Guardian: Η Αθήνα στις καλύτερες Ευρωπαϊκές φθινοπωρινές αποδράσεις

Οι τραχιές ακτές και οι αμμώδεις όρμοι συνθέτουν το λαμπερό μωσαϊκό που είναι η Ριβιέρα της Αθήνας. Έτσι, στο τέλος μιας φθινοπωρινής ημέρας, βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα όχι δυσάρεστο ερώτημα: πού να κατευθυνθώ για να ανακουφίσω τα κόκαλα που ακόμα πονούσαν και λαχταρούσαν μια τελευταία δόση καλοκαιρινού ήλιου. Γιατί η Αθήνα προσφέρει κάτι που καμία άλλη ευρωπαϊκή πόλη δεν μπορεί: μια ακτογραμμή άνω των 40 μιλίων, γεμάτη παραλίες που πολλές ελληνικές νησίδες θα ζήλευαν.

Εκτός σεζόν, οι ακτές της Αττικής εξακολουθούν να έχουν μια μαγνητική γοητεία, όπως ανακάλυψα κολυμπώντας προς τον ήλιο που έδυε στον κόλπο της Βουλιαγμένης. Για όσους αναζητούν αναζωογόνηση στα θαλασσινά γαλάζια νερά που παίρνουν αποχρώσεις πορτοκαλί και ροζ καθώς δύει ο ήλιος, ένα μπάνιο σε μία από τις δημόσιες ή ιδιωτικές παραλίες της Ριβιέρας δεν απογοητεύει.

Με το θαλασσινό αλάτι να κολλά ακόμα στο δέρμα μου, κάθισα στο Σαρδελάκι, μια ταβέρνα της οποίας η μεσογειακή κουζίνα είναι εξίσου καλή με τη θέα στον εντυπωσιακό κόλπο όπου βρίσκεται. Σε μια αναφορά σε παλαιότερες εποχές, τα μεζεδάκια σερβίρονται σε μεγάλα ξύλινα δίσκια.

Η Αθήνα είναι εξίσου ξακουστή για τους λόφους της όσο και για την ακτογραμμή της: φυσικές υψώσεις με θέα την Ακρόπολη που την καθιστούν έναν πραγματικό θησαυρό για περιπατητές, ιδιαίτερα όταν η θερμοκρασία είναι πιο δροσερή. Για όσους θέλουν να ξεφύγουν από τη μητρόπολη που απλώνεται σε σχεδόν 200 τετραγωνικά μίλια, αυτοί οι βραχώδεις λόφοι – με υπέροχα ονόματα όπως ο Λόφος των Νυμφών και ο Λόφος των Μουσών – είναι προορισμοί που δεν πρέπει να παραλείψει κανείς.

Κατά τη γνώμη μου, αυτή η αρχαία πρωτεύουσα είναι η πιο ψυχική και εξυψωμένη της Ευρώπης. Αν ανέβεις στην κορυφή του Λυκαβηττού, το υψηλότερο σημείο της πόλης, είτε με τα πόδια είτε με το τελεφερίκ, η ανταμοιβή είναι μια θεαματική θέα ολόκληρου του Αργοσαρωνικού και των νησιών που απλώνονται πέρα μακριά.

Αν θέλεις να μείνεις στο κέντρο, η αρχαία συνοικία της Πλάκας παραμένει η καλύτερη βάση. Το παραδοσιακό ξενοδοχείο Adrian διαθέτει δίκλινα με θέα στο βόρειο πρόσωπο της Ακρόπολης, με τιμές από περίπου £120 τη βραδιά με πρωινό. Στην ίδια περιοχή, το Zorbas είναι ένα αγαπημένο εστιατόριο των ντόπιων και σερβίρει τις πιο ζουμερές παϊδάκια αρνιού. Με τη θέα της Ακρόπολης να δεσπόζει, τα εστιατόρια στις ταράτσες της Αθήνας προσφέρουν υπέροχη ατμόσφαιρα – ιδανική για ζεστές φθινοπωρινές βραδιές. Για μια πραγματική απόλαυση, κατευθυνθείτε στο Kuzina ή στο βραβευμένο με αστέρι Michelin Macris.

Helena Smith

Παλέρμο

Νομίζεις ότι η ναπολιτάνικη μαργαρίτα είναι ο απόλυτος ορισμός της πίτσας; Ξανασκέψου το. Στο Παλέρμο προτιμούν το sfincione — ένα μαλακό, αφράτο ορθογώνιο ζυμάρι, με πλούσια σάλτσα ντομάτας γεμάτη κρεμμύδι, πασπαλισμένο με τυρί caciocavallo και ρίγανη. Αλμυρό, χορταστικό και παρηγορητικό, πωλείται σε φούρνους, καντίνες και πάγκους σε όλη την πόλη (στη Via Maqueda, στο ιστορικό κέντρο, συνήθως υπάρχουν αρκετοί πωλητές).

Το δοκιμάζουμε σε ένα κιόσκι στην Piazza della Kalsa, κοντά στο κατάλυμά μας. Η Panineria Chiluzzo έχει συχνά μεγάλες ουρές, αλλά αυτές κινούνται γρήγορα, καθώς το νεανικό προσωπικό σερβίρει φέτες sfincione, καθώς και arancini και panelle (τηγανίτες από ρεβυθάλευρο). Υπάρχουν μερικά τραπέζια κάτω από τα δέντρα, αλλά εμείς τρώμε περπατώντας προς το κέντρο κατά μήκος της στενής Via Alloro. Είναι μια ευχάριστη βόλτα τον Οκτώβριο — αν και δεν θα ήταν πάντα έτσι. Καθώς τα κύματα καύσωνα σάρωσαν την Ευρώπη φέτος, η θερμοκρασία στο Παλέρμο ξεπέρασε τους 40°C στη σκιά, ενώ στα τέλη Ιουλίου μια γωνιά της πόλης έφτασε τους 70°C στο έδαφος.

Τώρα, με τη θερμοκρασία να αγγίζει τους 24°C το μεσημέρι, μπορούμε να περιπλανηθούμε στην πόλη και να απολαύσουμε πώς η μακραίωνη ιστορία της είναι αποτυπωμένη στους δρόμους της. Περνώντας μπροστά από μπαρόκ και αρ νουβό παλάτια και το Casa Stagnitta, το παλαιότερο καφεκοπτείο της πόλης, αντικρίζουμε τους αραβονορμανδικούς τρούλους της εκκλησίας San Cataldo του 12ου αιώνα· την Piazza Pretoria, με το σιντριβάνι του 16ου αιώνα που εγκαταστάθηκε υπό ισπανική κυριαρχία· και τον εντυπωσιακό καθεδρικό ναό, χτισμένο στη θέση ενός τζαμιού του 9ου αιώνα.

Στην επιστροφή κάνουμε μια παράκαμψη προς την αγορά Vucciria, της οποίας οι ρίζες εκτείνονται επίσης πίσω πάνω από 1.000 χρόνια. Κάποιοι την κατηγορούν ότι έχει γίνει υπερβολικά τουριστική, όμως παραμένει θορυβώδης και υπέροχα θεατρική. Νιώθοντας τολμηροί, σταματάμε για ένα παραδοσιακό pani câ meusa (σάντουιτς με σπλήνα), που είναι εκπληκτικά καλό — το ελαφρώς γλυκό “κρέας” του ισορροπεί ωραία με το τριμμένο τυρί. Ο πωλητής είναι ιδιαίτερα περήφανος για τα ψητά έντερα κατσικιού του, αλλά, συγγνώμη, όσο αλάτι και λεμόνι κι αν βάλει, αυτό δεν είναι για μένα λιχουδιά.

Χαιρόμαστε που επιστρέφουμε στη πιο ήσυχη La Kalsa, την πρώην αραβική συνοικία στα ανατολικά, η οποία βομβαρδίστηκε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και παρέμεινε εγκαταλελειμμένη για δεκαετίες, πριν αναζωογονηθεί τον 21ο αιώνα. Το Maison Butera (δίκλινα με θέα στη θάλασσα από €161 με πρωινό) είναι ένα μικρό bed & breakfast τεσσάρων δωματίων, με πολλά αξιοθέατα στη γύρω περιοχή. Λίγο πιο πάνω βρίσκεται το Palazzo Butera, ένα μπαρόκ αρχοντικό του 17ου αιώνα, που ανακαινίστηκε και άνοιξε ξανά το 2021 για να στεγάσει τη συλλογή τέχνης Valsecchi, η οποία περιλαμβάνει έργα των Gilbert & George και Andy Warhol.

Την επόμενη μέρα περπατάμε δέκα λεπτά ως τον Βοτανικό Κήπο του Παλέρμο, όπου δεσπόζει μια φημισμένη συκιά με πολλούς κορμούς, που κατέχει ρεκόρ μεγέθους. Τα πουλιά κελαηδούν ζωηρά καθώς ο ήλιος λούζει τα πάντα με φως. Σε λίγο θα είμαστε στο Λονδίνο, τα ρολόγια θα γυρίσουν πίσω και ο χειμώνας θα ξεκινήσει. Προς το παρόν, απολαμβάνουμε αυτή την τελευταία εβδομάδα στο φως.

Liz Boulter

Βιέννη

Ενώ νοσταλγώ το τέλος του καλοκαιριού και περνώ τον χρόνο μου σε beach bars και σημεία για μπάνιο κατά μήκος των παραποτάμων του Δούναβη, τώρα κυνηγώ μια νέα απόχρωση. Η Βιέννη είναι μια πόλη γεμάτη πάρκα και καλοδιατηρημένους κήπους, λιβάδια και δασικές ζώνες, που ανταλλάσσουν το σμαραγδένιο τους φωτοστέφανο με μια σκουριασμένη κεχριμπαρένια και ώχρα λάμψη — αυτήν που οι Αυστριακοί αποκαλούν Goldener Herbst (χρυσό φθινόπωρο).

Αφήνω πίσω μου τη μεγαλόπρεπη αρχιτεκτονική και τα λιθόστρωτα του ιστορικού κέντρου. Νοτιοδυτικά από εκεί, το Πάρκο του Σενμπρούν (Schloss Schönbrunn) απλώνεται γύρω από την εντυπωσιακή θερινή κατοικία των Αψβούργων, όπου η χρυσαφένια λάμψη δεν περιορίζεται στο εσωτερικό. Το πάρκο ξεδιπλώνεται σε διαδρόμους με πανύψηλους, μπρονζέ φράχτες και δεντροστοιχίες που σχηματίζουν καμάρες, οδηγώντας στο παλάτι με το βουτυροκίτρινο χρώμα.

Ανατολικά, στο Πάρκο Πράτερ, περπατώ κάτω από τις καστανιές της Hauptallee, μιας λεωφόρου σχεδόν τριών μιλίων και πολλών αιώνων ιστορίας. Στην άκρη του πάρκου, το ξενοδοχείο Superbude Prater, με ρετρό αισθητική (δίκλινα από €78 με πρωινό), αποτελεί το ιδανικό καταφύγιο για να απολαύσει κανείς αυτή την εποχή.

Σε μια πόλη με εκατοντάδες αστικά αγροκτήματα — χάρη στη μακρόχρονη δέσμευσή της στην προώθηση των πράσινων χώρων και της κοινοτικής συνοχής — το φθινόπωρο φέρνει μαζί του έναν πραγματικό γαστρονομικό πλούτο από φρέσκα προϊόντα. Η κολοκυθόσουπα βελουτέ είναι το εποχιακό σήμα κατατεθέν — καλύτερα απολαύστε την σε ένα ξύλινο, παραδοσιακό Beisl (βιεννέζικη ταβέρνα), όπως το καλλιτεχνικά διακοσμημένο Am Nordpol 3 — και στη συνέχεια, φυσικά, ένα Wiener Schnitzel.

Η Βιέννη είναι μια πόλη γεμάτη πάρκα και κήπους που ανταλλάσσουν το σμαραγδένιο τους φωτοστέφανο με μια σκουριασμένη κεχριμπαρένια και ώχρα λάμψη.

Αυτό που πολλοί δεν γνωρίζουν είναι ότι η Βιέννη είναι η μοναδική ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που καλλιεργεί κρασί εντός των ορίων της πόλης — με 700 εκτάρια (1.723 στρέμματα) αμπελώνων. Υπάρχουν 14 επίσημα δημοτικά μονοπάτια πεζοπορίας, γνωστά ως Stadtwanderwege. Το Μονοπάτι 1 περνά μέσα από τις αμπελουργικές περιοχές του Nussdorf. Εκεί, μπορείτε να καθίσετε σε ένα Heuriger (παραδοσιακή οινοταβέρνα) όπως το Wieninger am Nussberg, απολαμβάνοντας ένα αρωματικό, εσπεριδοειδές Grüner Veltliner μαζί με ένα Brettljause (πιατέλα με αλλαντικά και τυριά), θαυμάζοντας τη μεγαλοπρεπή θέα της πόλης.

Οι μέρες μικραίνουν, αλλά τώρα είναι η ιδανική εποχή για να περιπλανηθεί κανείς ανάμεσα στα επιβλητικά παλάτια, τα μουσεία και τα ιστορικά αρχοντικά της Βιέννης — μια πολιτιστική σοδειά μέσα σε επίχρυσες αίθουσες τέχνης που αντικατοπτρίζουν την ομορφιά της φύσης έξω.

Becki Enright

Βουδαπέστη

Μετά τη ζέστη και τα πλήθη του καλοκαιριού, το φθινόπωρο φέρνει στη Βουδαπέστη μια πιο ήρεμη, ανάλαφρη ατμόσφαιρα — και είναι η εποχή που αγαπώ περισσότερο να επισκέπτομαι την πόλη. Ο ήλιος μαλακώνει, τα πράσινα φύλλα γίνονται χρυσαφένια, και η κουζίνα, που είναι αφιερωμένη στο comfort food, φτάνει στην καλύτερή της στιγμή. Ακόμη και η ουγγρική λέξη για το φθινόπωρο – őszi – έχει έναν ζεστό, χαλαρό ήχο.

Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι είναι εποχή για να μείνει κανείς μέσα. Ελάχιστες πρωτεύουσες είναι πιο κατάλληλες για πεζοπορία, και στις αρχές του φθινοπώρου επικρατεί εκείνη η “τέλεια ισορροπία θερμοκρασίας” — ούτε πολύ ζέστη, ούτε πολύ κρύο. Είναι απόλαυση να περιπλανιέσαι στα λιθόστρωτα σοκάκια της συνοικίας του Κάστρου χωρίς να χρειάζεται να αποφεύγεις τα πλήθη, να περπατάς κατά μήκος του παραποτάμιου πεζόδρομου του Δούναβη χωρίς να λιώνεις από τη ζέστη, και να χαζεύεις τα δέντρα στο Νησί της Μαργαρίτας, βαμμένα στις αποχρώσεις του ουίσκι.

Πολλά πεντάστερα ξενοδοχεία – όπως το εξαιρετικά καλαίσθητο Kimpton BEM και το Dorothea Hotel, με το γαλήνιο εστιατόριό του στην αυλή – προσφέρουν προσιτές προσφορές στη μεταβατική περίοδο της σεζόν. Αν, ωστόσο, δεν χρειάζεσαι πολυτέλειες και επιπλέον παροχές, μπορείς να δοκιμάσεις το Giselle Vintage Doubles (δίκλινα από €87 χωρίς πρωινό), ένα αρχοντικό του 18ου αιώνα κοντά στη Γέφυρα Ελισάβετ, γεμάτο με γοητεία παλαιότερης εποχής, που εκπλήσσει ευχάριστα με τις τιμές του.

Από εδώ, η Βουδαπέστη είναι ολόκληρη δική σου — ένα πραγματικό πεδίο εξερεύνησης. Πάντα ξεκινώ από την Κεντρική Αγορά (Central Market Hall), ένα εντυπωσιακό αριστούργημα βιομηχανικής αρχιτεκτονικής του 19ου αιώνα, γεμάτο πάγκους που πουλούν αυθεντικά ουγγρικά προϊόντα όπως το πλούσιο, γλυκό κρασί Tokaji και δαντελένια τραπεζομάντηλα.

Ένα σημείο που δεν πρέπει να χάσει κανείς είναι το House of Music Hungary στο Δημοτικό Πάρκο (City Park) — ιδανικό και για μια φθινοπωρινή βόλτα. Εκεί, οι επισκέπτες κάνουν ένα συναρπαστικό ταξίδι μέσα από τη μουσική κληρονομιά της Ουγγαρίας, με διαδραστικές εμπειρίες και σύγχρονη αρχιτεκτονική που παντρεύει ήχο και φως.

Κοντά βρίσκεται και το διάσημο λουτρό Széchenyi, το αγαπημένο μέρος για χαλάρωση μετά την περιπλάνηση: οι εξωτερικές πισίνες αποκτούν μαγευτική ατμόσφαιρα καθώς ο αέρας δροσίζει και ο ατμός ανεβαίνει από τα θερμά νερά, τυλίγοντας τους λουόμενους σε ένα σχεδόν ονειρικό τοπίο.

Πηγή: Guardian