Ένα ταξίδι στο χρόνο στην Παραλία Παλιουρίου

Εικόνες / Πληροφορίες: Πέτρος Μεχτίδης, itanmiaparalia.blogspot.com

Η ιστορία της τουριστικής ανάπτυξης στην νότια Κασσάνδρα μέσα από τα μάτια κάποιου για τον οποίον το κάμπινγκ υπήρξε για πολλά χρόνια σκοπός ζωής. Εδώ επιχειρήσαμε να συνθέσουμε μερικά από τα κομμάτια που παραθέτει στην αφήγησή του ο αρθογράφος, από τη “γέννηση” αλλά και της πορεία τόσο της παραλίας στο Παλιούρι όσο και του Ξενία, μέσα από τα κείμενα και τις πηγές όπως δημοσιεύονται στο itanmiaparalia.blogspot.com.

“Χρούσου- Καναπίτσα- Παλιούρι: Η ιστορία μιας τουριστικής παραλίας της Χαλκιδικής μέσα από τα μάτια κάποιου που πέρασε εκεί τα καλοκαίρια του από το 1974 ως το 1997…”

Σήμερα λεηλατημένο και ουσιαστικά ένα ερείπιο ή ίσως και λόγω αυτής της εγκατάλειψης το 2008 το Υπουργείο Πολιτισμού χαρακτήρισε το Ξενία μνημείο: «λόγω της ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής, τεχνικής και ιστορικής σημασίας του. Αποτελεί κτίριο ειδικής χρήσης με ιδιαίτερα αρχιτεκτονικά και τεχνικά στοιχεία, εντάσσεται αρμονικά στο φυσικό τοπίο και στο περιβάλλον του και είναι από τα πλέον αντιπροσωπευτικά έργα του αρχιτέκτονα Άρη Κωνσταντινίδη (1913-1993), του οποίου η θητεία σηματοδότησε τη διαμόρφωση των ξενοδοχειακών μονάδων του ΕΟΤ κατά την περίοδο 1957-67.» [ΥΠΠΟ/ΔΙΝΕΣΑΚ/75379/2055/19-09-2008 Υπουργική Απόφαση (ΦΕΚ 449/Α.Α.Π./15-10-2008)].

Έχει ενδιαφέρον η ιστορία αυτού του ιδιαίτερου κτίσματος όπως και της παραλίας Παλιουρίου.

Εντάσσεται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο τουριστικής ανάπτυξης του Ε.Ο.Τ. που υλοποιήθηκε από τον Άρη Κωνσταντινίδη τη δεκαετία του 1960 και στην περιοχή αυτή περιελάμβανε ένα φιλόδοξο σχέδιο από το οποίο υλοποιήθηκε μόνο το Ξενία και το κάμπινγκ.

Πιο συγκεκριμένα ο Ε.Ο.Τ. απαλλοτρίωσε μία μεγάλη έκταση 2.068 στρεμμάτων από το Γλαρόκαβο έως και νότια από το Ξενία, στις θέσεις Χρούσου και Αλωνάκι με μήκος 5,5 χλμ και πλάτος έως 550 μέτρα από την ακτογραμμή (Στρατηγική Μελέτη Παλιουρίου Κασσάνδρας, 2013, Δέκαθλον Α.Ε.). 886 στρέματα κάλυπτε το Ξενία και το Κάμπινγκ. Οι απαλλοτριώσεις έγιναν με διάφορα ΦΕΚ, αλλά η μη αξιοποίηση όλης της έκτασης οδήγησε αργότερα σε επιστροφή ιδιοκτησιών στους ιδιοκτητες.

Το καλοκαίρι του 1960 ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής είχε πετάξει πάνω από την Κασσάνδρα με ελικόπτερο και οι κοινοτάρχες τον ευχαριστούσαν για το “ενδιαφέρον” του για την περιοχή (Φωνή της Χαλκιδικής, 16/8/1959).

Είχαν προηγηθεί πλήθος άρθρων στον τύπο της Χαλκιδικής για την τουριστική εγκατάλειψη (π.χ. “Ο τουρισμός ηγνόησε την Χαλκιδική”, Φωνή της Χαλκιδικής, 19/1/1958, “ουδέποτε ενδιαφέρθη” Φωνή της Χαλκιδικής, 4/5/1958) αλλά και για τον “αντιαγροτικό” τουρισμό που ήθελε να απομακρύνει τα μαντριά από τους κεντρικούς δρόμους του νομού (Φωνή της Χαλκιδικής, 25/5/1958).

Η κοινωνία της Χαλκιδικής πάλευε μεταξύ της τουριστικής ανάπτυξης και της παραδοσιακής γεωργίας και κτηνοτροφίας.Πως αλλιώς να εξηγήσω “το χωριατόπουλο που πετάει μια πέτρα στο αυτοκίνητο που περνάει”, αν όχι για “έλλειψη τουριστικής συνειδήσεως;”, όπως διαβάζουμε σχετικά (Φωνή της Χαλκιδικής, 23/8/1959).

Το Φεβρουάριο του 1960 γινόταν η κτηματογράφηση στο Παλιούρι και “προχωρούν οι μελέτες κατασκευής MOTEL” (Φωνή της Χαλκιδικής, 21/2/1960). Το Δεκέμβριο του 1960 λοιπόν δημοσιεύονται διακηρύξεις «εργασιών κατασκευής των παρά το χωρίον Παλιουρίον τουριστικών εγκαταστάσεων Κασσάνδρας Χαλκιδικής» (Μακεδονία, 4/12/1960). Στο ίδιο φύλλο υπάρχει είδηση για απαλλοτρίωση 620 στρεμμάτων «προς ανέγερσιν τουριστικών εγκαταστάσεων εις θέσιν Γλαρόκαβος, εφαπτομένη του αιγιαλού και αποτελουμένη εξ αγρών και φυτειών». Το συνολικό ποσό έφτανε τα 13.000.000 δρχ. (Φωνή της Χαλκιδικής, 18/12/1960).

Τον Απρίλιο του 1961 (Μακεδονία, 6/4/1961) ο υπουργός Β. Ελλάδος Θεολογίτης σε συνεργασία του με υπηρεσιακούς παράγοντες ανέφερε ότι τα έργα στο Παλιούρι θα ξεκινούσαν μετά το Πάσχα.

Στα τέλη του 1961 διαβάζουμε (Μακεδονία, 14/12/1961) ότι συνολικά έγιναν τουριστικά έργα 225.000.000 δρχ. Τον Απρίλιο του 1962 (Μακεδονία, 3/4/1962) ο υπουργός εσωτερικών Γ. Ράλλης επισκέφθηκε τη Χαλκιδική και συζητήθηκε η βελτίωση των οδών για να αξιοποιηθούν «τα προσφάτως ανεγερθέντα υπό του ΕΟΤ τουριστικά ξενοδοχεία Ουρανουπόλεως και Παληουρίου».

Τον Μάιο ολοκληρώθηκε η κατασκευή (Φωνή της Χαλκιδικής, 3/6/1962) και ακολούθησε περιοδεία του υπουργού Β. Ελλάδος Μανέττη τον Ιούλιο (Μακεδονία, 3/8/1962, Εμπρός, 4/8/1962) και τελικά στις αρχές Αυγούστου ανακοινώνεται η αρχή λειτουργίας του Ξενία Παλιουρίου από 15 Αυγούστου 1962 ίσα ίσα για να ξεκινήσει τη λειτουργία του το καλοκαίρι.

Το 1964 ο υπουργός Βιομηχανίας Ι. Ζίγδης ανακοίνωνε (Ελευθερία, 29/8/1964) το πρόγραμμα ηλεκτροδότησης των ετών 1964- 65 που περιελάμβανε την ηλεκτροδότηση στην Κασσάνδρα της Αθύτου, Καλλιθέας, Βάλτας, Παλιουρίου, Ν. Φώκαιας και Ν. Ποτίδαιας. Μήπως το Ξενία υπήρξε κυριολεκτικά η φωτεινή εξαίρεση στην Κασσάνδρα; Στο τέλος της τουριστικής περιόδου του 1964 καταγράφεται αλματώδης ανάπτυξη, αλλά χωρίς ρεύμα σε όλους τους συνοικισμούς.

Ενδιαφέρον έχει η παράθεση επιστολής ανώνυμου παραθεριστή (Μακεδονία, 29/10/1966), ο οποίος σημειώνει ότι πολλοί Θεσσαλονικείς παραθερίζουν στο Ξενία:

«Η μαγευτική τοποθεσία αυτού […] και το άρτιον κτιριακόν συγκρότημα παρέχουν άνετον και ευχάριστον διαμονήν». Όμως καταγγέλλει τα πολλά κουνούπια από το κοντινό – σε απόσταση 1500 μέτρων- έλος, προφανώς εννοώντας τη λιμνοθάλασσα του Γλαρόκαβου. Οι προσπάθειες ψεκασμού απέτυχαν λόγω φόβου καταστροφής των κυψελών.Αναφορές στο έλος αυτό βρίσκουμε και στον τοπικό τύπο (Φωνή της Χαλκιδικής, 12/2/1961). Πάντως το Παλιούρι το 1966 ανακηρύχθηκε ως «τουριστικός τόπος» από το Υπουργείο Προεδρίας (Μακεδονίας, 1/6/1966).

Το 1967 ο Ε.Ο.Τ. ανακοινώνει εκπτώσεις στα Ξενία για τους ξένους τουρίστες με τις τιμές να είναι για 5 διανυκτερεύσεις και άνω: ημιδιατροφή σε μονόκλινο 150 δρχ., σε δίκλινο 240 δρχ., πλήρης διατροφή σε μονόκλινο 210 δρχ. και σε μονόκλινο 330 δρχ. (Μακεδονία, 1/1/1967). Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς (Εμπρός, 17/6/1967) οι τιμές ήταν για διαμονή 3 ημερών 828 δρχ. το δίκλινο με ημιδιατροφή και 1158 με πλήρη διατροφή και για διαμονή 7 ημερών 1763 και 2379 αντίστοιχα. Στο ίδιο πλαίσιο είναι και η προσπάθεια (Ελευθερία, 28/1/1967) για προσέλκυση τουριστών από την Αυστρία και τη Γερμανία.

Η ταχύτητα της κατασκευής του Ξενία είχε και παράπλευρες απώλειες, διότι, όπως κατήγγειλε ο πρόεδρος της κοινότητας Κασσάνδρας (Κασσανδρείας) Σ. Παπαγιάννης τη μοναδική γραμμή της χερσονήσου χρησιμοποιούν συνεχώς οι παραθεριστές στο Ξενία με αποτέλεσμα η επικοινωνία να είναι «τελευταίως τελείως αδύνατος» (Μακεδονία, 28/7/1963). Λίγες μέρες μετά (Μακεδονία 11/8/1963) απάντησε με επιστολή του ο γενικός διευθυντής του Ο.Τ.Ε. Χρ. Καβουνίδης ότι τοποθετήθηκε και δεύτερη τηλεφωνική γραμμή.

Όσο για την κυκλοφορία των όποιων οχημάτων προς το Ξενία; Πως περνούσαν τη διώρυγα της Ποτίδαιας; Με ημίμετρα αφού κάποιοι ταξιδιώτες περίμεναν για ώρες και επέστρεφαν στη Θεσσαλονίκη (Φωνή της Χαλκιδικής, 15/7/1962) ενώ το το Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας τοποθέτησε τον Αύγουστο του 1962 πλωτή γέφυρα «προς εξυπηρέτησιν τουριστικής κινήσεως του ξενοδοχείου Παλιουρίου» απαγορεύοντας όμως τη διέλευση των σκαφών! (Ελευθερία, 28/8/1962).

Δύο χρόνια πριν, το πορθμείο (“σάλι”) κόστιζε 5 δρχ. για τα λεωφορεία και τα φορτηγά και 15 δρχ. για τα τρακτέρ και το Δημοτικό Συμβούλιο Ν. Μουδανίων ευχαριστούσε τον πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή για την κατασκευή της οδού Ν. Μουδανιών- Κασσάνδρας (Φωνή της Χαλκιδικής, 3, 10/1/1960).Δέκα χρόνια αργότερα “η Γέφυρα [της Ποτίδαιας] ετελείωσε” γράφει πανηγυρικά τοπική εφημερίδα (Νέα της Χαλκιδικής, 22/9/1970).

Και αν όμως από τη μία καταγγέλλεται το κράτος ότι δεν ασχολείται ενεργά με την τουριστική ανάπτυξη της Χαλκιδικής τότε γιατί καταγγέλλεται συγχρόνως η πώληση οικοπέδων από Μονές του Αγ. Όρους σε ξένες εταιρείες για δημιουργία ξενοδοχείων;(Φωνή της Χαλκιδικής, 18/7/1965). Βέβαια καταγγελίες ότι με τον τουρισμό “Ξεπουλάμε την ψυχή μας” βρίσκουμε ως το 1977 στον τύπο της Χαλκιδικής (Φωνή της Χαλκιδικής, 4/9/1977), όταν κατηγορείται “το πλήθος των μαλλιάρηδων”, “οι αδέκαροι και ρυπαροί τουρίστες”, “οι κουρελήδες με τις ψείρες” και διαβάζουμε το διαχρονικό “θα γίνουμε λαντζέρηδες”…Εδώ και σαράντα χρόνια η ίδια συζήτηση για την αναζήτηση των ‘καλύτερων’ τουριστών και όχι μόνο των περισσοτέρων.

Ο σνομπισμός των μοτέλ και το απροσπέλαστο ξενοδοχείο

Δεν συμφωνούσαν όλοι για την αρχιτεκτονική αξία του Ξενία. Δεν λείπουν και οι διαφορετικές απόψεις, όπως “του” Άλκη Θρύλου (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της Ελένης Ουράνη, , Ελευθερία, 15/5/1965) για το «σνομπισμό των μοτέλ».

Μιλάει για «καταθλιπτικά χρώματα» των ευνοημένων από τον Ε.Ο.Τ. αρχιτεκτόνων και «ζητάει» ένα ξενοδοχείο «κοινού τύπου, έστω και μεγάλο, αλλά διακριτικό, συγκεντρωμένο και χαρούμενο». Καταγγέλλει τη δημιουργία του ξενοδοχείου αυτού στον τύπο του μοτέλ ενώ υπάρχει άφθονος χώρος στάθμευσης.

Καταγγέλλει τα προβλήματα με τους καταρρέοντες σοβάδες, τα «σφάλματα κατασκευής», την έλλειψη συνεχούς παροχής ζεστού νερού, προβλήματα που οφείλονται «σε προχειρότητες και ασφαλώς σε ατασθαλίες».

Σημειώνει ότι η αρχική σχεδίαση του ισογείου για στάθμευση αυτοκινήτων δεν εφαρμόστηκε και δημιουργήθηκαν δωμάτια τα οποία είναι φυσικά σε άμεση επαφή με τον κήπο του Ξενία (αυτό για κάποιους άλλους θα ήταν και πλεονέκτημα). Γενικά η συγγραφέας χαρακτηρίζει το έργο «αποτυχία» σε μια μαγευτική τοποθεσία που θα μπορούσε να «διεκδικήση μια πρώτη θέση στις απαράμιλλες θαλασσιές εξοχές» αλλά «αδικήται από προχειρότητες».

Φυσικά και έχει δίκιο στις παρατηρήσεις της ότι ήταν λάθος που προηγήθηκε η ανέγερση του Ξενία της κατασκευής δρόμου στην Κασσάνδρα με αποτέλεσμα να είναι «περίπου απροσπέλαστο».

Το ζήτημα των δρόμων στην Κασσάνδρα (“οδικό κύκλωμα Κασσάνδρας”) απασχολούσε τον τοπικό τύπο της Χαλκιδικής ήδη από το 1958, όταν αναφέρεται η διάνοιξη της περιμετρικής οδού (Φωνή της Χαλκιδικής, 23/3/, 11/5, 1/6/1958) με κονδύλι 500.000 δρχ.

Χαρακτηριστικό είναι άρθρο του 1960 με τίτλο “Τουρισμός χωρίς δρόμους” που μιλάει ότι οι επισκέψεις είναι δυνατές μόνο από “ολίγους νεαρούς που δεν φοβούνται ούτε κόπους ούτε ταλαιπωρίες” (Φωνή της Χαλκιδικής, 28/2/1960). Τις ημέρες που εγκαινιαζόταν το Ξενία άλλωστε η κατάσταση της οδού προς το Παλιούρι χαρακτηριζόταν “αθλία” (Φωνή της Χαλκιδικής, 3/6/1962).

Δυο χρόνια αργότερα ανακοινώνονται έργα στο τμήμα Ν. Μουδανιά- Ν. Φώκαια (Φωνή της Χαλκιδικής, 16/8/1964). Το 1966 διαβάζουμε και πάλι “Που είσαι Ε.Ο.Τ. με τα Μοτέλ χωρίς δρόμους;” (Φωνή της Χαλκιδικής, 17/4/1966).

Όσο και αν αυτή η κριτική της Ουράνη αποτελεί την εξαίρεση στην γενικά αποδεκτή άποψη ότι το συγκεκριμένο Ξενία όντως σέβεται το τοπίο σε αντίθεση με άλλα ξενοδοχεία- μεγαθήρια της Κασσάνδρας, ωστόσο οι παρατηρήσεις για κακοτεχνίες ή για βιαστική κατασκευή πριν υπάρξει σωστός δρόμος ή και ρεύμα στο Παλιούρι έχουν φυσικά βάση.

Δεν ξέρω άλλωστε αν είχαν λυθεί πριν την έναρξη λειτουργίας και τα προβλήματα ύδρευσης που αναφέρει τοπική εφημερίδα (Φωνή της Χαλκιδικής, 12/2/1961) ένα χρόνο πριν για το Παλιούρι (“εικόνα Σαχάρας”). Πιθανώς όχι αφού το 1970 ανακοινώνεται και νέο πρόγραμμα έργων ύδρευσης για το Παλιούρι, την Αγ. Παρασκευή και την Ν. Σκιώνη (Φωνή της Χαλκιδικής, 25/1/1970).

Πάντως το σχόλιο ότι “ο τουρισμός στην Χαλκιδική δεν πρόκειται να αναπτυχθή εις την παρούσαν γενεάν” (Φωνή της Χαλκιδικής, 11/10/1964) ήταν σίγουρα υπερβολικό. Όσοι έζησαν την προβληματική αρχή της τουριστικής ανάπτυξης στην Κασσάνδρα μάλλον πρόλαβαν και την μεγάλη ανάπτυξη στη δεκαετία του 1980.

ΠΑΛΙΟΥΡΙ & ΚΑΜΠΙΝΓΚ: ΣΧΕΣΕΙΣ ΑΓΑΠΗΣ & ΜΙΣΟΥΣ

Ενδιαφέρον έχει μία σύντομη αναδρομή στις αντιδράσεις και στις σχέσεις αγάπης και μίσους ανάμεσα στους κατοίκους του Παλιουρίου και τον Ε.Ο.Τ.

Είναι βέβαιο ότι το Παλιούρι το 1962 που ξεκίνησε η τουριστική αξιοποίηση ήταν πολύ μακριά από τη Θεσσαλονίκη για να διανοηθεί κάποιος να πάει για επίσκεψη, πόσο μάλλον για διακοπές.

Όλοι προτιμούσαν τις πιο κοντινές ακτές του Θερμαϊκού. Έτσι είναι βέβαιο ότι η ανακάλυψη του Παλιουρίου από τον Ε.Ο.Τ. και κατ΄ επέκταση από τους παραθεριστές ήταν καλή για τους κατοίκους οι οποίοι έως τότε ασχολούνταν μόνο με τη γεωργία, την υλοτομία και το ψάρεμα. Η συζήτηση για τις τιμές και το αναγκαστικό ή μη της απαλλοτρίωσης των κτημάτων των κατοίκων κρατάει έως σήμερα.

Ειδικά αφού μόνο ένα μικρό τμήμα των απαλλοτριωμένων κτημάτων έχει χρησιμοποιηθεί από τον Ε.Ο.Τ. και το κράτος γενικότερα.

Όμως ήδη από τα πρώτα μου χρόνια στο κάμπινγκ θυμάμαι τον πατέρα μου να ανεβαίνει στο Παλιούρι με το ποδήλατο για ψώνια (ήρωας!) και πολλούς- αν όχι όλους- τους παραθεριστές να περνάνε από τις ταβέρνες του Παλιουρίου. Θυμάμαι ότι τον ημιτελικό Γαλλία- Γερμανία στο Μουντιάλ του 1982 τον είδα εκεί. Ποια ταβέρνα και ποιο παντοπωλείο θα υπήρχε στο Παλιούρι αν δεν υπήρχε το κάμπινγκ και το Ξενία;

Ποιοι κάτοικοι θα δούλευαν στο Ξενία και το κάμπινγκ; Δεν είναι τυχαίο ότι για πολλά χρόνια κυκλοφορούσε η φήμη ότι στο κάμπινγκ υπήρχε μόνο ένα μικρό παντοπωλείο/ μίνι μάρκετ («καντίνα») και δεν αποφάσιζε ο Ε.Ο.Τ. να κάνει εστιατόριο ή μπαρ ή κάτι άλλο στο κάμπινγκ για να μην έρθει σε σύγκρουση με τους επαγγελματίες του Παλιουρίου.

Η επίμαχη συνέντευξη (Τα Νέα της Χαλκιδικής, 29/7/1981)

Οι καταγγελίες για μη πρόσβαση στην παραλία για τους Παλιουριώτες ή για τους ψαράδες που διαβάζουμε σε συνέντευξη του προέδρου της κοινότητας Κ. Σταματάκη το 1981 (Τα Νέα της Χαλκιδικής, 29/7/1981) έχουν τη σημασία τους σε αυτό το παιχνίδι υπέρ ή κατά της οικονομικής ανάπτυξης ενός οικισμού στο εσωτερικό της Κασσάνδρας που αναπτύχθηκε ακριβώς χάρη στο Ξενία και το κάμπινγκ.

Πάντα θυμάμαι τους ψαράδες του Παλιουρίου έως και τη δεκαετία του 1990 να χρησιμοποιούν ανεμπόδιστα τα ψαροκάικα που έδιναν φυσικά ένα πολύ γραφικό τόνο στην περιοχή.

«Πρόβλημα με τον Ε.Ο.Τ. έχει ξεσηκώσει τους κατοίκους» είναι ο χαρακτηριστικός τίτλος και ο Κ. Σταματάκης αναφέρει τα προβλήματα υδροδότησης το καλοκαίρι, την αδυναμία των κατοίκων να πάνε στο ‘Αλωνάκι’ να πάρουν τα καΐκια τους «γιατί ο Ε.Ο.Τ. έχει περιφράξει το χώρο, […] έκλεισε τον δρόμο […] με φράχτες και φυλάκειο, όπου φύλακας ελέγχει το ποιος μπαίνει». Προφανώς εννοεί το κάμπινγκ και την εκεί είσοδο δημιουργώντας όμως λάθος εντυπώσεις σε όσους δεν ξέρουν την περιοχή και δεν έζησαν εκεί. Θεωρώ αδιανόητο φύλακας να έκλεινε την είσοδο σε κάτοικο ή ψαρά από το Παλιούρι, αφού- εκτός των άλλων- οι περισσότεροι υπάλληλοι ήταν από το Παλιούρι!

Επίσης σε μία παραλία ουσιαστικά ανοιχτή και χωρίς έλεγχο στην πρόσβαση (γνωστές είναι οι εικόνες με τους ‘τζαμπατζήδες’ που έμπαιναν άνετα) μάλλον προκαλεί έκπληξη η άποψη του προέδρου της κοινότητας Παλιουρίου ότι οι κάτοικοι δεν μπορούν να κάνουν μπάνιο. «Ο Ε.Ο.Τ. έχει φράξει ένα μέρος της παραλίας», αλλά δεν θυμάμαι κανένας να έλεγχε ποιος και που έκανε μπάνιο. Εδώ για πολλά χρόνια στο βόρειο φράχτη του κάμπινγκ υπήρχε η περίφημη ‘τρύπα’ από όπου όποιος ήθελε μπορούσε να μπει στο κάμπινγκ ακόμα και με μηχανή. Εδώ οι φύλακες του κάμπινγκ δεν έλεγχαν πιθανούς ‘τζαμπατζήδες’ θα έλεγχαν τους ψαράδες ή τους Παλιουριώτες που θα κατέβαιναν για μπάνιο;

Εκεί όμως που δίνω δίκιο στον πρόεδρο Κ. Σταματάκη είναι στην απαίτησή του να αξιοποιηθεί όλη η απαλλοτριωμένη έκταση από τον Ε.Ο.Τ. – αντί «να τα σπέρνει σιτάρια», μία απαίτηση που έως τις μέρες μας συνεχίζεται στις δικαστικές αίθουσες με επιστροφή κάποιων από τα απαλλοτριωμένα προ 58 χρόνια.

Όσο για την κατάληξη του άρθρου για τη «λύση του προβλήματος Ε.Ο.Τ. που έχει νεκρώσει το χωριό»; Όποιος δεν ζούσε στην περιοχή τα καλοκαίρια θα νόμιζε ότι το Παλιούρι ήταν ένα χωριό απομονωμένο, φτωχό και μακριά από τον τουρισμό! Οι 3.000 κατασκηνωτές που γέμιζαν ασφυκτικά το κάμπινγκ και οι παραθεριστές του Ξενία μάλλον έφερναν ζωή και χρήματα στο Παλιούρι, αφού η Καψόχωρα ήταν πολύ μακριά για ψώνια, φαγητό ή για βόλτα. Ούτε νομίζω ότι θα εμφανιζόταν το Παλιούρι σε επιστολικά δελτάρια…

ΠΗΓΗ:  itanmiaparalia.blogspot.com