Είδαμε παράσταση Φλαμένκο στην Ισπανία

Ο φωτισμός είναι χαμηλός. Πουά μπορντό τραπεζομάντηλα καλύπτουν τα τραπέζια, ενώ στη μπάρα, δίπλα στα ποτά, στέκει ένα βάζο με κόκκινα τριαντάφυλλα. Ο κόσμος σερβίρεται σαγκριά. Στην αρχή ακούγονται ψίθυροι και ξαφνικά σιωπή.

Ανεβαίνουν στο πάλκο οι μουσικοί. Δυο κιθάρες, ένα βιολί, καχόν και παλαμάκια δίνουν το ρυθμό. Σειρά παίρνουν τρεις χορευτές. Δυο γυναίκες, με τα μακριά κάστανα μαλλιά τους να ανεμίζουν πιασμένα σε πλεξούδα και ένας άνδρας ντυμένος στα μαύρα. Συστήνονται στους θεατές με τις δυναμικές κινήσεις που φτιάχνουν με τα σώματά τους.

Το φλαμένκο γεννήθηκε στην Ανδαλουσία, την εποχή που έφτασαν οι τσιγγάνοι στην Ισπανία. Μέσω της μουσικής και του εκρηκτικού χορού μετουσιώνεται ο έρωτας, η νοσταλγία, ο θρήνος και ο πόνος. Έγινε η «γλώσσα» που μιλούσαν τα κατώτερα στρώματα για να επικοινωνήσουν τα βιώματά τους, να εκφράσουν την απόρριψη που δέχθηκαν από την κοινωνία.

Κοινό και καλλιτέχνες φωνάζουν συνεχώς «Olé», ενώ η πρώτη χορεύτρια «παίζει» με ένα λευκό σάλι που έχει κρόσσια.

Η άλλη χορεύτρια στριφογυρίζει τόσο γρήγορα που το μακρύ βολάν φόρεμά της σχηματίζει μικρά κύματα. Η μουσική σταματά. Ο χτύπος των τακουνιών είναι το μόνο που ακούγεται σε ολόκληρο το δωμάτιο. Με μια απότομη κίνηση υψώνει το δεξί της χέρι και σπάει τον καρπό της. Το κοινό από κάτω ζητωκραυγάζει.

Εδώ και περισσότερο από μία δεκαετία, η UNESCO συμπεριέλαβε το φλαμένκο στον κατάλογο της Παγκόσμιας Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Από το 2010, η 16η Νοεμβρίου είναι αφιερωμένη στην κάποτε «κλειστή τέχνη» των Χιτάνος, που πλέον αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ισπανικής κουλτούρας.

Ο τρίτος χορευτής είναι αγέλαστος. Ωστόσο, όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα στα κοφτά ποδοκροτήματά του, που δεν προλαβαίνουν να γίνουν αντιληπτά στο μάτι. Μετά από ένα μεγάλο χειροκρότημα, σηκώνονται οι τρεις τους και με τη συνοδεία των μουσικών, μας αποχαιρετούν με τον δικό τους τρόπο.

Τραγουδώντας και χορεύοντας για την καταπίεση, τους διωγμούς, το θάνατο και το πάθος, ως μια υπενθύμιση πως η φλόγα του φλαμένκο έμεινε κυρίως αναμμένη στους δυνατούς ανέμους και όχι στην άπνοια.