάχτυλα, τόσα χρόνια στο κουρμπέτι. Την αγαπώ την δουλειά μου, στην ηλικία που είμαι δεν έχω να κάνω τίποτε άλλο, οπότε είναι μία διέξοδος. Μιά ζωή μοδίστρα ήμουν, ποιος θα με πάρει τώρα; Δεν είμαι νοιάτο, οπότε όσο αγαπώ τα κουλούρια μου αγαπώ κι αυτή την δουλειά. Στην τελική, έχω επαφή με τον κόσμο.”

Η γυναίκα που δημιουργεί αντανακλάσεις με πετράδια Η κ. Μαρία πουλά κοσμήματα στην Τσιμισκή στο ύψος της πλατείας Odeon.

“Ανέκαθεν έπιαναν τα χέρια μου, γνώρισα διάφορους ανθρώπους που έφτιαχναν κοσμήματα κι έτσι είπα να δοκιμάσω κι εγώ. Είδα πως έβγαινε το μεροκάματο κι έτσι έβγαλα την πιστοποίηση του ΕΟΜΕΒ. Στην αρχή άνοιξα ένα κατάστημα, με χοντρική αλλά δεν τσουλούσε το πράγμα. Στην χώρα μας υπάρχουν πολλοί που δημιουργούνε τρομερά πράγματα, υπάρχει μεγάλη προσφορά και ελάχιστη ζήτηση, δεν βγαίνεις αν έχεις κατάστημα με κοσμήματα, οι φορολογίες είναι αυξημένες, τα ενοίκια επίσης τίποτα δεν μένει σταθερό. Στον δρόμο ορίζεις εσύ την κίνηση, εγώ έρχομαι στις 11 το πρωί και φεύγω στις 20:00 το απόγευμα, πρέπει να την κυνηγάς την περατζάδα. Και φυσικά αντιμετωπίζεις τις δυσκολίες, το χειμώνα έρχεσαι αντιμέτωπος με το ψύχος το καλοκαίρι με τον καύσωνα. Ο κόσμος αποτελεί μόνος του μία δυσκολία, υπάρχουν πολλοί περίεργοι και αγενείς απέναντι σου, εκεί πρέπει να έχεις σύμμαχο την υπομονή σου. Εγώ προσωπικά την λατρεύω αυτή τη δουλειά, και γοητεύομαι από την επαφή με τον κόσμο, έχω ανθρώπους που ήταν πελάτες, και πια έρχονται στον πάγκο για να με δουν, έχουμε αναπτύξει σχέση. Επίσης, στον δρόμο τυχαίνουν διαρκώς απρόοπτα τα οποία συνθέτουν τις δικές μου ιστορίες. Είναι δύσκολα, έχουν έρθει αρκετές φορές μπροστά στον πάγκο για να κλέψουν το εμπόριο μου, από μικρά κορίτσια μέχρι μεγάλες γυναίκες. Εκείνη την στιγμή δεν μπορείς να αμυνθείς, τί να κάνεις να φωνάξεις; Δεν γίνεται. Οπότε απλώς κάνεις τα στραβά μάτια. Παρόλα αυτά όλα είναι στην καθημερινότητα κι εγώ την δουλειά μου δεν θα την άλλαζα, την αγαπώ πολύ.” Ο άντρας που κουβαλά την τύχη σου  Ο κ. Απόστολος, πουλά λαχεία στον πάγκο του. 

“Έχει περίπου 40 χρόνια που έχω τον πάγκο μου, δεν είχα δουλειά, δεν είχα να κάνω κάτι οπότε επέλεξα τα λαχεία, τότε βέβαια ήταν και στα φόρτε τους, τώρα όχι τόσο. Τα τελευταία χρόνια δεν έχω κίνηση, περιμένω κάθε χρόνο τα Χριστούγεννα όποτε και θα έρθει ο παππούς να πάρει λαχεία για τα εγγόνια του, η πιο ευχάριστη στιγμή μου είναι δαύτη. Κατά τα άλλα, έρχομαι εδώ γιατί δεν έχω και κάτι καλύτερο να κάνω, είμαι μεγάλος άνθρωπος. Δεν μπορώ να πω πως είναι δύσκολη η δουλειά μου, εντάξει κρυώνω τον χειμώνα και ζεσταίνομαι το καλοκαίρι όλα τα επαγγέλματα έτσι είναι. Ωστόσο, στο πεζοδρόμιο είμαι το αφεντικό του εαυτού μου κανένας δεν μπορεί να μου πει πόσο θα δουλέψω και πότε. Σε αυτά τα 40 χρόνια έχω τόσο όμορφες αναμνήσεις, ανεξαρτήτως με το πώς επέλεξα αυτή τη δουλειά πολλές φορές πιστεύω πως με επέλεξε. Είναι το γραφτό μου. “Παίζω με την τύχη”. Κάτω από αυτή τη σκιά της Τσιμισκή περνώ την ημέρα μου. Από τις 10 το πρωί μέχρι νωρίς το μεσημέρι. Έρχονται οι φίλοι για κανένα τσιγάρο, τα λέμε είναι πιο ευχάριστη η παρέα από την μοναξιά.”