Ικαρία: Ζήσε στη ζώνη «εκτός χρόνου»
Η Ελένη Αλεξίου μας ξεναγεί στην Ικαρία.
Έχοντας ήδη περάσει μια εβδομάδα στη Σάμο, αποφασίσαμε να ολοκληρώσουμε τις διακοπές μας στο απέναντι νησί, παρόλο που δεν ήταν από την αρχή στο πλάνο μας. Έτσι, την επόμενη μέρα πήραμε το καράβι για την Ικαρία.
Ήταν μόλις 09.30, 14 Αυγούστου. Δεν είχαμε κάνει απολύτως καμία κράτηση όμως δε θα μπορούσαμε να αγνοήσουμε τις προτάσεις και προτροπές από πολλαπλές πηγές να μη χάσουμε τα πανηγύρια που πραγματοποιούνται σε ασταμάτητο ρυθμό την περίοδο αυτή στο νησί της μακροβιότητας.
Ο Άγιος Κήρυκος, το κύριο λιμάνι του νησιού ήταν αυτό στο οποίο έδεσε το καράβι μας. Γνωρίζαμε ότι αυτή η πλευρά του νησιού (νότια) θεωρείται ήσυχη ενώ η άλλη ήταν η πιο δημοφιλής. Κοιτώντας λοιπόν το χάρτη παρατηρήσαμε ότι στο δρόμο μας προς τα βόρεια, υπήρχε μια αξιόλογη και ενδιαφέρουσα παραλία για κολύμπι… Οπότε και σκεφτήκαμε να βουτήξουμε… στις Σεϋχέλλες του Αιγαίου!
Μένοντας άφωνες από τα απίστευτα καθαρά νερά και το φανταστικό κρυμμένο σημείο, ευχόμασταν να μην είχε τόσο κόσμο η παραλία ώστε να μπορούσαμε να απολαύσουμε αυτό το μαγικό τοπίο. Ο ήλιος έφυγε σχετικά νωρίς το απόγευμα, καθώς η παραλία βρισκόταν στην ανατολική πλευρά του νησιού. Το ήπιο αεράκι σε συνδυασμό με τον αδύναμο ήλιο που νιώθαμε στο βρεγμένο μας σώμα, μάς υπενθύμισε ότι έπρεπε να συνεχίσουμε τη διαδρομή μας… να φτάσουμε στον προορισμό μας και να βρούμε ένα μέρος να μείνουμε.
Παρόλο που κόσμος συνέχιζε και ερχόταν, φύγαμε από την παραλία της Χαβάης και ύστερα από 1 ώρα δρόμο «λαβύρινθο», φτάσαμε στο άλλο λιμάνι του νησιού:
Εύδηλος! Έκπληκτες από το πανέμορφο μικρό χωριό, σταθήκαμε ένα λεπτό για να θαυμάσουμε την πανοραμική θέα. Ένα υπέροχο σκηνικό από μικρά μπλε και άσπρα μαγαζάκια, ιδιαίτερα καφέ με πολύχρωμες ξύλινες καρέκλες και τραπέζια…
Δε μπορούσαμε να αντισταθούμε στον πειρασμό για αυτό και αποφασίσαμε να πιούμε έναν γρήγορο καφέ στο «Ριφιφί». Βέβαια, δεν πήρε ώρα για να καταλάβουμε ότι η μοναδική ληστεία που έπαιρνε μέρος ήταν η κλοπή των ρολογιών μας. Πριν καλά καλά το καταλάβουμε και χωρίς υπερβολή, μείναμε στο ίδιο σημείο για περισσότερες από 6 ώρες χάνοντας τελείως την αίσθηση του χρόνου!
Θυμάμαι να λέω στη Θεοδώρα να ξεκινήσουμε να ψάχνουμε για δωμάτιο και εκείνη να δηλώνει την ίδια ανάγκη και επιθυμία, να κάνουμε την ίδια συζήτηση ξανά και ξανά… αλλά καμιά μας να μην κάνει ουσιαστικά κάτι για αυτό!
Αλλάζοντας από καφέ σε σπιτική λεμονάδα… και από φρέσκια σαλάτα σε κρασί… είχε πάει ήδη 22.30 όταν ξεκινήσαμε να τηλεφωνούμε σε ξενοδοχεία και δωμάτια!
Οι πιθανότητες και… ελπίδες ουσιαστικά αποδείχτηκαν φρούδες αφού μόλις εκείνη τη στιγμή είχαμε «εγκλιματιστεί» και συνειδητοποιήσει ότι η επόμενη μέρα ήταν… δεκαπενταύγουστος και όπως ήταν αναμενόμενο τα πάντα στο νησί ήταν κλεισμένα!
Αφού αποδεχτήκαμε το γεγονός ότι φανήκαμε παντελώς αδιάφορες με την κατάσταση που είχαμε βρεθεί και πριν καταλήξουμε στο τελευταίο σενάριο, το οποίο είχαμε ήδη σκεφτεί, να κοιμηθούμε δηλαδή στο αυτοκίνητο… αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε μια τελευταία επιλογή: να πάρουμε τηλέφωνο τα παιδιά που είχαμε γνωρίσει στο καράβι τη μέρα που ταξιδεύαμε για Σάμο από την Καβάλα ακριβώς μια εβδομάδα πριν.
Και ναι! Μας έδωσαν τη λύση. Πήγαμε στο Να, όπου ο Αλέξης και ο Γιώργος μας σύστησαν στην Άννα, μια ευγενική κυρία, ιδιοκτήτρια της καλύτερης ψαροταβέρνας του νησιού, η οποία μας έδωσε το απόλυτο δωμάτιο-όνειρο!
Και η μέρα δεν είχε τελειώσει ακόμα. Η μάλλον… η βραδιά ήταν σχεδόν έτοιμη να αρχίσει!
Τα παιδιά έχοντας ήδη περάσει μια εβδομάδα στην Ικαρία, φρόντισαν να μας βάλουν κατευθείαν στο πνεύμα του νησιού. Αφού φάγαμε στην ταβέρνα της Άννας, μας πρότειναν να ετοιμαστούμε για το πανηγύρι της ημέρας στο Καραβόσταμο.
Οι 4 μας φτάσαμε στο πανηγύρι. Πολύ σύντομα άλλα 4 άτομα ήρθαν στην παρέα μας και όλοι καθίσαμε σε ένα τραπέζι. Κατά τη διάρκεια της νύχτας αλλάξαμε τραπέζι με άλλους και καθένας από εμάς γνώρισε καινούρια άτομα εκεί γύρω… όλοι ήπιαμε κρασί, φάγαμε κατσίκι και περάσαμε καλά. Η ελευθερία ανταλλαγής σε χαμόγελα κυριαρχούσε και παντού υπήρχαν αγκαλιές και ατελείωτοι κύκλοι με χορούς!
Γύρω στις 4.30, το παραδοσιακό πάρτυ έφτασε στο τέλος του. Όλοι ήταν μέλη μιας κρυφής συνεννόησης: Συνάντηση ξανά στο χωριό Ράχες (ή Χριστός), όπου τα μπαράκια περίμεναν να αναζωογονηθούν και να ανοίξουν για το κοινό τους. Όσοι λοιπόν είχαν το κουράγιο και τη διάθεση ήταν ευπρόσδεκτοι για ποτό στα μπαράκια του Χριστού. Και ναι… τα καταφέραμε!
Η πρώτη μας νύχτα ξεκίνησε στις 01.30 και ουσιαστικά κράτησε 6 ώρες! Τελείως κοινότυπη, όπως τώρα θυμάμαι. Επιστρέψαμε για ξεκούραση το πρωί, αφού πρώτα απολαύσαμε την ανατολή από το μπαλκόνι του δωματίου μας με τη φανταστική θέα! Πραγματικά κόβει την ανάσα!
Ήταν περίπου 2 το μεσημέρι όταν ξυπνήσαμε την επόμενη μέρα. Σταματήσαμε στον Αρμενιστή για πρωινό, όπως και πολλοί άλλοι που είχαν κάνει το ίδιο πρόγραμμα με εμάς…
Πήγαμε για κολύμπι στη Μεσακτή – την απόλυτη παραλία! Μόνο λίγα λόγια για να την περιγράψω: απίστευτα νερά, δραστηριότητες και παρέες παντού… αναβίωση μέσα από μια φωτογραφία…
Επιστρέφοντας στο δωμάτιο περίπου στις 21.00, συμφωνήσαμε και οργανώσαμε το πρόγραμμά μας: 3 ώρες ύπνο μέχρι να ξεκινήσουμε τις ετοιμασίες μας για το αποψινό πανηγύρι-ήταν αυτό της Ακαμάτρας!
Νας. Μια από τις επόμενες μέρες πήγαμε για πεζοπορία στο φαράγγι. Το μονοπάτι οδηγούσε σε μια υπέροχη παραλία, όπου απολαύσαμε επίσης ένα φανταστικό ηλιοβασίλεμα!
Όταν εμφανίστηκαν τα κύματα στη θάλασσα, οι surfers έκαναν το δικό τους πάρτυ!
Τελικά στο νησί μείναμε τις διπλάσιες από τις μέρες που αρχικά υπολογίσαμε. Η αλήθεια είναι ότι αν δε ξέραμε ότι κάποια μέρα θα μέναμε χωρίς χρήματα, δε θα μπαίναμε καν στον κόπο να κάνουμε οποιοδήποτε πλάνο να φύγουμε από την Ικαρία.
Αν αποφασίσετε να πάτε στην Ικαρία, βεβαιωθείτε ότι μπορείτε να απαλλαγείτε από το ρολόι σας και να έχετε στο μυαλό σας ότι δεν υπάρχει καμία βιασύνη για τίποτα στο νησί. Αλλιώς θα αισθανθείτε μόνος και όλα μπορούν και… θα πάνε στραβά και δύσκολα για εσάς. Επίσης να θυμάστε… μην στηρίζεστε στους ντόπιους για να σας παρηγορήσουν. Είναι συνηθισμένοι στη ζωή χωρίς άγχος κάτι που πιθανό εξηγεί και το λόγο που οι άνθρωποι αυτού του νησιού ζουν τόσα πολλά χρόνια!
