Για ένα 24ωρο στο “μικρό Παρίσι” των Βαλκανίων
Σε μία πόλη που μετρά πληγές αλλά αναπτύσσεται και δεν έχει τίποτα να ζηλέψει.
Ανάμεσα στα μουντά και άχαρα κτίρια της εποχής του Κομμουνισμού, στα υπαρκτά ως τοπίο Βαλκάνια του ’80, στις πάλαι ποτέ φτωχές γειτονιές με τις πελώριες εργατικές πολυκατοικίες, στους συνοικισμούς των Τσιγγάνων, το Βουκουρέστι, αναγεννάται. Σίγουρα δεν είναι από τους Ευρωπαϊκούς προορισμούς που ξεχωρίζει για την φωτογένεια του, ωστόσο εξελίσσεται και ισορροπεί πλάι στην βαριά ιστορία του και στον σύγχρονο κόσμο.
Η πρωτεύουσα που παλεύει ακόμα να βρει τα βήματα της στη μετά-Τσαουσέσκου εποχή, μετρά 500 και χρόνια ιστορίας. Με σπουδαία κτίρια που αποτελούνται από ένα μείγμα νεοκλασικής, μεσοπολεμικής και κομμουνιστικής αρχιτεκτονικής, πάρκα ανάμεσα στους κεντρικούς δρόμους, σιντριβάνια εν λειτουργία, μικροί πεζόδρομοι, συγκλονιστικά μνημεία, παραδοσιακή κουζίνα, συνθέτουν τον χαρακτήρα ενός ιδιαίτερου και οικονομικού προσιτού προορισμού στην Ευρώπη.
Φτάσαμε στο Βουκουρέστι Παρασκευή μεσάνυχτα, το ξενοδοχείο μας μερικά χιλιόμετρα από το κέντρο, η πόλη το βράδυ φωτισμένη με θερμές λάμπες που δημιουργούσαν σκιάσεις ανάμεσα στα χιλιάδες δέντρα των δρόμων, στην παλιά πόλη τα διασωθέντα νεοκλασικά διαμάντια έλαμπαν ανάμεσα στις στρογγυλές πλατείες, το παράθυρο μας έβλεπε το δεύτερο μεγαλύτερο κτίριο στην Ευρώπη, το παλάτι του λαού.
Eίναι το μεγαλύτερο κτίριο της Ευρώπης και το δεύτερο σε επιφάνεια οικοδόμημα στον κόσμο μετά το αμερικανικό Πεντάγωνο στην Ουάσιγκτον των Η.Π.Α. Άρχισε να χτίζεται το 1984, με εντολή του κομμουνιστή προέδρου της Ρουμανίας Νικολάε Τσαουσέσκου (Nicolae Ceaușescu, 1918 – 1989), με σκοπό να στεγάσει τις εργασίες της Κεντρικής Επιτροπής του Κ. Κ. Ρουμανίας, το γραφείο του προέδρου, καθώς και διάφορα υπουργεία και κρατικές υπηρεσίες. Μέχρι το 1989, που ο Τσαουσέσκου ανατράπηκε από την εξουσία, μόνο η στέγη του έμενε να ολοκληρωθεί. Μέσα στα πέντε χρόνια της οικοδόμησής του, από το 1984 ως το 1989, εργάστηκαν ασταμάτητα 20.000 εργάτες σε 3 εναλλασσόμενες 8ωρες βάρδιες των 24 ωρών.
Η σχεδίαση του οικοδομήματος, σε ψευδονεοκλασικό ρυθμό, ανατέθηκε από τον ίδιο τον Τσαουσέσκου σε μια νεαρή και άγνωστη αρχιτέκτονα, την Άνκα Πετρέσκου (Anca Petrescu), πλην όμως για την κατασκευή του χρησιμοποιήθηκαν πάνω από 700 αρχιτέκτονες. Προκειμένου να χτιστεί το κολοσσιαίο αυτό μέγαρο, ισοπεδώθηκε το 20% του ιστορικού κέντρου της ρουμανικής πρωτεύουσας.
Ιστορικά μνημεία κατεδαφίστηκαν: δώδεκα έξοχης αρχιτεκτονικής εκκλησίες και δύο συναγωγές, καθώς και 7.000 περίπου σπίτια, απελευθερώνοντας μια έκταση πέντε τετραγωνικών χιλιομέτρων. Ένα συνονθύλευμα διαφορετικών αρχιτεκτονικών στυλ με λευκή πρόσοψη, 12 ορόφους και 1.100 δωμάτια. Με την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος μετατράπηκε σε Κοινοβούλιο και χώρο στέγασης της Γερουσίας και αυτή την στιγμή λειτουργεί ως μουσείο.
Η νυχτερινή βόλτα στο Βουκουρέστι μοναδική, μικρά bistro και bar σε όλο το κέντρο ξεπηδούσαν ανάμεσα στις μεγάλες λεωφόρους. Απολαύσαμε ένα apperitif πλάι στο ποτάμι Dâmbovița, ένας μικρός ποταμός που το βράδυ δημιουργεί τις απόλυτες αντανακλάσεις των άχαρων πολυκατοικιών, μικρά παράθυρα, ξεχαρβαλωμένα κλιματιστικά, υγρασία και απέναντι πολυτελή loft και καφέ.
Το πρωί η κίνηση στους δρόμους είναι έντονη, η παλιά πόλη όμως είναι όλη πεζοδρομημένη. Ιδανική για να την περπατήσεις και να χαθείς ανάμεσα στα θεαματικά κτίρια σε στιλ μπαρόκ με γκάργκοιλς, επιχρυσωμένα αγάλματα, βαριά μάρμαρα, ξύλινες σκαλιστές πόρτες και μοναδικούς κήπους.
Εκεί κάπου συναντάς πλανόδιους μουσικούς που παίζουν τραγούδια του Elvis Presley ύμνους του έρωτα και νεαρά ζευγάρια να αγκαλιάζονται και να χορεύουν. Μικρές καλαίσθητες καντίνες, με χειροποίητο παγωτό και δροσερά cocktails, εστιατόρια σε κρυφούς κήπους παλιών μοναστηριών, καλλιτέχνες του δρόμου, ένας αέρας κοσμοπολίτικος και κατεξοχήν τουριστικός διότι όπως μάθαμε την παλιά πόλη επισκέπτονται πια μόνο τουρίστες. Εκεί μπήκαμε στην πιο όμορφη βιβλιοθήκη της Ευρώπης, το Cărturești Carusel, το ρουμάνικο βιβλιοπωλείο που στεγάζεται σε ένα κτίριο του 19ου αιώνα και έχει μέσα του 10.000 βιβλία.
Το νεοκλασικό κτίριο χτίστηκε το 1903 από την πλούσια οικογένεια Ελλήνων τραπεζιτών Χρυσοβελώνη. Το 1950 κατασχέθηκε από το κομουνιστικό καθεστώς, μετατράπηκε σε κατάστημα ενώ αργότερα εγκαταλείφθηκε στη μοίρα του καθώς ο Κομουνισμός κατέρρεε. Ο εγγονός του τραπεζίτη, Jean Chrissovelonis, ζήτησε να επιστραφεί στην οικογένειά του, ως νόμιμος κληρονόμος. Χρειάστηκε 24 χρόνια δικαστικής διαμάχης, γραφειοκρατίας και χαρτούρας, για να περάσει στην κατοχή του το κτίριο που ρήμαζε, το 2007, σήμερα όμως λάμπει και αξίζει να ρίξετε μία ματιά.
Το σύγχρονο κέντρο του Βουκουρεστίου αποτελείται από μεγάλες λεωφόρους και κυκλικές πλατείες, πολυκαταστήματα και luxuries καταστήματα εστίασης με παραδοσιακό φαγητό. Εκεί αξίζει να δοκιμάσετε το χοιρινό κρέας με το ξινολάχανο και τα σουτζουκάκια mititei ή mici, η ρουμάνικη κουζίνα δέχεται επιρροές από την Τουρκία και από την Αρμενία, πιάτα βαριά, κόκκινη σάλτσα με κρεμμύδια, αυθεντικό κρέας, γεύσεις μοναδικές βγαλμένες από την κουζίνα της γιαγιάς.
Η πιο διάσημη λεωφόρος του Βουκουρεστίου είναι εκείνη της Cala Victorei, στο βόρειο μέρος της υπάρχουν ακριβά μαγαζιά και ιστορικά κτίρια ενώ κοντά στην Επανάστασης βρίσκονται τα καλύτερα ξενοδοχεία της πόλης. Από την άλλη πλευρά της πλατείας και όσο πια απομακρυνόμαστε από το κέντρο, συναντήσαμε το σπουδαίο πάρκο Ερεστρέου, το οποίο δημιουργήθηκε το 1936 και αποτελεί μια τεράστια έκταση με συγκοινωνούσες λίμνες και ένα νησάκι. Προς τα νότια η Αψίδα του Θριάμβου, εμπνευσμένη από εκείνη του Παρισιού στέκεται αναλλοίωτη στον χρόνο και στην ιστορία στο κέντρο ενός μεγάλου δρόμου.
Δεν θα επεκταθώ στα μνημεία που είναι χιλιάδες όπως η εκκλησία της Σταυροπόλεως, το παλάτι του Κατακουζηνού, το ρουμανικό Αθήναιον, στην Piata Revolutiei, το ιστορικό σημείο απ΄ όπου ξεκίνησε η επανάσταση ενάντια στον κομμουνισμό τον Δεκέμβριο του 1989. Στο Βουκουρέστι εγώ θα επέστρεφα γιατί έχει κρατήσει τα τραύματα του, τις πληγές του, την βαριά ιστορία του και μέχρι σήμερα κυνηγά την ανάπτυξη, προσπαθεί να συναγωνιστεί μεγάλους εμπορικούς ευρωπαϊκούς προορισμούς, μπορεί οι άνθρωποι να είναι κλειστοί, να μην γελούν, να μην είναι ευγενικοί, ωστόσο η πόλη τους είναι ένα μικρό διαμάντι, που σίγουρα αξίζει μία περιπλάνηση και μία ευκαιρία για να συνεχίσει την ζωή της.
