Ημερολόγια ταξιδιού: Τα βλέμματα των ανθρώπων

Εικόνα: Σωτήρης Χ.

Ωραίο το Σινικό. Επιβλητικό και απέραντο. Άψυχες πέτρες με φωτογένεια. Κάπου αλλού όμως βρίσκεται η ομορφιά της Κίνας και ας μη κυριαρχεί σε αφίσες και καρτ-ποστάλ. Είναι στα βλέμματα των ανθρώπων. Είναι αυτή η αίσθηση του να περπατάς σε γειτονιές φτωχές ή χαμένος κάπου στην εξοχή και να νιώθεις ασφαλής. Είναι η αίσθηση του να μην νιώθεις οτι κάποιος θέλει να σε εκμεταλλευτεί επειδή είσαι ξένος αλλά ίσα ίσα οτι θέλει να σε βοηθήσει και να σε εξυπηρετήσει όσο καλύτερα μπορεί, όχι από υποχρέωση αλλά από ευχαρίστηση. Είναι να νιώθεις ευπρόσδεκτος. Να σε καλούν να κάτσεις μαζί τους. Να κοκκινίζουν όταν προσπαθούν να σου μιλήσουν αγγλικά και μπερδεύουν λέξεις. Να χαίρονται όταν τους μιλάς. Να σε βγάζουν φωτογραφίες επειδή σε θεωρούν κάτι περίεργο. Να σου δείχνουν πώς να τρως με ξυλάκια. Γιαγιάδες στο πάρκο να σε καλούν να παίξεις μαζί τους χαρτιά. Παππούς δίπλα στο ποτάμι να προσπαθεί να σου μάθει κινήσεις Tai Chi. Παιδί να σε ξεναγεί σ’ ολόκληρο πάρκο μόνο και μόνο για να εξασκησεί τα αγγλικά του. Οικογένεια να σου προσφέρει μια θέση στο τραπέζι της απλά επειδή έτυχε να κάνεις ένα διάλειμμα στην πόρτα της. Είναι να νιώθεις εμπιστοσύνη. Να μη φοβάσαι να δώσεις το κινητό σου σε κάποιον περαστικό για να σου δώσει οδηγίες, να μη φοβάσαι να ανοίξεις πορτοφόλι στη μέση ενός πολυσύχναστου δρόμου. Και όλα αυτά όχι επειδή υπάρχει κάποιος να επιβάλλει τη τάξη. Δε στο προσφέρουν στολές και κάμερες το αίσθημα αυτό. Δε χρειάζεσαι μάτια να σε παρακολουθούν για νιώσεις ασφάλεια παρά μόνο μάτια να σε κοιτούν με καλοσύνη. (10 Σεπτεμβρίου)