Πίσω από τις ταμπέλες

Λέξεις: Μιχάλης Γουδής

Παρασκευή βράδυ, λίγο πριν ξημερώσει Σάββατο. Τα φώτα λειτουργούν σταθερά στη μεγάλη σκάλα, αφού το σκοτάδι έχει κυριαρχήσει κατά κράτος στο σκηνικό. Μεσαία Κάψη, Νεοχωράκι, Πτελέα, Βίτωλη είναι μερικές μόνο από τις ταμπέλες που ενημερώνουν τον οδηγό ποιο είναι το χωριό που διασχίζει κάθε φορά, καθώς κάνει το πέρασμα από τη Φθιώτιδα στην Ευρυτανία.

Εκτός από τις ταμπέλες, όμως, τίποτα άλλο δεν διακόπτει τη νεκρική μονοτονία. Μπορεί να είναι αργά, αλλά σε μία απόσταση περίπου 75 χιλιομέτρων μέχρι το Καρπενήσι ο απολογισμός περιορίζεται σε έναν άνθρωπο και κάτι λιγότερο από δέκα συνολικά αυτοκίνητα. Νέκρα… Χωρίς να αποσπάται η προσοχή μου από τις συνεχείς στροφές κοντά στον Τυμφρηστό σκέφτομαι τι θα γίνεται στη Θεσσαλονίκη Παρασκευή βράδυ…

Και η σκέψη συνεχίζεται. Πώς ζουν οι κάτοικοι σε αυτά τα χωριά, που πραγματικά μοιάζουν ξεχασμένα από Θεό και ανθρώπους; Πώς είναι η ζωή χωρίς την “αγωνία” των σπρεντ και της αναδιάρθρωσης; Πώς είναι περνάς τον καιρό σου χωρίς να σε αλλοτριώνουν οι ανάγκες που γεννά η ζωή στις μεγάλες πόλεις; Είναι μόνο μερικά από τα ερωτήματα που έρχονται στο μυαλό.

Τελικός προορισμός οι Κορυσχάδες, ένας παραδοσιακός οικισμός λίγο έξω από το Καρπενήσι. Εκεί, 67 χρόνια μετά την ιστορική πρώτη συνέλευση του Εθνικού Συμβουλίου, ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει. Δεκαπέντε μόνιμοι κάτοικοι, παραδοσιακά κτίσματα και η αδιάκοπη προστασία του βουνού αποτελούν έναν σπάνιο συνδυασμό.

Ο κ. Γιάννης, μία ευγενική, γενειοφόρος φυσιογνωμία γύρω στα εξήντα από το κατάστημα με τα τοπικά προϊόντα- οικογενειακή επιχείρηση που ξεκίνησε η σύζυγος…- κερνάει ένα πρωινό τσίπουρο και δείχνει ότι έχει διάθεση για κουβέντα. Μετά τις σκέψεις της οδήγησης αναπόφευκτη είναι η ερώτηση για την κρίση. “Τι να σου πω μάναμ; Όσο δεν ανοίγεις αυτόν τον διάολο (δείχνοντας την τηλεόραση) είμαστε καλά. Αλλά μπορείς να μην τον ανοίξεις..;”, μου απαντά και προσθέτει πως η αύξηση στην τιμή της βενζίνης επιβαρύνει σημαντικά τις καθημερινές του μετακινήσεις από και προς το Καρπενήσι.

Την Κυριακή η επιστροφή γίνεται με το φως της ημέρας. Η βροχή συμπληρώνει την εικόνα και την κάνει ακόμη πιο μελαγχολική. Η μοίρα ορισμένων τόπων είναι να παραμένουν απλές ταμπέλες σε μία διαδρομή για κάπου αλλού. Και καλά ο τόπος. Οι άνθρωποι; Τι γίνεται μ’ αυτούς τους λιγοστούς που επιμένουν να ζουν σ’ ένα μέρος που οι πολλοί προσπερνούν; Είναι μάλλον μία αφελής απορία ενός ανθρώπου που έχει μάθει να ζει στην πόλη με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ίσως ένας διπλός ελληνικός στα τοπικά καφενεία να προσέφερε πειστικές απαντήσεις και ξεχωριστές ιστορίες. Την επόμενη φορά…