To ωραιότερο μέρος του κόσμου
Για τον καθένα υπάρχει ένας τόπος που κουβαλά για πάντα σε ξεχωριστή θέση στην καρδιά.
Αγαπάω τα ταξίδια. Πολύ. Η στιγμή που μπαίνω στο αυτοκίνητο ή το αεροπλάνο ή το τρένο, είναι η στιγμή της απόλυτης ευτυχίας. Ακόμα και όταν επιστρέφω σε μέρη που έχω ταξιδέψει πολλάκις.
Ελάχιστα μέρη που έχω πάει από επιλογή με έχουν απογοητεύσει και πολλά λατρεύω για διαφορετικούς λόγους. Αν όμως πρέπει να μπω στη διαδικασία να επιλέξω, αν είχα μια επιλογή για να περιγράψω ποιο είναι για μένα το ομορφότερο μέρος του κόσμου όλου, αυτού που εγώ έχω γνωρίσει ίσαμε τώρα, είναι το Καστελόριζο.
Αυτή η κουκκίδα στην άκρη του χάρτη. Στην Πέμπτη δημοτικού καθόμουν στο τελευταίο θρανίο μιας τάξης που είχε πίσω μου το χάρτη της Ελλάδας. Μου έκανε πάντα εντύπωση ότι αυτός ο μικρός τόπος δεν χωρούσε και τον είχαν σχεδιάσει σε ένα κουτάκι ξεχωριστό,σαν υπογράμμιση, σαν να φώναζε κάτι εκεί κάτω: είμαι και γω εδώ. Αργότερα μεταφυσικά ερμήνευσα εκείνο το σήμα του χάρτη, που γυρνούσα πίσω που και που όλη τη χρονιά και κοιτούσα με περιέργεια. Ήταν σαν να με φώναζε μια μέρα να το ανακαλύψω.
Castello Rosso, o κόκκινος βράχος, το στρίψιμο του αεροπλάνου που έρχεται από την Ρόδο και κόβει την ανάσα μόλις πάρει τη στροφή για να προσγειωθεί στο πιο παράξενο αεροδρόμιο που πήγες ποτέ. Και φτάνεις στην άκρη του χάρτη, στην άκρη του μυαλού.
Η Μεγίστη, το παλαιό κλέος με τους 15 χιλιάδες κατοίκους, την αστική φινέτσα της Ιταλοκρατίας, τη στάση στο δρομολόγιο Μασσαλία-Βυρητός του πλοίου που μετέφερε αριστοκράτες στα σαλόνια και εργάτες στα κάτω αμπάρια, τα πολύχρωμα αρχοντικά στη σειρά, χωρίς κανένα να κραυγάζει, η φωτιά που το κατέστρεψε κάποτε, οι εκκλησίες και πλάι το τζαμί, η Σαντράπεια Αστική Σχολή, ο Άγιος Γεώργιος του Βουνού, Το κάστρο των Ιωαννιτών Ιπποτών. Η μπλε σπηλιά. Εκεί που αφήνεις ένα κομμάτι της καρδιάς σου για πάντα. Που ξαναβαφτίζεσαι και επιστρέφεις με ταχύτητα φωτός στην αθωότητα της παιδικής σου ηλικίας.
Το Καστελόριζο είναι μια τζούρα δρόμος. Είναι ο περίπατος ενός απογεύματος με χρώμα του πελάγους να μπερδεύεται στον ήλιο που βάφει πορτοκαλένιο τον ορίζοντα. Είναι η βουτιά που κάνεις από το λιμάνι σε μια θάλασσα βαθιά και πεντακάθαρη, που εξαγνίζει. Είναι οι γεύσεις από τις φούσκες και οι καλημέρες. Τη δεύτερη μέρα εδώ τους έχεις μάθει όλους. Είναι αυτό το ελάχιστο, το ανεκτίμητο ενός σμαραγδιού που κουβαλάς για πάντα μέσα σου. Η αβάσταχτη ομορφιά που δεν κραυγάζει πουθενά, που πουθενά δεν γίνεται παράτερη, που πουθενά δεν κουράζει με την υπερβολή της.
Το Καστελόριζο είναι το σινιάλο που περιμένει το μυαλό για να αδειάσει και να στήσει ένα νέο σκηνικό ζωής. Γαλήνιο και παντοτινό. Και όσο και αν ξέρεις πόσο ανέφικτο είναι το σενάριο να μείνεις εκεί για πάντα, πάντα ελπίζεις σε μια επιστροφή. Το Καστελόριζο είναι το ωραιότερο μέρος στον κόσμο γιατί είναι μια πατρίδα. Η πατρίδα της απέριττης ομορφιάς και μιας ονειρεμένης ζωής που πιθανότατα δεν θα ζήσεις, ξέρεις όμως ότι θα σε περιμένει, έστω και υποθετικά και θα την ανακαλείς κάθε φορά που το πράγμα θα ζορίζει, ως το μικρό καταφύγιο στις μεγάλες και δύσκολες μέρες του χειμώνα.
