Η Βαρκελώνη του Γιώργη Χριστοδούλου

 (από τις αφηγήσεις του Γιώργη Χριστοδούλου)

Εικόνες: Κωστής Ζαφειράκης- Ignasi Casas

Η Βαρκελώνη για μένα είναι το όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Η πρώτη φορά που την περπάτησα ήταν το 2007. Επιστρέφοντας από κείνο το ταξίδι μέσα στο αεροπλάνο έκανα μια ευχή: να ζήσω κάποια στιγμή σ’ αυτό το υπέροχο μέρος. Το 2011 έβγαλα το πρώτο μου Ισπανικό άλμπουμ και μετακόμισα μόνιμα στην πόλη που με υιοθέτησε χωρίς πολές αντιστάσεις.

Περιπλανώμενος στο Barri Gótic -την πρώτη φορά- δίπλα στην εκκλησία Santa Llucia, σ’ ένα μικρό καφέ ένιωσα αυτή τη μοναδική σπάνια αίσθηση (χωρίς να είμαι χαρούμενος για ένα συγκεκριμένο γεγονός), αυτή την αίσθηση  που σου λέει ότι είσαι στον τόπο σου, εκεί όπου ανήκεις κι ας μη ξέρεις κανέναν κι ας μη σε γνωρίζει κανείς. Αυτή την αίσθηση που είναι σα να σου λέει : «δε χρειάζεται να ψάχνεις άλλο, αυτό που σ’ ευχαριστεί. Πάρε ανάσα κι απόλαυσε τη σιωπή». Πέντε χρόνια μετά συνειδητοποιώ ότι στην Αθήνα ανησυχούσα να βρω όλα εκείνα που θα μ’ έκαναν ευτυχισμένο. Στην Βαρκελώνη δε το χρειάζομαι, γιατί είμαι.

Σήμα κατατεθέν: Όχι ένα, αμέτρητα σήματα… Ο κοσμοπολιτισμός της. Τα πλακάκια με τo χαρακτηριστικό λουλούδι στη γειτονιά της Eixample, όπου ζω. Αυτό το σχέδιο φιγουράρει και στο τελευταίο μου cd. Τα Πακιστανικά κουρεία, τηλεφωνικά κέντρα και μπακάλικα που μένουν όλες τις μέρες και τις ώρες ανοιχτά. Οι «φαγωμένες» γωνίες των κτιρίων στην Eixample. Κάθε σταυροδρόμι σχηματίζει έτσι ένα οκτάγωνο που σου επιτρέπει, όταν οδηγείς, να έχεις πολύ καλή ορατότητα στις γωνίες. Οι εσωτερικοί κήποι και τα αίθρια (χάρη στο σχέδιο Cerdá) στο εσωτερικό των οικοδομικών τετραγώνων. Οι πολλές (αμέτρητες) βιβλιοθήκες. Κι άλλα, κι άλλα πολλά…

Τα ατού της πόλης: Είναι παραθαλάσσια. Έχει λόφους γύρω γύρω. Σε μισή ώρα μπορείς να βρεθείς από το κέντρο, με τα πόδια, σε γειτονιές που κάποτε ήταν χωριά και διατηρούν ακόμα το χρώμα τους, με τα χαμηλά σπίτια και τις πλατείες. Τα πολλά και όμορφα μικρά καφέ και μπαράκια. Οι κρυμμένες γωνιές κια οι πάμπολλες ιστορίες για τους δρόμους της.  Κάθε γωνιά, κάθε κτίριο κρύβει και μια ιστορία  – πολλές φορές περίεργη. Έχουν γραφτεί πολλά σχετικά βιβλία και πολύ συχνά γίνονται ξεναγήσεις στις γειτονιές – ξεναγήσεις στα κρυμμένα και περίεργα μυστικά της πόλης.

Αστικοί και παράξενοι θρύλοι.Υπάρχουν χιλιάδες περιστατικά, ιστορίες, ανέκδοτα – θυμάμαι δύο που μου είχαν κάνει εντύπωση: Το 1978 κάποιος είπε ότι είδε ένα φάντασμα να τρέχει μέσα σ’ ένα γιαπί, εκεί όπου υπήρχε παλιά το σινεμά Provenza. Όλο το καλοκαίρι του’ 78 πλήθος κόσμου συγκεντρώνονταν στο σταυροδρόμι περιμένοντας με τις ώρες να δούνε, έστω για μια στιγμή, το τρομερό φάντασμα. Λόγω της μεγάλης προσέλευσης τα Σαββατοκύριακα, η αστυνομία σταματούσε την κυκλοφορία των αυτοκινήτων κι έκλεινε τους γύρω δρόμους.Ο κόσμος όλο και πλήθαινε κι ήταν όλοι όρθιοι εκεί, περιμένοντας υπομονετικά την εμφάνιση. Έτσι πέρασαν οι μήνες…στο τέλος είπαν πως ένας γείτονας έβαζε ένα σεντόνι κι έτρεχε στο γιαπί διασκεδάζοντας (ή μήπως τρομάζοντας;) μια ολόκληρη πόλη.

Στο Ραβάλ, τη λεγόμενη κακόφημη γειτονιά, από το 1326 ο βασιλιάς διέταξε την απομάκρυνση των οίκων ανοχής χωρίς μεγάλη επιτυχία. Όταν φτιάχτηκαν τα τείχη της πόλης στην περιοχή αυτή, οι καλόγριες του μοναστηριού του Αγ. Ιωάννη που είχαν εκεί ιδιοκτησίες και μια εκκλησία, παραχώρησαν έναν χώρο στις πόρνες. Λέγεται ότι στους ιερούς χώρους, τα γεύματα κατέληγαν σε όργια.

Φύγε από το κέντρο. Αν είναι η πρώτη σου φορά κάνε φυσικά μια βόλτα να γνωρίσεις το ιστορικό μέρος κι ύστερα χάσου στις γειτονιές. Sants, Sant Andreu, Grácia, Les corts, είναι γειτονιές τις οποίες δεν προτιμούν οι τουρίστες. Εκεί θα πάρεις μια ιδέα του πως είναι η καθημερινή ζωή των κατοίκων της πόλης, σ’ ένα πανέμορφο σκηνικό.

Πέρνα από τις αγορές. Πάρε μια ιδέα από την τουριστική Boquería κι ύστερα πέρνα από την αγορά του Μπορν που μόλις άνοιξε κι είναι πολιτιστικό κέντρο και αρχαιολογικός πλέον χώρος – μιας και ξεσκέπασαν τα ρωμαικά ερείπια που κρύβονταν στα θεμέλια της. Από το Mercado de la Concepción και το τεράστιο λουλουδάδικο Navarro- είναι ανοιχτό 24 ώρες.

Μια – παλιά και-  τυπική φράση της πόλης: Barcelona és bona si la bossa sona. (σε ελεύθερη μετάφραση):  Η Βαρκελώνη είναι ωραία όταν κουδουνίζει το πουγκί. Αναφέρεται στους Ιταλούς εμπόρους από την Πίζα- η Βαρκελώνη τους φαίνονταν ωραία όταν κατάφερναν να πουλήσουν όλη την πραμάτεια τους. Αντίθετα οι έμποροι από τη Γένοβα έβγαλαν το «tant si sona com si no sona, Barcelona és bona»: κουδουνίζει-δεν κουδουνίζει το πουγκί, η Βαρκελώνη είναι ωραία.

Τα στέκια μου: Το «Federal» στην οδό Parlament στο ανερχόμενο Sant Antoni. Είναι το καλύτερο μέρος για brunch όλη μέρα, ως τις 5. Αξίζει τον κόπο η αναμονή. «Les gents que j’aime», γαλλικού τύπου υπόγειο μπαρ με μοναδική ατμόσφιαρα, στην οδό Valencia. «We Pudding»: Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, σε έκδοση καφέ-μπιστρό. Στον κάτω όροφο, εκδηλώσεις, εργαστήριο όπερας, ακόμα και μαθήματα κινέζικης γλώσσας για παιδιά. Στην οδό Pau Clarís 90.

Το Ταξίδι για μένα είναι… Ένας τρόπος να γνωρίσεις τον εαυτό σου και τη χώρα σου την ίδια. Πώς να γνωρίσεις σε βάθος τον τόπο σου και τους ανθρώπους του, όταν δεν έχεις άλλα σημεία αναφοράς, με διαφορές κι ομοιότητες; Τα ταξίδια δεν είναι μόνο shopping, είναι πάνω απ’ όλα εσωτερικά. Δοκιμάζεσαι. Κι όσο αφήνεσαι να παρασυρθείς, να χαθείς στους τόπους και τις συνήθειες τους, τόσο πιο «πλούσιος» γίνεσαι.

Η Βαρκελώνη σε 4 λεπτά (μέσα από ένα ελληνικό τραγούδι)