One night stand in Berlin

Λέξεις – εικόνες: Δάνης Κοσμίδης

Βερολίνο. Μια από τις πιο δοτικές και ανθρώπινες πόλεις. Δε τίθεται ζήτημα σύγκρισης με καμία ελληνική πόλη και αν μη τι άλλο, όποιος το σκεφτεί ή το κάνει μάλλον δεν έχει βρεθεί κάπου αλλού εκτός ελληνικής πόλης.

Το βράδυ σου στο Βερολίνο μπορείς να το περάσεις όπως ακριβώς το έχεις σκεφτεί. Οτιδήποτε χρειαστεί ο οργανισμός σου και η διάθεση σου, βρίσκεται μόλις λίγα λεπτά από το μέρος στο οποίο βρίσκεσαι. Μπαρ, κλαμπ, εστιατόρια με εντελώς διαφορετική νοοτροπία μεταξύ τους. Αν δε θέλεις κάτι από αυτά, μπορείς να προμηθευτείς μπύρα από το μάρκετ, σε πολύ χαμηλή τιμή,  χαμηλότερη και από αυτή του νερού και να περάσεις το βράδυ σου σε κάποια πλατεία ή σε κάποιο δρόμο. Όχι, κανείς δε θα σε κοιτάξει στραβά και κανείς δε θα σου την πει. Το δήθεν και ο κομπλεξισμός σε αυτή την πόλη απουσιάζουν. Ο ρεαλισμός είναι αυτός που επικρατεί και σίγουρα η παιδεία.

Το Kreuzberg είναι μια περιοχή, ως επί το πλείστον τουρκόφωνων. Δεξιά και αριστερά γνώριμα σπασμένα πρόσωπα, με τα χρόνια τους να έχουν σημαδευτεί πάνω στο κορμί. Ειδικά σε κάτι γερόντια. Τούρκικες επιγραφές σε μαγαζιά και παντού fast food με κεμπάπ. Θα το μετανιώσει κάποιος εάν δεν δοκιμάσει έστω και λίγο. Οι πολυκατοικίες εξωτερικά φαίνονται πολύ κρύες, αλλά μέσα κρύβουν αυτή τη γνώριμη ζεστασιά ενός διαμερίσματος, σαν εμάς. Δεν απέχει και τόσο πολύ η κουλτούρα των Ελλήνων με αυτή των Τούρκων. Μυρωδιές από φαγητά και από γλυκά σε κάνουν να αναθεωρήσεις τον αρχικό δισταγμό σε αυτή την περιοχή που ίσως να είχες.

Οι γυναίκες τριγυρνούν στο δρόμο με μαντίλα. Το πρόσωπο τους όχι τόσο φοβισμένο και σίγουρα όχι λυπημένο. Η συνήθεια πλέον έχει περάσει στην καθημερινότητα και μαθαίνουν να ζουν με αυτό. Είτε το πιστεύουν, είτε όχι. Δε γνωρίζει κανείς τι μπορεί να κρύβουν μέσα τους γιατί πότε κανείς δεν τις έχει ρωτήσει.. Στο Kreuzberg συναντάς ανθρώπους να μιλούν ελληνικά. Ολοκληρωμένη πρόταση δε θα ακούσεις, αλλά λεξούλες όπως καλημέρα, σ’αγαπώ, μαλάκας, θα ακουστούν με διαφορετική διάθεση και ζωντανό χαμόγελο.

Η κεντρική πλατεία του Kreuzberg, είναι ένα μεγάλο παζάρι με καντίνες που προσφέρουν κεμπάπ. Γερμανοί, Τούρκοι  και τουρίστες, περιμένουν στην ουρά για να γευτούν κουζίνα ανατολής.

Πιο κάτω από την πλατεία υπάρχει η στάση του μετρό (U-Bahn). Μια βόλτα αρκεί για να γίνει η προσέγγιση έτσι ώστε να μοιραστούν τα ναρκωτικά. Οι dealers ποντάρουν στους τουρίστες. Εάν δε θέλεις το λες ευγενικά και όλα είναι μια χαρά.

Ο κεντρικός δρόμος του Kreuzberg είναι γεμάτος από μπυραρίες και νυχτερινά μαγαζιά. Cantina Mexicana. Ένα μαγαζί βγαλμένο από κάποια παραλία της Καραϊβικής. Το αλκοόλ πολύ φθηνό αλλά η αναλογία του με το χυμό είναι πολύ χαμηλή. Μπαίνεις μέσα και μπορείς να αναπνεύσεις διότι το κάπνισμα δεν επιτρέπεται. Η μουσική θυμίζει κάτι από τις φαβέλες της Βραζιλίας. Άφρο ρυθμός εμπλουτισμένος με βραζιλιάνικα κρουστά.  Το μόνο που φαίνεται περίεργο σε αυτό το μαγαζί είναι οι σερβιτόροι.  Σίγουρα δεν είναι Μεξικάνοι, περισσότερο πλασάρονται για αυτό. Μάλλον πιο πολύ για Μεσανατολίτες φέρνουν.

Το Βερολίνο χαρίζει απλόχερα στον επισκέπτη του ό,τι ζητήσει. Αρκεί να ξέρει για ποιο λόγο έχει βρεθεί εκεί. Η μουσική του, οι εικόνες και ο κόσμος θα σε οδηγήσουν σε αυτό το μέρος που θέλεις να πας. Βγάζει μια αγριάδα στην αρχή. Πρέπει να του δοθεί η ευκαιρία να σε προσεγγίσει και να σε καλωσορίσει. Από κει και πέρα τα πράγματα θα πάρουν το δρόμο τους και η ψυχική ηρεμία θα γαληνέψει σε αυτή την ανθρώπινη μεγαλούπολη. Ο ρεαλισμός θα σε κάνει να νιώσεις οικειότητα αλλά θα πρέπει να ξέρεις πως να την διαχειριστείς.

Μπείτε και κάντε like εδώ για να ενημερώνεστε για όλα τα γραμμένα αποκλειστικά για το parallaximag.gr άρθρα.