Ζήλεψα τη Βουδαπέστη

Είχα να πάω είκοσι χρόνια. Την προηγούμενη φορά η πόλη ήταν σε μια μετάβαση. Έμοιαζε χαμένη ανάμεσα στο χτες που ήθελε να ξορκίσει, στο μακρινό της παρελθόν ως Παρίσι της Ανατολικής Ευρώπης και σε ένα αβέβαιο αύριο που ερχόταν. Εκείνη τη φορά είδα να σκεπάζουν βιαστικά με μαύρα σακιά αγάλματα στα πάρκα με σοβιετικούς ήρωες, φτώχια ξαφνική και μια βιασύνη για το παρακάτω.

Αυτή τη φορά πήγα περίεργος. Είχε προηγηθεί μια βίαιη δυτικοποίηση, μια αποθέωση του ΝΑΤΟ, της Ευρώπης, βασιλικότεροι του βασιλέως έγιναν οι Ούγγροι. Και μετά το ΔΝΤ, η νέα φτώχια, η απείθεια, η μετά βδελυγμίας αποκήρυξη του κομουνιστικού παρελθόντος ακόμα και με μουσεία  που παρουσιάζουν το χτες σαν εφιάλτη.

Η πόλη, η απόλυτη αρχόντισσα της Ανατολής αυτή τη φορά μου φάνηκε να ισορροπεί. Είδα γειτονιές που ανθίζουν εκατέρωθεν του Δούναβη στις παρυφές της πόλης, θαυμαστές νέες υποδομές, μουσεία καινούργια και κτίρια πολιτισμού που θα τα ζήλευε η Νέα Υόρκη, συγκοινωνίες υποδειγματικές, ποδηλατόδρομους ιδανικούς, καθαριότητα μοναδική, αίσθηση του δημοσίου χώρου εξαιρετική και σεβασμός του, όρια στη δόμηση και απόλυτη συναίσθηση της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς και της προστασίας της, αναπαλαιώσεις μοναδικές, κουλτούρα να ξεχειλίζει παντού.

Δεν είδα πουθενά την εξαθλίωση της Ελλάδας, τις γειτονιές που ερημώνουν με τα κλειστά καταστήματα, τη βία που ελλοχεύει παντού, την τρομακτική φτώχια, τα κατεστραμμένα κτίρια από τις μουτζούρες που κάποιοι νομίζουν πως είναι γκράφιτι, την έλλειψη σεβασμού στην κληρονομιά του τόπου.

Η Βουδαπέστη με εντυπωσίασε είκοσι χρόνια μετά, διότι αν και πέρασε πάθη μεγαλύτερα των δικών μας στους αιώνες (Μαγιάροι, Τούρκοι, Αψβούργοι, Σοβιετικοί και ο Χίτλερ) και στην πρόσφατη μοίρα της, κράτησε στο ακέραιο την αξιοπρέπεια της, δεν επέτρεψε να την βεβηλώσουν και βγαίνει αξιοπρεπής από τις περιπέτειες της. Μια πόλη-διαμάντι που ξέρει να πουλά τον εαυτό της με στιλ, που μοιάζει να γνωρίζει τι πάει να πει ονειρεύομαι και προχωρώ.

Δυστυχώς σε κάθε της γωνιά, σε κάθε νέο πάρκο η παλιό παλάτι, σε κάθε στάση του τραμ που διασχίζει το ποτάμι και σε κάθε κλειστή αγορά που κατακλύζουν οι τουρίστες αναγκάζεσαι να συγκρίνεις και τότε…

Φωτογραφίες: Μαρίνα Τούλα