#QuarantineLife | Το ημερολόγιο καραντίνας μιας Θεσσαλονικιάς στις Βρυξέλλες

Λέξεις, εικόνες: Ιωάννα Μ. Κωστοπούλου

Τετάρτη, 25 Μαρτίου 2020

Σήμερα. Κλείνω δύο εβδομάδες #quarantinelife. Μετράω επτά περισσότερες, από την ημέρα που η βελγική κυβέρνηση (18 Μαρτίου) προχώρησε σε #lockdown. Γιατί εμφάνισα κάτι συμπτώματα. Σαν αυτά του #covid2019.  Στο μυαλό μου είχε, εξαρχής, τυπωθεί άψογα η οδηγία: σε τέτοιες περιπτώσεις #menoumespiti, όσο περισσότερο μπορούμε.

Ζήτησα, λοιπόν, να πάρω ένα κάποιο #socialdistance και να μείνω #selfisolated στο σπιτάκι μου, που ευτυχώς είχα προλάβει να βρω λίγο πριν το #outbreak. Ένιωθα υπερήφανη για αυτή μου την κίνηση. Γενικά, είμαι καλή στο να ακολουθώ, σχεδόν κατά γράμμα, ό,τι μου δίνεται για την επίτευξη ενός στόχου. Μισώ, ωστόσο, τους περιορισμούς.

Τι εννοείς, λοιπόν, μένουμε σπίτι; Για έναν πονόλαιμο και λίγο πυρετό. Βασικά, τι θα πει όσο περισσότερο μπορούμε; Πουθενά δεν έχει να πάω. Ανήσυχη και υπερκινητική από πάντα, προσπάθησα σκληρά για να το πετύχω. Βασικά ακόμη παιδεύομαι. Τεράστιο το #stayhomechallenge.

Τα συμπτώματα εξαφανίστηκαν. Μα τα #measures ίσχυαν και ισχύουν κανονικά. Πρωινό, λοιπόν, ξύπνημα με θέα κι έπειτα #teleworking και χαρά. Όσο περισσότερα έχω να κάνω, τόσο καλύτερα για το μυαλό μου. Μένει απασχολημένο. Όχι, δεν με χωράει το σπίτι, το γραφείο και η καρέκλα. Μα το συνοδεύω με πρωινή, μεσημεριανή και βραδινή #indoorexercise κι αλά #καραντίνα μουσικές λίστες.

Δημιουργώ, δηλαδή μαγειρεύω, ξεφυλλίζω #onlinebooks, επισκέπτομαι #virtualmuseums, παρακολουθώ #onlinecourses. Έχω ρίξει αναγκαστικά ταχύτητα. Οπότε έμαθα πώς γίνεται και το #cocooning. Δεν έχει τόση πλάκα, αλλά είναι μια νέα #lifeexperience.

Τα #supermarket και τα φαρμακεία είναι φυσικά ανοιχτά. Μα δεν είναι, και τόσο, του γούστου μου. Ειδικά τα πρώτα αυξάνουν το #anxiety επίπεδό μου. Ναι, κι εδώ έγινε το ίδιο, όπως και στην Ελλάδα. Έτρεξαν να προλάβουν #toiletpaper, ό,τι σε ζυμαρικό, σάλτσα, καθαριστικό. Εμπόλεμη κατάσταση. Οπότε και πήρα μια κάποια απόσταση από το #sport. Πηγαίνω για τα ψώνια μου μια φορά την εβδομάδα.

Σήμερα. Η μεγαλύτερη αδερφή μου, η Βασιλική, μού έστειλε φωτογραφίες από το οικογενειακό τραπέζι. Μπακαλιάρο, σκορδαλιά η φάση. Με ρώτησε τι νέα. Και τής απάντησα. Στο Βέλγιο σημειώθηκαν 668 νέα κρούσματα, συνολικά 4.937. Οι θάνατοι έφτασαν στους 178, 56 το τελευταίο 24ωρο. Στο νοσοκομείο εισήχθησαν 434 νέοι ασθενείς, σύνολο 2.308. 547 έχουν πάρει εξιτήριο, 115 τις τελευταίες ώρες. Μού είπε #stayhome, σε παρακαλώ.

Λίγο αργότερα, όμως, βγήκα. Ανέβασα #story από άδειο δρόμο. Και ο Άγγελος μου έγραψε #staythefuckhome. Kι έπειτα postαρα μια φωτογραφία. Η Έλενα με ρώτησε, γράφοντας από κάτω, τι πιστεύω. Αν έχω καθίσει καθόλου μέσα.

Θα τους πω, λοιπόν.

Εδώ, μπορούμε ακόμη να περπατούμε, να τρέχουμε και να αθλούμαστε σε εξωτερικούς χώρους. Μονάδες, δυάδες ή με άτομα (αλλιώς οικογένεια) με τα οποία ζούμε μαζί. Αισθάνομαι τυχερή για αυτό. Το σπίτι μου είναι κοντά στο πάρκο της Πεντηκονταετίας. Ένα από τα πιο όμορφα πάρκα στο κέντρο των Βρυξελλών. Πηγαίνω κάθε απόγευμα, μέχρι να βραδιάσει.

Βασιλική, Άγγελε και Έλενα. Ξέρετε κάτι; Έχω ξεπεράσει τον εαυτό μου, μένοντας μέσα. Και, λογικά, όλοι μας. Μα πρέπει με κάποιο τρόπο να αφήνω πίσω μου αυτό το καθημερινό #infodemic. Για να μπορώ να συνεχίζω κάθε επόμενη.

Ξέρετε κάτι; Μου μοιάζει με μικρό θάνατο η καθημερινότητα αυτή. Και δεν ήμουν έτοιμη για κάτι τέτοιο, αν και γενικά εκπαιδευμένη. Δεν ξέρω βέβαια αν ήταν κάποιος πάνω στον πλανήτη. Μα αυτός ο κατ’ οίκον περιορισμός, ο εγκλεισμός, με πανικοβάλλουν. Για πόσο θα πρέπει να το αποδεχόμαστε;

Κι έπειτα σκέφτομαι πως το ζήτημα δεν είναι προσωπικό. Είναι παγκόσμιο. Σκέφτομαι τις ευπαθείς ομάδες. Την Ιταλία, την Ισπανία. Σκέφτομαι τον κόσμο όλο. Και περιορίζω κάθε μου εγωιστική και άναρχη αντίδραση.

Ξέρετε κάτι; Τηρώ όλους τους κανόνες υγιεινής και κρατώ όλες τις αναγκαίες αποστάσεις. Η αλήθεια είναι πως ανυπομονώ τόσο για μια πρόσωπο με πρόσωπο επικοινωνία κι επαφή. Μα τώρα. Μου φτάνει που μπορώ και βγαίνω για αέρα. Μετά βλέπουμε.

Με χαμόγελο,

Ιωάννα