Worldvespa: Ένα ζευγάρι κάνει τον γύρο του κόσμου με μία vespa

Γνωρίσαμε το ζευγάρι Ελλήνων, τον Στέργιο και την Αλεξάνδρα που κάνουν τον γύρο του κόσμου με μία Vespa, τον Κίτσο! Ταξιδεύουν μαζί από το 2014 και σκοπός τους είναι να μη σταματήσουν αν δεν δουν και την πιο απομακρυσμένη γωνιά της γης.

Το ζευγάρι που έχει κάνει σπίτι του τη βέσπα και τη σκηνή του, ανοίγει την καρδιά του στην Parallaxi και μοιράζεται στιγμές και εμπειρίες από τα αμέτρητα χιλιόμετρα που έχουν διανύσει μέχρι στιγμής παρέα με τον Κίτσο.

Μία από τις πιο συχνές ερωτήσεις που καλούνται να απαντήσουν είναι πώς ξεκίνησε η όλη η ιδέα του να γυρίσουν τον κόσμο με μία βέσπα, καθώς και ποιο ήταν το πρώτο τους ταξίδι.

Ο Στέργιος αναφέρει σχετικά:

«Από το 2006 που αγόρασα τη βέσπα, ξεκίνησα να ταξιδεύω εντός Ευρώπης. Η αφορμή για να ξεκινήσω αυτό το ταξίδι όμως, ήταν η ανάγκη να φύγω απ’ την Ελλάδα και να δω πώς είναι η ζωή αλλού στον κόσμο. Από το ’10 και μετά, όταν ξεκίνησε η “κρίση”, η καθημερινότητά μου γινόταν όλο και χειρότερη. Μισθός, εργασιακά δικαιώματα, προοπτικές, όλα μου έδειχναν πως δεν έχουν πιθανότητες βελτίωσης. Προσπαθούσα για τον κλάδο μου, για τα περιβαλλοντικά και κοινωνικά ζητήματα της γενέτειράς μου, της Χαλκιδικής, που έχουν προκληθεί απ’ τις πολιτικές για τα μεταλλεία και για όσα πίστευα σημαντικά. Παράλληλα, άκουγα όλες αυτές τις κλισέ φράσεις: “Δε θα πεινάσουμε όπως στην Αιθιοπία!”, “Δε θα γίνουμε Αργεντινή!”, “Εμείς δεν είμαστε Ζιμπάμπουε!” και τόσα άλλα, οπότε είπα να πάω να δω με τα δικά μου μάτια, μπας και καταλάβω κάτι παραπάνω».

Από την πλευρά της η Αλεξάνδρα «ζωντανεύει» τις δικές της αναμνήσεις λέγοντας:

«Με τον Στέργιο γνωριστήκαμε στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. Εγώ βρισκόμουν εκεί στα πλαίσια μιας έρευνας για το διδακτορικό μου κι ο Στέργιος πέρασε με τη βέσπα. Πολλοί Έλληνες δεν υπάρχουν στο Κονγκό, οπότε δεν ήταν δύσκολο να βρεθούμε στον χώρο της Ελληνικής Κοινότητας του Λουμπουμπάσι (πόλη στα νοτιοανατολικά της Λ.Δ. του Κονγκό). Λίγο καιρό μετά, ξανασυναντηθήκαμε στο Γιοχάνεσμπουργκ κι αποφασίσαμε να ταξιδέψουμε μαζί για έναν μήνα στη Νότια Αφρική και το Λεσότο. Όταν πέρασε αυτός ο μήνας, δε βρίσκαμε πια κανέναν λόγο γιατί να μη συνεχίσουμε μαζί το ταξίδι.»

Ποιες χώρες έχετε επισκεφτεί;

«Το ταξίδι ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2013 απ’ την Ελλάδα, στην Ιταλία κι από εκεί, με πλοίο στο Μαρόκο. Απ’ τον Νοέμβριο του 2013 ως τον Ιανουάριο του 2015 ταξίδεψα στην Αφρική περνώντας απ’ τις εξής χώρες: Μαρόκο, Δυτική Σαχάρα, Μαυριτανία, Σενεγάλη, Μάλι, Μπουρκίνα Φάσο, Γκάνα, Τόγκο, Μπενίν, Νιγηρία, Καμερούν, Δημοκρατία του Κονγκό, Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, Ζάμπια, Μποτσουάνα, Ναμίμπια, Νότια Αφρική και Λεσότο. Απ’ τον Φεβρουάριο του 2015 ως τον Μάρτιο του 2016 κι απ’ τον Ιανουάριο του 2019 ως και σήμερα, ταξιδέψαμε στη Νότια Αμερική. Οι χώρες που επισκεφτήκαμε μέχρι σήμερα είναι η Αργεντινή, η Ουρουγουάη, η Παραγουάη, η Βολιβία, το Περού, η Χιλή και η Βραζιλία».

Πώς κουβαλάτε όλα αυτά τα πράγματα πάνω στη βέσπα;

«Υπάρχουν ατέλειωτες συζητήσεις στις ιντερνετικές κοινότητες για το κατάλληλο φόρτωμα, το πολύ φόρτωμα, το μίνιμαλ φόρτωμα κτλ. Για μας δεν υπάρχει συγκεκριμένος κανόνας. Αν κάτι μας διευκολύνει την καθημερινότητα, το παίρνουμε μαζί. Αν κάτι δε μας βολεύει ή αν παραμένει αχρησιμοποίητο για καιρό, το ξεφορτωνόμαστε. Βάζουμε όλα μας τα πράγματα στα “σαμάρια”, σε σάκους, βαλίτσες, σακούλες κτλ και τα δένουμε στην μπροστινή και πίσω σχάρα, στο πάτωμα, στο ντουλαπάκι…»

Πού κοιμάστε, τι τρώτε και πώς προφυλάσσεστε από τις καιρικές συνθήκες;

«Γενικά, προτιμάμε να κοιμόμαστε στη σκηνή μας. Πολύ συχνά κατασκηνώνουμε στη φύση και αρκετές φορές μένουμε σε οργανωμένα κάμπινγκ, ανάλογα με τις ανάγκες μας. Έχουμε κοιμηθεί αμέτρητα βράδια σε πάρκινγκ πίσω από βενζινάδικα, όπου κατά κανόνα υπάρχουν τουαλέτες και ντους, ασύρματο ίντερνετ και αίσθηση ασφάλειας. Στις πόλεις προτιμάμε τα φτηνότερα καταλύματα ή επιλέγουμε το couch-surfing αλλά και κάποια οικονομικά δωμάτια airbnb.

Συνήθως πηγαίνουμε στην αγορά, ψωνίζουμε φρούτα/λαχανικά/κρέας και τα μαγειρεύουμε στο καμινέτο μας. Προτιμάμε τις πιο οικονομικές επιλογές, που συνήθως είναι τα ντόπια προϊόντα. Βέβαια, σε κάποιες χώρες το να αγοράζουμε έτοιμο φαγητό από τις αγορές των ντόπιων μπορεί να αποδειχτεί εξαιρετικά οικονομικό και σε συνδυασμό με το ότι μας αρέσει να δοκιμάζουμε τις κουζίνες των τόπων που επισκεπτόμαστε, περνάμε τις μέρες μας τρώγοντας οτιδήποτε κεντρίσει τα ρουθούνια και τα μάτια μας!

Για τις ακραίες καιρικές συνθήκες έχουμε τα κατάλληλα ρούχα (αδιάβροχα / ισοθερμικά). Αν οι συνθήκες γίνουν πραγματικά επικίνδυνες, θα σταματήσουμε ωσότου να βελτιωθούν. Αν ο δρόμος γλιστράει από πάγο ή χιόνι, ή αν υπάρχουν πλημμύρες και κατολισθήσεις, μπορεί να αλλάξουμε δρομολόγιο. Αν φυσάει πολύ (πχ στην Παταγονία) οδηγούμε προσεκτικά ή σταματάμε».

Τα όνειρα μπορεί να μην κοστίζουν, όμως δε συμβαίνει το ίδιο όταν πρέπει να γίνουν πράξη.

Ο Στέργιος θυμάται πώς ξεκίνησε από το μηδέν και εξηγεί τους πόρους από τους οποίους αντλούν έσοδα για να συνεχίσουν το φιλόδοξο εγχείρημα τους.

«Όταν αποφάσισα να ξεκινήσω το ταξίδι, ήμουν σχεδόν άφραγκος. Αυτό που έκανα για να μαζέψω χρήματα ήταν να πάω για σεζόν – σερβιτόρος – στη Σαντορίνη και παράλληλα, να πουλήσω ό,τι μπορούσε να πουληθεί από διάφορα πράγματα που είχα (το ποδήλατό μου, την άλλη μου μηχανή, τον εξοπλισμό μοτοσυκλέτας που μου περίσσευε, κάποια ρούχα, το κινητό μου τηλέφωνο κτλ). Βέβαια, στάθηκα και τυχερός γιατί καθώς μετρούσα τα χρήματά μου και προβληματιζόμουν, μπήκε στον λογαριασμό μου μια υποτροφία που μου χρωστούσαν από τη σχολή, αλλά και η αποζημίωση από την απόλυση απ’ την τελευταία μου δουλειά. Κάπως έτσι κατάφερα να ξεκινήσω με περίπου 10.000€. Όταν αποφασίσαμε με την Αλεξάνδρα να συνεχίσουμε μαζί το ταξίδι, εκείνη συνέβαλε με τις οικονομίες που είχε μαζέψει για να χρηματοδοτήσει το διδακτορικό της.

Καθώς ετοιμαζόμουν για το ταξίδι, κάποιοι άνθρωποι στους οποίους άρεσε η όλη ιδέα, μας στήριξαν προσφέροντάς μας χρήσιμο εξοπλισμό (μέσω των καταστημάτων/επιχειρήσεών τους, κυρίως): ανταλλακτικά, κάμερες, κράνη. Στον δρόμο όμως, προστέθηκαν κι άλλοι, που μας πρόσφεραν εξοπλισμό κάμπινγκ και την καινούρια μας σκηνή ακριβώς πάνω που όλα είχαν αρχίσει να παλιώνουν. Όμως, ευγνωμοσύνη χρωστάμε και σ’ όσους μας έκαναν δωρεές, δίνοντάς μας έτσι παραπάνω χιλιόμετρα και φυσικά, όρεξη για να συνεχίζουμε να μοιραζόμαστε την ιστορία μας με τα βίντεο, τις φωτογραφίες και τις αφηγήσεις στο μπλογκ μας. Το κομμάτι του ταξιδιού μας που ξεκίνησε στις 2/1/2019 είναι κι αυτό χρηματοδοτούμενο από ιδίους πόρους – δουλέψαμε αρκετά τα τελευταία 2 χρόνια – αλλά έχουμε και τη στήριξη κάποιων εταιριών (video) που μας προσέφεραν μεγάλο μέρος του εξοπλισμού μας, και βέβαια τους φίλους απ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης που μας στηρίζουν με δωρεές.

Αρχικά, η μόνη μας “δουλειά” καθ’ οδόν ήταν να ενημερώνουμε το μπλογκ και το κανάλι μας στο YouTube, καθώς και να μοιραζόμαστε εικόνες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Σταδιακά όμως, συνειδητοποιήσαμε πόσο πολύ αγαπάμε αυτό που κάνουμε κι έτσι αποφασίσαμε να αφιερωθούμε σ’ αυτό και να το πάρουμε στα σοβαρά. Είναι πολύ σημαντικό για όλους τους ανθρώπους να μπορούν να ζουν από αυτό που αγαπούν να κάνουν και πιστεύουμε πως είναι βασικός παράγοντας στην αναζήτηση της ευτυχίας. Δεν είναι εύκολος ο δρόμος που διαλέξαμε – αλλά και πάλι, όλοι οι δρόμοι δεν έχουν τις δυσκολίες τους;»

Υπάρχουν προβλήματα με τα ταξίδια τώρα κατά τη διάρκεια της πανδημίας;

«Ναι, υπάρχουν. Σε κάποιες χώρες δεν επιτρέπεται η είσοδος και σε κάποιες άλλες επιτρέπεται υπό πολλές προϋποθέσεις και με πολλούς περιορισμούς. Άλλωστε, αυτός είναι κι ο λόγος που από τον Μάρτιο του ’20 ως σήμερα βρισκόμαστε στην Αργεντινή (όπου έτυχε να ταξιδεύουμε όταν ξέσπασε η πανδημία), χωρίς να μπορούμε να συνεχίσουμε. Τα χερσαία σύνορα των περισσότερων χωρών της Νότιας Αμερικής παραμένουν κλειστά και δε γνωρίζουμε πότε θα ανοίξουν».

Υπάρχει κάποιο ταξίδι που να έχετε ξεχωρίσει ως το αγαπημένο σας και για ποιο λόγο;

«Όλα τα μέρη που έχουμε επισκεφτεί μας άφησαν με αξέχαστες αναμνήσεις. Βέβαια, έχουμε ξεχωρίσει κάποια μέρη – όχι τόσο λόγω της ομορφιάς των τοπίων τους, αλλά κυρίως λόγω των εμπειριών που μας χάρισαν. Σίγουρα ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας έχει το Λεσότο, αφού ήταν η πρώτη χώρα που ταξιδέψαμε μαζί. Επίσης, αγαπημένη χώρα είναι Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, γιατί εκεί δοκιμάσαμε τις αντοχές του Κίτσου και του αναβάτη του, καθώς επίσης εκεί γνωρίσαμε μερικούς από τους πιο φιλόξενους ανθρώπους. Η Βολιβία είναι επίσης αγαπημένη μας γιατί έχει την ιδιαιτερότητα του ότι τα ιθαγενή πολιτισμικά στοιχεία είναι ζωντανά και κυρίαρχα στις περισσότερες περιπτώσεις, και όχι απλώς μια ατραξιόν που απευθύνεται σε τουρίστες. Η Παραγουάη είναι μια χώρα που αγαπήσαμε, κυρίως για την απίστευτη φιλοξενία των κατοίκων της. Και τέλος η Αργεντινή, γιατί είναι μια χώρα που με κάποιον τρόπο έχει καταφέρει να μας κάνει να τη νιώθουμε σαν δεύτερη πατρίδα».

«Ένα μεγάλο σχολείο»

Μετά από τόσα ταξίδια θα ήταν άδικο ακόμη και για τους ίδιους να μπουν σε διαδικασία να αναφερθούν μεμονωμένα σε περίεργα περιστατικά που σημάδεψαν τα ταξίδια τους, όμως ο Στέργιος δεν μπορεί να ξεχάσει μέχρι και σήμερα την περιπέτεια που έζησε στη μέση της ζούγκλας, ενώ στη μνήμη της Αλεξάνδρας παραμένει ακόμη και τώρα ο «Άγιος Βασίλης» της Βολιβίας.

«Δύσκολο να διαλέξουμε ποιες ιστορίες να πούμε! Ακόμη και στο βιβλίο που γράψαμε με τις ιστορίες μας από την Αφρική, το “Ρύζι & Χώμα”, έπρεπε να διαλέξουμε τι θα μπει και τι θα μείνει έξω…»

«Μια από τις πιο ιδιαίτερες περιόδους του ταξιδιού, λίγο πριν φτάσω στην πόλη όπου γνώρισα την Αλεξάνδρα, ήταν όταν η βέσπα χάλασε (κάηκε ο συμπλέκτης) στη μέση της ζούγκλας της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό. Ήθελα να φτάσω από την Κινσάσα (την πρωτεύουσα) στο Λουμπουμπάσι, στα νότια της χώρας και για να το κάνω αυτό, έπρεπε να καλύψω μια απόσταση 2.000χλμ. Το Κονγκό είναι από τις χώρες με το λιγότερο ανεπτυγμένο οδικό δίκτυο, οπότε σε πολλά σημεία, ο δρόμος στην κυριολεξία ήταν σχεδόν ανύπαρκτος. Όταν έβρεχε δε, μετατρεπόταν σε ποτάμι λάσπης. Γι’ αυτό άλλωστε έκαψα και τον συμπλέκτη. Έτσι λοιπόν, τα περίπου 1.600 χιλιόμετρα από εκεί που έμεινα ως το Λουμπουμπάσι τα έκανα πάνω σ’ ένα φορτηγό – το μοναδικό μέσο μεταφοράς – με τη βέσπα είτε πάνω στην καρότσα είτε κρεμασμένη με σχοινιά απ’ έξω και παρέα 20-30 ντόπιους, που επίσης ταξίδευαν από το ένα μέρος στο άλλο.

Η διαδρομή κράτησε 3 βδομάδες και ήταν ένα μεγάλο σχολείο για ‘μένα. Ακόμη και να είχα τα χρήματα να ταξιδέψω με κάποιο καλύτερο μέσο ή να κοιμηθώ σε κάποιο δωμάτιο ή να φάω κάτι διαφορετικό – αυτές οι επιλογές πολύ απλά, δεν υπήρχαν. Περπατούσαμε στις λάσπες όταν κόλλαγε το φορτηγό, βοηθούσαμε – όπως μπορούσε ο καθένας – κοιμόμασταν κάτω απ’ το φορτηγό ή μέσα στην καμπίνα, όταν αυτό ήταν δυνατό. Πλενόμασταν στα ποτάμια, τρώγαμε ό,τι ήταν διαθέσιμο στα διάφορα χωριά που σταματούσαμε. Νομίζω πως αν κάτι μ’ έκανε να γνωρίσω τον εαυτό μου καλύτερα και να μάθω – ή και να ξεπεράσω τα όριά μου – ήταν αυτό το κομμάτι του ταξιδιού», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Στέργιος, ενώ η Αλεξάνδρα μοιράζεται παρακάτω τη δική της αξέχαστη εμπειρία:

«Στη La Higuera (Βολιβία), στο χωριό όπου εκτέλεσαν τον Τσε Γκεβάρα φτάσαμε χωρίς εξάτμιση, αφού λίγα χιλιόμετρα πριν το χωριό χτυπήσαμε σε μια πέτρα κι έφυγε απ’ τη θέση της μπλοκάροντας τον πίσω τροχό. Σαν να μην έφτανε αυτό, πάθαμε και οι δύο δηλητηρίαση – που δεν έλεγε να περάσει. Αποφασίσαμε λοιπόν να μείνουμε στον κοινοτικό ξενώνα (ένα δωμάτιο χτισμένο στο προαύλιο του σχολείου) μέχρι να συνέλθουμε. Στη La Higuera, οι επισκέπτες δε συνηθίζουν να μένουν παραπάνω από λίγες ώρες, οπότε σύντομα γίναμε το νέο του χωριού. Όταν καταφέραμε και ξεμυτίσαμε απ’ το δωμάτιο (με τη βοήθεια του Κουβανού γιατρού, μέλους της αποστολής γιατρών από τη μία χώρα στην άλλη, που εργαζόταν στο κοινοτικό ιατρείο) τα πιτσιρίκια του σχολείου δεν έχασαν χρόνο. Είχαν περιέργεια να μας γνωρίσουν. Το παρουσιαστικό μας τους έκανε εντύπωση. Η μακριά γενειάδα του Στέργιου σε συνδυασμό με τη φαλάκρα, τους φαινόταν ξεκαρδιστική και μάλιστα τον φώναζαν “Αη-Βασίλη”. Τα κοντά μαλλιά μου τα μπέρδεψαν ακόμη περισσότερο, αφού στη Βολιβία οι γυναίκες έχουν μακριές πλεξούδες. Έτσι, μια μέρα, ένα απ’ τα παιδάκια δεν άντεξε άλλο και με ρώτησε: “Εσείς κυρία, είστε άντρας ή γυναίκα;”…»

Πώς προήλθε το «Κίτσος» το όνομα της βέσπα;

«Το όνομα “Κίτσος” προήλθε από την ικανότητα της βέσπας μας να σηκώνει τεράστιο φορτίο χωρίς να παραπονιέται (πολύ). Κι αφού είναι το πιο σύνηθες όνομα που έχουν τα γαϊδουράκια στην Ελλάδα, ε, θεωρήσαμε πως του πάει γάντι!»

Δε σας λείπει το σπίτι σας;

«Μ’ αυτή την ερώτηση μπορεί να ξεκινήσει μια μεγάλη κουβέντα για το τι σημαίνει “σπίτι”. Για μας σπίτι είναι η σκηνή και η βέσπα μας. Έτσι, κάθε φορά που παρκάρουμε και στήνουμε δίπλα τη σκηνή, αυτόματα βρισκόμαστε στο σπίτι μας. Αυτό που μερικές φορές μας λείπει όμως, είναι οι οικογένειες και οι φίλοι μας. Κι όταν συμβαίνει αυτό, κάνουμε στους εαυτούς μας το εξής ερώτημα: θα ήμασταν ευτυχισμένοι αν μέναμε στον τόπο μας μόνο και μόνο επειδή οι οικογένειες και οι φίλοι μας βρίσκονται εκεί. Η απάντηση είναι πως όχι. Οι σημαντικές αποφάσεις στη ζωή δεν είναι εύκολες κι αφού έχουμε επιλέξει να ζούμε ταξιδεύοντας, οφείλουμε να αποδεχτούμε κι αυτή την πλευρά των πραγμάτων. Άλλωστε, η επικοινωνία είναι πλέον πολύ εύκολη με τη βοήθεια του ίντερνετ κι έτσι μπορούμε να μιλάμε με τους αγαπημένους μας ανθρώπους σχεδόν όποτε θελήσουμε».

Τι μπάτζετ χρειάζεται για το όλο εγχείρημα;

«Η πρόκληση για μας είναι να καταφέρνουμε να συνεχίζουμε με όσο πιο λίγα χρήματα μπορούμε. Με αυτόν τον τρόπο αυγατίζουμε τις μέρες μας στον δρόμο. Αυτές τις μέρες τις λέμε “μέρες ελευθερίας” κι έχοντας αυτό στο μυαλό μας, προσαρμόζουμε αναλόγως τις ανάγκες μας.

Το ταξίδι στην Αφρική διήρκεσε 15 μήνες και το σύνολο των εξόδων ήταν 5.491€ (12,53 ανά ημέρα). (έξοδα για: βενζίνη, διαμονή, φαγητό, βίζες, ασφάλειες, ανταλλακτικά, διχρονόλαδο, εισιτήρια κτλτκλ).

Όσο για το κομμάτι της Λατινικής Αμερικής (2015-2016), που πλέον ήμασταν δύο και ταξιδέψαμε για περίπου 15 μήνες, τα έξοδά μας συνολικά δεν ξεπερνούσαν τα 20€ ημερησίως. Σύντομα θα δημοσιεύσουμε αναλυτικά κι αυτά τα δεδομένα».

Οι εμπειρίες σας, τα συναισθήματα σας από όλα αυτά τα ταξίδια. Η προσωπική σας φιλοσοφία για τη ζωή.

«Το ταξίδι είναι για εμάς ένα σχολείο. Κάθε μέρα μαθαίνουμε και κάτι. Κάθε μέρα αναθεωρούμε και κάτι για το οποίο κάποτε νιώθαμε βέβαιοι. Μάθαμε πως λίγη σημασία έχουν τα υλικά αγαθά, αν δεν μπορείς να ευχαριστηθείς τη ζωή. Μάθαμε πως είναι πραγματικά πολλοί οι άνθρωποι που προσφέρουν χωρίς να θέλουν αντάλλαγμα, αλλά υπάρχουν κι εκείνοι που θέλουν αντάλλαγμα. Μάθαμε πως μπορούμε να συνεννοηθούμε με πολλούς τρόπους – όχι απλώς να συνεννοηθούμε, αλλά να επικοινωνήσουμε πραγματικά. Μάθαμε πως δε χρειάζεται ούτε να εξωραΐζουμε, ούτε να φοβόμαστε το άγνωστο, το διαφορετικό. Μάθαμε επίσης, πως η ζωή δεν είναι μονοδιάστατη και πως αυτό που έχω εγώ στην καθημερινότητά μου, τα προνόμιά μου, σε πολλές περιπτώσεις είναι αποτέλεσμα συμπτώσεων – απλά έτυχε να γεννηθώ εκεί που γεννήθηκα. Μάθαμε πως ο πλανήτης μας είναι πολύ μικρός και πως οι αποστάσεις είναι σχετικές. Μάθαμε πως δεν είμαστε ούτε καλύτεροι, ούτε χειρότεροι. Κυρίως μάθαμε να δεχόμαστε. Να δεχόμαστε το διαφορετικό και να το σεβόμαστε – μας αρέσει δε μας αρέσει».

Υπήρξε στιγμή που να είπατε ότι θα τα παρατήσετε;                                             

«Καμία!»

Επόμενος σας στόχος – προορισμός;

«Από την Αργεντινή όπου βρισκόμαστε τώρα, σχεδιάζουμε να κινηθούμε βόρεια προς τη Βολιβία, το Περού, το Εκουαδόρ, τη Βενεζουέλα, την Κολομβία κι από εκεί να περάσουμε στις χώρες της Κεντρικής Αμερικής και στο Μεξικό και να δούμε τις επιλογές μας για νησιά και χώρες της Καραϊβικής».

Τι μηνύματα λαμβάνετε από τον κόσμο στα social media;

«Τα μηνύματα που λαμβάνουμε από τον κόσμο που ταξιδεύει μαζί μας μέσω του ίντερνετ είναι αυτά που κυρίως μας δίνουν τη δύναμη να συνεχίζουμε. Η εκτίμηση για τη δουλειά μας, η ενθάρρυνση να συνεχίσουμε να δημοσιεύουμε τις ιστορίες μας είτε μέσω ενός βιβλίου, είτε μέσω του καναλιού μας στο youtube, είτε μέσω του μπλογκ μας, μας δίνει τεράστια ώθηση. Πολλοί επίσης μας ζητούν πληροφορίες για να οργανώσουν κι εκείνοι τα δικά τους ταξίδια. Πάντα φροντίζουμε να απαντάμε ενθαρρυντικά και προσπαθούμε να ωθούμε όλους όσοι το σκέφτονται, να πραγματοποιήσουν την επιθυμία τους να ταξιδέψουν και να μη διστάζουν».

Επισκεφτείτε την ιστοσελίδα τους για περισσότερες εικόνες και ιστορίες : worldvespa.net

Ακολουθήστε τα ταξίδια τους και στο Facebook: www.facebook.com/Worldvespa

Δείτε πώς βιώνουν την εμπειρία τους μέσα από τα βίντεο στο κανάλι τους στο YouTube: www.youtube.com/worldvespa