Η μαγεία του solo travelling

Τα ταξίδια, ανέκαθεν, είναι ένας τρόπος για να ξεφύγεις για λίγες μέρες από τα μέρη σου, ανοίγεις τους ορίζοντες σου, μαθαίνεις νέες γλώσσες, κουλτούρες, πολιτισμούς και πολλά άλλα πράγματα που σε κάνουν πιο μορφωμένο και περισσότερο ανοιχτόμυαλο.

Το να ταξιδεύεις δεν είναι κάτι εύκολο. Από την επιλογή προορισμού μέχρι την άφιξη για το check in σου οι συνθήκες αλλάζουν. Μεταξύ άλλων, κάποιος από την παρέα τελικά δεν μπορεί, άλλος δυσανασχετεί με την επιλογή του μέρους, άλλος γκρινιάζει για το φαγητό, ο επόμενος θέλει να δει κάτι άλλο στην πόλη και μαλώνετε για το που πρέπει να πάτε και ενώ εσύ φτάνεις στο αμήν, σκέφτεσαι: «Γιατί δεν ήρθα μόνος μου;».

Και την επόμενη φορά αυτό κάνεις. Ξεκινάς τις διαδικασίες μόνος, επιλέγεις τον αγαπημένο σου προορισμό – χωρίς να σε νοιάζει αν αρέσει στους άλλους – διαλέγεις τις ημερομηνίες που βολεύουν μόνο εσένα, πακετάρεις και ξεκινάς.

Φτάνεις στο ξενοδοχείο και κάνεις το δικό σου πρόγραμμα δίχως να πρέπει να κάνεις μια σύσκεψη με την παρέα για το αν αρέσει σε όλους αυτό.

Με μια τσάντα στην πλάτη, γυρνάς τους δρόμους μόνος σου, ανέμελος, γνωρίζεις κόσμο, σταματάς όποτε νιώθεις πως έχεις την ανάγκη να κάνεις ένα διάλειμμα και ξανά ξεκινάς. Επιλέγεις να κάνεις ό,τι σου καπνίσει το βράδυ: κλαμπ, ύπνο, φαγητό, βόλτα, όλες οι επιλογές είναι στο χέρι σου χωρίς να πρέπει να το συζητήσεις με άλλους.

Αφού έχεις περάσει όλες τις ημέρες σου όμορφα, πρέπει να γυρίσεις. Το πακετάρισμα είναι εύκολο και αθόρυβο, χωρίς να επικρατεί ένα χάος στο δωμάτιο με άλλες βαλίτσες γύρω σου. Συμμαζεύεις, αγοράζεις έναν καφέ στο χέρι και κάτι για την λιγούρα. Τα έχεις δρομολογήσει όλα, τις ώρες, την αγορά σουβενίρ και φτάνεις στο αεροδρόμιο.

Όσο είσαι στο αεροπλάνο αναπολείς τις ωραίες στιγμές που πέρασες, γυρνάς χορτάτος από εμπειρίες, έχεις μάθει λίγες λέξεις που θα λες στους φίλους σου, έχεις γνωρίσει κόσμο και έχεις μάθει πράγματα που δεν ήξερες για την χώρα που ήσουν λίγες ώρες πριν. Αφού προσγειώνεσαι σκέφτεσαι ήδη το επόμενο ταξίδι που θα κάνεις. Μόνος σου, γιατί κατάλαβες την μαγεία του.

Η parallaxi μίλησε με ανθρώπους που ταξιδεύουν μόνοι τους και μιλάνε για τις εμπειρίες τους

Ο Σταύρος είναι ένας από αυτούς και μας αναφέρει:

«Λέγεται, και είναι σωστό, ότι το να ταξιδεύεις μόνος σου είναι συνώνυμο της ελευθερίας. Στην δική μου περίπτωση ωστόσο, προέκυψε ως αναπόδραστη αναγκαιότητα. Έχοντας αναπτύξει από νεαρή ηλικία μια ιδιαίτερη αγάπη στην ιστορία των χωρών του πρώην ανατολικού μπλοκ, έπρεπε να βρω την κατάλληλη παρέα που να αγαπά επίσης τις μεγαλουπόλεις στο πρώην Σιδηρούν Παραπέτασμα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται: επισκέψεις σε εξειδικευμένα μουσεία κομμουνιστικής και πολεμικής ιστορίας, περιπάτους σε τεράστια πάρκα και πεζόδρομους, και εξερευνήσεις σε απόκοσμα μπρουταλιστικά κτήρια σοσιαλιστικού μοντερνισμού. Την παρέα αυτή δεν τη βρήκα ποτέ.

Οπότε ξεκίνησα να ταξιδεύω μόνος. Και δεν το μετάνιωσα καθόλου. 

Τα solo ταξίδια περικλείουν μια διαρκή πρόκληση: απαγκιστρωμένος από την υποχρέωση της συνεννόησης με κάποιον συνταξιδιώτη, καταστρώνεις μόνος το πρόγραμμα σου: πότε θα ξυπνήσεις το πρωί, τι θα φας, πόσο θα περπατήσεις και τι θα δεις, είναι όλα προσωπική υπόθεση. Και πολύ σημαντικό, μόνος σου καθορίζεις το οικονομικό υπόβαθρο του ταξιδιού σου.

Με ρωτούν συχνά αν βαριέμαι στα ταξίδια μου. Η απάντηση είναι εύκολη: ποτέ. Ακόμη και όταν επισκέφθηκα χώρες που υποτίθεται ότι φημίζονται για την έλλειψη φιλοξενίας, μου ήταν πολύ εύκολο να γνωριστώ και να επικοινωνήσω με απολύτως ξένους ανθρώπους. Τον Οκτώβριο του 2023, ψάχνοντας στο κέντρο της Βαρσοβίας το περίφημο γλυπτό της Νίκης, μου μίλησε για να με κατευθύνει μια ευγενέστατη Πολωνή, με την οποία τελικά καταλήξαμε να περάσουμε μαζί όλο το πρωινό, με sightseeing και καφέ. Και έχω πολλά παρόμοια παραδείγματα. Αρκεί να ταξιδεύεις χωρίς στερεότυπα».

Η Φένια μιλάει για τον δικό της τρόπο ζωής:

«Εγώ ξεκίνησα στο 26 μου, τότε που δεν ήταν διαδεδομένο -στην Ελλάδα-  να ταξιδεύει μόνη της μια γυναίκα και αυτό έφερε αντίστοιχες αντιδράσεις. Όσοι το ακούγανε λέγανε: “Τι κάνει τώρα αυτή;” ” Γιατί πάει μόνη ταξίδια, κάτι πάει να βρει…” “Ποιος της τα πληρώνει;”. 

«Εγώ είχα εμπνευστεί από κοπέλες του εξωτερικού, που είχα γνωρίσει στα ταξίδια με τις φίλες μου και είχα δει ότι στην Ευρώπη είναι αρκετά διαδεδομένο να ταξιδεύεις μόνος σου με το που κλείσεις τα 18. Έτσι σκέφτηκα: “Γιατί να μην το κάνω και εγώ;”»

«Όταν ξεκίνησα, αντιλήφθηκα πως μου δίνει μεγάλη ελευθερία και δύναμη αλλά και περιέργεια για να ψάξω νέα πράγματα, να μαζέψω γνώσεις βιωματικές και ιστορικές για πράγματα και μέρη που δεν ήξερα. Έτσι είδα πως μπορώ να σπάσω τα taboo και το να ταξιδεύεις μόνος κυρίως σου δίνει μια ανεξαρτησία που στην Ελλάδα δεν την γνωρίζουμε… Δεν θα σου μάθει εύκολα κάποιος να είσαι ανεξάρτητος. Αυτό ήταν το έναυσμα γιατί μου έδωσε πολλά θετικά».

«Στην αρχή, ξεκίνησα να ταξιδεύω στην Ευρώπη και αργότερα γύρω στα 30 σκέφτηκα να βγω και εκτός, έτσι ξεκίνησα να ταξιδεύω σε χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, οι οποίες χώρες δεν ήταν τόσο τουριστικές. Ειδικά το 2015 που πήγα στην Αρμενία δεν είχε οικονομικές πτήσεις και δεν είχε τουρισμό το μέρος. Έτσι συνδύασα το solo traveling με μέρη μη τουριστικά και μη διαδεδομένα, και κάθε φορά έβαζα τον πήχη πιο ψηλά».

«Όταν ταξιδεύει κανείς μόνος του πρέπει να είναι προσεκτικός, πρέπει να σέβεται τους βασικούς κανόνες, δεν μπορεί να μιλάει με τον κάθε έναν και ούτε μπορεί να δίνει δικαιώματα σε οποιονδήποτε. Εγώ μιλάω μόνο με ντόπιους και δεν πάω σε ξένα σπίτια και ούτε γυρνάω μόνη μου το βράδυ, το πιο ακραίο που μου έτυχε ήταν στην απαγορευμένη πόλη του Πεκίνο -ενώ όλοι μου λέγανε για το πόσο απαράδεκτοι είναι οι κινέζοι- εγώ τους είδα όλους ευχάριστους και ο μόνος απαράδεκτος που ήταν στον χώρο ήταν ένας Έλληνας που συνεχώς σχολίαζε τα όσα έκανα, και έκανε σχόλια του τύπου: “Δείτε εδώ αυτή βγάζει φώτο στην απαγορευμένη ζώνη, είναι influencer”». 

«Βεβαίως δεν έχω ταξιδέψει μονάχα μόνη μου, απλώς όταν είσαι μόνη σου νιώθεις το ταξίδι στο έπακρο, πηγαίνεις για το ταξίδι και ό,τι έχει να σου διδάξει θα το πάρεις. Ενώ όταν είσαι με παρέα σίγουρα μπορεί να χάσεις κάποια πράγματα. Το solo traveling το έχω συνδέσει με ενδοσκόπηση. Όταν πηγαίνεις μόνος είσαι πιο παρατηρητικός, μαθαίνεις τους ανθρώπους της χώρας που πας και ζεις μαζί τους. Όλες οι αποφάσεις τις διαλέγεις μόνος σου και πρέπει να είναι σωστές, οπότε αυτό σου μαθαίνει να είσαι υπεύθυνος και αυτό ήταν πολύ σημαντικό για εμένα. Εγώ δεν είμαι υπέρ του ενός ή του άλλου. Αν θέλει κάποιος να μάθει κάτι είναι να τολμήσει να ταξιδέψει μόνος του γιατί έστω και μια φόρα θα μάθει κάτι και για τον ίδιο του τον εαυτό. Πρέπει να σπάσουν τα taboo και να σταματήσουν να ρωτάνε τις γυναίκες γιατί ταξιδεύουν μόνες τους και να πως βρίσκουμε τα λεφτά. Πρέπει οι Έλληνες να σταματήσουν να κοιτάνε τι κάνουν οι διπλανοί και να επικεντρωθούν στον εαυτό τους».

Ο Βαλάντης ξεκίνησε να ταξιδεύει μόνος του… κατά λάθος και συνέχισε γιατί του άρεσε:

«Είχα κλείσει ένα ταξίδι με την παρέα μου πριν οκτώ χρόνια και τελικά δεν μπόρεσαν να έρθουν και πήρα την απόφαση να πάω μόνος μου. Στην αρχή, είχα τις αμφιβολίες μου, σκεφτόμουν αν θα βαρεθώ, ας πούμε. Τελικά όμως δεν ήταν έτσι τα πράγματα, πέρασα πολύ ωραία μόνος μου και με το που γύρισα έψαξα τον επόμενο προορισμό που θα πάω μόνος μου».

«Στην αρχή ξεκίνησα να ταξιδεύω μόνος εντός της Ευρώπης αλλά όταν ξεκίνησε αυτό να “εξαντλείται”, άρχισα τα πιο μακρινά ταξίδια όπως η Βραζιλία, η Ινδία, το Ιράκ και άλλες πιο ιδιαίτερες χώρες. Ποτέ δεν σκέφτηκα όμως πως μπορεί να είναι επικίνδυνο αυτό, αρκεί μόνο να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά – ό,τι θα πρόσεχες όταν βγαίνεις έξω στην πόλη σου το ίδιο θα προσέχεις και στο εξωτερικό μόνος σου. Ακόμα και στις χώρες που δεν είναι τόσο καλό προβεβλημένες στην Ελλάδα, εγώ, δεν πέτυχα κάτι που να με τρομάξει, ίσα – ίσα εκεί με φιλοξένησαν πιο καλά από άλλες χώρες. Εκεί ο κόσμος είναι αρκετά “ζεστός” γιατί δεν έχουν συνηθίσει τον τουρισμό και όταν σε βλέπουν μόνο σου τους είναι πιο εύκολο να έρθουν να σου μιλήσουν και να σε βοηθήσουν. Πάντα στην αρχή είσαι καχύποπτος με όλους αλλά ενώ συνεχίζεις σου ανοίγονται και οι ντόπιοι και θέλουν να μάθουν από εσένα πράγματα όπως το πως βλέπεις την χώρα τους. Αυτοί σου μαθαίνουν την κουλτούρα τους, σε βοηθάνε να μετακινηθείς με το αμάξι τους». 

«Αν πας με ένα ταξιδιωτικό κάπου, πας μόνο στα αξιοθέατα μιας χώρας, διοργανώνουν υπερβολικά το ταξίδι τους. Αναλώνονται στα ίδια και στα ίδια. Αυτό είναι κάτι λάθος γιατί χάνεις όλη την μαγεία του τόπου, όταν πας μόνος σου μπορείς να τα συνδυάσεις όλα και αφήνεις ελεύθερο χώρο για να συμβεί με το αναπάντεχο». 

«Κάτι που θα ήθελα να κάνω είναι να  κάνω ταξίδι με μηχανή στα Ιμαλάια στην πλευρά της Ινδίας, όταν είχα πάει το είχα δει και το ζήλεψα και είπα πως θα επιστρέψω για να το κάνει».