Ημερολόγια ταξιδιού: Η ματαιότητα του να νιώσεις έτοιμος

  Δεν ήμουν έτοιμος γι’ αυτό το ταξίδι. Μισός μήνας πλέον και ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, ξέρω πως δεν είμαι έτοιμος. Πάω και ό,τι προκύψει. Χωρίς πρόγραμμα, χωρίς οδηγούς, χωρίς να ξέρω που θα μείνω, τι θα κάνω, τι θα δω. Άλλωστε, τι νόημα θα είχε; Αν τα είχα όλα προσχεδιασμένα, ασφυκτικά κλεισμένα μέσα στα κουτάκια ενός προγράμματος, αν είχα σχεδιάσει από πριν που θα είμαι και τι θα κάνω δύο μήνες από τώρα, ποιο θα ήταν το ενδιαφέρον αυτού του ταξιδιού; Θα είχα επιτρέψει σε κάποιον άλλον μέσα από μια οθόνη υπολογιστή κάτι μήνες πριν, να κανονίσει αυτά που κάποιος άλλος, κάτι μήνες μετά, θα ζούσε. Και τελικά θα ζούσα ένα ταξίδι οθόνης.

  Δε με νοιάζει. Ας μη δω όλα τα must-see, ας μη βγω φωτογραφία μπροστά σε όλα τα αξιοθέατα. Αν κάπου νιώσω ότι θέλω να κάτσω θα μου δώσω όσο χρόνο χρειαστεί. Στα “καλά ρε συ, ήσουν εκεί και δεν είδες αυτό!”, απλά θα χαμογελάω.

  Αυτά όμως είναι απλά. Δεν είναι αυτή η ετοιμότητα για την οποία θέλω να μιλήσω. Είναι μια άλλη ετοιμότητα πολύ πιο σημαντική. Είναι κάτι πιο εσωτερικό. Είναι αυτό το συναίσθημα της ανασφάλειας για το άγνωστο. Όχι το άγνωστο των τοπίων ή των ανθρώπων. Είναι το άγνωστο για σένα τον ίδιο. Είναι το άγνωστο των ορίων σου. Το άγνωστο των δυνατοτήτων και των αδυναμιών σου. Είναι ο εκκωφαντικός ψίθυρος της αμφιβολίας.

  Για καιρό οι σκέψεις αυτές με βασάνιζαν. Αλλά αν το σκεφτείς, πότε ήσουν πραγματικά έτοιμος για κάτι; Σε όλες τις μεγάλες αλλαγές της ζωής απλά βουτάς. Ποιο παιδί ήταν έτοιμο για τη ζωή ενός ενήλικα; Ποιος έφηβος για να ερωτευτεί; Ποιος δημιουργός για το δημιούργημά του; Ποιος επαναστάτης για να φέρει την αλλαγή;

  Ποτέ δε θα είσαι έτοιμος για τίποτα. Απλά ξεκινάς. Το να περιμένεις να νιώσεις έτοιμος είναι μια ηλίθια ανασταλτική δικαιολογία και τίποτα παραπάνω. ( 2 Αυγούστου )