Ημερολόγια ταξιδιού: Hatgal, Μογγολία

Εικόνα: Σωτήρης Χ.

Καθηλωμένοι στην ίδια στάση εδώ και ώρα. Ώμοι μεταξύ ώμων. Σώματα σε άβολες στάσεις που πασχίζουν να βολευτούν στιγμιαία. Εύθραυστη ισορροπία που η κάθε κίνηση την απειλεί. Πίσω καθίσματα, οι θέσεις πέντε. Δεξιά μου κάθεται ο Φοίβος και δίπλα του ένας ντόπιος που έχει γείρει στο παράθυρο. Αριστερά μια τετραμελής οικογένεια.

  Σκοτεινές κυκλικές σκιές κινούνται συντονισμένες στο ρυθμό των αμορτισέρ. Ξεχωρίζουν μπροστά στο επαναλαμβανόμενο μοτίβο των παραθύρων. Μαύροι λόφοι σε μαύρο φόντο. Τα φώτα μπροστά προβάλλουν συνεχώς την ίδια ταινία. Χωματόδρομος και λακούβες.

  Σκέψεις θολές και σπασμωδικές. Αποτέλεσμα τις αδυναμίας μου να κοιμηθώ. Έρχονται και φεύγουν σα σπίρτα που σβήνουν πριν προλάβουν να σε κάψουν. Και δεν έχω το ημερολόγιό μου μαζί..

  Κάποιος, κάπου στο μέσον ξερνάει. Τώρα κουνάει πραγματικά. Ο δρόμος που διασχίζουμε κακοτράχαλος και δύσκολος. Παιδικό κλάμα. Έχει πάει ήδη μεσάνυχτα. Ταξιδεύουμε ήδη κοντά δέκα ώρες και μένουν άλλες δώδεκα.. Δυναμώνω λίγο τη μουσική στα αυτιά μου.

  Σε δύο ώρες ξημερώνει. Πλέον δεν υπάρχει καν χωματόδρομος. Απλά ένα μονοπάτι μέσα στο δάσος.

  Έχει ξημερώσει, το λεωφορείο σταματά πλάι σε έναν παραπόταμο. Στην απέναντι μεριά εφτά οχτώ καλύβες όλες μαζί. Κατεβαίνουμε και το λεωφορείο περνάει, άδειο, πάνω σε μια πλωτή, αυτοσχέδια γέφυρα. Κάνουμε στάση. Καθόμαστε στα ξύλινα τραπέζια μπροστά από μια-δυο καλύβες και μας προσφέρουν ζεστό γάλα, σούπα, και σούχου, κάτι πιτάκια με κατσικίσιο κρέας. Δε μιλάμε. Είμαστε οι μόνοι ξένοι αλλά δεν υπάρχει αμηχανία, χαίρονται που απλά είμαστε εκεί.

  Το λεωφορείο σφυρίζει. Τρεις τελευταίες ώρες. (7 Αυγούστου)