Ο Λαύκος του Κώστα Γανωτή

Ο αειθαλής Λαύκος ζει και βασιλεύει στην νότια καμπή της οροσειράς του Πηλίου, την σχετικά απάνεμη απ’ τους βοριάδες του Αιγαίου, ψηλά στην κορυφογραμμή, 360 μέτρα υψόμετρο περίπου, μεταξύ Παγασητικού και Αιγαίου. Αειθαλής όχι μόνο ως προς τον τρόπο ζωής αλλά και ως προς την απροσκύνητη στάση του μπροστά σε δύσκολους καιρούς και αιφνίδιες επιθέσεις.

Στα βορειοανατολικά του περνώντας πρώτα απ’ το ξωκλήσι του ακοίμητου βιγλάτορα της περιοχής, Προφήτη Ηλία, συνήθως με όχημα αλλά και πεζοπορώντας, όταν το επιτρέπει ο καιρός, αρχίζεις να μπαίνεις σε μια παραδείσια κατεβασιά με κατεύθυνση προς το Μοναστήρι του ντόπιου Αγίου Αθανασίου. Τόπος μυστηρίου, ονειροπλάστης, νεραϊδότοπος σωστός θα έλεγα απ’ την υγρότητά του. Εκεί, νερόμυλοι απολιθωμένοι, δίαυλοι πελαγίσιας φρεσκαδούρας και αντάρας, κινούνται αντάμα με τους φιδίσιους ελιγμούς του ποτέ ξεραμένου ποταμού. Άσυλο κατατρεγμένων κάποτε απ΄ τους Οθωμανούς, μα και ονειροπόλων ψυχών στα τωρινά μας χρόνια.

Ο Αη- Θανάσης ο Λαυκιώτης, γιορτάζει στις 2 Μαΐου. Η προετοιμασία της γιορτής ξεκινά από την Πρωτομαγιά, πηγαίνοντας την εικόνα του εν χορώ από τον Λαύκο στο ιδιαίτερο του σπίτι. Είναι ήδη απόγευμα, ξεκινά η αγρυπνία κι αρχίζουν να τον ντύνουνε στα γιορτινά  για την επόμενη ημέρα, με ένα τρόπο όμως σα να συμπεριφέρονται σε αναστημένο συγγενή. Και ενώ ο Παπά Βασίλης μέσα στον ναό λειτουργεί, έξω στον προαύλιο χώρο, λαμπαδιάζει το λάκκωμα απ’ την φωτιά, μέχρι να καρβουνιάσουν, κουρβούλες και τσαλιά, να μοιραστούν στις οικογενειακές ψησταριές, να ανασάνει η περιοχή διάφορων ψητών οσμή, αφού πρώτα έχει μοιραστεί και το κοινό φαγητό, ρύζι με γίδα . Δυο μερόνυχτα φαγοποσία, λειτουργία και  χορός μέχρι να γίνουν όλοι ένα έξω πάνω στο παλιό αλώνι.

Οι άνθρωποι της περιοχής έχουν σχεδόν πάρει την μορφή του τόπου, άλλοτε σιωπηλοί, άλλοτε αψείς, κάποτε απότομοι, χιουμορίστες, καυστικοί, μα και για μεγάλα διαστήματα σιωπηλοί. Πρέπει να μάθεις να συνυπάρχεις με το ρουμάνι και την ελιά για να περπατήσεις μαζί τους, τότε όμως ο κόσμος τους στα μάτια σου αλλάζει και είναι σα να χωρά τον κόσμο όλο.

Όταν τα καλοκαίρια έχουμε  Αιγαιοπελαγίτικο καιρό, κατεβαίνουμε να κολυμπήσουμε στους απάνεμους κολπίσκους του Παγασητικού, αφηνόμαστε με εμπιστοσύνη στην τεράστια αγκαλιά των Αφετών, κατά τον αρχαίο ιστορικό, εκεί που λιμένισε για να ανασυντάξει, πριν από το Αρτεμίσιο, τα πλοία του ο Ξέρξης.

Δυο δρασκελιές δρόμος απ’ τον Λαύκο, που λέει ο λόγος, προς το Τρίκερι, σ’ έναν ψαρότοπο, τις Κόττες, μα και στην Αγία Κυριακή, τα ψάρια πηδάν απ’ τις ψαροκασέλες, όπως και μέσα στο Νησί, αυτόν τον άλλοτε της εξορίας τόπο, που τον γλύκαναν πια τα ελαιοπερίβολα και οι άφοβοι φασιανοί. Σαν όμως απανεμιά δεσπόσει στο Αιγαίο, στην παραλία του Μικρού, στην Πλατανιά, στον Κατηγιώργη, στην Θεοτόκο μα και στην χοντρή την Άμμο, θα κολυμπήσεις αγναντεύοντας τη βορειοανατολική πλευρά της Εύβοιας και το νησί του Παπαδιαμάντη, πίνοντας ντόπιο τσίπουρο, φυσικά με μεζέδες σπάνιους που δεν τελειώνουν μόνο σε μια γυροβολιά.

Οι ανατολές είναι βασιλικές  τα ηλιοβασιλέματα μαγικά. Όλα τα ονόματα των χωρών του Πηλίου είναι λατινικά. Λάμπακο στα Λατινικά σημάνει Ταψί κι από εκεί, κατά μια παράδοση, προέρχεται το όνομα ΛΑΥΚΟΣ.