Καλώς ήρθες στην πτήση 2020 ΜΟΝΟ ΕΠΑΝΩ με προορισμό το καλύτερο

Λέξεις – Εικόνες: Δανάη Στυλιανίδου

Μόλις έκανα ένα χαλαρωτικό μυρωδάτο μπάνιο. Ωραίες μουσικές επιλογές σιγοπαίζουν, ένα κεράκι αναμμένο, ένα ποτήρι με λικέρ μαστίχα που με περιμένει και ένα τσιγάρο που μόλις έστριψα. Το ανάβω. Βλέπω από το παράθυρο τα χριστουγεννιάτικα φωτεινά ντεκόρ που έχουν στολίσει οι γείτονες. Βλέπω γύρω μου και μέσα μου.’’Eντάξει, το’χουμε!’’ σκέφτομαι. Επιβιώσαμε και φέτος! Και συνεχίζουμε να ταξιδεύουμε και να φωτογραφίζουμε! Έτσι με βρίσκει το τέλος του 2019.

Πώς να σε βρίσκουν εσένα, άραγε, τα τελειώματα του 2019; Με κόσμο ή χωρίς; Με δουλειά και σπουδές υπό έλεγχο ή σε φάση αναδιοργάνωσης; Σε αγαπάει κάποιος και σε κάνει αγκαλιές τα βράδια ή σολάρεις; Σε κάθε περίπτωση, ελπίζω  να ταξιδεύεις κι εσύ όσο μπορείς. Τα ταξίδια είναι σαν τη ζωή, άλλα πιο ευχάριστα, άλλα πιο ζόρικα… Ή είναι η ζωή ένα ταξίδι;

Ανάβω το τσιγάρο, πίνω μια γουλιά μαστίχα και σκέφτομαι… Θυμάμαι την πρώτη φορά που τα είπαμε. Ήταν πριν ένα χρόνο και λίγους μήνες. Έχουμε μοιραστεί πολλά αν το καλοσκεφτείς. Ταξιδιωτικές εμπειρίες εύκολες, δύσκολες, χαρές, ζόρια, χιόνια, ήλιους, ανησυχίες, ξεγνοιασιές, κέφια σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, νοστιμιές σε νησιά της Μεσογείου…

Θυμάσαι την πολυκοσμία στο κέντρο της Μαδρίτης; Μια πόλη με τα όλα της… mainstream και εναλλακτικό. Μεγαλούπολη, αλλά με κρυφές όμορφες πολυπολιτιστικές γωνιές. Ήταν κι εκείνο το ταξίδι στο πονεμένο Σαράγεβο. Αναρωτιέμαι ακόμη, πώς ο άνθρωπος καταφέρνει να τα φέρνει τούμπα μερικές φορές και να κάνει τον τόσο σημαντικό πλουραλισμό ιδεολογιών και πολιτισμών και απόψεων εχθρό του, αντί να τον κάνει τον καλύτερο και σοφότερο φίλο του. Τροφή για σκέψη…

Τώρα ήρθε στο μυαλό μου, το Βερολίνο. Η Ιστορία, το τείχος της πόλης, τα τείχη μέσα μας…ανάμεσα σε αυτό που θέλουμε αλλά , συνήθως, από αγωνία και φόβο δεν ακολουθούμε…Παράδειγμα προς μίμηση το τείχος του Βερολίνου που έπεσε. Να πέσουν και τα δικά μας τείχη! Και μετά, ένας κόσμος ανοίγεται μπροστά μας! Και μπορούμε από εκεί ψηλά να θαυμάσουμε αυτό που καταφέραμε επειδή το θέλαμε και το πιστέψαμε! Και κυρίως δε φοβηθήκαμε να το θέλουμε!

Πόσο φωτεινή εικόνα! Φως, Λισαβόνα,η δική  μου πόλη του φωτός και το μόνιμο ξέγνοιαστο καταφύγιό μου. Εκεί ακόμη και στα σκοτεινά έχει φως! Το Παρίσι, η πόλη του φωτός για πολύ κόσμο, εμένα κατά κύριο λόγο με βάζει σε σκέψεις. Το κλας με το ντεκαντάνς, η απόλυτη φτώχεια με το απόλυτο λούσο…χάσμα…Άδικο.

Είναι και η Μαδέιρα και τα Κανάρια νησιά. Πράσινο, βουνά και θάλασσα και ηφαίστεια…θέλω να ξαναπάω! Να πάμε μαζί! Εκεί ναι, υπάρχει ποιότητα ζωής. Όπως και στις Αζόρες. Εκεί είναι που βλέπεις τον ήλιο και πετάς πάνω από τα σύννεφα. Σε διακατέχει μια ψυχραιμία με φόντο το γαλάζιο και το πράσινο και όχι το γκρι του στρες το οποίο συχνά μας χαώνει.

Θυμάσαι τις μπύρες που ήπιαμε (ήπιαμε, δεν αστειευτήκαμε!) στην Κοπεγχάγη; Τα κόζυ βιβλιοκαφέ στο Βίλνιους; Στο Βίλνιους είχαμε πάει και δεν είχα τα κέφια μου. Αλλά έφτιαξαν!Τι χρειαζόμαστε τελικά; Λίγο χαλαρότητα και συντροφικότητα…

Ήταν και η Στοκχόλμη, άλλο ωραίο ταξίδι! Όμορφος τόπος. Ναι, ξέρω, ακριβός. Καμιά φορά, αξίζει κι ας είναι ακριβό… Και στο Πράσινο Ακρωτήρι είναι ακριβό να φτάσεις, αλλά όταν φτάσεις αποζημιώνεσαι! Ακριβώς σαν τη ζωή τελικά. Μπορεί να μπερδεύεσαι, να σκοτεινιάζεις λίγο ή να θέλει λίγο κόπο καμιά φορά, αλλά αξίζει!

Μόλις πέρασε μια βέσπα έξω από το σπίτι μου. Δίχρονη, την κατάλαβα από τον ήχο. Πόσο φινετσάτες αυτές οι γιαγιάδες! Τις δίχρονες βεσπούλες λέω έτσι. Μη γελάς…Μιλώντας για βέσπα, ήρθε στο μυαλό μου η Ρώμη. Πόσο, μα πόσο γευστικό ταξίδι! Πίτσα καλοφτιαγμένη, καφές μυρωδάτος και λαχταριστό τιραμισού, που σημαίνει ‘’σήκωσέ με επάνω!’’. Μαζί με τη χαλαρότητα και την συντροφικότητα που έλεγα πριν, ταιριάζει νομίζω κι ένα ‘’σήκωσέ με επάνω’΄ με όλη την υπερβολή του! Υπερβολή, γιατί δε γίνεται να σε σηκώσω κάτω! Μόνο επάνω! Ένα boost δυνατό! Εννοώ ότι ταιριάζει να συνοδεύσει τη χαλαρότητα και τη συντροφικότητα ένα χέρι να μας τραβήξει επάνω!

Με αυτά και με εκείνα, αφήσαμε στην άκρη τη Βουδαπέστη, τις Βρυξέλλες και το Βελιγράδι. Τα τρια βήτα!Πολύπαθο και το Βελιγράδι…Έχει να διηγηθεί πολλά…και πληγές ανοιχτές. Ρίξανε, όμως, κόκκινη μπογιά στις ρωγμές που άφησε ο πόλεμος στα κτίρια για να τις κλείσουν με αγάπη και εμπιστοσύνη στο καλύτερο αύριο. Να’τη πάλι η ζωή μέσα στο ταξίδι. Έτσι δε γιατρεύονται και οι δικές μας οι πληγές; Ρίχνοντας λίγο αγάπη και εμπιστοσύνη…Να δεις που τελικά ταξίδι και ζωή είναι ένα.

Στις Βρυξέλλες οι αποφάσεις παίρνονται ορθολογιστικά και στεγνά γύρω από μια ροτόντα και ό,τι πληγή ανοιχτεί, ανοίχτηκε. Η Βουδαπέστη είναι πιο πολύ της καρδιάς, με  τα μουσικά φεστιβάλ της και μια μπύρα στο χέρι!

Και πόσα ακόμη μέρη έχουμε δει και σχολιάσει παρέα!Δε ξεχνώ ούτε ένα από αυτά, αλλά θα μου επιτρέψεις να αναφερθώ σε δυο μόνο ακόμη γιατί είναι τόσα πολλά που όλο το μπουκάλι λικέρ μαστίχα να πιω και ως άυριο να μιλάμε, δε θα είναι αρκετός ο χρόνος να τα μνημονεύσουμε όλα! Μάθημα ζωής το ταξίδι στη Λέσβο και σημαντικές σκέψεις και διαπιστώσεις αυτές όταν σου μιλούσα για την καταπράσινη Λιουμπλιάνα. Τα δυο λάμδα συνδέονται και μεταξύ τους και με τη ζωή.(Πάλι το ζωή-ταξίδι εδώ!Δες που τελικά έτσι θα έιναι…ζωή και ταξίδι ένα!) Στη Λέσβο διδάσκεται η ανθρωπιά και το έχουμε ξεχάσει. Έχουμε ξεχάσει και τους ανθρώπους του νησιού και τους πρόσφυγες. Τα σύνορα στις χώρες δε τα βάζουμε εμείς, τα σύνορα ανάμεσά μας, όμως, μόνο εμείς τα ορίζουμε. Και εδώ κολλάει η όμορφη Λιουμπλιάνα γιατί σε εκείνη τη συνάντησή μας ήταν που σου ανέφερα μια προσωπική μου εμπειρία που , όμως, οδηγεί σε μια, ίσως, πιο γενική διαπίστωση. Καλά θα κάνουμε να μην κινούμαστε με βάση τους φόβους και τα άγχη και τις πληγές μας. Έτσι και χάνουμε και χανόμαστε. Να είναι η ψυχή μας, πιο βαθιά από την πληγή μας, όπως είχε πει και ο Νίτσε. Και να παραμένουμε πάνω από όλα Άνθρωποι, όπως είχε τονίσει η Κατερίνα Γώγου. Ας μη ξεχνάμε, λοιπόν, ότι στη Λέσβο ζούνε Άνθρωποι (ντόπιοι και μη ντόπιοι) και οι περισσότεροι κινούνται με την ψυχή τους και τα σύνορα της καρδιάς. Μη τους/το ξεχνάμε…

Παρατηρείς πως σε όλη μας την κουβέντα, εμφανίζεται και εφάπτεται τέλεια στο ταξίδι η ζωή;Τελικά, αυτό είναι!Ταξίδι και ζωή είναι ένα. Δες και αυτό!

‘’Καλώς ήρθατε στην πτήση ΧΧΧ με προορισμό το ΧΧΧ.

Παρακαλούμε δώστε προσοχή σε αυτή τη σύντομη παρουσίαση για θέματα ασφάλειας.

Μάσκες οξυγόνου είναι τοποθετημένες σε θήκη πάνω από το κάθισμά σας και πέφτουν αυτόματα σε περίπτωση απώλειας πίεσης της καμπίνας. Φορέστε τη μάσκα και συνεχίστε να αναπνέετε κανονικά. Ένα σωσίβιο είναι τοποθετημένο κάτω από το κάθισμά σας. Σε περίπτωση ανάγκης, φορέστε το σωσίβιο και σφίξτε τη ζώνη στη μέση σας ώστε να εφαρμόσει σωστά. Υπάρχουν έξοδοι κινδύνου στο μπροστινό και στο πίσω μέρος της καμπίνας καθώς και πάνω από τα φτερά του αεροσκάφους. Το σήμα exit που φωτίζει στο σκοτάδι θα σας οδηγήσει σε αυτούς σε περίπτωση που χρειαστεί. Στην περίπτωση εκκένωσης του αεροσκάφους, θα πρέπει να αφήσετε όλα τα προσωπικά σας είδη σε αυτό.

Παρακαλείσθε να βεβαιωθείτε ότι η ζώνη ασφαλείας σας παραμένει δεμένη καθόλη τη διάρκεια του ταξιδιού για την περίπτωση που συναντήσουμε απρόσμενες αναταράξεις.’’

Οι οδηγίες που δίνονται από το πλήρωμα του αεροσκάφους πριν από μια πτήση είναι το ίδιο χρήσιμες και στη ζωή.Όπως στα ταξίδια, έτσι και στη ζωή υπάρχουν αναταράξεις. Δε πειράζει, αρκεί να μη μας καθορίζουν αυτές. Υπάρχουν μάσκες οξυγόνου και σωσίβια για εμάς. Εμείς φτιάχνουμε τη ζωή μας, αλλά καλό είναι χωρίς φόβο και πάθος! Κι αν φοβόμαστε, ούτε αυτό πειράζει. Μια μάσκα οξυγόνου και ένα σωσίβιο μπορεί να είναι το χέρι αυτού/αυτής που θα πιάσουμε για να αντιμετωπίσουμε φόβους, ανασφάλειες, πιέσεις, άγχη και λάθη. Σε ένα ταξίδι με αεροπλάνο δε συμβαίνει συχνά να πρέπει να εγκαταλείψουμε το αεροσκάφος, το ίδιο και στη ζωή. Για αυτό υπάρχουν και τα σωσίβια και οι μάσκες οξυγόνου, γιατί αν εγκαταλείψεις τα αφήνεις όλα πίσω και συχνά χάνεις γιατί το ταξίδι και η ζωή είναι ένα, με τη μόνη διαφορά ότι η ζωή δεν είναι μια πτήση που μπορείς να ξαναπάρεις…

Για αυτό…

Ας μην τα απομυθοποιούμε όλα! Παραχώρηση προτεραιότητας στον έρωτα, στην αγάπη, στο κόκκινο!

One step at a time!Σιγά σιγά, ήρεμα και σταθερά!

Αφέσου να σε οδηγήσει…και στις στροφές φάε τιραμισού!

Μια χρονιά, μπορεί να τα χωρέσει όλα. Εξαρτάται πώς θα την περπατήσει κανείς.Μου ήρθε ένας αγαπημένος στίχος στο νου τώρα. Είναι του Θανάση Παπακωνσταντίνου και λέει’’ Άνθρωπέ μου τι ξεφτίλα να σου χαλάνε τ’όνειρο κι εσύ να τους αφήνεις…’’. Καμιά φορά δεν είναι οι άλλοι που μας χαλάνε το όνειρο, αλλά εμείς οι ίδιοι που βάζουμε τρικλοποδιές στους εαυτούς μας. Ούτε τους άλλους να αφήνουμε, ούτε τους εαυτούς μας!Γιατί είναι κάποιες ευκαιρίες που έρχονται μια φορά μόνο. Ας τις ζήσουμε!

Καλώς ήρθες στην πτήση 2020 ΜΟΝΟ ΕΠΑΝΩ με προορισμό το καλύτερο!

Κάθισε αναπαυτικά στη θέση σου και απόλαυσε το ταξίδι. Η απογείωση θα ξεκινήσει σε μερικά λεπτά!…