Το μέρος που ζήλεψα πιο πολύ για την δική μου Θεσσαλονίκη

Ας ξεκινήσω ξεκαθαρίζοντας ότι δεν είμαι αρχιτέκτονας, οπότε το απίστευτο αυτό έργο το βίωσα μόνο σαν χρήστης και έμπειρος μετά από δεκαετίες παρατήρησης δημοσίων χώρων παρατηρητής.

Το Τελ Αβίβ είναι μια νέα πόλη, μόλις εκατό χρόνων. Η promenade που συνδέει την πόλη με τη θάλασσα, σε αυτά τα χρόνια υπέστη πολλές αλλαγές. Από την δημιουργία της στα τέλη του ’30, που έπαιξε το ρόλο του περιπάτου των κατοίκων της πλάι στη θάλασσα, την εγκατάλειψη της στα χρόνια του ’60, την πρώτη της ομολογουμένως αποτυχημένη ανακαίνιση στα χρόνια του ’80 που δεν κατάφερε να σπάσει το ρόλο του συνόρου ανάμεσα στην πόλη και τη θάλασσα και το φιλόδοξο σχέδιο του συνολικού επανασχεδιασμού της στα χρόνια μας.

Η ανάπλαση της παραλιακής ζώνης του Τελ Αβίβ σχεδιάστηκε  επί εννιά συνολικά χρόνια από το 2006-2015 και υλοποιήθηκε σταδιακά από το 2012- 2018. Το στοίχημα ήταν ένα: Να κερδηθεί ξανά η χαμένη πρόσβαση των ανθρώπων στη φυσική προέκταση της πόλης, τη θάλασσα.

Η απόληξη του αστικού ιστού με τους ουρανοξύστες, απέναντι από την ακτογραμμή, έπρεπε επειγόντως να βρει μια ενδιάμεση ζώνη, φιλική προς τον διαβάτη, χρήσιμη με την έννοια της ζωής και των δραστηριοτήτων, που σε προετοιμάζει για την κάθοδο στην αμμουδιά.

Το γραφείο που ανέλαβε την ανάπλαση είναι οι Mayslits Kassif Architects που κέρδισαν πέρσι το βραβείο Landezine  International Landscape Award απόλυτα δικαιολογημένα.

Στόχος τους ήταν μια μεγάλη γενναιόδωρη χειρονομία δημόσιου χώρου και απόλαυσης με τεράστια τμήματα χαλάρωσης, ξύλινα ντεκ με πανοραμική θέα, εκπληκτικά σκίαστρα από ξύλο. Σε έναν ενδιάμεσο χώρο ανάμεσα στο δρόμο και την αμμουδιά δημιούργησαν ένα εκπληκτικό σκηνικό από ράμπες, ποδηλατόδρομους και χώρους και πατίνι, σκαλιά και εξώστες με θέα. Έναν διαρκές, χωρίς διακοπή, τόπο περπατήματος, παιχνιδιού, κολύμβησης, δραστηριοτήτων ή απλά relax που διατρέχει όλο το θαλάσσιο μέτωπο της πόλης για χιλιόμετρα και οδηγεί σε μια ολόλευκη αμμουδιά.

Κάτω από το ύψος του δρόμου φρόντισαν να υπάρχουν και συγκροτήματα παράκτιων καφέ και εστιατορίων απόλυτα ελεγχόμενα για τα όρια των τραπεζοκαθισμάτων τους και φυσικά ντους και αποδυτήρια, χώροι φύλαξης των σερφ, εγκαταστάσεις παντός είδους για τους λουόμενους. Όλα με οικολογικές προδιαγραφές και άψογα μελετημένα για να είναι ασφαλή και άνετα για τον επισκέπτη. Και φυσικά μαγικές παιδικές χαρές και συστήματα εκγύμνασης δωρεάν σε όλο το μήκος. Ένα ατέλειωτο γυμναστήριο και μια ατέλειωτη παιδική απόλαυση.

Ένα μαγικό συνεχόμενο ταξίδι στο αιώνιο καλοκαίρι. Το δημοφιλέστερο μάλλον μέρος στην Μεσόγειο πια με 9 εκ. επισκέπτες το χρόνο, αυτή η μαγική promenade είναι ό,τι ωραιότερο είδα να συμβαίνει τα τελευταία χρόνια μαζί με την νέα Παραλία της Θεσσαλονίκης.

Έχοντας στο επίκεντρο τον άνθρωπο, τον Μεσογειακό τρόπο ζωής που εμπεριέχει το καλοκαίρι πολλούς μήνες το χρόνο, τις ανάγκες για ψυχαγωγία, ξεκούραση, χαλάρωση, ασφάλεια, κοινωνικότητα, ξεγνοιασιά, πέτυχαν το απόλυτο αποτέλεσμα.

Πεντακάθαρη, περιποιημένη, χωρίς ούτε μία μουτζούρα ή φθορά, δημοκρατική αφού τη χαίρονται οι πάντες, πλούσιοι και φτωχοί, ανοιχτόμυαλη σε ερωτικές προτιμήσεις, φύλο ή φυλή και ηλικία, προσβάσιμη σε ανθρώπους με κινητικά προβλήματα, ιδανική για κάθε καιρική συνθήκη.

Από πολύ νωρίς το πρωί που κάποιοι γυμνάζονται ή κάνουν την πρώτη βουτιά της ημέρας, μέχρι πολύ αργά το βράδυ που Άραβες φέρνουν τις ψησταριές τους και κάνουν bbq προς τις αραβικές γειτονιές, αλλά και ενδιάμεσα όλη την ημέρα, που χιλιάδες άνθρωποι ξαπλώνουν στην άμμο, διαβάζουν ή κοιμούνται ή απλά κάνουν ένα διάλειμμα από τις γειτονικές εταιρίες, αυτό το αριστούργημα που αξιοποιεί μια τεράστια παραθαλάσσια έκταση από το νέο λιμάνι της πόλης μέχρι το παλιό λιμάνι της Τζάφα, αποτελεί την σπουδαιότερη αιτία να ζηλέψουμε εμείς που ζούμε σε μια πόλη σαν την Θεσσαλονίκη με ένα θαλάσσιο μέτωπο από το Καλοχώρι μέχρι το Αγγελοχώρι που θα μπορούσε να είναι η μεγαλύτερη και ωραιότερη Ριβιέρα της Μεσογείου. Γιατί εμείς να μην μπορούμε; Έστω να κάναμε έτσι την περιοχή από το Μέγαρο μέχρι το Φοίνικα; Γιατί να περιοριζόμαστε στην αισχρά παρατημένη πλαζ της Αρετσούς; Γιατί η αριστουργηματική ανάπλαση των Νικηφορίδη-Κουόμο να μη βρει συνέχεια;