Ι ♥ Downtown Part 1

Λέξεις: Από τη συντακτική ομάδα της Parallaxi Αρχική Εικόνα: Σάκης Γιούμπασης Εικόνες: Ελένη Βράκα, Θανάσης Σταθόπουλος

Για τη Θεσσαλονίκη το κέντρο είναι η αρτηρία που µεταφέρει το αίµα στις φλέβες της. Όταν ήµουν παιδί οι γονείς µου µού έµαθαν την έκφραση ‘’Θα κατεβούµε στο κέντρο’’. Μια ολόκληρη ιεροτελεστία η έξοδος στην αγορά, στην παραλία, στα µνηµεία. Αυτή η κάθοδος που ήταν µέρος της ζωής όλης της πόλης κράτησε για πάντα ζωντανό το ιστορικό κέντρο, που δεν σταµάτησε ποτέ να κατοικείται, είδε τα λιγότερα καταστήµατα σε σχέση µε τις γειτονιές της να κλείνουν και αποτέλεσε πάντα το crash test για κάθε ιδέα που όφειλε να δοκιµαστεί στην πόλη. Όλα από το κέντρο ξεκινούσαν πάντοτε.

Το κέντρο της Θεσσαλονίκης δεν γνώρισε ποτέ την παρακµή, όπως για παράδειγµα το κέντρο της Αθήνας. ∆εν γνώρισε ποτέ αυξηµένη εγκληµατικότητα και ερηµοποίηση. Μόνο µικροπαραβατικότητα. Υπήρξε πάντοτε ο οµφαλός της πόλης. Το αγαπηµένο και χαϊδεµένο παιδί της. Είναι σηµείο συνάντησης για όλους τους κατοίκους της. Ένας δηµοκρατικός τόπος παρά τις ανισότητές του.

Είδε τους δρόµους του στο πέρασµα του χρόνου να µεταµορφώνονται, να αλλάζουν λογική, να µετασχηµατίζονται. Η Εγνατία, η Ερµού, η Τσιµισκή, η Μητροπόλεως, η Κοροµηλά και φυσικά η Νίκης  και οι πάροδοί της άλλαξαν πολλές φορές φυσιογνωµία, χρήση και φυλές που σύχναζαν ή τις χρησιµοποιούσαν. Παρέµεναν πάντα όµως καθοριστικές για το εµπόριο, τις τάσεις, την εστίαση, τη ζωή της πόλης.

Το κέντρο της πόλης το αγαπάµε. Ώρες ώρες µας ταλαιπωρεί, µας θυµώνει, µας εξοργίζει όµως η αέναη σχέση µας µαζί του συνεχίζεται από γενιά σε γενιά. Και όλοι µας διηγούµαστε µε άνεση ιστορίες που ζήσαµε στο κέντρο της πόλης µας. Η οµάδα της parallaxi συγκέντρωσε όλα όσα αγαπάει στο κέντρο και σίγουρα άφησε πολλά από έξω, αλλά χρειάζονται πολλές σελίδες για να χωρέσουν όλα. Η συνέχεια δική σας.

Tο ∆ηµοτικό Σχολείο της Προξένου Κοροµηλά, δίπλα στο Μουσείο του Μακεδονικού Αγώνα, θα συναντήσεις το πολύχρωµο κορίτσι που θυµίζει καλοκαίρι και φθινόπωρο και δεν παραλείπει να σε κάνει να ονειρεύεσαι. Κρατά µια οµπρέλα, είναι ξυπόλυτο και αλύτρωτο και στα πόδια της µπλέκονται ψάρια. Σε περιµένει για όµορφα ξενύχτια στο κέντρο της πόλης και ατέλειωτους περιπάτους.

Η κατακόµβη του Αγ. Ιωάννη του Προδρόµου επιβεβαιώνει τις αντιθέσεις πάνω στις οποίες είναι δοµηµένη αυτή η πόλη. Αρχαίο και χριστιανικό, κλασικό και βυζαντινό, δίπλα δίπλα, εναρµονισµένα στην κατακόµβη του Αγ. Ιωάννη πίσω από την Αγία Σοφία.

To bar Θερµαϊκός. Κάθισε λίγο στη σκάλα στα δεξιά και απλά κοίταζε τη θάλασσα καθώς παίζει ο Κορδιάος ένα κοµµάτι που δεν έχει λόγια, έχει µόνο αισθήµατα. Και άσε όλη σου τη ζωή να περάσει µπροστά σου σαν κινηµατογραφική ταινία. Το ωραιότερο µπαρ στην πόλη.

Στρίβοντας από την Ερµού στο πλακόστρωτο δρόµο της Μπαλάνου, διασχίζω κάθετα την Παπαµάρκου και οι αναµνήσεις µου ανακατεύουν τα µαλλιά και µου φορούν ένα νοσταλγικό χαµόγελο. Ο δρόµος της Άθωνος, µες στις µυρωδιές, τη φασαρία, την πολυκοσµία και την πολυπολιτισµικότητα µου επαναφέρει στο νου την πρώτη βόλτα που θυµάµαι στο κέντρο της πόλης.

Το µπαλκόνι της TV100. ∆εν είναι µόνο η θέα στην Παραλία µε τον Λευκό Πύργο σε καρτποσταλική πόζα αλλά και οι πιο ασυνήθιστες εικόνες της πόλης προς τα ανατολικά και τα βόρεια. Από την Άνω Πόλη και τα κάστρα µέχρι την Τούµπα και τη Χαριλάου και από την Επανοµή και την Καλαµαριά µέχρι το Λευκό Πύργο.Το θέµα είναι (αν δεν σε έχουν καλέσει σε κάποια εκποµπή) να βρεις δικαιολογία για να ανεβείς ως εκεί.

Το Piece of Cake, στη Χρυσοστόµου Σµύρνης. ∆εν έχω βρει άλλο καφέ στο κέντρο µε τέτοια θετική αύρα για να ξεκινάς τη µέρα σου όλο τον χρόνο. Πάντα σωστός εσπρέσο ristretto, τζαζ και Καραϊνδρου στα ηχεία, η Μαρία ή η Καλή (αναλόγως εβδοµάδας) µε ένα χαµόγελο µέσα από το µπαρ.

Η σκάλα της ∆ηµοτικής Βιβλιοθήκης στην Εθνικής Αµύνης. Ανεβαίνεις στον τρίτο όροφο για το δανειστικό τµήµα και σταµατάς όχι για να πάρεις αναπνοή αλλά για τη θέα προς την Άνω Πόλη. Λες και βλέπεις από viewmaster κατοικίες, εκκλησίες, τα Κάστρα.

Το πάρκο πίσω απο τη Ροτόντα, δίπλα απο την οδό Μελενίκου. Αγαπάω αυτό το µέρος, γιατί είναι από τις λίγες ακόµα αλάνες που θα βρεις παιδιά να παίζουν ποδόσφαιρο. Να κάνουν δοκάρια τα µπουφάν τους, να παθιάζονται µε κάθε τρίπλα, να τσατίζονται µε κάθε χαµένη ευκαιρία και να ζητωκραυγάζουν γκολ ενώ στο µυαλό τους όλο το στάδιο τους επευφηµεί.

Η Βαλαωρίτου το µεσηµέρι. Αυτό που κάνει ξεχωριστό το συγκεκριµένο µέρος, είναι ο χρόνος µαζί µε το χώρο. Με το που τη διαβείς αυτή την ώρα εκ πρώτης όψεως νοµίζεις πως είναι ένας ήρεµος συνοικιακός δρόµος της πόλης. Ξαφνικά συγκρούονται τα συνοικιακά µικροµάγαζα και οι βιοτεχνίες µε τα ξεσαλώµατα τις προηγούµενης νύχτας και τις φωνές που είναι ακόµα διάσπαρτες στην ατµόσφαιρα. Η σύγκρουση και η συνύπαρξη του νέου µε το παλιό.

Τα παλιατζίδικα στην είσοδο του Μπιτ Παζάρ: Μπορείς να βρεις από καθρέφτες µέχρι µπιχλιµπίδια και πιατικά. Αυτό όµως που αγαπάω σε αυτά τα µαγαζιά νοσταλγίας που θα έλεγε και κάποιος είναι οι αφιερώσεις που θα βρεις στα σκονισµένα σε στοίβες βιβλία. Συναισθήµατα και υποσχέσεις ατόµων που άλλαξαν χέρι. Ή και όχι.

To µικρό ινδικό εστιατόριο Nargis στην Καπ. Πατρίκη. Κάπου ανάµεσα στο ethnic, το camp, και το αυθεντικό, το φαγητό εδώ είναι µία εµπειρία. Κάποιοι το χαρακτηρίζουν ως το καλύτερο ινδικό της χώρας. ∆οκιµάστε το κοτόπουλο ταντούρι οπωσδήποτε και την λεµονάδα µε το ginger.

Τα ρώσικα super market στη Χαλκέων. Στα ράφια θα βρείτε φοβερά καπνιστά αλλαντικά, ψάρια παστά -είναι τέλεια για το χειµώνα, βατόµουρα για χυµούς και γλυκά, πικάντικες µουστάρδες και σάλτσες. Επίσης γεµιστά ζυµαρικά και την adjika, µία σάλτσα µε βάση τις κόκκινες πιπεριές.

Χειροτεχνίες στο Κουµπί. Καφές και χειροτεχνίες στο Κουµπί, στην Πελοποννήσου, στην περιοχή του Αγίου ∆ηµητρίου. Πλέξιµο, χειροποίητες κρέµες, βιβλιοδεσία, είναι µόνο µερικά από τα τµήµατα που µπορείτε να παρακολουθήσετε και να χαλαρώσετε φτιάχνοντας κάτι µε τα χέρια σας.

Στην κεντρική βιβλιοθήκη. Στο υπόγειο της κεντρικής βιβλιοθήκης του δήµου, στην Εθν. Αµύνης υπάρχει ένα τεράστιο αρχείο µε τοπικές εφηµερίδες. Ξεφυλλίστε την ιστορία της πόλης. ∆ε φαντάζεσται πόσα πράγµατα µπορείτε να µάθετε.

Τα µπαλκόνια του Daios Hotel. Αν κάπου στην πόλη έχεις την αίσθηση ότι το πλοίο σαλπάρει και ας είσαι ξαπλωµένος σ’ ένα κρεβάτι είναι τα δώµατιά του. Απόλαυση.

Οδός Αγάπης. Αν και είναι ένα άσχηµο και µίζερο αδιέξοδο, το γεγονός οτι υπάρχει µια οδός µε τέτοιο όνοµα σε κάνει λίγο πιο αισιόδοξο.

H ∆ωδώνη. Ένα από τα πιο παλιά γαλακτοπωλεία της πόλης, στην Αγίου ∆ηµητρίου, στο ύψος της Αγίας Σοφίας. Γνήσιο γιαούρτι, παγωτό από αληθινό γάλα και καταπληκτικη πάστα αµυγδάλου.

Βόλτα στην Πρωτοπορία. Ακόµη κι αν δε θέλω να αγοράσω κάποιο βιβλίο, φροντίζω να ξεκλέψω λίγο χρόνο για µία βόλτα στην Πρωτοπορία. Παλιοµόδιτικο µεν, γνήσιο βιβλιοπωλείο µε πραγµατικό ενδιαφέρον δε. Έχει (σχεδόν) τα πάντα και σίγουρα τις καλύτερες προσφορές επί µονίµου βάσεως στην πόλη. Συν τοις άλλοις, βασικό για ένα βιβλιοπωλείο, µυρίζει ωραία! Α, και βγαίνοντας µε τα βιβλία ανά χείρας συνήθως βλέπεις τον ήλιο να σκάει στη θάλασσα.

Το πατάρι του Stretto. O ασφαλέστερος τρόπος να αποµονωθείς από τη βοή του κέντρου και να χωθείς σε έναν κόσµο που ταιριάζει σε µυθιστόρηµα.

Η µόνιµη βραδινή δροσιά στο πάρκο των προσκόπων. ∆εν είναι στα αυστηρά όρια του κέντρου, αλλά είναι πολύ ευχάριστη µετά από ποδηλατοβόλτα ειδικά το καλοκαίρι

Το Ladose. Σε µια Βαλαωρίτου που εκφυλίστηκε, ένα µπαρ κράτησε τη σηµαία ψηλά και µαζί µε το σύνολο των εκδηλώσεων του και τη γκαλερί Toss που διαθέτει αποτελεί στην πόλη ένα λόγο να βγει κάνεις έξω τα βράδια.

Το καµπαναριό της Καθολικής εκκλησίας που φαίνεται µονάχα άµα σταθείς ακριβώς µπροστά στην είσοδο απο την Φράγκων.

Διαβάστε ακόμη I ♥ Downtown part 2