Ό,τι κατάφερε η Γρανάδα και δεν κατάφερε η Θεσσαλονίκη
Ο Γιώργος Τούλας επισκέφτηκε πριν λίγο καιρό την Ισπανία και συγκρίνει.
Στην Ανδαλουσία είχα βρεθεί άλλη μια φορά πριν από 22 χρόνια. Το τοπίο είναι μαγικό και οι πόλεις της σε κερδίζουν από την πρώτη στιγμή με την αρχιτεκτονική και την ατμόσφαιρα τους.
Αυτό το σημείωμα όμως δεν είναι τουριστικού ενδιαφέροντος. Έχει να κάνει με την ποιότητα ζωής και το σεβασμού του δημόσιου χώρου και του πολίτη. Την πρώτη φορά που είχα βρεθεί σε αυτή την περιοχή της Ισπανίας, στα μέσα της δεκαετίας του ενενήντα μου είχε κάνει αρνητική εντύπωση η βρώμια, η ακαταστασία και η εγκατάλειψη στο δημόσιο χώρο των πόλεων. Που θύμιζε πολύ τη δική μας κατάσταση.
Το παράδειγμα της Γρανάδας είναι μοναδικό. Είκοσι χρόνια μετά τίποτε δεν είναι το ίδιο στην πόλη. Οι ήπιας κυκλοφορίας δρόμοι εξασφαλίζουν τη διαρκή ροή των ελάχιστων αυτοκινήτων, καθώς πια όλοι προτιμούν το περπάτημα ή τις πολύ καλές συγκοινωνίες. Στα πεζοδρόμια και το σχεδόν μεγαλύτερο μέρος του πεζοδρομημένου κέντρου, δεν παρκάρει κανένα μηχανάκι, δεν σταματά με αλάρμ κανένα αυτοκίνητο, δεν σπάει κανένα κολωνάκι ή αλυσίδα.
Στα υπέροχα συντηρημένα κτίρια δεν θα δεις ούτε μισή μουτζούρα. Παρατημένο κτίριο δεν θα συναντήσεις. Τα τραπεζοκαθίσματα είναι αυστηρά οριοθετημένα παντού και ελάχιστα. Οι πλατείες είναι γεμάτες αυτοσχέδιες δράσεις ή φεστιβάλ, όλη τη διάρκεια της ημέρας. Ο τουρίστας έχει παντού πρόσβαση στην πληροφορία και η σηματοδότηση είναι επαρκέστατη. Τα πάρκα τους είναι εξαιρετικά οργανωμένα και τόποι αστικής απόλαυσης. Ακαθαρσίες σκύλου δεν θα πατήσεις πουθενά, σπασμένο πλακάκι δεν είδα ούτε για δείγμα.
Παρανομίες δεν συναντά κάνεις πουθενά. Με τη βοήθεια της εκπαίδευσης των κατοίκων, της συνεργασίας των φορέων, του φόβου τη τιμωρίας επιτεύχθηκε ένα θαύμα. Αυτό δηλαδή που δεν μπορέσαμε να κάνουμε εμείς σε αυτή την πόλη. Στη Θεσσαλονίκη του χάους, της βρωμιάς, της ασυδοσίας και της διαρκούς υποτίμησης της νοημοσύνης μας από δηλώσεις που θα άλλαζαν τον κόσμο…Χάρηκα πολύ για τη Γρανάδα και την πρόοδο της. Λυπήθηκα για τις δικές μας χαμένες ευκαιρίες. Και ας σημειωθεί ότι η Ισπανία είναι σε δεκαετή κρίση και με ανεργία στα ύψη επίσης…
