Επισκέφθηκα για μία μέρα την Καρλσρούη, το παραμυθένιο όνειρο της Γερμανίας

Όταν ακούς για τη Γερμανία, το μυαλό των περισσοτέρων πηγαίνει στο Βερολίνο, με την πολυπολιτισμικότητά του, τα ιστορικά μνημεία, όπως το τείχος του και το Μνημείο των Δολοφονημένων Εβραίων. Κάποιος άλλος θα σκεφτεί την Φρανκφούρτη, με το τεράστιο αεροδρόμιο της, τους επιβλητικούς ουρανοξύστες της και τη βιομηχανική αισθητική της. 

Εγώ από την άλλη επισκέφθηκα την Καρλσρούη, μία μικρή και γραφική πόλη στα νότια της Γερμανίας, η οποία δεν είναι γνωστή για τον τουρισμό της και ούτε είναι διατεθειμένη να γίνει. Βρίσκεται κοντά στα σύνορα με τη Γαλλία, βόρεια του Μέλανα Δρυμού και κατά μήκος του ποταμού Ρήνου. Η ομορφιά της εντυπωσιακή, η ιστορία της μοναδική και η εξερεύνησή της σε μία μονάχα μέρα ήταν μία ονειρική εμπειρία. 

Από τα πρώτα πράγματα που μαγνητίζουν το μάτι σου, πατώντας το πόδι σου στο έδαφος της Καρλσρούης, είναι τα πέτρινα δρομάκια που βρίσκονται από κάθε μικρή γειτονιά μέχρι το κέντρο της και τα χρωματιστά σπίτια, κυρίως τα απαλά μπλε και τα ροζ, το ένα δίπλα στο άλλο, δίνοντας την αίσθηση ότι περπατάς μέσα στις σελίδες ενός παραμυθιού.

Η Καρλσρούη τον χειμώνα και ιδιαίτερα την εορταστική περίοδο των Χριστουγέννων, είναι πραγματικά ένα όνειρο να επισκεφτείς, μιας και οι εορτασικές αγορές της, δίνουν μια νότα ζεστασιάς στο παγωμένο κλίμα της. Οι τρεις Χριστουγεννιάτικες αγορές της, αποτελούν μακροχρόνια παράδοση για την πόλη.

Η Christkindlesmarkt γεμίζει την κεντρική πλατεία της πόλης με τοπικά ξύλινα περίπτερα και καλυβάκια, που πουλάνε ό,τι μπορεί να χρειαστεί κανείς στη βόλτα του, από φαγοπότι μέχρι σκουφάκια, γάντια και κάλτσες για να σε ζεστάνουν αλλά και διάφορων ειδών χριστουγεννιάτικα στολίδια και αντικείμενα.

Στη μέση της πλατείας, τα βλέμματα όλων σήκωνε προς τα επάνω η τεράστια χρωματιστή ρόδα, την οποία απολάμβαναν μικροί και μεγάλοι αλλά φυσικά και ένα παραμυθένιο καρουζέλ, το οποίο συνοδευόμενο με τη μουσική από τα ηχεία, σε μετέφερε σε σκηνές από Χριστουγεννιάτικη ταινία.

Λίγα βήματα χρειάστηκαν μόνο, με τις μικρές αποστάσεις της πόλης να είναι ιδανικές για να την εξερευνήσεις γρήγορα και εύκολα, για να φτάσουμε στην περιοχή που βρίσκεται το επιβλητικό Ανάκτορο του Καρλ. Εκεί, κάναμε μια στάση για να πιούμε λίγο ζεστό κρασί ή αλλιώς Gluhwein, όπως λέγεται στα Γερμανικά αλλά και για να απολαύσουμε γερμανικά παραδοσιακά εδέσματα, όπως μια παραλλαγή του hot dog με λαχταριστά λουκάνικα μέσα σε ψωμάκια, που προσέφεραν οι ξύλινες καλύβες που ήταν στημένες εκεί.

Μπροστά μας αντικρίσαμε μία πίστα πατινάζ, στην οποία μικροί και μεγάλοι προσπαθούσαν να ισορροπήσουν, αλλά και ένα παιχνίδι Kerling. Μία μεγάλη πίστα πάγου, χωρισμένη σε άσπρες και μπλε αλλεπάλληλες λωρίδες. Στην μία της άκρη ένα στρόγγυλο βαρίδιο μέσα σε έναν κύκλο και στην άλλη της άκρη, παρέες που προσπαθούσαν να το χτυπήσουν με κορίνες από γρανίτη και να καταφέρουν να τις κρατήσουν μέσα στον κύκλο.

Ανταγωνισμό, γέλια, και πολλές τούμπες, είδαμε σαν παρατηρητές του παιχνιδιού, καθισμένες σε ένα ξύλινο stand, απολαμβάνοντας το ζεστό κρασί και προσπαθώντας να ζεστάνουμε το “μέσα” μας.

Σειρά είχε το παλάτι του Καρλ. 

Αφού φάγαμε και ήπιαμε, δεν μπορούσαμε να μην μπούμε στην τεράστια αυλή του παλατιού και να περιπλανηθούμε στους κήπους του. Καθώς περπατούσαμε μέσα στο πανέμορφο πράσινό τους, σκεφτόμασταν πόσο ιδανικό θα ήταν αν ο καιρός μας ευνοούσε λιγάκι και μπορούσαμε να απλώσουμε κάτω ένα καρό τραπεζομάντηλο, να ξαπλώσουμε με ένα βιβλίο αγκαλιά και να απολαύσουμε κάτω από τον ήλιο, το μεσημέρι μας. Αντί για αυτά τα φανταστικά σενάρια, περιπλανηθήκαμε γύρω γύρω από το παλάτι, χαζεύοντας τις εντυπωσιακές λεπτομέρειες αρχιτεκτονικής, με τα εξαίσια σκαλισμένα αγάλματα και τις χρυσές λεπτομέρειες των μπαλκονιών του.

Στην πίσω πλευρά της αυλής του παλατιού, αντικρίσαμε μία μικρή λίμνη, η οποία καθώς φτάσαμε κοντά της, διαπιστώσαμε ότι ήταν παγωμένη. Οι πάπιες και τα μικρά παπάκια βρίσκονταν ακόμα εκεί και επέπλεαν με δυσκολία πάνω στα παγωμένα νερά. Τα πιο μικρά από αυτά παραπατούσαν όταν ακουμπούσαν τον πάγο, γλιστρούσαν και αποτελούσαν μία αξιολάτρευτη θέα για τους περαστικούς.

Άνθρωποι μαζεμένοι γύρω από τη λίμνη τα χάζευαν, έβγαζαν φωτογραφίες και βίντεο, κάθονταν στα παγκάκια που την περιτριγύριζαν, διαβάζοντας τα βιβλία τους και απολαμβάνοντας την ησυχία της φύσης.

Άλλοι, δοκίμαζαν την τύχη τους, πατώντας πάνω στην παγωμένη λίμνη και προσπαθώντας να ισορροπήσουν, παίζοντας… κορώνα ή γράμματα με το αν θα σπάσει ο πάγος ή όχι και την όλη διαδικασία να προκαλεί γέλιο.

Μαθαίνοντας την ιστορία πίσω το Ανάκτορο και την πόλη της Καρλσρούης, με έκαναν να την αγαπήσω λίγο παραπάνω. 

Η Καρλσρούη ιδρύθηκε περισσότερα από 300 χρόνια, το 1715, από τον Μαργράβο Κάρολο Γουίλιαμ (Καρλ) του Μπάντεν, από τον οποίο και πήρε το όνομά της. Ο θρύλος λέει ότι ο Κόμης, είχε δει το όραμα μιας πόλης σε σχήμα βεντάλιας στον ύπνο του, μετά από μία κουραστική αναζήτηση της χαμένης βεντάλιας της συζύγου του.

Το όνειρο της Καρλσρούης, έκτοτε έγινε πραγματικότητα, αφού όταν ξύπνησε έβαλε να σχεδιάσουν την πόλη έτσι όπως ακριβώς την είχε ονειρευτεί. Κατά την ίδια παράδοση στην πόλη αυτή έβρισκε την ησυχία του από τη σύζυγό του και συνευρισκόταν με τις ερωμένες του, εξ ου και το όνομα της πόλης (Karlsruhe: Karls Ruhe = η ησυχία/ανάπαυση του Καρόλου).

Το Κάστρο-Ανάκτορο της Καρλσρούης (Karlsruher Schloss‎‎) κτίστηκε το 1715 για τον Κάρολο και η πόλη της Καρλσρούης από τότε αναπτύχθηκε γύρω του. Το κτίριο φιλοξενεί τώρα το κεντρικό μουσείo του Κρατικού Μουσείου του Μπάντεν.

Έκτοτε, η πόλη αποτέλεσε την έδρα των Μαργράβων της Βάδης. Η πόλη συνέχισε να αναπτύσσεται υπό την ηγεσία τους. Έτσι, το 1825 ιδρύθηκε ο πρόγονος του σημερινού Πολυτεχνείου της πόλης, το λεγόμενο Polytechnikum, το οποίο ανακηρύχθηκε το 2006 ως ένα από τα τρία καλύτερα πανεπιστημιακά ιδρύματα στη Γερμανία, λαμβάνοντας τον τίτλο του Πανεπιστημίου Ελίτ.

Το 1918 η πόλη έγινε η πρωτεύουσα του Ελευθέρου Κράτους της Βάδης, το οποίο παρέμεινε έτσι μέχρι το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1952 υπάχθηκε στο Ομόσπονδο κρατίδιο της Βάδης – Βυρτεμβέργης και η πόλη μετατράπηκε σε Νομικό κέντρο της Γερμανίας: Στην Καρλσρούη εδρεύουν το Ομοσπονδιακό Ακυρωτικό Δικαστήριο (Bundesgerichtshof, αντίστοιχο του ελληνικού Αρείου Πάγου) και το Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας (Bundesverfassungsgericht). Μέχρι το 1995 ήταν σημαντική βάση του Αμερικανικού Στρατού. Από το 2007 αποστρατιωτικοποιήθηκε ολοκληρωτικά, καθώς αποχώρησαν από αυτήν και οι γερμανικές δυνάμεις.