Η Δοϊράνη ως τοπίο-καθρέφτης που σου επιστρέφει αυτό που κουβαλάς μέσα σου-ΕΙΚΟΝΕΣ

Είκονες/Λέξεις: Δώρα Τσιτσικλή 

Υπάρχουν τόποι που απλώς επισκέπτεσαι και τόποι που σε διαμορφώνουν.

Για μένα, η Δοϊράνη ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, η λίμνη αυτή ήταν πάντα εκεί, λίγο απόμακρη, λίγο μυστήρια, ποτέ τουριστική, ούτε φωτεινή όπως άλλες λίμνες. Είναι η πιο σκοτεινή απ’ όσες έχω γνωρίσει, όχι με την αρνητική έννοια, αλλά με αυτήν της βαθιάς, σιωπηλής γοητείας.

Κάθε φορά που πλησιάζεις τη Δοϊράνη, νιώθεις αυτήν την ιδιότυπη ησυχία της. Η ερημιά της είναι γεμάτη ιστορίες.

Οι παλιές ψαρόβαρκες που έχουν ξεμείνει στη λάσπη, τα εγκαταλειμμένα κτίσματα, οι ξύλινες προβλήτες που φθείρονται σιγά σιγά από τον χρόνο… όλα είναι μάρτυρες μιας εποχής που πέρασε.

Αλλά η λίμνη ζει και αναπνέει μέσα από τις σκιές.

Τα τελευταία χρόνια, έγιναν κάποιες προσπάθειες «παρέμβασης», κάποια έργα που υποτίθεται θα έδιναν ζωή στη λίμνη. Ξύλινοι διάδρομοι, εγκαταστάσεις, μικρά έργα βιτρίνας. Όμως όλα έμοιαζαν βεβιασμένα, ξένα προς τον χαρακτήρα της. Κι έχουν μείνει κι αυτά να φθείρονται, σα να τα κάνει η λίμνη δικά της.

Η Δοϊράνη δεν ζητά τίποτα παραπάνω από αυτό που είναι: μια λίμνη στα σύνορα, ήσυχη, ανεπιτήδευτη, με μια φυσική μελαγχολία που δεν μπορείς να αναπαράγεις με έργα βιτρίνας.

Ζω κοντά της, την παρακολουθώ να αλλάζει. Όχι με τρόπο εντυπωσιακό ή θεαματικό, αλλά σιγά σιγά — όπως αλλάζει ένας άνθρωπος με τον καιρό. Ίσως γι’ αυτό τη νιώθω τόσο δική μου.

Δεν είναι απλώς μια λίμνη. Είναι ένα τοπίο-καθρέφτης, που σου επιστρέφει αυτό που κουβαλάς μέσα σου. Είναι ένα μέρος που δεν έχει ανάγκη να εντυπωσιάσει.

Οι φωτογραφίες αυτές είναι ένα προσωπικό χρονικό, μια σιωπηλή συνομιλία ανάμεσα σε μένα και τη λίμνη τα τελευταία δέκα περίπου χρόνια.