ΤΑΞΙΔΙ: Διασχίζοντας το Βιετνάμ

Στη Λαϊκή Δημοκρατία του Βιετνάμ αξίζει να πας κυρίως για να έρθεις σε επαφή μ’ αυτόν τον συμπαθέστατο λαό, τον μικρόσωμο και λιπόσαρκο, τον ευγενικό και χαμογελαστό, τον ακάματα εργατικό, τον αδάμαστο με τον κρυμμένο δυναμισμό, που δεν έχει πάψει να αγωνίζεται εδώ και πενήντα χρόνια για να εξαλείψει κάθε ανάμνηση των πολέμων, πρώτα εναντίον των αποικιοκρατών Γάλλων, που κατέκτησαν την Ινδοκίνα από το 1859, των Ιαπώνων που πήραν τη θέση τους, και του βρώμικου πολέμου των Αμερικανών, με τις 500.000 των πεζοπόρων τμημάτων και τις σφαγές που ρήμαξαν τη χώρα επί δεκαετίες για την κυριαρχία στη νοτιοανατολική Ασία.

Διασχίζοντας το Βιετνάμ δεν θα συναντήσεις πουθενά τα ερείπια των ανηλεών αμερικανικών βομβαρδισμών με τα οκτώ εκατομμύρια τόνους των εκρηκτικών που έπεσαν στα χώματά του, –τρεις φορές περισσότερους απ’ όσους έπεσαν από όλες τις πλευρές στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο –, τα ίχνη από τις αναρίθμητες ναπάλμ, που κατέκαψαν ανθρώπους και χωριά, που πυρπόλησαν ορυζώνες και τα χημικά που δηλητηρίασαν την οργιαστική φύση.

Μόνο που ανάμεσα στις μονοκατοικίες θα δεις ξαφνικά να ξεφυτρώνουν δυο -τρεις – πέντε μοναχικοί ουρανοξύστες και καταλαβαίνεις ότι εκείνο το σημείο πριν πέντε μόνο δεκαετίες είχε ισοπεδωθεί…

Πάντως, πρόκειται για μια χώρα εντυπωσιακά καθαρή, με περιποιημένους δημόσιους χώρους και φροντισμένα σπιτάκια, ακόμη και στα χωριά, με τις λουλουδιασμένες αυλές και τους μπαξέδες γεμάτους λαχανικά και μυρωδικά, παρά τη φτώχεια των ανθρώπων, – κάποιοι ζουν με λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα- , αν και ο τουρισμός φαίνεται να βοηθά πλέον σημαντικά στην άνοδο του βιοτικού επιπέδου.

Τα μάτια σου θα χαθούν στους απέραντους ορυζώνες της χώρας, που εκτείνονται επί χιλιόμετρα, με την καλλιέργεια υγρού ρυζιού, που καθιστά το Βιετνάμ τον δεύτερο μεγαλύτερο εξαγωγέα ρυζιού στον κόσμο.

Στο Ανόι θα συγκινηθείς στο μαυσωλείο του ταριχευμένου και θεοποιημένου Ho Chi Minh, του ήρωα της χώρας, τον οποίο ατελείωτες ουρές αναμένουν να προσκυνήσουν υπό αυστηρά μέτρα ασφαλείας. Είναι εκείνος που κήρυξε στις 2 Σεπτεμβρίου 1945 την ανεξαρτησία της χώρας από τη Γαλλική Ινδοκίνα, κι εκείνος που ηγήθηκε του αγώνα για τη δημιουργία ενός ενιαίου ανεξάρτητου κράτους.

Στη Σαϊγκόν – Ho Chi Minh city σήμερα, προς τιμήν του ηγέτη – θα φανταστείς ότι κάθεσαι έξω από το ιστορικό ξενοδοχείο Continental, άλλοτε στέκι κατασκόπων, δημοσιογράφων, πρακτόρων και πολιτικών, εκεί στην ίδια θέση όπου έπινε το ποτό του ο Michael Caine στην ταινία του 1992 «Ο ήσυχος Αμερικάνος» του Phillip Noyce, όταν έγινε μάρτυρας στη φοβερή σκηνή όπου στην Place Garnier, μπροστά στο Εθνικό Θέατρο, έσκασε η βόμβα που θέρισε αμέριμνους Βιετναμέζους, γεγονός που περιέγραψε θαυμάσια ο Graham Green στο ομώνυμο βιβλίο του, που αναφέρεται στη σταδιακή και προβοκατόρικη ανάμιξη των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών στις υποθέσεις του Βιετνάμ.

Στο Halong bay, μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco θα θαυμάσεις την απίστευτη ομορφιά της φύσης που οργιάζει σε 2000 μοναδικούς ασβεστολιθικούς και κατάφυτους σχηματισμούς με όρμους και θαλασσινές σπηλιές μέσα στα νερά της θάλασσας της Κίνας και δεν μπορείς να μην θυμηθείς την ταινία του 1992 «Ινδοκίνα» του Regis Wargnier, όταν σ’ αυτά τα νερά, που οργώνουν πλέον ακατάπαυστα μικρά και μεγαλύτερα κρουαζιερόπλοια φορτωμένα τουρίστες, έπλεαν μόνο ιστιοφόρα με ανοιχτά τα κατακόκκινα πανιά τους.

Στην ακραία τουριστική Hoi An θα παρασυρθείς από τη γραφικότητα της, τα πολύχρωμα φαναράκια, που όταν ανάβουν δημιουργούν μια παραμυθένια ατμόσφαιρα, τις βαρκάδες στο ποτάμι, τα μαγαζάκια και την κοσμοπλημμύρα. Η Hoi An μαζί με τις μεγαλύτερες πόλεις του Βιετνάμ εντάσσεται στη λίστα των πόλεων με τους περισσότερους επισκέπτες στον κόσμο. Κι αν σε συγκινούν οι «απαγορευμένες πόλεις» των αυτοκρατόρων, θα έχεις την ευκαιρία να περιηγηθείς σε μία χρυσοποίκιλτη στην παλιά πρωτεύουσα τη Hue, έδρα της δυναστείας Nguyen.

Σε όλες τις πόλεις, με προεξάρχουσα στη Σαϊγκόν, θα χρειαστεί να κάνεις σλάλομ στους δρόμους για να περάσεις απέναντι, ανάμεσα από αυτοκίνητα και κυρίως εκατοντάδες χιλιάδες μηχανάκια, που ορμούν κατά πάνω σου από κάθε κατεύθυνση. Συχνά θα συναντάς και δύο υπέρβαρους τουρίστες καθισμένους στα rickshaw με ποδήλατο, που οδηγούν κάθιδροι ντόπιοι. Ταξιδεύοντας βόρεια θα παρατηρήσεις τα κόκκινα λάβαρα να πολλαπλασιάζονται σε δρόμους, πλατείες και δημόσια κτίρια, στην πρωτεύουσα τα σφυροδρέπανα αποτελούν οδοσήμανση.

Στο Βιετνάμ ανυπόφορη είναι η τοπική μουσική, περίεργη στ’ αυτιά μας η εκφορά της βιετναμέζικης γλώσσας, ιδιαίτερα αυστηρό το ύφος των κρατικών λειτουργών. Το φαί μπορεί να είναι και καλό, αναλόγως που το τρως, εκτός αν έχεις αδυναμία σε σούπες με φύκια, θα σε αποζημιώσει όμως ο υπέροχος αρωματικός καφές, που σερβίρεται με πολλούς τρόπους και αποτελεί εθνικό προϊόν με τεράστιες εξαγωγές. Η τέχνη στα μουσεία, που θεωρούνται σπουδαία, κάπως χοντροκομμένη με πολλές επιρροές από Ινδία και Κίνα. Οι πανομοιότυπες παγόδες, τα τεμένη, τα ινδοβουδιστικά προσκυνήματα, ακόμη και οι καθεδρικοί ναοί αναρίθμητοι παντού, οι προσφορές στους θεούς περιλαμβάνουν θυμιάματα, φρούτα, λουλούδια, τάματα, νερά και κόκα κόλα, αν και επισήμως υπάρχει ανεξιθρησκεία!

Θα επαναλάβω πως αυτό που πάνω απ’ όλα αξίζει στο Βιετνάμ είναι οι άνθρωποί του, που τους αξίζει κάθε υποστήριξη.