Θεσσαλονίκη: Χαρίζοντας ελπίδα και χαμόγελα σε παιδιά από την Ουκρανία

Μπορεί η φράση «ο αθλητισμός ενώνει» να ακούγεται τετριμμένη, όμως αποκτά τεράστια σημασία εάν προσπαθήσουμε έστω και για λίγο, αν και είναι αδύνατο, να μπούμε στη θέση των παιδιών που έχουν έρθει στην πόλη μας από την Ουκρανία, και έχουν αφήσει πίσω τους τα σπίτια τους, τις οικογένειες τους, τα σχολεία τους, τους φίλους τους, τις ασχολίες τους, τις ζωές τους.

Ο αθλητικός σύλλογος Ελπίς Αμπελοκήπων προχώρησε σε μια αξιέπαινη ενέργεια η οποία μάλιστα θα έχει και συνέχεια.

Πριν από λίγες ημέρες -και χωρίς οι άνθρωποι της ομάδας των δυτικών συνοικιών να «κυνηγούν» τη δημοσιότητα- φιλοξένησαν στο «Ι. Λεμονίδης» μικρά παιδιά ηλικίας, 3 έως 15 ετών, από την εμπόλεμη Ουκρανία που ζουν πλέον στη Θεσσαλονίκη.

Ο πρόεδρος του συλλόγου, κ. Απόστολος Σταυρίδης, μαζί με τους προπονητές των ακαδημιών, καλωσόρισαν τα παιδιά και τις μητέρες τους.

Τα μικρά παιδιά είχαν τη δυνατότητα φορώντας τις φανέλες με τα χρώματα της Ελπίδας, να λάβουν μέρος σε αθλητικές-εκπαιδευτικές δραστηριότητες με μπάλες υπό την επίβλεψη των προπονητών.

Το μεγαλύτερο κέρδος όμως όλων ήταν τα παιδικά χαμόγελα που κατέκλυσαν το κλειστό γυμναστήριο των Αμπελοκήπων και αντάμειψαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τους ανθρώπους της Ελπίδας.

Μια δράση που πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με ομάδα εθελοντών που δραστηριοποιείται στο Περίπτερο 2 της ΔΕΘ και φροντίζει τους πρόσφυγες από την Ουκρανία που έχουν έρθει στη Θεσσαλονίκη.

Μάλιστα, τα παιδιά έμειναν τόσο ενθουσιασμένα από την παρουσία τους στην εκδήλωση αυτή και έτσι αποφασίστηκε να πραγματοποιείται πλέον σε εβδομαδιαία βάση.

Επίσης, οι ιθύνοντες της Ελπίδας Αμπελοκήπων προσκάλεσαν τα μικρά παιδιά από την Ουκρανία και τις μητέρες τους στο ιδιαίτερα σημαντικό παιχνίδι της γυναικείας ομάδας βόλεϊ του συλλόγου κόντρα στον Φιλαθλητικό Πρεβέζης, ώστε να ζήσουν την όμορφη ατμόσφαιρα που επικρατεί σε κάθε αγώνα στο «Ι. Λεμονίδης» και να αγαπήσουν ακόμα περισσότερο τον αθλητισμό και το βόλεϊ.

Η parallaxi επικοινώνησε με την κυρία Τατιάνα, η οποία με την ιδιότητα της μεταφράστριας βρέθηκε στο κλειστό «Ι. Λεμονίδης» δίπλα στα παιδιά και μεταφέρει τις εντυπώσεις τους από τα όσα έζησαν.

«Όπως ήταν φυσικό στην αρχή τα παιδιά ήταν λίγο σφιγμένα μιας και δεν γνωρίζουν και τη γλώσσα, ήταν κάτι πρωτόγνωρο.

Ωστόσο, όσο περνούσε η ώρα τα παιδιά έδειχναν ότι χαίρονταν πάρα πολύ που βρίσκονταν εκεί.

Και το σημαντικότερο όλων είναι ότι έμειναν τόσο ικανοποιημένοι από την οργάνωση του συλλόγου και την προσπάθεια του προέδρου, που θέλουν και άλλα παιδιά να πάρουν μέρος στις προπονήσεις.

Ενθουσιάστηκαν πολύ, τους άρεσε και θα συνεχίσουν να πηγαίνουν. Ήταν όλα τέλεια. Οι άνθρωποι του συλλόγου χάρισαν πολλά χαμόγελα στα παιδιά.

Μπορεί να μην μιλάνε την ίδια γλώσσα, όμως ο αθλητισμός απέδειξε ότι ενώνει ανεξαρτήτως γλώσσας και καταγωγής.

Κάποια από τα παιδιά και τις μητέρες που βρίσκονται στην πόλη μας φιλοξενούνται από Έλληνες σε ξενοδοχεία, μια άλλη οικογένεια νοικιάζει σπίτι και μια άλλη φιλοξενείται επίσης σε σπίτι.

Προέρχονται από διάφορες πόλεις της Ουκρανίας, αν και στην πλειοψηφία τους έχουν έρθει από την Οδησσό».

*πηγή φωτογραφιών: ΑΣ Ελπίς / aselpis.gr