Ημερολόγια ταξιδιού: Άνθρωποι στη βουή της πόλης

Εικόνα: Σωτήρης

 Φώτα σβηστά στη μικρή αυλή. Μακρόσυρτα βήματα που έχουν σιγήσει εδώ και ώρα. Ησυχία ενός μυαλού που αγνοεί τη βουή της πόλης.

 Είναι μέρες τώρα που η Κίνα μας έχει ρουφήξει στη δύνη της. Ύπνος λιγοστός ανάμεσα σε προορισμούς. Πρώτο βράδυ που αντικρίζω τον πίνακα. Εικόνες, ήχοι, αρώματα, καταστάσεις. Μια ζάλη χρωμάτων όπου το καθένα προσπαθεί να κρατήσει τη δική του απόχρωση.

 Ανθρώπινες φιγούρες βιαστικές, πρόσωπα χαμογελαστά γύρω από τραπέζια πλαστικά. Μπλεγμένες κορδέλες από μπετόν, στενά δρομάκια ήσυχα και βήματα αργά. Κρυστάλινοι πύργοι, ρούχα που στεγνώνουν πίσω από πόρτες ανοιχτές. Μηχανές και μεγάφωνα ανακοινώσεων, κουδούνια ποδηλάτων και ομιλίες. Πλήθος που σε συνθλίβει, άνθρωποι που σε χαιρετούν και σε δείχνουν με το δάχτυλο. Πουκάμισα και χαρτοφύλακες, ανοιχτά κουμπιά και καρότσια. Διαφημίσεις που φωτίζουν λεωφόρους, φωνές πάνω από πάγκους χρωματιστούς. Φωτεινές παλάμες, φωτισμένα πρόσωπα.

 Απαλή μουσική, χαμηλός φωτισμός, περίεργες μορφές που στολίζουν διαδρόμους, γυάλινοι τοίχοι και γυαλιστερά πατώματα, ψηλές πόρτες που ανοίγουν αθόρυβα. Βρώμικα μποτάκια και βερμούδα. Μικρό ψάρι σε μεγάλη γυάλα. 91ος όροφος. Λευκά πουκάμισα και σακάκια. Ευγενική υπόκλιση και καλοσόρισμα. Από κάτω ένας δρόμος που σφίζει από ζωή. Ανάμεσα σε σκιές τυφλωμένες από βιτρίνες ρούχων και τεχνολογίας, μια γυναίκα σκυφτή ψάχνει στα σκουπίδια. Κάτι ζητάει. Σου δείχνει το πλαστικό μπουκάλι που κρατάς. Της το δίνεις. Δεν είσαι σίγουρος αν έχεις καταλάβει. Το παίρνει και το στριμώχνει στη ψάθινη τσάντα που κρέμεται παραφουσκωμένη απ’ τον κοκκαλιάρικο ώμο της. Αγγίζει με το χέρι στο ύψος της καρδιάς, σκύβει ελαφρά και σε ευχαριστεί. Σε ευχαριστεί που της έδωσες το σκουπίδι σου. Στρίβει το κεφάλι και συνεχίζει να ψάχνει. Στέκεσαι. (1 Σεπτεμβρίου)