The Italian way: Σινεμά κι απατεωνιές αλά μπολονέζ

Έχω δηλώσει πολλάκις ιταλοπαθής έως και ιταλοβλαβής και θα συνεχίσω να το πράττω, όσο θα υπάρχουν τα φθηνά εισιτήρια των low coast αεροπορικών εταιριών, τα οποία μπορούν να σε «στείλουν» μακριά, πολύ μακριά, παρ’ όλες τις γενικότερες αφραγκίες. Και για να μη γελιόμαστε μία πτήση προς Μιλάνο, Ρώμη, Μπέργκαμο ή όπου αλλού, σε πάει οικονομικότερα από ότι το αυτοκίνητό σου στην Καβάλα.

Έχοντας υπόλοιπο αδείας της προηγούμενης χρονιάς και προσπαθώντας λίγο να γλιτώσω από παιδιά, σκυλιά, πεθερικά και αμέτρητους δανειστές, πήρα των οματιών μου, το λάπτοτ παραμάσχαλα, ένα σακίδιο με 2 σώβρακα και 3 κασκορσέ (έτσι δε τα λέγαν τα αμάνικα;) και νάτος ο δικός σου στα ουράνια περιχαρής να προσπαθεί να καταλάβει τις ιταλίδες αεροσυνοδούς που θέλουν να πείσουν πως μιλούν αγγλικά (δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα, πιστέψτε με).

Δίνω όρκο στον εαυτό μου πως θα στέλνω μικρές ανταποκρίσεις καθημερινά στην Parallaxi, για να μη βαριέμαι μέσα στα τρένα, τα οποία έχω σκοπό να τα «ξεφτιλίσω», κι ας γυρίσω ρακένδυτος στην πατρίδα. Έχω κατά νου να γνωρίσω λίγο καλύτερα την περιοχή του Βένετο, την Εμίλια Ρομάνια και το Τρεντίνο-Άλτο Άντιτζε.

Στάση πρώτη Μπολόνια και να η πρώτη απατεωνιά αλά μπολονέζ, η οποία επιβαρύνει την τσέπη κι έχει να κάνει με την μεταφορά του ταξιδιώτη από το αεροδρόμιο προς την πόλη. Ο αερολιμένας ή το Aeroporto Internazionale Guglielmo Marconi, ενώ βρίσκεται πολύ κοντά στη Μπολόνια (μόλις 6 χιλιόμετρα από τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό), δεν εξυπηρετείται από την αστική συγκοινωνία. Τα λεωφορεία της at’c (Trasporto Passeggeri Emilia-Romagna) Νο 81 και No 91 ενώ σταματάνε 350 μέτρα παρά έξω από τις αφήξεις, δεν κάνουν τον κόπο να μπουν στο αεροδρόμιο και να παραλάβουν τους ταξιδιώτες, απεναντίας τους αφήνουν σε άλλη εταιρία με πολλαπλάσια κόμιστρα. Προφανώς υπάρχουν «τουριστικά» συμφέροντα!

Απατεωνιά No 2 στο κατάλυμα, που ανυποψίαστος έχεις κλείσει από το διαδύκτιο και φαίνεται καλό και μοντέρνο και λουσάτο στο κέντρο της πόλης, υποτίθεται στην Piazza Maggiore. Φτάνεις στη Via Indipendenza και προσπαθείς να βρεις που είναι αυτό το φοβερό La Suite που έχεις κλείσει. Δεν υπάρχει είσοδος ξενοδοχείου, δεν υπάρχει ρεσεψιόν, μόνο ένα κουδούνι το οποίο κατά περίεργο τρόπο χτυπάει στο σπίτι του ιδιοκτήτη, ο οποίος βρίσκεται σε άλλο οίκημα! Αυτός σου υπόσχεται πως σε 5 λεπτά θα είναι εκεί και πράγματι, εμφανίζεται από το πουθενά με το ροζ πουκαμισάκι του και τις ατέλειωτες χρυσές καδένες του πάνω στο ποδηλατάκι του και σε οδηγεί στο κατάλυμα το οποίο πρέπει να προπληρώσεις μετρητοίς. Πρόκειται για μια γκαρσονιέρα που έχει διαμορφώσει κατάλληλα σε 2 ενοικιαζόμενα δωμάτια με κοινό μπάνιο και κοινή κουζίνα. Ξενοδοχείο σου λέει. .. Τέλος πάντων, δεν είν’ κακό! 3os όροφος και ανάμεσα σε ήσυχα διαμερίσματα, αλλά εντελώς συμπτωματικά το ζευγάρι του 2ου, 5 φορές την ημέρα κάνει Ανάσταση…

Απατεωνιά και στο Μουσείο, στην Εθνική Πινακοθήκη, με το γάντι αυτή τη φορά! Η πινακοθήκη της Μπολόνια είναι πολύ σημαντική γιατί στεγάζει όλους τους μεγάλους ζωγράφους που γεννήθηκαν ή δημιούργησαν στην πόλη. Έχει Βιβαρίνι, Ντα Ίμολα, Φράντσα, Καράτσι, Γκουίντο Ρένι! Πέραν αυτών έχει ένα πολύπτυχο του Τζόττο κι έναν Ραφαέλο που γι αυτούς πηγαίνει ο περισσότερος κόσμος. Η κυρία της εισόδου βλέποντας τη δημοσιογραφική μου κάρτα φροντίζει να μ’ ενημερώσει: Ο Τζόττο είναι κλειστός γιατί η αίθουσα επισκευάζεται από τους πρόσφατους σεισμούς και ο Ραφαέλο είναι στο Πράντο σε έκθεση. Πάει καλά… Αργότερα ανακάλυψα πως και ο μοναδικός Ελ Γκρέκο που διαθέτει η πινακοθήκη πήγε για συντήρηση, ο Καράτσι που ήθελα να δω κάπου αλλού μετοίκισε, όπως και η αριστουργηματική «Γέννηση του Χριστού» του Βιτάλεντα Μπολόνια.

Όπως και νάχει το πράγμα, η Μπολόνια είναι πόλη ζωντανή, πανέμορφη, που ξέρει ν’ «αποζημιώνει» τους τουρίστες της και να τιμάει τους ανθρώπους της. Η φυσιογνωμία του πρόσφατα χαμένου Lucio Dalla φιγουράρει στο Ricordi, σε προθήκες καταστημάτων συνδυασμένη με τους στίχους που είχε γράψει στο παρελθόν «Se io fossi un angelo chissa cosa farei….».

Η Μπολόνια ξέρει να διασκεδάζει και τους δημότες της. Όλο το καλοκαίρι και μέχρι το τέλος αυτού του μήνα, στην κεντρική πλατεία, την πιάτσα Ματζόρε, έχει στηθεί μια τεράστια οθόνη, μια εξαιρετική ηχητική εγκατάσταση, 2000 καθίσματα και καθημερινά στις 10 το βράδυ προβάλλονται θαυμάσιες ταινίες. Κι εδώ ατύχησα! Έπεσα στο “Τες” του Πολάνσκι που το είδα πρόσφατα. Σηκώθηκα διακριτικά από τη θέση μου και πήγα να χτυπήσω μια μακαρονάδα μπολονέζ, με την υπόσχεση πως θα επιστρέψω και πάλι στην πόλη…