Εικόνες: Η Πόλη των αθέατων ιστοριών

Λέξεις / Εικόνες: Βασίλης Παυλίδης

Τέσσερις μέρες στην Κωνσταντινούπολη. Θέλησα να την καταλάβω, να τη νιώσω. Η κυρίαρχη αίσθηση, θαρρώ, είναι αυτή της κρυμμένης πόλης στους αιώνες και στη συλλογική μνήμη. Πάντως κρυμμένη.

Μια πόλη την οποία δε μπορείς να κατανοήσεις σε όλες τις διαστάσεις και τις πλευρές της. Πάντα κάτι, το πιο σημαντικό και πυρηνικό, διαφεύγει. Κάτι απουσιάζει, μα είναι έκει θεμελιακά και μάλλον αντιφατικά.

Ίσως περισσότερο από την Ιστορία της Κωνσταντινούπολης, σκέφτομαι πως την ορίζουν υπόγεια και δομικά, οι μικρές, μεγαλειώδεις ιστορίες των απλών ανθρώπων στους αιώνες. Αυτές κυρίως.

Γιατί, Ιστορία, αμφιβάλλω αν υπάρχει, αλλά ατελείωτες μεγάλες και μικρές ανθρώπινες ιστορίες που συνθέτουν ένα παλίμψηστο του τόπου και τελικά την όποια βασική αφήγηση, σίγουρα υπάρχουν.

Στην Πόλη, λοιπόν, μπορεί καθένας να φανταστεί πόσες και τι είδους τέτοιες ιστορίες και ζωές έχουν γεννηθεί και πεθάνει.

Αυτές, νιώθω να είναι παρούσες όταν περπατώ στην Κωνσταντινούπολη, μα κάτω ή πέρα από τη σημερινή πόλη. Αυτές δημιουργούν την ομορφιά της, που κάποτε συναντά το τώρα και συχνότερα δεν το συναντά.

Στην ορατή Κωνσταντινούπολη έχει επικαθίσει ένας τρόπος και μια αισθητική που οφείλω να παραδεχθώ ότι δε με συγκινεί βαθιά. Ναι, στρίβοντας σε μία γωνία μπορείς ν’ αντικρίσεις ένα μαγαζί που κουβαλάει αυθεντικά την ιστορία και ταυτόχρονα το ωραίο παρόν του τόπου, μα βγαίνοντας ξανά στον μεγάλο εμπορικό πεζόδρομο, έρχεσαι σε επαφή με το σκηνικό που έχει στηθεί αποκλειστικά για να υποδεχθεί τους τουρίστες. Όπως σε κάθε τόπο που ολοένα και περισσότερο μετατρέπεται μόνο σε τουριστικό προορισμό.

Όσο για τα σημεία – ορόσημα που σχετίζονται με τον Ελληνισμό, τι να προσθέσω σε όσα όλοι ξέρουμε; Και μόνο γι’ αυτά, αξίζει η επίσκεψη στην Κωνσταντινούπολη, ούτε λόγος.

Εκεί ο καθένας αισθάνεται ή σκέφτεται αυτό που τον συνδέει με το παρελθόν, με τη γνώση, με τη γλώσσα, με τη θρησκεία ίσως, με καθετί ανθρώπινο.

Πάντως, αυτό το απόκρυφο και μυστηριακό, το κουρνιασμένο κάτω από το σύγχρονο εμπόριο και τον θόρυβο, ίσως σ’ εμάς τους Έλληνες γίνεται πιο έντονα αισθητό.

Είναι αυτό που μαγνητίζει στην Κωνσταντινούπολη.

*Ο Βασίλης Παυλίδης είναι ποιητής. Γεννήθηκε τον Μάιο του 1979 στην Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας αλλά και στην Μεγάλη Βρετανία. Ζει κι εργάζεται στην πόλη του. Το ΙΔΙΟΛΕΚΤΟ, η πρώτη του συλλογή ποιημάτων, εκδόθηκε το 2010.