Επισκέφθηκα την πόλη που αρνείται να ενηλικιωθεί!

Ταξιδεύοντας ανοίγει ο νους λένε, συμφωνώ κι εγώ, γι αυτό και η παρέα μου επέλεξε την πόλη που λένε πως αρνείται να ενηλικιωθεί και αυτή δεν είναι άλλη από το ΑΜΣΤΕΡΝΤΑΜ! Η πιο απελευθερωμένη και ακομπλεξάριστη πόλη της Ευρώπης είναι πια ο αγαπημένος προορισμός των νέων όλου του πλανήτη (και δικός μου επίσης) και αποτελεί μια ταξιδιωτική εμπειρία που δύσκολα θα ξεχάσω.

Στενοί δρόμοι με ωραία μαγαζιά, γραφικά κανάλια, πολύχρωμες τουλίπες, μιλούνια ποδήλατα, διαμάντια αρχιτεκτονικής, ευγενείς κάτοικοι και η λαχταριστή μυρωδιά των γλυκών, είναι τα βασικά χαρακτηριστικά που κλείδωσε το μυαλό μου. Το Άμστερνταμ είναι κυριολεκτικά χτισμένο σε νερό, μία βόλτα μέσα στα κανάλια του και εντοπίζεις σπίτια μικρά και μεγάλα που πλέουν.

Τα βασικά μέσα μεταφοράς στο κέντρο είναι τα ποδήλατα και το τραμ, τα αυτοκίνητα είναι είδος προς εξαφάνιση. Ποδήλατα δε υπάρχουν παντού, ανεξάρτητα των καιρικών συνθηκών και φαινομένων. Ειδικοί μεγάλοι ποδηλατόοδρομοι που δεν αφήνουν τους κοινούς οδηγούς να ακουμπήσουν την ρόδα τους εκεί. Για σκέψου τώρα ποδήλατα και ποδηλατόδρομους στην πόλη μας που συναντάς;

Kαι αφού έπιασα τα μέσα μεταφοράς θα στο αναλύσω λίγο για να σου μεταφέρω την ζήλια που με έπιασε σε αυτό το ταξίδι. Αρχικά ναι, δεν θα σου πω ψέματα είναι όλα πανάκριβα, για τρεις μέρες πληρώσαμε 38,5 ευρώ αλλά για μία κάρτα που σου παρείχε απεριόριστα δρομολόγια σε όλα τα μέσα είτε αυτό ονομαζόταν μετρό, είτε τραμ είτε τρένο. Έπειτα το σύστημα ήταν απλό, έκανες check in είτε στον οδηγό του λεωφορείου είτε  στα μηχανήματα στη στάση του μέσου και όταν άφηνες το όχημα έκανες check out, έτσι όλοι ήταν υποχρεωμένοι να πληρώσουν εισιτήριο.

Μετέπειτα αν επέλεγες να πάρεις λεωφορείο του οποίου τα δρομολόγια ήταν ρυθμισμένα κάθε τρία λεπτά (ευλογία θα πω εγώ) ο οδηγός σε υποχρέωνε να καθίσεις, αφού το λεωφορείο ήταν άδειο και υπήρχαν θέσεις άφθονες, έτσι χωρίς ταλαιπωρία και σπάσιμο νεύρων έφτανες στο προορισμό σου σε μόλις λίγα λεπτά. Αυτά είναι! Σκεφτόμουν κάθε μέρα, ένα πράγμα να δεις αγάπησα τα μέσα μεταφοράς εκεί.

Ας αφήσουμε όμως το παράπονο και ας πιάσουμε τα υπόλοιπα, φτάνοντας στο κέντρο και με μόλις πέντε λεπτά περπάτημα έχεις φτάσει στην Dam Square εκεί που σηκώνεις το κεφάλι σου και τα αρχιτεκτονικά διαμάντια σε καθηλώνουν. Μία πλατεία, που αποτελεί και την καρδιά της πόλης, με το κτίριο των βασιλικών ανακτόρων, το κτίριο της Νέας Εκκλησίας και φυσικά το παράρτημα του μουσείου της Madame Tussauds, και το τεράστιο μουσείο Believe it or not.

Γυρνώντας το σώμα σου δεξιά  το εθνικό μνημείο που είναι αφιερωμένο στη μνήμη των θυμάτων του Β’ Παγκοσμίου πολέμου,  η εκκλησία Neuwe Kerk και το εντυπωσιακό άγαλμα του Aτλαντα, που κουβαλά στους γερούς ώμους του τη Γη. Μία πλατεία που θυμίζει ανοιχτή αγκαλιά και έχει την τάση να σου κινεί το ενδιαφέρον κάθε φορά που την επισκέπτεσαι, είτε αυτό είναι οι καλλιτέχνες του δρόμου που κάθε μέρα είναι διαφορετικοί, είτε αυτό είναι τα κτίρια που έχουν πια γράψει την δική τους ιστορία.

Φεύγω από το κέντρο και σε πάω σε μία άλλη περιοχή, εκεί που για τα Χριστούγεννα έχει στηθεί ένα τεράστιο παγοδρόμιο και εκεί που τα Μουσεία της πόλης έχουν αφήσει την κουλτούρα τους. Δεν είναι άλλη από την Musuemplein, μία πλατεία που ας πούμε δεν μοιάζει με πλατεία αφού είναι στημένη πάνω σε ένα τεράστιο πράσινο πάρκο. Εκεί που συνάντησα το Μουσείο του Van Gongh, το Mocco, το Rijk και άλλα πόσα μουσεία που παρά τα 20ευρώ που έδωσα στην είσοδο μου έκοψαν την ανάσα (και να σημειωθεί ότι είμαι τύπος που τα βαριέται!)

Κάτι που μου έμεινε ήταν η βόλτα στο Red Light District! Μου το λέγανε όσοι φίλοι μου το επισκέφτηκαν αλλά ήμουν δύσπιστη! Ένα ας πούμε σχηματισμένο αρχιτεκτονικά τετράγωνο που αποτελείται από σπίτια τα οποία στο ισόγειο τους έχουν βιτρίνες με γυμνές κοπέλες, σαν να λέμε η Γιαννιτσών του Αμστερντάμ καμία σχέση. Εκεί η αλήθεια είναι σφίχτηκε το στομάχι μου και η αύρα της διαδρομής ήταν περίεργη, κοπέλες άλλες στην ηλικία μου και άλλες μεγαλύτερες βορά στο βλέμμα του κάθε πελάτη, κοπέλες που πλάσαραν την γυμνή τους εικόνα σαν προϊόν, σε μία γυάλινη βιτρίνα.

Όσον αφορά το φαγητό τίποτα σπουδαίο, θα γυρίσεις με 2 κιλά παραπάνω σίγουρα, αφού κάθε μέρα θα γεύεσαι τα παραδοσιακά πιάτα που δεν είναι άλλα από τις τηγανιτές πατάτες με σος μαγιονέζας και τις strap waffles, πατημένες δηλαδή βάφλες με γέμιση καραμέλας και topics.

Τέλος, ας μιλήσουμε λίγο για την ζωή, που σε αυτό το κομμάτι θα επιβεβαιωθεί πως το Αμστέρνταμ αρνείται να ενηλικιωθεί. Οι δρόμοι του, τα σοκάκια του, τα κανάλια του σφίζουν από ζωή ότι ώρα και να περάσεις, κυρίως από φοιτητές και νεόκοσμο, και αυτό ήταν που αγάπησα. Παρέες απολάμβαναν τον καφέ και το τσιγάρο τους (και όταν λέω τσιγάρο, ναι, εννοώ το χασίς, κάτι για μένα τελείως ασυνήθιστο) σε κάθε γωνιά του κέντρου.  Και ειδικότερα στα διάσημα coffee shop, (τα οποία είναι και τα πρώτα που δημιουργήθηκαν στον κόσμο) όπου και εκεί  μπορεί κανείς να κάνει χρήση ινδικής κάνναβης, την οποία και μπορεί να προμηθευτεί και να γευτεί  ως συστατικό διάφορων προϊόντων (κεκάκια, μπισκότα, γλυφιτζούρια).

Η απελευθέρωση του Αμστερντάμ φαίνεται και στην πλήρης αποενοχοποίηση του σεξ. Εκατοντάδες sex shop πωλούν σεξουαλικά βοηθήματα, ερωτικές ταινίες για κάθε γούστο, αφήνοντας το υπονοούμενο της σεξουαλικής ανεκτικότητας της πόλης που δεν κρίνει κανέναν για της σεξουαλικές του προτιμήσεις και αποδέχεται τους πάντες και τα πάντα ανεξαρτήτως φύλου και προτιμήσεων. Ενώ το Αμστερντάμ φαίνεται σκοτεινό λόγω νύχτας και κρύου, εμένα με έκανε να ερωτευτώ και να θέλω να επιστρέψω για ακόμα μία βόλτα στα κανάλια του!