Ημερολόγια ταξιδιού: Επιστρέφοντας στην πρωτεύουσα, Ulan Bator

  Οι πρώτες σταγόνες σκάνε στο παράθυρο με δύναμη και αφήνουν σημάδια χαρακιές, μα σημάδια εφήμερα. Το παράθυρο μένει ανέπαφο. Αυτές σκορπίζουν και χάνονται, και ας μπορούν να χαράξουν την ίδια τη γη αν το θελήσουν. Περίεργη η δύναμη των τραγουδιών. Επιβάλλουν σκέψεις στο μυαλό. Δάχτυλα μικρά, εύθραυστα. Σκιές σε απόσταση που μπλέκονται απ’ τα φώτα του δρόμου.

  Παρατηρώ ένα δέντρο. Δε ξέρω γιατί, αλλά το ξεχώρισα ανάμεσα στα άλλα. Προσπαθώ να το κρατήσω στη μνήμη, να παρατηρήσω κάθε μικρή διαφορά, κάθε τι που το κάνει ιδιαίτερο, κάθε τι που το κάνει ξεχωριστό· ό,τι δικαιολογεί την επιλογή μου. Αυτό το τόσο ίδιο μα τόσο διαφορετικό δέντρο. Ξέρω στα δευτερόλεπτα που θα ‘ρθουν θα χαθεί. Ξέρω δε θα το θυμάμαι. Δε θα μάθω ποτέ πως είναι να ξαπλώνεις στην σκιά του. Ίσως γι’ αυτό να το επέλεξα. Ίσως γι’ αυτό να του αφιερώνω αυτές τις γραμμές.

  Παιδικά παιχνίδια, μερικά σκαλιά και στα πόδια μας η μεγάλη πολιτεία, ένας κόσμος ολόκληρος παιδικών αναμνήσεων. Τελευταίο βράδυ. Κουβέντες εκτός θέματος. Ένα χτύπημα στη πλάτη, μια σφιχτή αγκαλιά. Βλέμματα καρφωμένα έξω κρύβουν διαλόγους εσωτερικούς, κρυφούς. Η βρομιά ελευθερώνει. Είναι στιγμές που θα προτιμούσα να γράφω για κάποιον άλλο. (15 Αυγούστου)