Ημερολόγια ταξιδιού: Σκηνές από το Βιετνάμ

Εικόνα: Σωτήρης Χ.

 Μπλε και κόκκινα πλαστικά σκαμπό. Δρόμος κλειστός. Βουή διασκέδασης. Μηχανάκια ανάμεσα σε ανθρώπους. Φρούτα σε καλάθια από bamboo. Μπύρα μερικών λεπτών.

 Τοιχάκι στην άκρη του δρόμου. Όχθες ενός μαύρου ποταμού. Πρόσωπα που φωτίζονται με τη σειρά. Ένας περαστικός δείχνει τον ουρανό. Υπόκωφες βροντές προμηνύουν καταιγίδα. Πέντε λεπτά ακόμα. Άδειοι δρόμοι και φώτα πορτοκαλί. Έρωτας που ξεπουλιέται φτηνά. Αέρας βαρύς κινεί σκιές. Διαδρομή άγνωστη. Γέλια αναίτια.

 Ποτάμια από πολύχρωμα κράνη μπλέκουν τις ροές τους. Όλες οι αισθήσεις σε διέγερση. Ένα χάος που λειτουργεί με τη δίκη του τάξη. Μελωδία από κόρνες και εξατμίσεις.

 Μάσκα που θαμπώνει απ’ τις ανάσες. Μηχανή που παραδίνεται στην απότομη κλίση. Δρόμος που χάνεται μέσα στην ομίχλη.

 Πράσινο φάσμα σε επίπεδα επάλληλα. Λόφοι κατάφυτοι που τους σκίζουν μικροί καταρράκτες. Καφέ ποταμοί. Τάξη χρωμάτων από πινελιές βίαιες.

 Μικροί οικισμοί, απομονωμένα σπίτια στην άκρη του δρόμου. Παιδιά με τσάντες και λευκά πουκάμισα. Γιαγιάδες με σακιά στην πλάτη. Ψάθινα καπέλα ανάμεσα σε ορυζώνες. Αγελάδες και πουλερικά στη μέση του δρόμου. Ποδήλατα και μηχανάκια. Βιαστικά λεωφορεία.

 Σταματατημένοι στη άκρη ενός μικρού δρόμου από βλάβη. Άσκοπες προσπάθειες και δέρμα κοκκινισμένο από τον ήλιο. Ένα μηχανάκι μας προσπερνά και σταματά παραδίπλα. Ένας νέος, μια ηλικιωμένη γυναίκα και έξι κότες. Μας κάνουν νόημα να πλησιάσουμε. Εκείνη δείχνει το πόδι της. Βαθιά πληγή, κακοφορμισμένη πολύ. Το δυτικό παρουσιαστικό μας η ελπίδα της για κάποια ανακούφιση. Μας κοιτάει και γελάει. Καθαρίζουμε την πληγή και τους δίνουμε μια αλοιφή για τη μόλυνση. Βγάζει να μας δώσει χρήματα. Τους δείχνουμε τη χαλασμένη μηχανή μας.  (18 Σεπτεμβρίου)