Από το Κίεβο στην Οδησσό με τρένο αλά Ελληνικά…
Ο Πάνος Γεωργιάδης συνεχίζει το αφιέρωμα στην Ουκρανία, σειρά έχει μια από τις πιο αξέχαστες ταξιδιωτικές εμπειρίες του.
Λέξεις-φωτογραφίες: Πάνος Γεωργιάδης
Συνεχίζοντας το αφιέρωμα μας στην Ουκρανία, σειρά έχει μια από τις πιο αξέχαστες ταξιδιωτικές μας εμπειρίες, η οποία συνέβη πάνω στο τρένο. Αφετηρία ήταν το Κίεβο και προορισμός η Οδησσός.
Ήταν το 2018, όταν μαζί με το Λύκειο Ελληνίδων Φλώρινας, πραγματοποιήθηκε ένα πολιτιστικό ταξίδι στην Ουκρανία. Αφού απολαύσαμε για δύο ημέρες το Κίεβο, σειρά είχε η Οδησσός, όπου θα πηγαίναμε με τρένο. Η απόσταση μεταξύ των δύο πόλεων είναι όσο Αθήνα-Θεσσαλονίκη περίπου.
Άλλο φαντάζεσαι, άλλο βιώνεις…
Επειδή ήμασταν σε πρώην Σοβιετική χώρα, ονειρευόμουν πως το σιδηροδρομικό μας ταξίδι θα ήταν κάπως πιο ρομαντικό…
Είχα μια κρυφή ελπίδα και χαρά πως θα δω νοσταλγικές εικόνες του παρελθόντος. Θα γύριζα πίσω στο χρόνο και θα ζούσα σαν θεατής και με διασκεδαστικό τρόπο την εποχή του Σοβιέτ έστω και νοητά.
Φανταζόμουν βαγόνια τύπου Orient Express με βλοσυρούς μουστακαλήδες ελεγκτές με εκείνα τα βαριά ελαιοπράσινα στρατιωτικά αμπέχονα.
Νόμιζα πως τα βαγόνια θα είχαν σεμεδάκια και εκείνη την παλιομοδίτικη διακόσμηση από σκούρο ξύλο, γεμάτο με χοντρούλες θείες από το Νοβοσιμπίρσκ που θα έτρωγαν λαίμαργα γευστικό πιροσκί, πελμένι και βαρένικα, μαζί με καυτή σούπα μπορτς και μαύρο ψωμί με χαβιάρι και παστό ψάρι από τη λίμνη Βαϊκάλη, τίγκα στο αλάτι.
Και με εκείνη τη μοναδική βαριά μυρωδιά που έχουν αυτές οι χώρες, μια μίξη βρασμένου λάχανου, βότκας και κλεισούρας με ολίγη μούχλα.
Ο κόσμος προοδεύει εκτός από εμάς…
Δυστυχώς όμως, ήδη από τον σιδηροδρομικό σταθμό του Κιέβου ήρθε η «απογοήτευση»! Σέρνοντας τις βαλίτσες, βλέπουμε έναν υπερσύγχρονο και ολοκαίνουργιο σταθμό που νόμιζες πως είσαι στην κεντρική Ευρώπη.
Τι απογοήτευση! Όλα καινούργια, όλα Ευρωπαϊκά. Πως είναι εδώ στην Ελλάδα και ειδικά στη Θεσσαλονίκη; Ε καμία σχέση. Όλοι προοδεύουν, όλοι προχωρούν προς ένα καλύτερο μέλλον εκτός από εμάς…
Πολύς κόσμος στο σταθμό και δεκάδες πλατφόρμες για άπειρους προορισμούς. Καλά που ήταν η Λαρίσα η ταξιδιωτική μας πράκτορας, που ήξερε και τη γλώσσα γιατί οι Ουκρανοί ξεχνάνε γενικά να βάλουν πινακίδες στα Αγγλικά.
Ευτυχώς όμως η διακόσμηση του σταθμού διατηρούσε και παραδοσιακά στοιχεία που θύμιζαν το ένδοξο Σοβιετικό παρελθόν και την αισθητική του. Μπαίνοντας στα βαγόνια τα πάντα ήταν ολοκαίνουργια, με όλες τις σύγχρονες ανέσεις και παροχές που απαιτούνται και απόλυτα αξιόπιστα στους χρόνους αναχώρησης και άφιξης. Το δικό μας ταξίδι είχε διάρκεια επτά ώρες και με χαμηλό κόστος ακόμη και στην Α΄ Θέση που ήμασταν όπως μάθαμε.
Ήταν ευρύχωρο, με ειδικό χώρο για να μπουν οι μεγάλες αποσκευές, κρεμάστρες, δωρεάν wi-fi, ενώ εκτός από το μόνιμο μπουφέ-μίνι μπαρ, περνούσε συνεχώς καρότσι με καφέδες, τσάι, αναψυκτικά, σνακ κ.α. στη λογική των αεροσκαφών.
Το μειονέκτημα ήταν πως η συγκεκριμένη διαδρομή έκανε μια μεγάλη παράκαμψη ώστε να συμπεριλάβει όσες περισσότερες πόλεις μπορούσε. Σαν να λέμε πως το τραίνο Θεσσαλονίκη-Αθήνα πήγαινε μέσω Κοζάνης και Καρδίτσας. Το συνολικό σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας καλύπτει μήκος 6.332 χιλιομέτρων.
Και το κέφι ξεκινά αλά Ελληνικά!
Οι Ουκρανοί –όπως και περισσότεροι βόρειοι λαοί- είναι «κλειστοί», εσωστρεφείς, «κουμπωμένοι». Για καλή τους τύχη (ή κακή τους… πάρτε το όπως θέλετε) οι συνεπιβάτες τους είμαστε εμείς οι Έλληνες. Αυτός ο μοναδικός λαός ( ίσως και κυκλοθυμικός) που τώρα κλαίει και οδύρεται στα πατώματα και την επόμενη στιγμή ξεκαρδίζεται, γλεντά, ξεπερνά τον εαυτό του στην αισιοδοξία.
Στην Α΄ θέση όλα κυλούν ήρεμα ως βαρετά. Κάποιος δικός μας σιγοτραγουδάει, ακολουθεί κάποιος άλλος, οι φωνές ενώνονται και αρχίζουν να δονούν το βαγόνι. Ξαφνικά το βαγόνι μετατρέπεται σε πίστα! Από το «Μακεδονία ξακουστή» μέχρι το «Καπετανάκι». Οι Ουκρανοί στην αρχή δυσανασχετούν με βλέμματα του τύπου : « Εγώ πλήρωσα Ά Θέση για να έχω την ησυχία μου και θα μου τη χαλάσουν αυτοί οι χαζοχαρούμενοι μεσόγειοι τύποι;». Δυστυχώς για αυτούς όμως, δεν γνωρίζουν πως ο Έλληνας θέλει μια μικρή σπίθα για να βάλει μπουρλότο σε όλα.
Και στη χαρά του και στη λύπη του. Δεν μπορούν με τίποτα να νιώσουν τι πόνο, θλίψη και αναμνήσεις αιώνων κουβαλάει ο Έλληνας στο μυαλό του, την καρδιά του, την ψυχή του… Ειρηνική Ουκρανία 2018…
Δείτε επίσης:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
