Η ωραία Ελλάς!

Εμένα η εποχή μου είναι το καλοκαίρι. Από πάντα. Όχι πως δεν αγαπώ το κρύο, το σπάνιο, πια χιόνι και τα βουνά. Αλλά το Καλοκαίρι είναι το σκηνικό που απογειώνει τα όνειρα μου, είναι τα βιώματα μου, όσα κουβαλάω. Τα καλοκαίρια φρόντιζα πάντα να μην τα αφήνω να χάνονται. Έτσι και το φετινό που θα το κουβαλήσω σαν ωφέλιμο φορτίο στο βαρύ και ασήκωτο χειμώνα που έρχεται.

Το καλοκαίρι που τελειώνει επιβεβαίωσε μέσα μου όσα χρόνια πολλά είχαν αποδειχτεί αδιάψευστες αλήθειες, ανακεφαλαίωσε θα έλεγα τις σταθερές μιας ζωής. Το καλοκαίρι στην Ελλάδα έχει εικόνες. Έχει πανίσχυρες, παντοδύναμες παγίδες του βλέμματος, που δεν μπορείς να τους ξεφύγεις.

Έχει αισθήματα και αισθήσεις, έχει γεύσεις και αρώματα μοναδικά, εκπλήξεις που δεν τελειώνουν ποτέ, έχει το αναπάντεχο σε κάθε του στροφή. Αρκεί να αποφασίσεις να αφήσεις στην άκρη τα δεδομένα, τα αναμενόμενα, τα αρνητικά που τα ξέρεις και δεν χρειάζεται να προκαλείς την επιβεβαίωσή τους. Η Ελλάδα το καλοκαίρι είναι μια χώρα σπάνιας ομορφιάς, είναι η απάντηση στο ερώτημα με πόσο μεράκι μπορεί να φτιάχτηκε αυτός ο πλανήτης. Αν απαλλαγείς από προκαταλήψεις που η βεβήλωση από μας τους ίδιους της χώρας μας έχει προκαλέσει, θα δεις τα θαύματα του να ξετυλίγονται μπροστά σου.

Το καλοκαίρι στην Ελλάδα έχει τις ομορφότερες ανατολές που είδες ποτέ, τα ωραιότερα ηλιοβασιλέματα, τα ωραιότερα τραπέζια που στρώνονται μεσημέρια σε αυλές ή βράδια δίπλα στο κύμα, τα νοστιμότερα φαγητά που ετοιμάζονται από ανθρώπους που ακόμα αγαπούν αυτό που κάνουν, αρκεί να ψάξεις να τους βρεις, τις πιο αναπάντεχες παραλίες του κόσμου, τις παρέες που ακόμα βάζουν φωτιά στην έννοια της παρέας, τους πιο υπέροχους έναστρους ουρανούς και φεγγάρια που σου ραγίζουν την καρδιά.

Γράφω αυτό το κείμενο υπό την επήρεια ενός υπέροχου καλοκαιριού. Ξέρω πολύ καλά ότι όλοι σας, όπως και γω, βρεθήκατε και αυτό το καλοκαίρι αντιμέτωποι με αναποδιές, αισχροκέρδεια, ασχήμια, ανοργανωσιά, με καταστάσεις που σας χάλασαν το κέφι. Όμως είμαι σίγουρος ότι στο τέλος του υπάρχουν στο μυαλό σας εικόνες που θα κουβαλάτε για πάντα. Οι δικές μου περιλαμβάνουν ένα αναπάντεχο πάρτι πάνω σε ένα κατάστρωμα νύχτα στο Πόρτο Κουφό, φρέσκα καβούρια που διαλέγαμε κάτω από ένα λουξ στον Άγιο Νικόλαο, μικρό ψαροχώρι της Φωκίδας, μια νύχτα που μετρήσαμε ρακές στη Φουρνή, στο ορεινό Λάσηθι, τη Σπιναλόγκα σκηνικό έξω από ένα παράθυρο χαράματα, ένα τρελό γλέντι, που το κάναμε τρελό, σε μια πλατεία στην Άνω Χώρα της Σαμοθράκης, έξι ώρες “εγκαταλελειμμένοι” σε μια έρημη παραλία που μας άφησε μια βάρκα στο νησί, με δυο μπουκάλια τσίπουρο φτιαγμένο σε σπίτι, μια οικογένεια αλεπούδων που συνάντησα ένα βράδυ χαμηλά στη Σιθωνία, η αστή γάτα Πεπίτα να κυλιέται στο χώμα του κηπίσκου, μια γιαγιά και όσα μου είπε σε ένα ξέφωτο στη Βουνιχώρα της Άμφισσας και το ωραιότερο μπάνιο του καλοκαιριού, εκεί που καταλήγει θυμωμένο το Αιγαίο από το μακρύ ταξίδι του στο Νότο, στις Κάτω Σέλλες στην Κρήτη. Ένα μπάνιο που όταν βγήκα από τη θάλασσα μετά από ώρες πάλης με τα κύματα, μου είπαν πως έμοιαζα παιδί.

Συνεπιβάτες στις εικόνες αυτού του καλοκαιριού τριάντα πέντε διαφορετικοί άνθρωποι, παλιοί και νέοι φίλοι, που μοιραστήκαμε χαρές, γέλια, γλέντια, εξομολογήσεις, όνειρα και μια πεποίθηση ότι η ζωή θα συνεχιστεί με όλες τις δυσκολίες. Δεν ξέρω αν τα ίδια πράγματα θα έμοιαζαν εξίσου μαγικά σε άλλα τόπια, άλλων χωρών. Έχω ταξιδέψει καλοκαίρια και αλλού, μακριά και κοντά, σε τροπικούς προορισμούς, παράξενες χώρες, ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις, όμως πουθενά αλλού τα καλοκαίρια μου δεν είχαν αυτή τη σπάνια αίσθηση του μεγαλείου, αυτό το αχ που βγαίνει από τα πνευμόνια σου αβίαστα κάθε φορά που σε μια στροφή του δρόμου μια νέα συγκλονιστική έκπληξη περιμένει τα μάτια σου.

Η Ωραία Ελλάς που εγώ αγαπώ, είναι αυτή η Ελλάς του μεγαλείου, των βράχων και των ορέων, των θυμαριών που μυρίζουν έξω από τα ανοιχτά παράθυρα ενός αυτοκινήτου που παίζει εντός του τη Απαγωγή του Μίκη Θεοδωράκη και συ να δίνεις το τελευταίο αλμυρό φιλί πριν αποχαιρετήσεις και για φέτος την εποχή που αγαπάς. Αυτά.

*Οι φωτογραφίες είναι του Γιώργου Τούλα