Το ομορφότερο χωριό της Χαλκιδικής. Με διαφορά.

H Χαλκιδική μπορεί να φημίζεται για διάφορα πράγματα αλλά δεν φημίζεται ιδιαίτερα για την ομορφιά των χωριών της. Η λαίλαπα της ανεξέλεγκτης ανοικοδόμησης χωρίς περιορισμούς αρχιτεκτονικούς και περιβαλλοντικούς της αφαίρεσε από νωρίς τη γραφικότητα και την αισθητική. Αν εξαιρέσεις τμήματα της Αθύτου και του Αγίου Νικόλαου, την άνω Νικήτη και την Αρναία η πλειοψηφία των χωριών και των οικισμών της μοιάζει εντελώς αδιάφορη πλέον. Υπάρχει όμως ένα χωριό που το φύλαξε η μοίρα και αποτελεί σήμερα τον ομορφότερο οικισμό του νομού. Ένα στολίδι με θέα το πέλαγο που κόβει την ανάσα.

Πέντε χιλιόμετρα πάνω από τον νέο Μαρμαρά, που υπήρξε για το χωριό αυτό ευχή και κατάρα μαζί, δεσπόζει ο μαγικός Παρθενώνας. Τριακόσια μόλις μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας αλλά με απρόσκοπτη θέα στα δάση της Σιθωνίας, το Πόρτο Καράς σαν σύνολο, το νησάκι χελώνα και το πέλαγο με το απίστευτο ηλιοβασίλεμα στα πόδια σου είναι ότι ομορφότερο έχει να επιδείξει η Χαλκιδική σήμερα.

Ανεβαίνοντας σε προϋπαντούν οι ελαιώνες που δίνουν σύντομα τη θέση τους σε ένα πυκνό πευκοδάσος που απλώνεται ψηλά μέχρι το Δραγκουντέλι, το βουνό που ξαναζεί μέρες δόξας κάθε Οκτώβρη με μια από τις ωραιότερες δράσεις διαδρομών από κάθε σημείο του ποδιού προς την κορφή του και μετά το αντάμωμα των οδοιπόρων στην πλατεία του χωριού.

Το χωριό αποτελεί έναν από τους πιο ιστορικούς οικισμούς της βόρειας Ελλάδας καθώς αναφέρεται ήδη από τον 10ο αιώνα, ενώ στοιχεία ζωής υπάρχουν από τα προιστορικά χρόνια και την αρχαίοτητα. Με τα ονόματα Παρθενόπολις, Παρθένι και Παρθενιώνας και πιθανότερη εκδοχή αυτή της ονοματοδοσίας από τη βασίλισσα Παρθένοπη, ο γνωστός σήμερα Παρθενώνας, αυτό το στεφάνι πάνω από τον Τορωναίο που λάμπει περιστοιχισμένος από το καταπράσινο σκηνικό του Ίταμου.

Ο Παρθενώνας δεν υπήρξε ποτέ ένα πλούσιο χωριό, ούτε στην Τουρκοκρατία, ούτε στα χρόνια που εξαρτιόνταν από τα Μετόχια του Αγίου Όρους για τα οποία δούλευαν οι κάτοικοι του με ανταμοιβή ένα πιάτο φαγητό, ούτε στα χρόνια του εξήντα που έφευγαν μετανάστες για να ζήσουν.

Και κει πάνω στο γύρισμα της τύχης ήρθε το άνοιγμα του Πόρτο Καρράς και η προσφορά του κυρ-Γιάννη Καρρά για εργασία στα αμπέλια του και το ξενοδοχείο. Στην αρχή οι κάτοικοι κατεβαίνουν με τα πόδια το βουνό καθημερινά όμως σιγά σιγά η ιδέα της εγκατάλειψης του ωριμάζει. Το 1970 και το χωριό εγκαταλείφθηκε και οι κάτοικοί του πολιτογραφήθηκαν στο Νέο Μαρμαρά.

Μέχρι τα μέσα των΄80ς γίνεται ένα χωριό-φάντασμα. Το χωριό των 400 κατοίκων το 1944 που αναφορές του βρίσκουμε μέχρι και στον Ηρόδοτο! Το 1976, ο Πολυχρόνης Καράπαπας ανεβαίνει και στήνει με μια γεννήτρια σε ένα έρημο χωριό την περίφημη ταβέρνα του Paul.  Η Θεσσαλονικιός δημοσιογράφος Χρήστος Χριστοδούλου θα πρωτοστατήσει μετά στην αναβίωση του χωριού και τη δημοσιότητα του. Αγοράζει ένα σπίτι εδώ και εγκαθίσταται στο έρημο χωριό.

Ακολουθούν και άλλοι. Το 1978 ανακηρύσσεται διατηρητέος οικισμός και κει αρχίζει σιγά σιγά η νέα του ιστορία. Κάποιοι κάτοικοι αντιλαμβάνονται τι θα συμβεί και κρατούν τις περιουσίες τους, έστω και γκρεμισμένες. Άλλοι πουλούν σε Έλληνες και Γερμανούς. Ο Χρήστος Ζαφείρης είναι ο δεύτερος δημοσιογράφος που θα αποκτήσει ένα παλιό πέτρινο σπίτι εδώ. Το χωριό δειλά δειλά αρχίζει να έχει και πάλι φωτισμένα σπίτια. Η απαγόρευση αλλοίωσης της αρχιτεκτονικής του κληρονομιάς το προφυλάσσει. Ότι χτίζεται, ακόμα και νέο είναι στο ύφος της μακεδονίτικης αρχιτεκτονικής τους.

Το χωριό διαθέτει μια από τις ωραιότερες διαφορετικές εκκλησίες της βόρειας Ελλάδας. Ο Άγιος Στέφανος, με ένα πολύχρωμο τέμπλο να δεσπόζει και εικόνες αγίων ανοιχτόκαρδες εντός, με μια οροφή που παραπέμπει σε άλλους πολιτισμούς με την πρωτοβουλία των κατοίκων του αποκαθίσταται.

Δυο σύλλογοι κατοίκων, παλαιών και νεότερων αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες. Στο χωριό γυρίζουν τα καλοκαίρια τρίτης γενιάς παιδιά του. Πέρσι για πρώτη φορά στήνουν το πρώτο κινηματογραφικό φεστιβάλ στην πλατεία του που φέτος γίνεται ακόμα μεγαλύτερο και εμπλουτίζεται με δράσεις εικαστικές. Τον Ιούλιο το πανηγύρι του Αγίου Παντελεήμονα που γιορτάζεται εδώ είναι πόλος έλξης για όλη τη Χαλκιδική.

Το χωριό μοιάζει σήμερα με πίνακα ζωγραφικής. Σπίτια απίστευτης ομορφιάς. Ένα λαογραφικό μουσείο που μόλις ολοκληρώθηκε, απίστευτα μοντέρνο και σημερινό που αγκαλιάζει την καθημερινή ζωή αυτού του ιστορικού τόπου με ένα εντυπωσιακό τρόπο. Που ανασυνθέτει χώρους ζωής από το σχολείο μέχρι τα υπνοδωμάτια του. Όλες τις εποχές του χρόνου.

Η ταβέρνα του Paul σαν βαλμένη σε αεροπλάνο με το νησάκι Κέλυφος σκηνικό απέναντι. Ο εξαιρετικός ξενώνας Χοροστάσι του Στέλιου που γύρισε στο χωριό με τη γυναίκα του και μένουν εδώ όλο το χρόνο. Με θέα από τα μπαλκόνια του που θα σε ξεμυαλίσει και μια αυλή για χάζι.

Έξι κάτοικοι το χειμώνα. Χιλιάδες επισκέπτες το καλοκαίρι. Και σε απόσταση τετάρτου μερικές από τις ωραιότερες παραλίες της χώρας.

Δεν θέλεις πολλά για να νοιώσεις την ευλογία αυτής της χώρας. Ένα Σαββατοκύριακο στον Παρθενώνα σου αποκαλύπτει πως η Χαλκιδική ευτυχώς δεν είναι μόνο το ανθρώπινο μποτιλιάρισμα των μπιτσόμπαρων. Είναι μια πινελιά μαγείας σε έναν ευλογημένο τόπο.